Η Ισλαμική τρομοκρατία, η  Μέση Ανατολή  και ο Δυτικός κόσμoς
---------------------------------------------------------------------------------
του Ελευθέριου Τζιόλα

Ασύμμετρος πόλεμος και μορφή ψυχολογικού πολέμου.
.........................................................................................

H  προχθεσινή τρομοκρατική επίθεση στη πιο κεντρική περιοχή του Λονδίνου, μία από τις κεντρικότερες του Κόσμου, ξαναέφερε με ένταση την τρομοκρατία στο προσκήνιο.
Η ενέργεια κατά μία διαβολική σύμπτωση έγινε σχεδόν ως απόηχος υλοποίησης των ακραίων δηλώσεων Ερντογάν ότι ‘’οι Ευρωπαίοι δεν θα τολμούν να περπατούν ούτε στους δρόμους των πόλεών τους’’. Ξαναήρθαν στη μνήμη όχι πολύ παλαιότερες καταγγελίες της Ρωσικής, αλλά και της επίσημης συριακής πλευράς, ως πλευρών που γνωρίζουν από μέσα πρόσωπα και λεπτομέρειες, λόγω της εμπλοκής τους στα μέτωπα των συρράξεων,  ότι ο Ερντογάν, το περιβάλλον του και το καθεστώς του  υποστηρίζει και περιθάλπει την ισλαμική τρομοκρατία.
Το φαινόμενο φαίνεται ότι, πλέον, εγκαθίσταται μονιμότερα στις Δυτικές κοινωνίες, αλλάζοντας δραστικά όχι μόνο το μέχρι πρότινος δεδομένο πλαίσιο ασφάλειας και τις σχετικές νόρμες και λειτουργίες των Υπηρεσιών Ασφάλειας, αλλά, κυρίως,  την καθημερινότητα των πολιτών στις κοινωνίες  αυτές.  Ο φόβος εγκαθίσταται και φυλακίζει την καθημερινότητα σ΄ ένα ασφυκτικό  κορσέ. Στο όνομα της ασφάλειας , εκ των πραγμάτων θα ροκανίζονται ατομικές ελευθερίες και δημοκρατικά δικαιώματα.
Ένας φαύλος κύκλος : τρομοκρατίας και αντιτρομοκρατίας, περισσότερης ασφάλειας και λιγότερης δημοκρατίας,  πρόκειται να παγιδεύσει πολίτες και πολιτικές δυνάμεις, παράγοντας παράπλευρα πεδία ακραίων φονταμενταλιστικών συμπεριφορών (θρησκευτικών και άλλων).  Η επέκταση των αστυνομικών μέτρων, η αύξηση των μέτρων ασφάλειας, οι προληπτικές δράσεις (στο όνομα ποίου ; και με ποια αιτιολογική βάση για την δυτική, δημοκρατική έννομη τάξη;) δεν είναι  δυνατόν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Σε μια δυτική μεγαλούπολη δεν είναι δυνατόν να φυλαχθούν αποτελεσματικά εμπορικά κέντα, πλατείες και δρόμοι, τουριστικά σημεία και περιοχές περιπάτου, σταθμοί μετρό, θέατρα και εξωτερικοί χώροι γηπέδων, εστιατόρια, καφέ –μπάρ, πανεπιστήμια, σχολεία…
Δεν υπάρχει συστηματοποιημένη αποτελεσματική αντιμετώπιση απέναντι, μάλιστα,  στη νέα τακτική του ‘’μοναχικού λύκου’’, που σπέρνει το θάνατο με ένα ‘’τρελό όχημα’’ φονεύοντας όποιους βρεθούν μπροστά του, έχοντας ακλόνητη πίστη ότι για τον ίδιο αυτές οι αποτρόπαιες πράξεις είναι  ο δρόμος για να κατακτήσει το ανώτερο ιδανικό, του ‘’μάρτυρα’’, για να γίνει θυσιαζόμενος, δηλαδή σκοτωμένος, μάρτυρας !

Ισλαμικός φονταμενταλισμός, Ισλαμική τρομοκρατία και Δυτικός κόσμος.
.......................................................................................................................

Η ισλαμική τρομοκρατία δεν έχει σχέση με ό,τι έχει καταγραφεί, μέχρι σήμερα, ως τρομοκρατικό φαινόμενο. Αποτελεί και στο πλαίσιο των αξιών  της, και στο πλαίσιο της επιχειρησιακής δράσης και στην ανάπτυξη της  φαινόμενο που οι τυπικές, δυτικές  ‘’ορθολογιστικές’’ λογικές δεν μπορούν να αναλύσουν και να κατανοήσουν. Η έννοια του ‘’πολίτη’’, του ‘’ανθρώπου’’, με όλα τα διαμορφωτικά στοιχεία της κουλτούρας του Διαφωτισμού και των δυτικών κοινωνιών, δεν υφίσταται στον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Εκεί, υπάρχει η έννοια του ‘’μάρτυρα’’ και το χάσμα με τους ‘’’απίστους’’. Η 11η Σεπτεμβρίου 2001, και ο αφανισμός χιλιάδων ανθρώπων τότε, αλλά και μέχρι σήμερα,  έκανε ωμά ξεκάθαρο, ότι η ισλαμική τρομοκρατία δεν περιορίζεται από ενδοιασμούς για τις απώλειες αθώων.  Οι ηθικοί φραγμοί, τα πλαίσια σχετικά με τους ‘’ανθρώπους του λαού’’ που άλλες κατηγορίες τρομοκρατίας διατηρούν, ή, τουλάχιστο διακηρύσσουν, δεν συναντώνται στην ισλαμική τρομοκρατία.
Μολονότι κατά κανόνα η ισλαμική τρομοκρατία έχει δράστες σουνίτες, και εξακολουθεί οικονομικά να υποστηρίζεται μέσα από δαιδαλώδη σχήματα από συντηρητικά σουνιτικά καθεστώτα, μεταξύ των οποίων την πρωτοκαθεδρία έχει η Σαουδική Αραβία, πηγαίνει πολύ μακρύτερα από την ακραία  σουνιτική εκδοχή του Ισλάμ.  Οι δράστες, φανατικοί  ισλαμιστές που ενεργούν στα πλαίσια της ‘’τζιχάντ’’ πιστεύουν ότι θυσιάζονται  για τον ιερότερο σκοπό, δεν διστάζουν να συμπαρασύρουν στο θάνατο αμάχους, ακόμα και παιδιά, αφού οι Δυτικοί, εκτός από ‘’’άπιστοι’’ είναι και παθητικά ένοχοι. Η ‘’τζιχάντ’’ είναι, βέβαια,  για τον ισλαμισμό μια πιο σύνθετη έννοια, και μόνο το πλέον επιθετικό της σκέλος είναι ο ιερός πόλεμος εναντίον των απίστων.  Τα άλλα σκέλη της αφορούν τον εσωτερικό πόλεμο του κάθε πιστού με τους κάθε είδους πειρασμούς του, αλλά και τον πόλεμο εναντίον των μουσουλμάνων που παραβιάζουν τους κανόνες του Ισλάμ.
Ενώ, η πολιτική από μόνη της δύσκολα οδηγείς σε τόσο και τέτοιες ακραίες συμπεριφορές, η ύπαρξη του θρησκευτικού υποβάθρου και η νομιμοποιημένη από το Ισλάμ έννοια του ‘’ιερού πολέμου’’, διαμορφώνει τη δυναμική τους, καθώς και μια ενθουσιώδη υποδοχή των αιματηρών πράξεών του από φανατικούς μουσουλμάνους στον κόσμο. Η ισλαμική τρομοκρατία είναι ταυτόχρονα ένας ασύμμετρος πόλεμος και μια ειδική μορφή ψυχολογικού πολέμου.
Για την άνδρωση της ισλαμικής τρομοκρατίας  λειτούργησαν πολλοί παράγοντες.  Πέρασε από την πρώϊμη περίοδο, όπου συντηρητικά ισλαμικά καθεστώτα την χρησιμοποίησαν ενάντια σε εθνικά κινήματα στον αραβικό χώρο,  συνέχισαν ως σύμμαχοι των Αμερικανών, με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση των Ταλιμπάν ενάντια  στους σοβιετικούς στο Αφγανιστάν, και την εν συνεχεία αυτονόμησή τους και στροφή εναντίον των Αμερικανών, είχε καταλυτικό ρόλο η παλαιστινιακή υπόθεση και η βαριά περιπέτειά της,  η όξυνση των συγκρούσεων στη Μ. Ανατολή  και οι επεμβάσεις, με αποκορύφωμα την δήθεν ’’αραβική άνοιξη’’.

ΗΠΑ, Ρωσία, Ευρώπη, Μ. Ανατολή : νέες προοπτικές ;
.........................................................................................

Στο διάστημα της 8ετούς διοίκησης Ομπάμα, διακρίνουμε δύο περιόδους. Την πρώτη, αποσυνθετική και αποτυχημένη, με υπουργό Εξωτερικών τη Χ. Κλίντον που οι παρεμβάσεις κλιμακώθηκαν,  η περιοχή μετατράπηκε σε πεδίο πολλαπλών εστιών συγκρούσεων και ο ισλαμικός φονταμενταλισμός τινάχθηκε στα ύψη. Και, τη δεύτερη, με τον Τζ. Κέρρι, με την άρση των κυρώσεων και την θετική κατάληξη σε συμφωνία με το Ιράν, την απόσυρση από το Ιράκ, τις απόπειρες συνεννόησης με τη Ρωσία για το συριακό παρά τη μερική διατήρηση μιας κληρονομημένης σχέσης με την αντιπολίτευση απέναντι στον Άσσαντ, την ενθάρρυνση ίδρυσης ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, την στρατιωτική υποστήριξη για καταστολή του ‘’Ισλαμικού Κράτους’’.
Οφείλουμε, με εξαίρεση το αδικαιολόγητο, επιθετικό γαλλικό ενδιαφέρον επί Σαρκοζί στο ζήτημα της Λιβύης, να υπογραμμίσουμε την ουσιαστική ανυπαρξία ενεργής ευρωπαϊκής πολιτικής για το σύνολο σχεδόν των ζητημάτων της περιοχής. Και, θα τολμούσαμε, να πούμε στην μοιρολατρική αποδοχή της θέσης του ‘’θύματος’’, ή/και  στην ανοχή συμπεριφορών τύπου Ερντογάν που παροτρύνουν σε έξαρση του φονταμενταλισμού και του φαινομένου και σε μετατροπή των απειλητικών λόγων σε πράξεις φόνων.
Η αντιμετώπιση της ισλαμικής τρομοκρατίας δεν μπορεί να ολοκληρωθεί στο έδαφος των Δυτικών χωρών, ούτε και να είναι αποτέλεσμα αποκλειστικά αστυνομικών μέτρων και μεθόδων, μολονότι  στα πλαίσια της δημοκρατικής ευθύνης οι δραστηριότητα των αρχών ασφαλείας πρέπει να εντατικοποιηθεί. Ο ιδιότυπος αυτός πόλεμος για να κερδηθεί, εκτός, επίσης, από τη συντονισμένη στρατιωτική δράση, απαιτεί συστηματικές πολιτικές πρωτοβουλίες. Σε προτεραιότητα βρίσκονται : η επίλυση του Συριακού, η δυνατότητα ίδρυσης ανεξάρτητου Κουρδικού  και  Παλαιστινιακού κράτους, η ενίσχυση των δυνάμεων σταθερότητας στην περιοχή (Ελλάδα, Αίγυπτος, Κύπρος, Ιράν) και η αποφασιστική καταστολή του ISIS. ¨
Θα μπορούσε κανείς να πεί ότι το μόνο θετικό στοιχείο σ΄αυτή τη συγκεκριμένη περιοχή (τρίγωνο : Ιράκ, Συρίας, Τουρκίας) είναι η βάσιμη και ευρέως, πλέον, δεκτή προοπτική συγκρότησης  Κουρδικού κράτους. Αυτή θα  ήταν και η μόνη θετική εξέλιξη των παρεμβάσεων των Αμερικανών, αν τελικά, για λόγους ανταγωνιστικούς με τη Ρωσία και το γειτονικό  Ιράν δεν αναδιπλωθούν αφήνοντας πίσω μια χαίουσα, χρόνια για πληγή. Το σχέδιο ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, στο υπογάστριο της Τουρκίας, με έξοδο στη Μεσόγειο, θα ήταν μια σταθμισμένη επιλογή, η οποία μαζί και με την εκκαθάριση του ΙSIS, και με την επίλυση του συριακού με διατήρηση του Άσσαντ υπό όρους, θα ήταν η λύση στην οποία θα μπορούσαν να συμπέσουν Πούτιν  - Τράμπ και τοπικοί εμπλεκόμενοι, πλην Τουρκίας, η οποία , όμως, δεν θα έχει πολλά περιθώρια στην κατάσταση μάλιστα που έχει περιέλθει. Η Τουρκία θεωρεί απόλυτα ασυμβίβαστο για  την ύπαρξη της, τη δημιουργία κουρδικού κράτους.  Αφού στα ανατολικά-νοτιοανατολικά σύνορα της θα περιλαμβάνεται, εξωτερικά, ένα ελεύθερο Κουρδιστάν, και , εσωτερικά, ένα υποδουλωμένο.

Δυνατότητες Ελληνικών  στρατηγικών πρωτοβουλιών.
.......................................................................................

Η Ελλάδα, όπως  έχουμε ξαναγράψει έχει υψηλό και σοβαρό ενδιαφέρον, τόσο για μια λύση στο τρίγωνο Ιράκ, Συρίας, Τουρκίας, όσο και για έναν άξονα Ελλάδας- Κύπρου-Ισραήλ - Αιγύπτου.
Ο άξονας Ελλάδα- Κύπρος- Ισραήλ -Αίγυπτος μπορεί να μετασχηματισθεί, και πέρα από τα κοινού και ευρωπαϊκού συμφέροντος ενεργειακά θέματα, και να βαθύνει προσλαμβάνοντας και αμυντικό/στρατηγικό  χαρακτήρα. Δίνοντας για το σύνολο της περιοχής έναν άξονα-πλαίσιο ισχύος και σταθερότητας, εξουδετερώνοντας τη θέση και τον ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή, διαμορφώνοντας κυριολεκτικά νέα δεδομένα. Την περίοδο του Α. Παπανδρέου και αρκετό διάστημα μετά, ουσιαστικά μέχρι την ανατροπή των μπααθικών και αραβοεθνικών καθεστώτων, -δηλαδή, μέχρι την ανατροπή Σαντάμ, Καντάφι, Μουμπάρακ-, η θέση της Ελλάδας ήταν ισχυρή και αναβαθμισμένη, με τον πρόεδρο Χ. Άσσαντ  (πατέρα του σημερινού της Συρίας), να δηλώνει ότι ''επίθεση εναντίον της Ελλάδας ισοδυναμεί με επίθεση εναντίον της Συρίας''.
Με την δραστική αλλαγή των δεδομένων και των ισορροπιών στην περιοχή, απαιτείται εκτός από τη σταθερή και ενεργή συμμετοχή της χώρας στους υφιστάμενους Οργανισμούς και τις Συμμαχίες στις οποίες είναι μέλος, μια νέα στρατηγική που θα ενισχύει και θα αναβαθμίζει την Ελλάδα και θα εξασφαλίζει την ειρήνη και σταθερότητα. Ο άξονας Ελλάδα- Κύπρος- Ισραήλ -Αίγυπτος, και σαν ειδικότερη σχέση -πλαίσιο μπορεί να γίνει ευνοϊκά δεκτή κι από όλους τους Συμμαχικούς και Διεθνείς θεσμούς, βλέποντας ότι ο άξονας αυτός, σε κάθε περίπτωση θα έχει εναλλακτική δυναμική και υψηλό κύρος.

Θεσσαλονίκη, 23 Μαρτίου 2017

Ξανά, για τα θεμελιώδη…
----------------------------------
του Ελευθερίου Τζιόλα

Χωρίς αισιοδοξία. Τουλάχιστον, με ρεαλισμό.
......................................................................

Η β΄ αξιολόγηση  πιέζει ασφυκτικά την κυβέρνηση, την ίδια στιγμή που καταρρέει για πολλοστή φορά η γραμμή της περί ‘’πολιτικής διαπραγμάτευσης’’. Είναι χαρακτηριστικό ότι όχι μόνο σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας δεν μετουσιώνεται η πείρα σε γνώση και σε αλλαγή συμπεριφορών, αλλά και στους κεντρικούς  πρωταγωνιστές του δημόσιου βίου, συμβαίνει το ίδιο.
Ο Γ. Παπανδρέου όταν άρχισε να αντιλαμβάνεται, μετά από δύο μήνες (!), την έκταση και το βάρος του οικονομικού προβλήματος της χώρας που κυβερνούσε, εγκαταλείποντας το ‘’λεφτά υπάρχουν’’, - αφού διαπίστωσε ιδίοις όμμασι ότι λεφτά ΔΕΝ  υπήρχαν - , υιοθέτησε την γραμμή ‘’ζητούμε πολιτική στήριξη’’, ενώ το πρόβλημα εντείνονταν λόγω έλλειψης ρευστότητας, και επιζητούσε, κυρίως, σφιχτή, επείγουσα και στοχευμένη, σε στενό χρονικό ορίζοντα, οικονομική διαχείριση.
Τα ίδια, εδώ και δύο χρόνια, ο Α. Τσίπρας. Όταν τα πράγματα, οδηγούνται από αδυναμία τους και από την ανυπαρξία αναπτυξιακών δράσεων σε αδιέξοδα ασφυξίας, επικαλείται την ανάγκη ‘’πολιτικής διαπραγμάτευσης’’, την οποία κανείς από του εταίρους δεν αποδέχεται και δεν υιοθετεί όταν έχει συνομολογηθεί και βρίσκεται υπό εφαρμογή Πρόγραμμα (το 3ο Μνημόνιο). Παρά την επαναλαμβανόμενη κατάρρευση-αποτυχία αυτής της γραμμής (της ‘’πολιτικής διαπραγμάτευσης’’), η κάθε φορά επανεμφάνιση της σχετίζεται τόσο με την  αναφερθείσα υστέρηση,  όσο και με την ‘’εσωτερική αγορά ψεύτικων ελπίδων’’, η οποία παρά τα στραπάτσα, εξακολουθεί να καλλιεργείται και λόγω ‘’πελατείας’’ να υφίσταται και να ανθεί…
Ούτε και η κυβερνητική εκτίμηση, που γέννησε  λάθρα ελπίδες, επιβεβαιώνεται.  Ότι, δηλαδή,  Γαλλία και Γερμανία δεν μπορούν να πάνε στις  εκλογές τους χωρίς τακτοποίηση του ελληνικού ζητήματος. Αντίθετα, κι εδώ φαίνεται ότι πέφτουν έξω. Αφού, απέναντι σε κουρασμένα και σε πολλά σημεία παραπληροφορημένα εθνικά ακροατήρια, οι κυρίαρχες ελίτ σε Γερμανία και Γαλλία, ιδιαίτερα στη Γερμανία, θα ήθελαν να δείξουν, -προεκλογικά να τονίσουν-,  ότι τα μείζονα θέματα τους είναι εκείνα των εθνικών τους ακροατηρίων και όχι το ελληνικό ζήτημα, το οποίο για το λόγο αυτό μπορεί να αφεθεί και  να περιμένει  στην ‘’ουρά επίλυσης’’, ικανοποιώντας έτσι και τμήματα της εκλογικής βάσης που επιθυμούν σκληρότερη στάση.  Επιλογή, που αν στην πράξη συμβεί,  οδηγεί σε τεράστιο πρόβλημα, με τη δόση των 7  δις € του Ιουλίου 2017,  ξαναστοιχειώνοντας στη μνήμη όλων τον Ιούλιο 2015 (ας θυμηθούμε, ότι κι ο Ε. Τσακαλώτος, επαναλαμβάνοντας την πρωθυπουργική δέσμευση, το Δεκέμβρη 2016, δήλωνε : ‘’αν δεν κλείσουμε, τώρα, τη συμφωνία, χαθήκαμε…’’).  
Ο ανασχηματισμός  των αρχών Νοέμβριου 2016, που στόχευε ουσιαστικά στη συγκρότηση ενός κυβερνητικού σχήματος, υπό τη μορφή πρωθυπουργικά έμπιστης και αποτελεσματικής διαπραγματευτικής ομάδας, αποδείχθηκε ατελέσφορος, στην πράξη ανενεργός.

Συντάξεις, ΑΕΠ, 2017 – 2019.
..............................................

Όμως, δεν είναι μόνο τα τρέχοντα…
Κάθε –τι, πλέον, που δεν έχει τον αναγκαίο ρυθμό και το κρίσιμο περιεχόμενο αναπτυξιακών πολιτικών και δράσεων, που επιβάλλονται από την επταετία της φτώχειας, της αποεπένδυσης, της αποσύνθεσης και της ύφεσης, προσθέτει βάρη, αυξάνει τον ‘’ρόγχο θανάτου’’.  
Το 1919, η χώρα έχει να αποπληρώσει το μεγαλύτερο μέρος χρέους  μέχρι το 2060, ύψους 13,7 δισ. €, παρόμοιου ύψους χρέος εμφανίζεται τα έτη 2037, -38, -39. Το 2019, λοιπόν, δεν είναι  μόνο ένα κρίσιμο πολιτικά έτος, με εκλογές στους Δήμους και στις Περιφέρειες και Ευρωεκλογές, αλλά κι ένα πολύ κρίσιμο, καθοριστικό, οικονομικό έτος.  Διότι θα έχει λήξει το 3ο Μνημόνιο και η Ελλάδα πρέπει να βρει από τις αγορές αυτά τα 13,7 δισ. € της αποπληρωμής. Αν προστεθούν και τα τυχόν ελλείμματα προηγούμενων  χρήσεων,  που θα έχουν απομείνει, η Ελλάδα, το 2019, θα αναζητάει 14 δις € και πλέον ! Κι ενώ, οι υποχρεώσεις μέχρι το 2018 είναι καλυμμένες από το τρέχον Πρόγραμμα, το 2019, χωρίς πλέον Πρόγραμμα, η κάλυψη θα πρέπει να γίνει εξ ολοκλήρου από τις αγορές. Αντιλαμβανόμαστε ότι για να είναι επιτυχής η ολική έξοδος στις αγορές θα πρέπει να έχουν συντρέξει μια σειρά θετικές προϋποθέσεις διαμορφωμένες από το 2017, με ανοδικό και δυναμικό το 2018, ώστε να υπάρχει η αίσθηση πιστοληπτικής δυνατότητας και αξιοπιστίας της χώρας, αλλιώς μπορεί να βρεθεί μπροστά σε πιστοληπτικό δραματικό γεγονός.
Αυτά όλα δεν δείχνουν μόνο ότι ο Α. Τσίπρας ότι κι αν λέει για το 2019 δεν το εννοεί, αλλά κυρίως δείχνουν ότι όσο ο χρόνος χάνεται, η οικονομία  δεν  παίρνει μπρος και  η εικόνα της χώρας δεν ανατάσσεται, τόσο το 4ο Μνημόνιο, της πλήρους εξόντωσης, είναι κοντύτερα...  
Ας δούμε, στο πλαίσιο αυτό, ένα θέμα που απασχολεί εκατομμύρια συμπολίτες, τις  συντάξεις.  Διατυπώνεται η άποψη ότι παρά τις δεκατρείς (13 !!) μειώσεις στις συντάξεις, τα τελευταία επτά (7) χρόνια η κυβέρνηση συζητά νέες μειώσεις μέχρι και -30%, με μόνο πλέον ανοιχτό θέμα την χρονική διαχείριση της μείωσης (από το 2018, ή από το 2019 και εντεύθεν και με ποιό ρυθμό μείωσης).
Η κυβέρνηση αποδέχεται, δηλαδή, τον όρο της  ‘’τρόϊκας’’, ιδιαίτερα του ΔΝΤ, για περαιτέρω μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης κατά 1% του ΑΕΠ.
Όμως, η συνταξιοδοτική δαπάνη ως ποσοστό επί τοις εκατό (%) του ΑΕΠ μπορεί να μειωθεί με δύο τρόπους:
(α) με μείωση του αριθμητή (μείωση δαπάνης), και
(β) με αύξηση του παρονομαστή (αύξηση – μεγέθυνση ΑΕΠ).
Έχοντας ως δεδομένο, από κοινά αποδεκτές υπολογιστικές μελέτες, ότι αύξηση του ονομαστικού ΑΕΠ κατά 6% ισοδυναμεί με μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης κατά 1% (από 17% σε 16%), η άλλη λύση, για τη μείωση των συντάξεων είναι η αύξηση του ΑΕΠ, και μάλιστα κατά το ποσοστό που αναφέρεται. Μιλώντας, συνήθως για το ζήτημα αυτό (συντάξεις),σχεδόν το σύνολο των ενδιαφερομένων (συνδικαλιστικές και συνταξιοδοτικές οργανώσεις, συμπολίτες κλπ), αλλά και τα μέσα ενημέρωσης (έντυπα και,  κυρίως, ηλεκτρονικά) θεωρούν ότι το ζήτημα δεν άπτεται βαθύτερων θεμάτων της οικονομίας και των αναπτυξιακών της προοπτικών, αλλά αποτελεί ξέχωρο θέμα κυβερνητικών-υπουργικών αποφάσεων. Αυτό επιβεβαιώνει, μεν, τη ρηχότητα της διεξαγόμενης συζήτησης, αλλά, και το ότι δεν είναι αλήθεια πως οι συντάξεις είναι θέμα αποσυναρτημένο από την συνολικότερη πρόοδο και τα αναπτυξιακά αποτελέσματα  της οικονομίας. Η θετική, λοιπόν, απάντηση και στο θέμα αυτό (των συντάξεων), απέναντι στις  πολιτικές αφαίμαξης και τις περιοριστικές πολιτικές ύφεσης είναι : μεγέθυνση του ΑΕΠ, αναπτυξιακές δράσεις, πολιτική ανάπτυξης. Θα μπορούσαμε να γενικεύσουμε και να πούμε ότι κάθε οικονομικός στόχος που σχετίζεται ή μετριέται ως ποσοστό του ΑΕΠ, μπορεί να τύχει θετικής (εναλλακτικής) απάντησης μέσω της αύξησης-μεγέθυνησης του ΑΕΠ (π.χ., σκεφθείτε με την ίδια λογική το χρέος, ή τα ελλείματα).
Το 2008, χρονιά εισόδου της χώρας στον κύκλο της κρίσης, καταμετρώνταν περίπου 28 δισ. € καθαρές επενδύσεις παγίου κεφαλαίου, ίσο περίπου με το 10% του ΑΕΠ,  ενώ το 2015 αυτές ήταν αρνητικές στα  – 16 δισ. €, με ρυθμό αποεπένδυσης κάθε χρόνο -7% του ΑΕΠ. Για την επάνοδο της οικονομίας στο επίπεδο της παραγωγικής συσσώρευσης πριν την κρίση, στα επίπεδα του 2008, χρειάζεται εντός της επόμενης πενταετίας να πραγματοποιηθούν νέες παραγωγικές επενδύσεις 100 δισ. € σε όλο το φάσμα των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Το μέγεθος φαίνεται ακατόρθωτο, αλλά  είναι εφικτό, αν τηρηθούν ορισμένες προϋποθέσεις για να αντληθούν-κινητοποιηθούν αυτοί οι πόροι, αν υπάρξει σχετικό συνεκτικό σχέδιο κατεύθυνσης τους με συγκεκριμένους στόχους και αν υπάρξει εθνική ηγεσία συνέγερσης και παραγωγικός κρατικός μηχανισμός που θα εργασθούν  αφοσιωμένα.

Τομείς αναπτυξιακών προτεραιοτήτων.
....................................................................

Το σχέδιο μπορεί να στηριχθεί στους παρακάτω πέντε (5) τομείς προτεραιότητας :  
- 1oς, Eνέργεια (δίκτυα αγωγών, αξιοποίηση γεωπολιτικής θέσης, κοιτάσματα υδρογονανθράκων, ανανεώσιμες πηγές). Αναφέρουμε  ενδεικτικά στον τομέα αυτό σημαντικά projects μόνο για το Φ.Α., όπου η χώρα σε συνδυασμό,  μάλιστα, με τα υπό έρευνα πεδία υδρογονανθράκων στις ορισμένες θαλάσσιες ζώνες για παραγωγική-εμπορική εξόρυξη, μπορεί να μεταβληθεί σε καθοριστικό ευρωπαϊκό κόμβο της Ν/Α Ευρώπης και της Μεσογείου. Η Ε.Ε. έχει ορίσει από το Δεκέμβριο 2013 , με απόφασή της, επτά (7) μεγάλα και σημαντικά projects Φυσικού Αερίου,  ως  projects κοινού ενδιαφέροντος, δηλαδή, με ευρωπαϊκή προτεραιότητα και με ενίσχυση με πόρους της και μέσω των επενδυτικών τραπεζών (EBRD, EIB). Πρόκειται για : τη διασύνδεση Ελλάδας-Βουλγαρίας, τον ΤΑΡ, τη διασύνδεση Ελλάδας -Ιταλίας (ανεξάρτητης του ΤΑΡ, o οποίος οδεύει  μέσω Αλβανίας), τον Αγωγό East Med (Aνατολικής Μεσογείου), την διασύνδεση Ελλάδας- fYROM- Σερβίας-Ουγγαρίας (Τesla pipeline),  την πλωτή Μονάδα Υγροποιημένου Φ.Α. ανοιχτά του Λιμένα της Αλεξανδρούπολης, τον νέο Σταθμό Συμπίεσης Φ.Α. στους Κήπους Έβρου.
- 2ος, Aγροτοδιατροφικός τομέας (διαφοροποιημένα προϊόντα, μεταποίηση - τυποποίηση). Το 2014 το μερίδιο της γεωργίας στο ΑΕΠ ήταν 5,6% αυξημένο από το 4,1% του 2009, με τον γεωργικό τομέα να επιδεικνύει αντι-κυκλική συμπεριφορά. Τούτο αποτελεί, ήδη, ένα μήνυμα της ελληνικής γεωργίας, το οποίο  πρέπει να αξιοποιηθεί καθιστώντας τη γεωργία μία από τις κινητήριες δυνάμεις ανάκαμψης. Προτεραιότητα για την θεαματική ώθηση των τυποποιημένων παραγόμενων ελληνικών προϊόντων μπορεί να αποτελέσει ο Ελληνικός Κόμβος Εξαγωγικής Εφοδιαστικής Αλυσίδας Τροφίμων σ΄ ένα εμπορικό, συναλλακτικό κέντρο στην Ευρώπη (πόλη, ή βασικό εμπορικό σημείο σε χώρα της Ε.Ε.), σαν τον Κόμβο που θα εξυπηρετεί την εξαγωγή ελληνικών προϊόντων διατροφής σε μεγάλη, αλλά και μικρότερη κλίμακα, καθώς, επίσης και  θα διασυνδέει εμπορικά τους φορείς -αγοραστές των ευρωπαϊκών αγορών με τους αντίστοιχους ελληνικούς  (συνεταιρισμούς, ομάδες παραγωγών, παραγωγικές επιχειρήσεις, εξαγωγείς).
- 3oς, Mεταφορές (χερσαίες, θαλάσσιες, εναέριες, με νέα έργα υποδομής,   διαμετακομιστικούς κόμβους -κέντρα, συνδυαστικές επενδύσεις και δράσεις, με την Αθήνα και τον Πειραιά, καθώς και τη Θεσσαλονίκη σε κομβικούς διεθνείς ρόλους). Το τεράστιο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, που υιοθέτησαν οι κατ΄εξοχήν αρνητές των ιδιωτικοποιήσεων (=ΣΥΡΙΖΑ), ιδιαίτερα στον τομέα αυτόν, δεν αποτελεί από μόνο του αναπτυξιακό μηχανισμό. Πρέπει να συντρέξουν διοικητικές, υποστηρικτικές αποφάσεις, σταθερός έλεγχος  και απαιτήσεις στην εφαρμογή  των δεσμεύσεων στη βάση των υπογεγραμμένων συμβάσεων με τους επενδυτές. Η περίπτωση της Fraport, με την απόκτηση διαχείρισης των  δεκατριών (13) αεροδρομίων της χώρας είναι μέχρι τώρα αποθαρρυντική, με τη ίδια την Fraport να παρουσιάζει και σοβαρή οικονομική αυτοδυναμία και διοικητικές-τεχνικές ανεπάρκειες  . Στο Αεροδρόμιο ‘’Μακεδονία’’ της Θεσσαλονίκης, έδρα του αγοραστή ομίλου, μετακινούνται σε βάθος χρόνου οι συμβατικά δεσμευτικές για τον όμιλο επενδύσεις. Είναι χαρακτηριστική και η απαξίωση της μεγάλης και σοβαρής μελέτης επέκτασης-αναβάθμισης-ανάπτυξης για το  Αεροδρόμιο ‘’Μακεδονία’’, που είχε ολοκληρωθεί και παραδοθεί, το 2002, από υψηλής στάθμης ελληνικά συνεργαζόμενα μελετητικά γραφεία.
- 4ος, Tουρισμός (μεγάλων συνδυαστικών projects, αλλά και ήπιων μορφών  αγροοικοτουριστικού και εναλλακτικού τύπου σχεδόν στο σύνολο της ελληνικής ενδοχώρας σε συνδυασμό με τοπικές παραγωγές και προϊόντα). Αν στο τομέα αυτόν το παράδειγμα είναι η επένδυση στο Ελληνικό, με τα κυβερνητικά εμπόδια, το διοικητικό –κρατικό παρασκήνιο, τις κοινοβουλευτικές παρεμβολές, τότε έχουμε το γνήσιο προς αποφυγήν παράδειγμα, αν επιθυμούμε οποιαδήποτε πραγματική πρόοδο σε επενδύσεις τουριστικού, κι όχι μόνο, χαρακτήρα.
- 5ος, Nέες τεχνολογίες και καινοτόμες παραγωγές (αξιοποίηση-ανάπτυξη καινοτόμων ελληνικών κατασκευών, αλλά και εισαγωγή και εγκατάσταση σύγχρονων μονάδων και κέντρων στον τομέα της ευφυούς οικονομίας, των ψηφιακών δικτύων και των υποδομών). Ο Elon Musk, η Solar City και η αναζήτηση ευρωπαϊκής περιοχής παραγωγής και διοίκησης για τα ηλεκτρικά αυτoκίνητα Tesla, η ψηφιακή Εσθονία – πατρίδα του Skype, ο μετασχηματισμός της Φινλανδίας από χώρα ξυλουργών και ψαράδων σε χώρα των νέων τεχνολογιών, η αναζήτηση της Google ιδιαίτερης περιοχής εξέλιξης της στην Ευρώπη, μας αφορούν άμεσα και οφείλουν να μας κινητοποιήσουν, με προτάσεις υποδοχής και σχέδια ανάπτυξης.  Αναγκαία είναι η δημιουργία Εθνικού Κέντρου Καινοτομίας και Ψηφιακής πολιτικής, με τη λογική της Φινλανδίας, ή, ακόμα, και της Εσθονίας, για την αναδιοργάνωση υπηρεσιών, την διάχυση των νέων τεχνολογιών παντού, την κατοχύρωση της διαφάνειας παντού και την κατακόρυφη αύξηση της παραγωγικότητας. Ο νέος υπουργός Ψηφιακής πολιτικής, μετά από απραξία των τεσσάρων (4) πρώτων μηνών της  θητείας του, και μετά το δεκατετράμηνης διάρκειας  φιάσκο των τηλεοπτικών συχνοτήτων, χρειάζεται να μετακινηθεί από τις νέες μεγαλόστομες ‘’διαστημικές πρωτοβουλίες’’,  σε πιο αποδοτικά, χρήσιμα και πιο παραγωγικά μέτωπα σαν κι αυτά που αναγ0φέρθηκαν.

Ο επενδυτικός προορισμός  : Ελλάδα.
        ...................................................................

Σ΄ένα περιβάλλον, όπου η Κίνα έχει απότομα προσγειωθεί, η Ινδία εξακολουθεί να είναι ένας θεσμικός λαβύρινθος (χειρότερος ακόμα κι από την Ελλάδα), οι ‘’τίγρεις της Ανατολής’’  έπαψαν να είναι ο άλλοτε ελκυστικός προορισμός, η ευρωζώνη έχει μηδενικές αποδόσεις και οι αναδυόμενες περιφερειακές οικονομίες της περιοχής μετά την αποκαλούμενη ''αραβική άνοιξη'' (η οποία στην πράξη εξελίχθηκε σε ‘’χειμώνα’’), έχουν μεταβληθεί σε εμπόλεμες ζώνες, η Ελλάδα, εξασφαλίζοντας, βέβαια, πολιτική σταθερότητα και ευρωπαϊκό προσανατολισμό μπορεί να αποτελέσει σημαντικό, υψηλών προσδοκιών επενδυτικό προορισμό.

Θεσσαλονίκη, 16 Μαρτίου 2017

Τουρκική επιθετικότητα και  Ελληνική στρατηγική ισχύος.

-----------------------------------------------------------------------------

του Ελευθερίου Τζιόλα

Κοινωνική αφασία.
........................................

H παρόξυνση της τουρκικής προκλητικότητας στο Αιγαίο, η κλιμακούμενη απειλή  και τα ζητήματα εθνικής κυριαρχίας που θέτει δεν μπορεί να αποτελούν αντικείμενα συζητήσεων σαν όλες αυτές που γίνονται σε καθημερινή βάση, είτε στα media, είτε στα καφενεία.  Η ελαστική στάση, ο διάχυτος πεσιμισμός, ο μικρόψυχος ατομισμός, η διάχυτη διάθεση κουτσομπολιού και η δήθεν αριστερή ‘’άρνηση του εθνικού’’, που εν πολλοίς διαμορφώνουν την τρέχουσα αντίληψη, αλλά και την πραγματική, ευρύτερη συνείδηση αποτελούν τους χείριστους παράγοντες για την σοβαρή, συγκροτημένη και σθεναρή αντιμετώπιση όλου αυτού του πλέγματος των εθνικών ζητημάτων.

Η ελληνική κοινωνία μπορεί να βρεθεί μπροστά σε ένα ‘’εθνικό σοκ’’. Όχι γιατί κάποια κέντρα δεν αξιολόγησαν σωστά την τουρκική επιθετικότητα και τους στόχους της, -αυτό μπορεί να έχει γίνει (και ορισμένες δυνάμεις το κάνουν με επιμονή και ευθύνη)-, αλλά γιατί η συνείδηση, το λεγόμενο στις κρίσιμες αυτές περιστάσεις ‘’Φρόνημα’’, δεν έχει αναπτυχθεί, δεν υπάρχει στην πράξη, ως σκέψη, ως στάση, ως βάθος υποστήριξης της Πατρίδας και των δυνάμεών της που, ίσως, -και αν-, βρεθούν στην πρώτη γραμμή.

Ερντογάν, Τουρκία, Αιγαίο : ο τυχοδιωκτισμός μπορεί να φέρει ανατροπή.

.........................................................................................................................

Ο Τ. Ερντογάν βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο. Χωρίς την παλιότερη ισχύ και το αδιαμφισβήτητο κύρος του, ηγείται ενός κράτους με βαθιά ρήγματα και αντιφάσεις, και μιας κοινωνίας με πολλαπλούς εσωτερικούς διχασμούς. Το παλιότερο προφίλ του εκσυγχρονιστή –μεταρρυθμιστή και του οικονομικού δυναμικού μεταμορφωτή έχει ξεθωριάζει, η εικόνα της χώρας του και ο δυναμισμός της οικονομίας της καταρρέει. Τα ισχυρά αυτά στοιχεία, δεν ήταν μόνο στοιχεία ηγεμονίας εντός της Τουρκίας, αλλά και ηγετικής επιρροής σε χώρες της Μ. Ανατολής (φιλικών, ουδέτερων ακόμα και εχθρικών) ακόμα και της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Είναι χαρακτηριστικό, ότι, τώρα, οι περισσότεροι, κι όχι μόνο Ευρωπαίοι, μιλούν για το ‘’πρόβλημα Ερντογάν’’. 

Το στοίχημα Ερντογάν στο δημοψήφισμα του Απριλίου, δεν είναι ένα στοίχημα για την προοδευτική ώθηση της Τουρκίας, για την αναπτυξιακή και εκσυγχρονιστική της προοπτική. Είναι, κυρίως, ένα στοίχημα προσωπικό, του Ερντογάν. Ένα στοίχημα για την απολυταρχία του. Δεν φέρνει ένα βαθύτερο κοινωνικό μήνυμα, ακόμα και για τα κείνα τα στρώματα, σχετικής καθυστέρησης και ισλαμικού θρησκευτικού προσανατολισμού,  που αποτέλεσαν την ευρεία κοινωνική του βάση και τμήματά τους εμφανίσθηκαν στους δρόμους των μεγάλων πόλεων ως ασπίδα του στο πραξικόπημα του Ιουλίου 2016. Για τους λόγους αυτούς δεν συγκινεί, δεν συσπειρώνει, δεν κινητοποιεί. Ο Ερντογάν αισθανόμενος την σταδιακή κοινωνική του απογύμνωση, μετατρέπεται σε ηγέτη με εντονότερα και προκλητικότερα τα αυταρχικά στοιχεία, τα οποία ιστορικά, έτσι κι αλλιώς, ενδημούν στην Τουρκία και η κοινωνία της τα ανέχεται.  Αλλά, δυναμική που να εκφράζεται και να εκπροσωπείται από τον Ερντογάν δεν υπάρχει, πλέον. Μετά, μάλιστα, τα φοβερά πογκρόμ στο κράτος, στη δικαιοσύνη, στη διοίκηση, στην παιδεία, και με σαρωτικές διαστάσεις στο Στρατό,  υποστήριξη με τη θετική έννοια, με συμμετοχή και ενεργή συναίνεση δεν υφίσταται. Διοικητικά, κινούνται τα πράγματα και οι υποθέσεις.

Με την επαναφορά του σοβινιστικού λόγου και της επιθετικότητας, γνώριμη συνταγή των πλέον καθυστερημένων και αντιδραστικών κύκλων,  επιχειρείται να καλυφθεί το ολοφάνερο κενό που αναφέρθηκε, κι όχι μόνο εν όψει του δημοψηφίσματος.  Δηλαδή, υπάρχει ισχυρό ενδεχόμενο, ο Ερντογάν και οι δυνάμεις που τον ακολουθούν να μεταβάλουν την ατζέντα τους, μετατρέποντάς –την σε εθνικιστική-ισλαμιστική, μετακινούμενοι σε συνεργασίες προς αντίστοιχα πολιτικά και κοινωνικά τμήματα (τα ανοίγματα με τους ‘’Γκρίζους Λύκους’’, η γραμμή εξόντωσης των Κούρδων κλπ). Ο Ερντογάν αναζητεί το νέο σημείο σύνθεσης και ισορροπίας, χωρίς μέχρι τώρα να το έχει βρεί. Γεγονός που γεννά, σε συνθήκες πολύπλευρων πιέσεών του, μια ροπή προς τον τυχοδιωκτισμό. Η μη ύπαρξη εναλλακτικής λύσης δεν μπορεί να τον κάνει να επιχαίρει. Περισσότερο, αναδεικνύει το ενδεχόμενο μιας χαοτικής κατάστασης στην Τουρκία που μπορεί και να επέλθει…

Αυτές οι συνθήκες επηρεάζουν καθοριστικά τον τουρκικό στρατό. Ο τούρκικος στρατός είχε διαχρονικά την αποδοχή και  υποστήριξη της τουρκικής κοινωνίας, ενώ, ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του, όχι μόνο εγγυητή της Τουρκίας, αλλά  και εγγυητή του πολιτικού και κοινωνικού καθεστώτος. Τίποτα από τα δύο τελευταία δεν ισχύει, πλέον. Ιδιαίτερα μετά τις ταπεινωτικές, σχεδόν εξευτελιστικές, εικόνες κατά το πραξικόπημα και μετά από αυτό, σε βάρος αξιωματικών και  του στρατιωτικού  προσωπικού, μετά την στελεχιακή απογύμνωση του στρατού όχι μόνο επιχειρησιακή, αλλά και από δυναμικό που εμφορούνταν από τις ιδέες του στρατού-εγγυητή, ο τουρκικός στρατός όντας μακριά από τους σύγχρονους, υψηλής επαγγελματικής στάθμης στρατούς, παρά τα τεράστια εξοπλιστικά προγράμματα, αναζητεί μέσα σ΄ένα ασταθές, γκρίζο τοπίο το ρόλο και τη θέση του ! Βιώνει ένα κρίσιμο αδιέξοδο στη Συρία, με μηδενικά αποτελέσματα και τεράστιο κόστος, δίνει έναν αβέβαιο εσωτερικό και μεθοριακό πόλεμο χωρίς καμία σοβαρή, μόνιμη επιτυχία με του Κούρδους, που βρίσκονται πεςρισσότερο από πότε στη συγκρότηση κράτους στο υπογάστριο της, αναδιπλώνεται σε κάθε αερομαχία στο Αιγαίο και αισθάνεται  τη ματαιότητα του ‘’ψεύτικου  τσαμπουκά’’ περιπλέοντας τις βραχονησίδες, όπου όχι το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό, αλλά το ελληνικό Λιμενικό τους υποχρεώνει να συμπεριφέρονται σωστά. Ο τουρκικός στρατός αποτελούσε κυρίως δύναμη  εσωτερικής σταθερότητας και ο Ερντογάν επιζητώντας να δομήσει το δικό του εσωτερικό απολυταρχικό  καθεστώς, αφαιρεί από τους στρατιωτικούς τον δικό τους ρόλο, χωρίς να τους αναθέτει κάποιον άλλο σύμφωνα με τις ιστορικές τους παρακαταθήκες και προδιαγραφές.

Η προκλητικότητα στο Αιγαίο, υπό αυτές τις συνθήκες, μπορεί σε πιθανή τυχοδιωκτική εμπλοκή, ή ακόμα και σε ''ατύχημα'' λόγω άγνοιας κινδύνου, εκ μέρους των τουρκικών δυνάμεων  να έχει τραγικές συνέπειες για την Τουρκία, και στο μέτωπο αναμέτρησης, και στο εσωτερικό της.  Οι ψυχραιμότεροι, και εντός Τουρκίας, αλλά κυρίως εκτός της Τουρκίας (σε συμμαχικά και διεθνή κέντρα), το αντιλαμβάνονται και κρατούν στάση υπευθυνότητας και ετοιμότητας. 

Ελλάδα, συμμαχίες και πατριωτισμός : είναι μια νέα εποχή δυνατή ;

.......................................................................................................................

Η Ελλάδα συμμετέχει σε όλους τους σημαντικούς, διεθνείς, πολιτικούς και στρατιωτικούς οργανισμούς και συμμαχίες (Ε.Ε., ΝΑΤΟ, ΟΗΕ). Πρέπει να αντιληφθούν οι κρατούντες, ότι στην εξελισσόμενη μακρά περίοδο κρίσεων και αναταράξεων, η ενεργή συμμετοχή σ΄ αυτούς και η αξιοποίηση δραστήρια και συνεχώς, ιδιαίτερα για τα προκαλούμενα από τον τουρκικό επεκτατισμό ζητήματα, κάθε δικαιώματος της Ελλάδας, ως χώρας- μέλους τους, σχετίζεται  καθοριστικά  με την ασφάλειά της, με την αποτροπή κάθε τυχοδιωκτικής επιθετικότητας, και  την διατήρηση της ειρήνης.

Η Ε.Ε. έχει δεσμεύσει την Τουρκία, από το Ελσίνκι 1999, μετά από σκληρή ελληνική διαπραγμάτευση ότι η διατήρηση του τίτλου ως υπό ένταξη μέλους στην Ε.Ε. συμβαδίζει με την προσφυγή της στη Χάγη για τα ζητήματα που δεν έχουν διευθετηθεί και ρυθμισθεί από ισχύουσες Συμβάσεις, ή από το Διεθνές Δίκαιο (δηλαδή, για την υφαλοκρηπίδα). Επίσης, η Ε.Ε., παρά την αμφίσημη ορισμένες φορές γραμμή της, ιδιαίτερα σε θέματα εσωτερικών της πιέσεων , όπως το ''προσφυγικό'', αντιλαμβάνεται ότι πιθανή ένδειξη αδυναμίας της στα ανατολικά της ''σύνορα'' θα οδηγούσε σε αλυσιδωτή αστάθεια, σε περίοδο πολλαπλών προκλήσεων και πολλών άλλων ανοιχτών της μετώπων.  

Το ΝΑΤΟ, ήδη βρίσκεται στην περιοχή, στα πλαίσια της συμφωνίας για το προσφυγικό, και έμμεσα, και δίχως τυμπανοκρουσίες, μπορεί, με τους αναγκαίους καλούς και ευφυείς ελληνικούς χειρισμούς να βάλει στη θέση του τον ''ταραξία''. Οι ευκαιρίες (άλλες υπάρχουν, κι άλλες οφείλουν να δημιουργούνται) πρέπει να αξιοποιούνται άγρυπνα και σταθερά προς την κατεύθυνση της δικαίωσης της Ελλάδας έναντι της απειλής και της προκλητικότητας.  Αντί για δηλώσεις εσωτερικής κατανάλωσης  ο υπουργός Άμυνας, που, ασφαλώς, δεν χαίρει και της υψηλότερης εκτίμησης και στην Ελλάδα και πολύ περισσότερο στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, θα έπρεπε, διασθανόμενος τα στοιχειώδη της θέσης ευθύνης τους, να σχεδιάσει ανάλογα τη γραμμή του στο πρόσφατο Συμβούλιο του ΝΑΤΟ και γενικότερα στις δομές της Συμμαχίας. 

Ο άξονας Ελλάδα- Κύπρος- Ισραήλ -Αίγυπτος μπορεί να μετασχηματισθεί, και πέρα από τα κοινού και ευρωπαϊκού συμφέροντος ενεργειακά θέματα, και να βαθύνει προσλαμβάνοντας και αμυντικό χαρακτήρα. Δίνοντας για το σύνολο της περιοχής έναν άξονα-πλαίσιο ισχύος και σταθερότητας, εξουδετερώνοντας τη θέση και τον ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή, διαμορφώνοντας κυριολεκτικά νέα δεδομένα. Την περίοδο του Α. Παπανδρέου και αρκετό διάστημα μετά, ουσιαστικά μέχρι την ανατροπή των μπααθικών και αραβοεθνικών καθεστώτων, -δηλαδή, μέχρι την ανατροπή Σαντάμ, Καντάφι, Μουμπάρακ-, η θέση της Ελλάδας ήταν ισχυρή και αναβαθμισμένη, με τον πρόεδρο Χ. Άσσαντ (πατέρα του σημερινού της Συρίας), να δηλώνει ότι ''επίθεση εναντίον της Ελλάδας ισοδυναμεί με επίθεση εναντίον της Συρίας''. Με την δραστική αλλαγή των δεδομένων και των ισορροπιών στην περιοχή, απαιτείται μια νέα στρατηγική που θα ενισχύει και θα αναβαθμίζει την Ελλάδα,θα εξασφαλίζει την ασφάλειά της, καθώς και την ειρήνη και σταθερότητα. Ο άξονας Ελλάδα- Κύπρος- Ισραήλ -Αίγυπτος, και σαν ειδικότερη σχέση -πλαίσιο μπορεί να γίνει ευνοϊκά δεκτή κι από όλους τους Συμμαχικούς και Διεθνείς θεσμούς, βλέποντας ότι ο άξονας αυτός, σε κάθε περίπτωση θα έχει εναλλακτική δυναμική και υψηλό κύρος.

Ο κομβικός παράγοντας σε όλα αυτά, το σημείο-κλειδί, είναι η ίδια η Ελλάδα : η πολιτική της ηγεσία, οι κοινωνικές της δυνάμεις, ο Ελληνισμός, και,  μιλώντας, για την Άμυνα, οι δυνάμεις του στρατού.  Και στα τέσσερα αυτά μέτωπα απαιτείται μια ανάλογη πολιτική εθνικού-πατριωτικού χαρακτήρα για την ενδυνάμωση και την εμβάθυνση τους, με σταθερό προσανατολισμό και αφοσίωση.

Πατρίδα : στο σήμερα και το Αύριο.

...................................................................

Εξ άλλου, από τη στιγμή, που τα  μεγάλα κοινωνικά σχέδια (των μεγάλων ανατροπών και των βαθιών  αλλαγών) δεν διαθέτουν ευνοϊκό περιβάλλον διεθνές ή περιφερειακών ζωνών, ούτε υπαρκτές εν ενεργεία στρατηγικές, ούτε συγκροτημένες  δυνάμεις, ο ρεαλισμός, από τη μια, της ασφάλειας της Πατρίδας (ως έθνους και ζώσας κοινωνίας, και ταυτόχρονα,  ως βάσης  στρατηγικής δράσης), κι από την άλλη, της πορείας της σε προοδευτικές  συμπράξεις με παρουσία και πρωτοβουλίες καθίσταται κυρίαρχη επιλογή.

Για μας,  η Πατρίδα  δεν είναι μόνο ο Τόπος μας, η ιστορία, η γλώσσα, η ταυτότητα, η κουλτούρα, οι αγωνιστικές της παραδόσεις, οι  πανανθρώπινες αξίες της και ο οικουμενικός της ρόλος. Είναι και η στρατηγική μας βάση για να ζουν, να καλλιεργούνται, να διαχέονται και να αναπτύσσονται τα όνειρα και οι πρωτοβουλίες για το Αύριο και το δικό μας και όσο μπορούμε, μαζί με άλλες προοδευτικές δυνάμεις, όλης της Ανθρωπότητας για μια κοινωνία ανθρώπινη.