1. H ''κοινωνία των πολιτών'' ως έννοια, την εισήγαγε και την εννόησε με συγκεκριμένο τρόπο, κατά κύριο λόγο, ο Α.Γκράμσι. Δεν ήταν -και δεν είναι κενή περιεχομένου.Άλλο, τώρα, πως, απο ποιούς και για ποιούς σκοπούς χρησιμοποιείται.Πρέπει να εννοείται : ως η κοινωνία των ενεργών πολιτών, η συμμετέχουσα κοινωνική βάση, τα κοινωνικά ρεύματα δημοκρατικής διεκδίκησης και παρέμβασης. Η έννοια αυτή, από τον ίδιο τον Α.Γκράμσι χρησιμοποιήθηκε και σε αντιδιαστολή με την ''πολιτική κοινωνία''. Εννοώντας το χώρο των αντιπροσωπευτικών θεσμών της κοινοβουλευτικής (αστικής ) δημοκρατίας και το πολιτικό προσωπικό που εμπλέκεται στο χώρο αυτό (συνώνυμη είναι η σημερινή έννοια : πολιτικό σύστημα, μολονότι, όταν ο Α.Γκράμσι χρησιμοποιούσε την έννοια αυτή -''πολιτικό σύστημα''- έδινε έμφαση στο σκέλος ''σύστημα'', δηλαδή στο παγιωμένο σύστημα κυριαρχίας ). H υποστήριξη -του προς την κοινωνία των πολιτών ήταν σαφής, σταθερή, διαχρονική, συνυφασμένη με την κεντρική θέση του για την ανάπτυξη του κινήματος των εργαζομένων. Mεταξύ του κινήματος των εργαζομένων (=ταξικό κίνημα) και του κινήματος της ''κοινωνίας των πολιτών'' (=συμμετοχικό/παρεμβατικό κίνημα), σήμερα, δεν υπάρχει αλληλοσυσχέτιση. Ο Α.Γκράμσι έβλεπε και προωθούσε τη βαθειά συσχέτισή τους. Συνεπής στη θεώρησή του ότι η πιό συνεπής ταξική, αλλά και δημοκρατική δύναμη είναι η εργατική τάξη και ο αγώνας της ήταν συνολικός, για μια νέα κοινωνία.
2. Υπάρχει, σήμερα, ένα τεράστιο θεωρητικό και στρατηγικό έλλειμα για όλα αυτά. Οι αναφορές και ο λόγος είναι επιφανειακός, ρηχός, α-φόρτιστος. Να θυμόμαστε : "χωρίς επαναστατική θεωρία ΔΕΝ υπάρχει επαναστατικό κίνημα''. Η ανάγκη θεωρητικής επαναθεμελείωσης, προγραμματικής επάρκειας και κινηματικής εκδίπλωσης αποτελούν μείζονες προτεραιότητες, ιδαίτερα στην παρούσα περίοδο της πρωτόγνωρης κρίσης και της παράλογης εκθεμελίωσης.
3. Η Νεολαία ΠΑΣΟΚ πρέπει δραστικά και άμεσα να αρνηθεί και να ξεπεράσει παγιωμένα κακέκτυπα, μηχανισμούς ίντριγκας και εξουσιαστικής νομής, αφυδατωμένα πρόσωπα με δήθεν καθοδηγητικό ρόλο. Όμως, η αναγκαία εσωτερική (κάθετη και οριζόντια) ''πολιτιστική επανάσταση'' πρέπει να συνοδευθεί, να συνδιασθεί, να εδρασθεί στη σχέση της με τη νεολαία (τις ανάγκες της, τις ανησυχίες της, τις αναζητήσεις της , τον προβληματισμό της). Καμία, εξ άλλου, ''επανάσταση'' δεν είναι -και δεν ολοκληρώνεται- σε επί μέρους σύνολα, παρά μόνο σ΄όλο το εύρος και σ΄ολα τα επίπεδα της ταξικής διαπάλης. Η πρωτοποριακή συμμετοχή της Ν.ΠΑΣΟΚ στις διεργασίες της κοινωνικής βάσης της νεολαίας (ανάγκες, διεκδικήσεις και κατεύθυνση) θέτει την ίδια τη Ν.ΠΑΣΟΚ μπροστά στο επείγον και ζωτικό καθήκον της διαμόρφωσης της πολιτικής της και της πραγματικής της φυσιογνωμίας. Πέρα απ΄τα κενά, ανούσια και τετριμένα των γραφειοκρατών, των παραγοντίσκων και των αυλικών...
4. Ο ''Καλλικράτης'' δεν είναι από μόνος του ευκαιρία, όπως και καμία νομική/θεσμική ρύθμιση. Σκεφθείτε μόνο, επ΄αυτού, το εξής : κανένα από τα υφιστάμενα συντάγματα δεν έχει τόσο και τέτοιο βαθύ και διαχρονικό δημοκρατικό περιεχόμενο, όσο εκείνο των Η.Π.Α., οι ΗΠΑ όμως -και ο ρόλος της- είναι αυτή που ξέρουμε όλοι.Μόνο η πολιτική, ως κινούσα δύναμη (=συσχετισμοί), ως
όραμα και πρόγραμμα, ως οργανωνένη δύναμη και συνειδητοποιημένα στελέχη είνα αυτή που ζωογονεί τους θεσμούς, δημιουργεί αποτελέσματα, διαμορφώνει εξελίξεις και δίνει την προοπτική.
9.6.10
Επισημάνσεις μετά τα αιματηρά γεγονότα...
Θα πω κάτι που θα ακουστεί, ίσως, παράξενα, και θα κινείται σε διαφορετικό ''μήκος κύματος'' από το κλίμα που διατρέχει τις σημειώσεις στο FB και στα BLOGS.
1. Η ανθρωπιστική αλληλεγγύη προς την αποκλεισμένη και στραγγαλισμένη Γάζα πρέπει να συνεχισθεί. Κάθε προσπάθεια προς αυτη την κατεύθυνση πρέπει να έχει τη υποστήριξή μας, την υποστήριξη κάθε σκετπόμενου και ευιασθητοποιημένου ανθρώπου. Επίσης, συντονισμένη πρέπει να είναι η αντίδραση μας απέναντι σε κάθε ενέργεια βίας και αιματηρής καταστολής (τώρα, αλλά και σε κάθε παρόμοια περίπτωση).
2. Το παλαιστινιακό, -κι επομένως και η λύση του (η στρατηγική του και ο αγώνας μας -αγώνας των παλαιστινίων, αλλά και των δυνάμεων υποστήριξής τους )-, δεν είναι θέμα ανθρωπιστικής βοήθειας (παρά την αναγκαία αυτή διάσταση του). Το Παλαιστινιακό είναι θέμα δημιουργίας, οργάνωσης και διοίκησης αυτόνομου κράτους. Μετασχηματισμού του παλαιστινιακού έθνους σε κράτος-έθνος (με τους απαραίτητους βασικούς προσδιορισμούς αυτή της διττής οντότητας : γεωγραφικά όρια, γλώσσα, κρατική διοίκηση,οργάνωση μονάδων (στρατός/αστυνομία) και υπηρεσιών και άσκηση πολιτικών προς τους πολίτες του).
3. Μετά τον Γιάσερ Αραφάτ, αυτές οι σημαντικές και στέρεες κατευθύνσεις έχασαν έδαφος και σε επίπεδο ασκούμενης πολιτικής, και σε επίπεδο οράματος και σε επίπεδο ενότητας των δυνάμεων πάνω σ΄ενα πρόγραμμα βιώσιμης προοπτικής για τον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό. Επείγουσα προτεραιότητα είναι ακριβώς όλα αυτά. Με σημείο - κλειδί την υπέρβαση του εσωτερικού τεμαχισμού και την επανασυσπείρωση του αγωνιζόμενου παλαιστινιακού λαού. Οι ποικίλες φράξιες και οι μηχανισμοί εξωτερικών επιρροών πρέπει να δώσουν τη θέση τους σε μια τέτοια νέα,υγιή και ελπιδοφόρα κατάσταση.
5. Η Τουρκία εννοεί -και θέλει να επιβάλλει- τον εαυτό της ως καθοριστικό ''παίκτη'' στην ευρύτερη περιοχή. Την ίδια στιγμή που έχει σημαντικές πολεμικές και άλλες συμφωνίες με το Ισραήλ, εμφανίζεται και ως υπέρμαχος των παλαιστινίων και των ανθρώπινων διακαιωμάτων. Η καταδική του Ισραήλ για την αιματηρή επέμβαση στον ''στολίσκο της ελευθερίας'' (με νεκρούς τούρκους ακτιβιστές) δεν αποτελεί ιστορική αθώωση της αντίστοιχης αιματηρής πολιτικής που εφάρμοσε και εφαρμόζει το καθεστώς της Τουρκίας απέναντι στους λαούς και τα δικαιώματα των ανθρώπων (γενοκτονία Ποντιακού Ελληνισμού, Αρμενίων, καταστολή απελευθερωτικού αγώνα των Κούρδων, καταστολή των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, ασφυξία Οικ. Πατριαρχείου, αρπαγή και δήμευση περιουσιών και πνευματικών ιδρυμάτων, καταστρατήγηση δημοκρατικών δικαιωμάτων κλπ, κλπ). Η Τουρκία είναι ικανή να ''κτίσει'' πάνω στο αίμα των παλαιστινίων και των ακτιβιστών της αλληλεγγύης το δικό της νέο ''ιμπέριουμ'' στην περιοχή.
6. Η συνεχής, σταθερή και ολόπλευρη πίεση πάνω στο Ισραήλ δεν μπορεί να συνοδεύεται με την ανοχή και αποδοχή νεου περιφεριακού επικυρίαρχου στην περιοχή με δηλωμένους, μαλιστα, τους στόχους του απεναντι στην ελληνική εθνική κυριαρχία, αλλά και απένατι στους λαούς της περιοχής...
7. Ο διεθνισμός και ο δημοκρατικός πατριωτισμός δεν είναι έννοιες (και πολιτικές) αλληλοαποκλειόμενες. Αλλά, έννοιες (και πολιτικές) αλληλένδετες, αλληλοσυμλπηρούμενες. Ακόμα, περισσότερο, δημοκρατικός πατριωτισμός, διεθνισμός (για την ακρίβεια, ένας νέος διεθνισμός), και σοσιαλισμός (με την πραγματική του έννοια, της κοινωνικής χειραφέτησης και απελευθέρωσης) αποτελούν έννοιες (και μεγάλες πολιτικές) με αλληλουχία, αλληλοσύνδεση.
1. Η ανθρωπιστική αλληλεγγύη προς την αποκλεισμένη και στραγγαλισμένη Γάζα πρέπει να συνεχισθεί. Κάθε προσπάθεια προς αυτη την κατεύθυνση πρέπει να έχει τη υποστήριξή μας, την υποστήριξη κάθε σκετπόμενου και ευιασθητοποιημένου ανθρώπου. Επίσης, συντονισμένη πρέπει να είναι η αντίδραση μας απέναντι σε κάθε ενέργεια βίας και αιματηρής καταστολής (τώρα, αλλά και σε κάθε παρόμοια περίπτωση).
2. Το παλαιστινιακό, -κι επομένως και η λύση του (η στρατηγική του και ο αγώνας μας -αγώνας των παλαιστινίων, αλλά και των δυνάμεων υποστήριξής τους )-, δεν είναι θέμα ανθρωπιστικής βοήθειας (παρά την αναγκαία αυτή διάσταση του). Το Παλαιστινιακό είναι θέμα δημιουργίας, οργάνωσης και διοίκησης αυτόνομου κράτους. Μετασχηματισμού του παλαιστινιακού έθνους σε κράτος-έθνος (με τους απαραίτητους βασικούς προσδιορισμούς αυτή της διττής οντότητας : γεωγραφικά όρια, γλώσσα, κρατική διοίκηση,οργάνωση μονάδων (στρατός/αστυνομία) και υπηρεσιών και άσκηση πολιτικών προς τους πολίτες του).
3. Μετά τον Γιάσερ Αραφάτ, αυτές οι σημαντικές και στέρεες κατευθύνσεις έχασαν έδαφος και σε επίπεδο ασκούμενης πολιτικής, και σε επίπεδο οράματος και σε επίπεδο ενότητας των δυνάμεων πάνω σ΄ενα πρόγραμμα βιώσιμης προοπτικής για τον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό. Επείγουσα προτεραιότητα είναι ακριβώς όλα αυτά. Με σημείο - κλειδί την υπέρβαση του εσωτερικού τεμαχισμού και την επανασυσπείρωση του αγωνιζόμενου παλαιστινιακού λαού. Οι ποικίλες φράξιες και οι μηχανισμοί εξωτερικών επιρροών πρέπει να δώσουν τη θέση τους σε μια τέτοια νέα,υγιή και ελπιδοφόρα κατάσταση.
5. Η Τουρκία εννοεί -και θέλει να επιβάλλει- τον εαυτό της ως καθοριστικό ''παίκτη'' στην ευρύτερη περιοχή. Την ίδια στιγμή που έχει σημαντικές πολεμικές και άλλες συμφωνίες με το Ισραήλ, εμφανίζεται και ως υπέρμαχος των παλαιστινίων και των ανθρώπινων διακαιωμάτων. Η καταδική του Ισραήλ για την αιματηρή επέμβαση στον ''στολίσκο της ελευθερίας'' (με νεκρούς τούρκους ακτιβιστές) δεν αποτελεί ιστορική αθώωση της αντίστοιχης αιματηρής πολιτικής που εφάρμοσε και εφαρμόζει το καθεστώς της Τουρκίας απέναντι στους λαούς και τα δικαιώματα των ανθρώπων (γενοκτονία Ποντιακού Ελληνισμού, Αρμενίων, καταστολή απελευθερωτικού αγώνα των Κούρδων, καταστολή των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, ασφυξία Οικ. Πατριαρχείου, αρπαγή και δήμευση περιουσιών και πνευματικών ιδρυμάτων, καταστρατήγηση δημοκρατικών δικαιωμάτων κλπ, κλπ). Η Τουρκία είναι ικανή να ''κτίσει'' πάνω στο αίμα των παλαιστινίων και των ακτιβιστών της αλληλεγγύης το δικό της νέο ''ιμπέριουμ'' στην περιοχή.
6. Η συνεχής, σταθερή και ολόπλευρη πίεση πάνω στο Ισραήλ δεν μπορεί να συνοδεύεται με την ανοχή και αποδοχή νεου περιφεριακού επικυρίαρχου στην περιοχή με δηλωμένους, μαλιστα, τους στόχους του απεναντι στην ελληνική εθνική κυριαρχία, αλλά και απένατι στους λαούς της περιοχής...
7. Ο διεθνισμός και ο δημοκρατικός πατριωτισμός δεν είναι έννοιες (και πολιτικές) αλληλοαποκλειόμενες. Αλλά, έννοιες (και πολιτικές) αλληλένδετες, αλληλοσυμλπηρούμενες. Ακόμα, περισσότερο, δημοκρατικός πατριωτισμός, διεθνισμός (για την ακρίβεια, ένας νέος διεθνισμός), και σοσιαλισμός (με την πραγματική του έννοια, της κοινωνικής χειραφέτησης και απελευθέρωσης) αποτελούν έννοιες (και μεγάλες πολιτικές) με αλληλουχία, αλληλοσύνδεση.
7.6.10
Επείγοντα καθήκοντα σε επείγουσα κατάσταση !
Υπάρχουν πολλοί αποπροσανατολισμοί και σκόπιμες συγκαλύψεις, όλη αυτή την περίοδο.
Μιά περίοδο, που λόγω της κοινωνικής κινητικότητας και της (κατά)πτώσης των κυρίαχων στερεότυπων και ιδεολογημάτων προσφέρεται για την άνοδο της ριζοσπαστικής κριτικής και την ανάδειξη στοιχείων μιάς άλλης πολιτικής, ενός άλλου εναλλακτικού δρόμου.
Η βασικότερη είναι η μη ανάδειξη (=η αποδοχή, ως σταθερά του συστήματος) της δομικής- θεμελειώδους αντινομίας του, αντίθεσης : της παραγωγής του πλούτου απο την πλειοψηφία της κοινωνίας και της ιδιοποίησης -του, του σφετερισμού -του από την ολιγαρχική μειοψηφία.
Οι πολιτικοί της κυρίαρχης εξουσίας και των κυρίαρχων πολιτικών είναι, -και ήταν, πλην εξαιρέσεων, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα- , (διε)φθαρμένοι, αλλά ο μέγας και διαρκής διαφθορέας είναι το κεφάλαιο και οι σχέσεις εξάρτησης και εκμετάλλευσης που εγκαθιστά και αναπαράγει.
Η κρίση μπορεί να είναι ευκαιρία για τις κυρίαρχες δυνάμεις, αφού ξεβράζει ό,τι ξεπερασμένο και σκάρτο παρήγαγε το σύστημα, προσφέροντας ''αποκαθαρμένο'', ανοιχτό πεδίο στους δικούς του ''νέους'' και στους δικούς του ''άφθαρτους''.
Μπορεί, όμως, να είναι ευκαιρία και για τις δυνάμεις της χειραφέτησης, της απελευθέρωσης και της παργματικής δημιουργίας, οι οποίες πρέπει να ηγεμονεύσουν ιδεολογικά, να πείσουν πολιτικά με το σχέδιό -τους και να συγκροτήσουν το νέο κοινωνικό συνασπισμό .
Ο δρόμος είναι ένας δρόμος πρωτοβουλιών, παρεμβάσεων και αντιπαράθεσης, αλλά και συμμαχιών και εναλλακτικής.
Απ' αυτήν την οπτική (=την οπτική της χειραφέτησης και του κινήματος), στην Ελλάδα( -και να μην μας διαφεύγει, επίσης, ο ευρωπαϊκός και παγκόσμιος χαρακτήρας- ), η δύναμη που, σήμερα, προσφέρει σημαντική στήριξη στο κλονιζόμενο σύστημα, με την περιτοίχησή -του και την ακαμψία-του, είναι το ΚΚΕ.
Οι σημαντικές και πολύμορφες άλλες δυνάμεις της κοινωνίας, της αμφισβήτησης, της παραγωγής, της διανόησης, της Αριστεράς (μέσα, έξω και πέρα από το ΠΑΣΟΚ) έχουν σοβαρά και επείγοντα καθήκοντα...
Μιά περίοδο, που λόγω της κοινωνικής κινητικότητας και της (κατά)πτώσης των κυρίαχων στερεότυπων και ιδεολογημάτων προσφέρεται για την άνοδο της ριζοσπαστικής κριτικής και την ανάδειξη στοιχείων μιάς άλλης πολιτικής, ενός άλλου εναλλακτικού δρόμου.
Η βασικότερη είναι η μη ανάδειξη (=η αποδοχή, ως σταθερά του συστήματος) της δομικής- θεμελειώδους αντινομίας του, αντίθεσης : της παραγωγής του πλούτου απο την πλειοψηφία της κοινωνίας και της ιδιοποίησης -του, του σφετερισμού -του από την ολιγαρχική μειοψηφία.
Οι πολιτικοί της κυρίαρχης εξουσίας και των κυρίαρχων πολιτικών είναι, -και ήταν, πλην εξαιρέσεων, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα- , (διε)φθαρμένοι, αλλά ο μέγας και διαρκής διαφθορέας είναι το κεφάλαιο και οι σχέσεις εξάρτησης και εκμετάλλευσης που εγκαθιστά και αναπαράγει.
Η κρίση μπορεί να είναι ευκαιρία για τις κυρίαρχες δυνάμεις, αφού ξεβράζει ό,τι ξεπερασμένο και σκάρτο παρήγαγε το σύστημα, προσφέροντας ''αποκαθαρμένο'', ανοιχτό πεδίο στους δικούς του ''νέους'' και στους δικούς του ''άφθαρτους''.
Μπορεί, όμως, να είναι ευκαιρία και για τις δυνάμεις της χειραφέτησης, της απελευθέρωσης και της παργματικής δημιουργίας, οι οποίες πρέπει να ηγεμονεύσουν ιδεολογικά, να πείσουν πολιτικά με το σχέδιό -τους και να συγκροτήσουν το νέο κοινωνικό συνασπισμό .
Ο δρόμος είναι ένας δρόμος πρωτοβουλιών, παρεμβάσεων και αντιπαράθεσης, αλλά και συμμαχιών και εναλλακτικής.
Απ' αυτήν την οπτική (=την οπτική της χειραφέτησης και του κινήματος), στην Ελλάδα( -και να μην μας διαφεύγει, επίσης, ο ευρωπαϊκός και παγκόσμιος χαρακτήρας- ), η δύναμη που, σήμερα, προσφέρει σημαντική στήριξη στο κλονιζόμενο σύστημα, με την περιτοίχησή -του και την ακαμψία-του, είναι το ΚΚΕ.
Οι σημαντικές και πολύμορφες άλλες δυνάμεις της κοινωνίας, της αμφισβήτησης, της παραγωγής, της διανόησης, της Αριστεράς (μέσα, έξω και πέρα από το ΠΑΣΟΚ) έχουν σοβαρά και επείγοντα καθήκοντα...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)