Η Ισλαμική τρομοκρατία, η Μέση Ανατολή και ο Δυτικός κόσμoς
---------------------------------------------------------------------------------
του Ελευθέριου Τζιόλα
Ασύμμετρος πόλεμος και μορφή ψυχολογικού πολέμου.
.........................................................................................
H προχθεσινή τρομοκρατική επίθεση στη πιο κεντρική περιοχή του Λονδίνου, μία από τις κεντρικότερες του Κόσμου, ξαναέφερε με ένταση την τρομοκρατία στο προσκήνιο.
Η ενέργεια κατά μία διαβολική σύμπτωση έγινε σχεδόν ως απόηχος υλοποίησης των ακραίων δηλώσεων Ερντογάν ότι ‘’οι Ευρωπαίοι δεν θα τολμούν να περπατούν ούτε στους δρόμους των πόλεών τους’’. Ξαναήρθαν στη μνήμη όχι πολύ παλαιότερες καταγγελίες της Ρωσικής, αλλά και της επίσημης συριακής πλευράς, ως πλευρών που γνωρίζουν από μέσα πρόσωπα και λεπτομέρειες, λόγω της εμπλοκής τους στα μέτωπα των συρράξεων, ότι ο Ερντογάν, το περιβάλλον του και το καθεστώς του υποστηρίζει και περιθάλπει την ισλαμική τρομοκρατία.
Το φαινόμενο φαίνεται ότι, πλέον, εγκαθίσταται μονιμότερα στις Δυτικές κοινωνίες, αλλάζοντας δραστικά όχι μόνο το μέχρι πρότινος δεδομένο πλαίσιο ασφάλειας και τις σχετικές νόρμες και λειτουργίες των Υπηρεσιών Ασφάλειας, αλλά, κυρίως, την καθημερινότητα των πολιτών στις κοινωνίες αυτές. Ο φόβος εγκαθίσταται και φυλακίζει την καθημερινότητα σ΄ ένα ασφυκτικό κορσέ. Στο όνομα της ασφάλειας , εκ των πραγμάτων θα ροκανίζονται ατομικές ελευθερίες και δημοκρατικά δικαιώματα.
Ένας φαύλος κύκλος : τρομοκρατίας και αντιτρομοκρατίας, περισσότερης ασφάλειας και λιγότερης δημοκρατίας, πρόκειται να παγιδεύσει πολίτες και πολιτικές δυνάμεις, παράγοντας παράπλευρα πεδία ακραίων φονταμενταλιστικών συμπεριφορών (θρησκευτικών και άλλων). Η επέκταση των αστυνομικών μέτρων, η αύξηση των μέτρων ασφάλειας, οι προληπτικές δράσεις (στο όνομα ποίου ; και με ποια αιτιολογική βάση για την δυτική, δημοκρατική έννομη τάξη;) δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Σε μια δυτική μεγαλούπολη δεν είναι δυνατόν να φυλαχθούν αποτελεσματικά εμπορικά κέντα, πλατείες και δρόμοι, τουριστικά σημεία και περιοχές περιπάτου, σταθμοί μετρό, θέατρα και εξωτερικοί χώροι γηπέδων, εστιατόρια, καφέ –μπάρ, πανεπιστήμια, σχολεία…
Δεν υπάρχει συστηματοποιημένη αποτελεσματική αντιμετώπιση απέναντι, μάλιστα, στη νέα τακτική του ‘’μοναχικού λύκου’’, που σπέρνει το θάνατο με ένα ‘’τρελό όχημα’’ φονεύοντας όποιους βρεθούν μπροστά του, έχοντας ακλόνητη πίστη ότι για τον ίδιο αυτές οι αποτρόπαιες πράξεις είναι ο δρόμος για να κατακτήσει το ανώτερο ιδανικό, του ‘’μάρτυρα’’, για να γίνει θυσιαζόμενος, δηλαδή σκοτωμένος, μάρτυρας !
Ισλαμικός φονταμενταλισμός, Ισλαμική τρομοκρατία και Δυτικός κόσμος.
.......................................................................................................................
Η ισλαμική τρομοκρατία δεν έχει σχέση με ό,τι έχει καταγραφεί, μέχρι σήμερα, ως τρομοκρατικό φαινόμενο. Αποτελεί και στο πλαίσιο των αξιών της, και στο πλαίσιο της επιχειρησιακής δράσης και στην ανάπτυξη της φαινόμενο που οι τυπικές, δυτικές ‘’ορθολογιστικές’’ λογικές δεν μπορούν να αναλύσουν και να κατανοήσουν. Η έννοια του ‘’πολίτη’’, του ‘’ανθρώπου’’, με όλα τα διαμορφωτικά στοιχεία της κουλτούρας του Διαφωτισμού και των δυτικών κοινωνιών, δεν υφίσταται στον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Εκεί, υπάρχει η έννοια του ‘’μάρτυρα’’ και το χάσμα με τους ‘’’απίστους’’. Η 11η Σεπτεμβρίου 2001, και ο αφανισμός χιλιάδων ανθρώπων τότε, αλλά και μέχρι σήμερα, έκανε ωμά ξεκάθαρο, ότι η ισλαμική τρομοκρατία δεν περιορίζεται από ενδοιασμούς για τις απώλειες αθώων. Οι ηθικοί φραγμοί, τα πλαίσια σχετικά με τους ‘’ανθρώπους του λαού’’ που άλλες κατηγορίες τρομοκρατίας διατηρούν, ή, τουλάχιστο διακηρύσσουν, δεν συναντώνται στην ισλαμική τρομοκρατία.
Μολονότι κατά κανόνα η ισλαμική τρομοκρατία έχει δράστες σουνίτες, και εξακολουθεί οικονομικά να υποστηρίζεται μέσα από δαιδαλώδη σχήματα από συντηρητικά σουνιτικά καθεστώτα, μεταξύ των οποίων την πρωτοκαθεδρία έχει η Σαουδική Αραβία, πηγαίνει πολύ μακρύτερα από την ακραία σουνιτική εκδοχή του Ισλάμ. Οι δράστες, φανατικοί ισλαμιστές που ενεργούν στα πλαίσια της ‘’τζιχάντ’’ πιστεύουν ότι θυσιάζονται για τον ιερότερο σκοπό, δεν διστάζουν να συμπαρασύρουν στο θάνατο αμάχους, ακόμα και παιδιά, αφού οι Δυτικοί, εκτός από ‘’’άπιστοι’’ είναι και παθητικά ένοχοι. Η ‘’τζιχάντ’’ είναι, βέβαια, για τον ισλαμισμό μια πιο σύνθετη έννοια, και μόνο το πλέον επιθετικό της σκέλος είναι ο ιερός πόλεμος εναντίον των απίστων. Τα άλλα σκέλη της αφορούν τον εσωτερικό πόλεμο του κάθε πιστού με τους κάθε είδους πειρασμούς του, αλλά και τον πόλεμο εναντίον των μουσουλμάνων που παραβιάζουν τους κανόνες του Ισλάμ.
Ενώ, η πολιτική από μόνη της δύσκολα οδηγείς σε τόσο και τέτοιες ακραίες συμπεριφορές, η ύπαρξη του θρησκευτικού υποβάθρου και η νομιμοποιημένη από το Ισλάμ έννοια του ‘’ιερού πολέμου’’, διαμορφώνει τη δυναμική τους, καθώς και μια ενθουσιώδη υποδοχή των αιματηρών πράξεών του από φανατικούς μουσουλμάνους στον κόσμο. Η ισλαμική τρομοκρατία είναι ταυτόχρονα ένας ασύμμετρος πόλεμος και μια ειδική μορφή ψυχολογικού πολέμου.
Για την άνδρωση της ισλαμικής τρομοκρατίας λειτούργησαν πολλοί παράγοντες. Πέρασε από την πρώϊμη περίοδο, όπου συντηρητικά ισλαμικά καθεστώτα την χρησιμοποίησαν ενάντια σε εθνικά κινήματα στον αραβικό χώρο, συνέχισαν ως σύμμαχοι των Αμερικανών, με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση των Ταλιμπάν ενάντια στους σοβιετικούς στο Αφγανιστάν, και την εν συνεχεία αυτονόμησή τους και στροφή εναντίον των Αμερικανών, είχε καταλυτικό ρόλο η παλαιστινιακή υπόθεση και η βαριά περιπέτειά της, η όξυνση των συγκρούσεων στη Μ. Ανατολή και οι επεμβάσεις, με αποκορύφωμα την δήθεν ’’αραβική άνοιξη’’.
ΗΠΑ, Ρωσία, Ευρώπη, Μ. Ανατολή : νέες προοπτικές ;
.........................................................................................
Στο διάστημα της 8ετούς διοίκησης Ομπάμα, διακρίνουμε δύο περιόδους. Την πρώτη, αποσυνθετική και αποτυχημένη, με υπουργό Εξωτερικών τη Χ. Κλίντον που οι παρεμβάσεις κλιμακώθηκαν, η περιοχή μετατράπηκε σε πεδίο πολλαπλών εστιών συγκρούσεων και ο ισλαμικός φονταμενταλισμός τινάχθηκε στα ύψη. Και, τη δεύτερη, με τον Τζ. Κέρρι, με την άρση των κυρώσεων και την θετική κατάληξη σε συμφωνία με το Ιράν, την απόσυρση από το Ιράκ, τις απόπειρες συνεννόησης με τη Ρωσία για το συριακό παρά τη μερική διατήρηση μιας κληρονομημένης σχέσης με την αντιπολίτευση απέναντι στον Άσσαντ, την ενθάρρυνση ίδρυσης ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, την στρατιωτική υποστήριξη για καταστολή του ‘’Ισλαμικού Κράτους’’.
Οφείλουμε, με εξαίρεση το αδικαιολόγητο, επιθετικό γαλλικό ενδιαφέρον επί Σαρκοζί στο ζήτημα της Λιβύης, να υπογραμμίσουμε την ουσιαστική ανυπαρξία ενεργής ευρωπαϊκής πολιτικής για το σύνολο σχεδόν των ζητημάτων της περιοχής. Και, θα τολμούσαμε, να πούμε στην μοιρολατρική αποδοχή της θέσης του ‘’θύματος’’, ή/και στην ανοχή συμπεριφορών τύπου Ερντογάν που παροτρύνουν σε έξαρση του φονταμενταλισμού και του φαινομένου και σε μετατροπή των απειλητικών λόγων σε πράξεις φόνων.
Η αντιμετώπιση της ισλαμικής τρομοκρατίας δεν μπορεί να ολοκληρωθεί στο έδαφος των Δυτικών χωρών, ούτε και να είναι αποτέλεσμα αποκλειστικά αστυνομικών μέτρων και μεθόδων, μολονότι στα πλαίσια της δημοκρατικής ευθύνης οι δραστηριότητα των αρχών ασφαλείας πρέπει να εντατικοποιηθεί. Ο ιδιότυπος αυτός πόλεμος για να κερδηθεί, εκτός, επίσης, από τη συντονισμένη στρατιωτική δράση, απαιτεί συστηματικές πολιτικές πρωτοβουλίες. Σε προτεραιότητα βρίσκονται : η επίλυση του Συριακού, η δυνατότητα ίδρυσης ανεξάρτητου Κουρδικού και Παλαιστινιακού κράτους, η ενίσχυση των δυνάμεων σταθερότητας στην περιοχή (Ελλάδα, Αίγυπτος, Κύπρος, Ιράν) και η αποφασιστική καταστολή του ISIS. ¨
Θα μπορούσε κανείς να πεί ότι το μόνο θετικό στοιχείο σ΄αυτή τη συγκεκριμένη περιοχή (τρίγωνο : Ιράκ, Συρίας, Τουρκίας) είναι η βάσιμη και ευρέως, πλέον, δεκτή προοπτική συγκρότησης Κουρδικού κράτους. Αυτή θα ήταν και η μόνη θετική εξέλιξη των παρεμβάσεων των Αμερικανών, αν τελικά, για λόγους ανταγωνιστικούς με τη Ρωσία και το γειτονικό Ιράν δεν αναδιπλωθούν αφήνοντας πίσω μια χαίουσα, χρόνια για πληγή. Το σχέδιο ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, στο υπογάστριο της Τουρκίας, με έξοδο στη Μεσόγειο, θα ήταν μια σταθμισμένη επιλογή, η οποία μαζί και με την εκκαθάριση του ΙSIS, και με την επίλυση του συριακού με διατήρηση του Άσσαντ υπό όρους, θα ήταν η λύση στην οποία θα μπορούσαν να συμπέσουν Πούτιν - Τράμπ και τοπικοί εμπλεκόμενοι, πλην Τουρκίας, η οποία , όμως, δεν θα έχει πολλά περιθώρια στην κατάσταση μάλιστα που έχει περιέλθει. Η Τουρκία θεωρεί απόλυτα ασυμβίβαστο για την ύπαρξη της, τη δημιουργία κουρδικού κράτους. Αφού στα ανατολικά-νοτιοανατολικά σύνορα της θα περιλαμβάνεται, εξωτερικά, ένα ελεύθερο Κουρδιστάν, και , εσωτερικά, ένα υποδουλωμένο.
Δυνατότητες Ελληνικών στρατηγικών πρωτοβουλιών.
.......................................................................................
Η Ελλάδα, όπως έχουμε ξαναγράψει έχει υψηλό και σοβαρό ενδιαφέρον, τόσο για μια λύση στο τρίγωνο Ιράκ, Συρίας, Τουρκίας, όσο και για έναν άξονα Ελλάδας- Κύπρου-Ισραήλ - Αιγύπτου.
Ο άξονας Ελλάδα- Κύπρος- Ισραήλ -Αίγυπτος μπορεί να μετασχηματισθεί, και πέρα από τα κοινού και ευρωπαϊκού συμφέροντος ενεργειακά θέματα, και να βαθύνει προσλαμβάνοντας και αμυντικό/στρατηγικό χαρακτήρα. Δίνοντας για το σύνολο της περιοχής έναν άξονα-πλαίσιο ισχύος και σταθερότητας, εξουδετερώνοντας τη θέση και τον ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή, διαμορφώνοντας κυριολεκτικά νέα δεδομένα. Την περίοδο του Α. Παπανδρέου και αρκετό διάστημα μετά, ουσιαστικά μέχρι την ανατροπή των μπααθικών και αραβοεθνικών καθεστώτων, -δηλαδή, μέχρι την ανατροπή Σαντάμ, Καντάφι, Μουμπάρακ-, η θέση της Ελλάδας ήταν ισχυρή και αναβαθμισμένη, με τον πρόεδρο Χ. Άσσαντ (πατέρα του σημερινού της Συρίας), να δηλώνει ότι ''επίθεση εναντίον της Ελλάδας ισοδυναμεί με επίθεση εναντίον της Συρίας''.
Με την δραστική αλλαγή των δεδομένων και των ισορροπιών στην περιοχή, απαιτείται εκτός από τη σταθερή και ενεργή συμμετοχή της χώρας στους υφιστάμενους Οργανισμούς και τις Συμμαχίες στις οποίες είναι μέλος, μια νέα στρατηγική που θα ενισχύει και θα αναβαθμίζει την Ελλάδα και θα εξασφαλίζει την ειρήνη και σταθερότητα. Ο άξονας Ελλάδα- Κύπρος- Ισραήλ -Αίγυπτος, και σαν ειδικότερη σχέση -πλαίσιο μπορεί να γίνει ευνοϊκά δεκτή κι από όλους τους Συμμαχικούς και Διεθνείς θεσμούς, βλέποντας ότι ο άξονας αυτός, σε κάθε περίπτωση θα έχει εναλλακτική δυναμική και υψηλό κύρος.
Θεσσαλονίκη, 23 Μαρτίου 2017
---------------------------------------------------------------------------------
του Ελευθέριου Τζιόλα
Ασύμμετρος πόλεμος και μορφή ψυχολογικού πολέμου.
.........................................................................................
H προχθεσινή τρομοκρατική επίθεση στη πιο κεντρική περιοχή του Λονδίνου, μία από τις κεντρικότερες του Κόσμου, ξαναέφερε με ένταση την τρομοκρατία στο προσκήνιο.
Η ενέργεια κατά μία διαβολική σύμπτωση έγινε σχεδόν ως απόηχος υλοποίησης των ακραίων δηλώσεων Ερντογάν ότι ‘’οι Ευρωπαίοι δεν θα τολμούν να περπατούν ούτε στους δρόμους των πόλεών τους’’. Ξαναήρθαν στη μνήμη όχι πολύ παλαιότερες καταγγελίες της Ρωσικής, αλλά και της επίσημης συριακής πλευράς, ως πλευρών που γνωρίζουν από μέσα πρόσωπα και λεπτομέρειες, λόγω της εμπλοκής τους στα μέτωπα των συρράξεων, ότι ο Ερντογάν, το περιβάλλον του και το καθεστώς του υποστηρίζει και περιθάλπει την ισλαμική τρομοκρατία.
Το φαινόμενο φαίνεται ότι, πλέον, εγκαθίσταται μονιμότερα στις Δυτικές κοινωνίες, αλλάζοντας δραστικά όχι μόνο το μέχρι πρότινος δεδομένο πλαίσιο ασφάλειας και τις σχετικές νόρμες και λειτουργίες των Υπηρεσιών Ασφάλειας, αλλά, κυρίως, την καθημερινότητα των πολιτών στις κοινωνίες αυτές. Ο φόβος εγκαθίσταται και φυλακίζει την καθημερινότητα σ΄ ένα ασφυκτικό κορσέ. Στο όνομα της ασφάλειας , εκ των πραγμάτων θα ροκανίζονται ατομικές ελευθερίες και δημοκρατικά δικαιώματα.
Ένας φαύλος κύκλος : τρομοκρατίας και αντιτρομοκρατίας, περισσότερης ασφάλειας και λιγότερης δημοκρατίας, πρόκειται να παγιδεύσει πολίτες και πολιτικές δυνάμεις, παράγοντας παράπλευρα πεδία ακραίων φονταμενταλιστικών συμπεριφορών (θρησκευτικών και άλλων). Η επέκταση των αστυνομικών μέτρων, η αύξηση των μέτρων ασφάλειας, οι προληπτικές δράσεις (στο όνομα ποίου ; και με ποια αιτιολογική βάση για την δυτική, δημοκρατική έννομη τάξη;) δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Σε μια δυτική μεγαλούπολη δεν είναι δυνατόν να φυλαχθούν αποτελεσματικά εμπορικά κέντα, πλατείες και δρόμοι, τουριστικά σημεία και περιοχές περιπάτου, σταθμοί μετρό, θέατρα και εξωτερικοί χώροι γηπέδων, εστιατόρια, καφέ –μπάρ, πανεπιστήμια, σχολεία…
Δεν υπάρχει συστηματοποιημένη αποτελεσματική αντιμετώπιση απέναντι, μάλιστα, στη νέα τακτική του ‘’μοναχικού λύκου’’, που σπέρνει το θάνατο με ένα ‘’τρελό όχημα’’ φονεύοντας όποιους βρεθούν μπροστά του, έχοντας ακλόνητη πίστη ότι για τον ίδιο αυτές οι αποτρόπαιες πράξεις είναι ο δρόμος για να κατακτήσει το ανώτερο ιδανικό, του ‘’μάρτυρα’’, για να γίνει θυσιαζόμενος, δηλαδή σκοτωμένος, μάρτυρας !
Ισλαμικός φονταμενταλισμός, Ισλαμική τρομοκρατία και Δυτικός κόσμος.
.......................................................................................................................
Η ισλαμική τρομοκρατία δεν έχει σχέση με ό,τι έχει καταγραφεί, μέχρι σήμερα, ως τρομοκρατικό φαινόμενο. Αποτελεί και στο πλαίσιο των αξιών της, και στο πλαίσιο της επιχειρησιακής δράσης και στην ανάπτυξη της φαινόμενο που οι τυπικές, δυτικές ‘’ορθολογιστικές’’ λογικές δεν μπορούν να αναλύσουν και να κατανοήσουν. Η έννοια του ‘’πολίτη’’, του ‘’ανθρώπου’’, με όλα τα διαμορφωτικά στοιχεία της κουλτούρας του Διαφωτισμού και των δυτικών κοινωνιών, δεν υφίσταται στον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Εκεί, υπάρχει η έννοια του ‘’μάρτυρα’’ και το χάσμα με τους ‘’’απίστους’’. Η 11η Σεπτεμβρίου 2001, και ο αφανισμός χιλιάδων ανθρώπων τότε, αλλά και μέχρι σήμερα, έκανε ωμά ξεκάθαρο, ότι η ισλαμική τρομοκρατία δεν περιορίζεται από ενδοιασμούς για τις απώλειες αθώων. Οι ηθικοί φραγμοί, τα πλαίσια σχετικά με τους ‘’ανθρώπους του λαού’’ που άλλες κατηγορίες τρομοκρατίας διατηρούν, ή, τουλάχιστο διακηρύσσουν, δεν συναντώνται στην ισλαμική τρομοκρατία.
Μολονότι κατά κανόνα η ισλαμική τρομοκρατία έχει δράστες σουνίτες, και εξακολουθεί οικονομικά να υποστηρίζεται μέσα από δαιδαλώδη σχήματα από συντηρητικά σουνιτικά καθεστώτα, μεταξύ των οποίων την πρωτοκαθεδρία έχει η Σαουδική Αραβία, πηγαίνει πολύ μακρύτερα από την ακραία σουνιτική εκδοχή του Ισλάμ. Οι δράστες, φανατικοί ισλαμιστές που ενεργούν στα πλαίσια της ‘’τζιχάντ’’ πιστεύουν ότι θυσιάζονται για τον ιερότερο σκοπό, δεν διστάζουν να συμπαρασύρουν στο θάνατο αμάχους, ακόμα και παιδιά, αφού οι Δυτικοί, εκτός από ‘’’άπιστοι’’ είναι και παθητικά ένοχοι. Η ‘’τζιχάντ’’ είναι, βέβαια, για τον ισλαμισμό μια πιο σύνθετη έννοια, και μόνο το πλέον επιθετικό της σκέλος είναι ο ιερός πόλεμος εναντίον των απίστων. Τα άλλα σκέλη της αφορούν τον εσωτερικό πόλεμο του κάθε πιστού με τους κάθε είδους πειρασμούς του, αλλά και τον πόλεμο εναντίον των μουσουλμάνων που παραβιάζουν τους κανόνες του Ισλάμ.
Ενώ, η πολιτική από μόνη της δύσκολα οδηγείς σε τόσο και τέτοιες ακραίες συμπεριφορές, η ύπαρξη του θρησκευτικού υποβάθρου και η νομιμοποιημένη από το Ισλάμ έννοια του ‘’ιερού πολέμου’’, διαμορφώνει τη δυναμική τους, καθώς και μια ενθουσιώδη υποδοχή των αιματηρών πράξεών του από φανατικούς μουσουλμάνους στον κόσμο. Η ισλαμική τρομοκρατία είναι ταυτόχρονα ένας ασύμμετρος πόλεμος και μια ειδική μορφή ψυχολογικού πολέμου.
Για την άνδρωση της ισλαμικής τρομοκρατίας λειτούργησαν πολλοί παράγοντες. Πέρασε από την πρώϊμη περίοδο, όπου συντηρητικά ισλαμικά καθεστώτα την χρησιμοποίησαν ενάντια σε εθνικά κινήματα στον αραβικό χώρο, συνέχισαν ως σύμμαχοι των Αμερικανών, με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση των Ταλιμπάν ενάντια στους σοβιετικούς στο Αφγανιστάν, και την εν συνεχεία αυτονόμησή τους και στροφή εναντίον των Αμερικανών, είχε καταλυτικό ρόλο η παλαιστινιακή υπόθεση και η βαριά περιπέτειά της, η όξυνση των συγκρούσεων στη Μ. Ανατολή και οι επεμβάσεις, με αποκορύφωμα την δήθεν ’’αραβική άνοιξη’’.
ΗΠΑ, Ρωσία, Ευρώπη, Μ. Ανατολή : νέες προοπτικές ;
.........................................................................................
Στο διάστημα της 8ετούς διοίκησης Ομπάμα, διακρίνουμε δύο περιόδους. Την πρώτη, αποσυνθετική και αποτυχημένη, με υπουργό Εξωτερικών τη Χ. Κλίντον που οι παρεμβάσεις κλιμακώθηκαν, η περιοχή μετατράπηκε σε πεδίο πολλαπλών εστιών συγκρούσεων και ο ισλαμικός φονταμενταλισμός τινάχθηκε στα ύψη. Και, τη δεύτερη, με τον Τζ. Κέρρι, με την άρση των κυρώσεων και την θετική κατάληξη σε συμφωνία με το Ιράν, την απόσυρση από το Ιράκ, τις απόπειρες συνεννόησης με τη Ρωσία για το συριακό παρά τη μερική διατήρηση μιας κληρονομημένης σχέσης με την αντιπολίτευση απέναντι στον Άσσαντ, την ενθάρρυνση ίδρυσης ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, την στρατιωτική υποστήριξη για καταστολή του ‘’Ισλαμικού Κράτους’’.
Οφείλουμε, με εξαίρεση το αδικαιολόγητο, επιθετικό γαλλικό ενδιαφέρον επί Σαρκοζί στο ζήτημα της Λιβύης, να υπογραμμίσουμε την ουσιαστική ανυπαρξία ενεργής ευρωπαϊκής πολιτικής για το σύνολο σχεδόν των ζητημάτων της περιοχής. Και, θα τολμούσαμε, να πούμε στην μοιρολατρική αποδοχή της θέσης του ‘’θύματος’’, ή/και στην ανοχή συμπεριφορών τύπου Ερντογάν που παροτρύνουν σε έξαρση του φονταμενταλισμού και του φαινομένου και σε μετατροπή των απειλητικών λόγων σε πράξεις φόνων.
Η αντιμετώπιση της ισλαμικής τρομοκρατίας δεν μπορεί να ολοκληρωθεί στο έδαφος των Δυτικών χωρών, ούτε και να είναι αποτέλεσμα αποκλειστικά αστυνομικών μέτρων και μεθόδων, μολονότι στα πλαίσια της δημοκρατικής ευθύνης οι δραστηριότητα των αρχών ασφαλείας πρέπει να εντατικοποιηθεί. Ο ιδιότυπος αυτός πόλεμος για να κερδηθεί, εκτός, επίσης, από τη συντονισμένη στρατιωτική δράση, απαιτεί συστηματικές πολιτικές πρωτοβουλίες. Σε προτεραιότητα βρίσκονται : η επίλυση του Συριακού, η δυνατότητα ίδρυσης ανεξάρτητου Κουρδικού και Παλαιστινιακού κράτους, η ενίσχυση των δυνάμεων σταθερότητας στην περιοχή (Ελλάδα, Αίγυπτος, Κύπρος, Ιράν) και η αποφασιστική καταστολή του ISIS. ¨
Θα μπορούσε κανείς να πεί ότι το μόνο θετικό στοιχείο σ΄αυτή τη συγκεκριμένη περιοχή (τρίγωνο : Ιράκ, Συρίας, Τουρκίας) είναι η βάσιμη και ευρέως, πλέον, δεκτή προοπτική συγκρότησης Κουρδικού κράτους. Αυτή θα ήταν και η μόνη θετική εξέλιξη των παρεμβάσεων των Αμερικανών, αν τελικά, για λόγους ανταγωνιστικούς με τη Ρωσία και το γειτονικό Ιράν δεν αναδιπλωθούν αφήνοντας πίσω μια χαίουσα, χρόνια για πληγή. Το σχέδιο ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, στο υπογάστριο της Τουρκίας, με έξοδο στη Μεσόγειο, θα ήταν μια σταθμισμένη επιλογή, η οποία μαζί και με την εκκαθάριση του ΙSIS, και με την επίλυση του συριακού με διατήρηση του Άσσαντ υπό όρους, θα ήταν η λύση στην οποία θα μπορούσαν να συμπέσουν Πούτιν - Τράμπ και τοπικοί εμπλεκόμενοι, πλην Τουρκίας, η οποία , όμως, δεν θα έχει πολλά περιθώρια στην κατάσταση μάλιστα που έχει περιέλθει. Η Τουρκία θεωρεί απόλυτα ασυμβίβαστο για την ύπαρξη της, τη δημιουργία κουρδικού κράτους. Αφού στα ανατολικά-νοτιοανατολικά σύνορα της θα περιλαμβάνεται, εξωτερικά, ένα ελεύθερο Κουρδιστάν, και , εσωτερικά, ένα υποδουλωμένο.
Δυνατότητες Ελληνικών στρατηγικών πρωτοβουλιών.
.......................................................................................
Η Ελλάδα, όπως έχουμε ξαναγράψει έχει υψηλό και σοβαρό ενδιαφέρον, τόσο για μια λύση στο τρίγωνο Ιράκ, Συρίας, Τουρκίας, όσο και για έναν άξονα Ελλάδας- Κύπρου-Ισραήλ - Αιγύπτου.
Ο άξονας Ελλάδα- Κύπρος- Ισραήλ -Αίγυπτος μπορεί να μετασχηματισθεί, και πέρα από τα κοινού και ευρωπαϊκού συμφέροντος ενεργειακά θέματα, και να βαθύνει προσλαμβάνοντας και αμυντικό/στρατηγικό χαρακτήρα. Δίνοντας για το σύνολο της περιοχής έναν άξονα-πλαίσιο ισχύος και σταθερότητας, εξουδετερώνοντας τη θέση και τον ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή, διαμορφώνοντας κυριολεκτικά νέα δεδομένα. Την περίοδο του Α. Παπανδρέου και αρκετό διάστημα μετά, ουσιαστικά μέχρι την ανατροπή των μπααθικών και αραβοεθνικών καθεστώτων, -δηλαδή, μέχρι την ανατροπή Σαντάμ, Καντάφι, Μουμπάρακ-, η θέση της Ελλάδας ήταν ισχυρή και αναβαθμισμένη, με τον πρόεδρο Χ. Άσσαντ (πατέρα του σημερινού της Συρίας), να δηλώνει ότι ''επίθεση εναντίον της Ελλάδας ισοδυναμεί με επίθεση εναντίον της Συρίας''.
Με την δραστική αλλαγή των δεδομένων και των ισορροπιών στην περιοχή, απαιτείται εκτός από τη σταθερή και ενεργή συμμετοχή της χώρας στους υφιστάμενους Οργανισμούς και τις Συμμαχίες στις οποίες είναι μέλος, μια νέα στρατηγική που θα ενισχύει και θα αναβαθμίζει την Ελλάδα και θα εξασφαλίζει την ειρήνη και σταθερότητα. Ο άξονας Ελλάδα- Κύπρος- Ισραήλ -Αίγυπτος, και σαν ειδικότερη σχέση -πλαίσιο μπορεί να γίνει ευνοϊκά δεκτή κι από όλους τους Συμμαχικούς και Διεθνείς θεσμούς, βλέποντας ότι ο άξονας αυτός, σε κάθε περίπτωση θα έχει εναλλακτική δυναμική και υψηλό κύρος.
Θεσσαλονίκη, 23 Μαρτίου 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου