Μπορούν τα πράγματα να μην έχουν αυτήν, και μόνο, την ευθεία ανάγνωση (και τις συνεπαγόμενες προεκτάσεις), συμπολίτευσης/αντιπολίτευσης, με την οποία αναλύεται η χθεσινή διακαναλική συνέντευξη του πρωπυπουργού.
Μιά άλλη προσέγγιση και μια αντίστοιχη στρατηγική, -υψηλού ρίσκου, είναι αλήθεια-, θα ήταν ό,τι η σκληρή συγκυρία απαιτεί για να επανακτηθεί η ηγεμονία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και να δημιουργηθούν νέα ποιοτικά δεδομένα προς την τρόικα, το διευθυντήριο της Ε.Ε. και τις κυρίαρχες δυνάμεις της παγκόσμιας σκηνής.
Εξ άλλου, είναι σημαντικό και το ρίσκο που αναλήφθηκε (στην διακαναλική) με την υιοθέτηση μιας ριζικά διαφορετικής στρατηγικής για τις εκλογές της 7ης/11., από κείνη που προ μηνός είχε παρουσιασθεί : από το δημοψήφισμα για τον ‘’Καλλικράτη’’, στην συνολική πολιτική αναμέτρηση. Το ρίσκο αυτό δεν μπορεί να έχει νόημα και δικαίωση χωρίς μιά στρατηγική που μπορεί να ενσωματώσει τα αποτέλεσμα των εκλογών της 7ης/11. και να προχωρά, παραπέρα, σε κυριολεκτικά νέες πρωτοβουλίες, σε μια νέα πολιτική για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας (και στο εσωτερικό, και στην Ε.Ε., και στο εξωτερικό).
Εξηγούμαι.
Αποτελεί κοινή διαπίστωση όλων των πλευρών (τρόικας, κυβέρνησης, αντιπολίτευσης, κοινωνικών φορέων, ευρωπαϊκών κέντρων, οικονομολόγων, κλπ) ότι αυτή η πολιτική –όπως αποτυπώνεται στο μνημόνιο- δεν αποτελεί πραγματική απάντηση στο ελληνικό πρόβλημα. Και, ότι το πρόβλημα αυτό δεν είναι απλώς πρόβλημα της Ελλάδας και των Ελλήνων, ούτε απλώς πρόβλημα δανεισμού της, αλλά πρόβλημα και των δανειστών της, και των ευρωπαϊκών τραπεζών, και του ευρώ, και της ευρωπαϊκής συνοχής, και του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου. Άρα, οι συνθήκες για τη συζήτηση του προβλήματος σ΄αυτό το επίπεδο και μ΄αυτό το περιεχόμενο είναι πλέον ώριμες, αν και όχι ομολογημένες από τους υπεύθυνους των σχετικών αποφάσεων. Η είσοδος στη συζήτηση αυτή, πάντως, έχει ήδη γίνει, με το εξορκιζόμενο, πριν από πέντε μήνες θέμα, της αναδιάρθρωσης του χρέους, που τώρα το ονομάζουν ήπια, επιμήκυνση του.
Οι εκλογές της 7ης/11., –και μετά την συνολική πολιτικοποίησή τους από τον Γ.Παπανδρέου-, θα διαμορφώσουν ένα νέο πολιτικό σκηνικό συσχετισμών που με σαφήνεια θα τοποθετείται απέναντι στις επιπτώσεις, και πολύ περισσότερο απέναντι στη συνέχιση μιας πολιτικής νέας σκληρής περιστολής των αναπτυξιακών και κοινωνικών δυνατοτήτων και δαπανών της ελληνικής οικονομίας. Η ελληνική οικονομία βρίσκεται πλέον σε ασφυξία και η ανάκαμψη της με την συνέχιση μιας τέτοιας πολιτικής, όπως επιτάσσει το μνημόνιο, οδηγεί στο αντίθετό της, στην βέβαια εξουθένωσή της... Από μια τέτοια εξέλιξη ουδείς μπορεί να είναι ικανοποιημένος, ιδιαίτερα δε οι δανειστές μας, που αντιλαμβάνονται ότι, τελικά, θα χάσουν τεράστια ποσά από την εξουθένωση μας ! Η ερμηνεία του εκλογικού αποτελέσματος, απ΄όλους τους λογικούς ανθρώπους, δεν μπορεί παρά να είναι μία και μόνη : η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει, δεν εγκρίνει και δεν αποδέχεται αυτή την πολιτική. Τα όποια μέτρα εκσυγχρονισμού και νοικοκυρέματος δεν αντανακλούν το ουσιαστικό περιέχομενο του μνημονίου και, σε κάθε περίπτωση, θα μπορούσαν να αποτελέσουν τμήμα μιάς άλλης πολιτικής. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε βαθειά αντίθεση, σε αντιπαράταξη μ΄αυτή την πολιτική. Ο πρωθυπουργός της χώρας και η κυβέρνηση μπορούν να αξιολογήσουν, να αξιοποιήσουν, να προβάλλουν αυτό το θεμελιώδες μήνυμα, αυτή την πραγματικότητα θέτοντας σε κίνηση διαδικασία απεγκλωβισμού από το πλαίσιο του μνημονίου και επαναδιαπραγμάτευσης με την Ε.Ε.(ηγεσία της, Ε.Επιτροπή, ΕΚΤ).
Πιθανή προσφυγή σε πρόωρη εκλογική αναμέτρηση, μετά από συρρίκνωση της επιρροής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τις φυγόκεντρες τάσεις στη βάση του, όπως αυτά θα έχουν αποτυπωθεί και στο αποτέλεσμα της 7ης/11., θα είχε σαν αποτέλεσμα –ακόμα και σε περίπτωση νίκης του- συρρίκνωση των δυνάμεών του, και, επομένως, μεγιστοποίηση των υπαρκτών δυσκολιών. Μόνον ένα νέο περιεχόμενο πολιτικής πρότασης, το οποίο απαραίτητα πρέπει να περιλαμβάνει ως κεντρικό στοιχείο τον απεγκλωβισμό από το μνημόνιο, την επαναδιαπραγμάτευση με την Ε.Ε. και την αξιοποίηση των ‘’ανερχόμενων νέων παικτών’’ της παγκόσμιας οικονομίας μπορεί, ακόμα και στην περίπτωση της προσφυγής σε πρόωρες εκλογές, να δημιουργήσει νέα δεδομένα και κοινωνική δυναμική επανώθησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της χώρας. Η παρουσίαση μιας τέτοιας νέα πρότασης θα είναι βάσιμη και αξιόπιστη, μετά μάλιστα το βαρύ κλίμα ασυνεπειών που υπήρξε στους δώδεκα μήνες κυβερνητικής θητείας, μόνον αν έχουν τεθεί άμεσα και επίσημα (μετά την 7η/11.) τα ζήτηματα απεγκλωβισμού και επαναδιαπραγμάτευσης.
Η στρατηγική, βέβαια, αυτή εκτός της σωστής αξιοποίησης των αποτελεσμάτων της 7ης/11. που πραγματοποιεί, απαιτεί έναν πολύ καλό και σφιχτό σχεδιασμό, την απόφαση ενός αρθρωμένου πλαισίου στόχων και νέων προτεραιοτήτων (με έμφαση : στη μείωση των κρατικών και κομματικών δαπανών κι όχι του επιπέδου ζωής των μη προνομιούχων, στην αναπτυξιακή πολιτική, στα συγκριτικά πλεονεκτήματα, στην αποκλιμάκωση της φορολογίας, στην εμπροσθοβαρή αξιοποίηση των κοινοτικών κονδυλίων, στην δραστική στροφή στην πραγματική οικονομία και την παραγωγή, στην συσχέτιση με οικονομικές πρωτοβουλίες των δυναμικών ‘’νέων παικτών ‘’ της παγκόσμιας οικονομίας). Απαιτεί, με δύο λόγια, σωστή προετοιμασία για μια νέα διαπραγμάτευση και, επίσης, σχέδιο οικοδόμησης νέων συνεργασιών και εξόδου από τη βύθιση της ύφεσης .
Η νέα πολιτική πρόταση και η νέα διαπραγμάτευση πρέπει να συνδιασθούν με τον συντονισμό των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας (Ελλάδα, Ιρλανδία, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία) που πλήττονται σήμερα σε πρώτο βαθμό από την κρίση, ώστε να ανταπαντήσουν στην προωθούμενη σκληρή γραμμή της Μέρκελ και του συνοδοιπόρου Σαρκοζί για τον μετασχηματισμό της Ευρώπης σε νεοφιλεύθερορο γερμανικό κλάμπ (με ακύρωση όλων των ουσιωδών ευρωπαϊκών, κοινωνικο-πολιτικών, ενοποιητικών χαρακτηριστικών) με την ταυτόχρονη περιθωριοποίηση των άλλων χωρών. Η ανταπάντηση, εδώ, πρέπει να είναι ανάλογης έντασης, ανάλογης ‘’επιθετικότητας’’, με την πρόταση του μετασχηματισμού της Μέρκελ, περιλαμβάνοντας και στοιχεία συγκρότησης ιδιαίτερων ομαδοποιήσεων χωρών με ίδια συμφέροντα και υιοθέτηση κοιονών στόχων απέναντι στο κλειστό κεντρο-ευρωπαϊκό γερμανικό κλάμπ και τους εκβιασμούς.
Αυτή, σε αδρές γραμμές, θα μπορούσε να ήταν μια νέα στρατηγική υπέρβασης (σε προέκταση και για τη δικαίωση της επιλογής συνολικοποίησης της αναμέτρησης της 7ης/11.).
Ο Γ.Παπανδρέου θα επανακτήσει τη θέση των πρωτοβουλιών, την ηγεμονική θέση στο σκηνικό, όχι επιτυγχάνοντας κάποια ανεκτά ποσοστά στις εκλογές της 7ης/11., αλλά επανακαθορίζοντας την κίνηση εξόδου της χώρας από την κρίση και τη βύθιση.
Θεσσαλονίκη, 26 Οκτώβρη 2010.
Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στον ''Κόσμο του Επενδυτή" (Σάββατο-Κυριακή, 30-31/10.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου