Η επόμενη μέρα...

του Ελευθερίου Τζιόλα

(e.tziolas@gmail.com)

------------------------------------------------------------------------------------

Α. Νέο τοπίο.

To βράδυ της Κυριακής, 6ης Μαίου, θα γνωρίζουμε αν από τις  ''εκλογές του θυμού'' γεννήθηκε ώριμο τέκνο της οργής και της ανάγκης ή θα χρειασθεί και νέος γύρος... Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η ετυμηγορία του Λαού είναι σεβαστή και το μήνυμα του ουσιώδες και πολυπαραμετρικό.

Απολύτως βέβαιο είναι ότι οι αναδιατάξεις και οι μεταβολές στο πολιτικό σύστημα και στα κόμματα θα εισελθούν στη βαθύτερη και ενεργότερη περίοδο.

Ο Α.Σαμαράς ''κατόρθωσε'' την μεγαλύτερη πολυδιάσπαση του χώρου της κεντροδεξιάς, με ταυτόχρονη μετατόπιση του πολιτικού κέντρου βάρους αυτού του χώρου ακόμα πιο δεξιά, επιβαρύνοντας έτσι αρνητικά το σύνολο της δημόσιας ζωής της χώρας. Ταυτόχρονα, η πολιτική (και προεκλογική του) αντζέντα έδοσε προνομιακό πεδίο στις πλέον ακραίες, αντιδραστικές απόψεις, ενώ οι εμμονές του έκοψαν γέφυρες διαλόγου και συνενόησης μεγιστοποιώντας το ήδη φανερό αδιέξοδο. Με μια τέτοια διαδρομή και τα ανάλογα αποτελέσματα μιας πύρρειας νίκης, ο Α.Σαμαράς κινδυνεύει να είναι ο πρόεδρος με τη βραχύτερη θητεία στη ''Ν.Δ''.

Ο Κ.Καραμανλής αναδέχθηκε έναν στεγνό ρόλο κράχτη για κομματική συσπείρωση, προσβάλλοντας τον ελληνικό λαό, ο οποίος επί διόμιση χρόνια απαιτεί εξηγήσεις από τον π.πρωθυπουργό για την χρεοκοπία της χώρας και τον κατακλυσμό της κρίσης, των σκανδάλων και των αδιεξόδων της κυβερνητικής περιόδου του...

Κανείς δεν ξεχνά ότι η βόμβα του δημοσίου χρέους των 300 δισ ευρώ κατασκευάσθηκε με ετήσιο ρυθμό 16% (!) στη δική του θητεία, καταλήγωντας σ΄ένα έλλειμα 15,5% τον Οκτώβρη 2009 !

Στον Ε.Βενιζέλο, με νωπή την ηγετική του θέση στο ΠΑΣΟΚ, θα καταγραφεί, για τα διαχρονικά δεδομένα του ΠΑΣΟΚ, μία ήττα μεγάλων διαστάσεων.

Στην πραγματικότητα, ο μοιραίος άνθρωπος για το ΠΑΣΟΚ και την Ελλάδα ήταν ο Γ.Παπανδρέου.

Η επιλογή του Γ.Παπανδρέου το 2007 ήταν μία καταστροφική επιλογή.

Είναι χρήσιμο τούτο να κατανοηθεί και πλήρως και στις συνέπειές του. Iδιαίτερα, από κείνους που ΄΄υπέρμαχοι΄΄ τότε της υποψηφιότητας Γ.Παπανδρέου εξακολουθούν και τώρα να μην πραγματοποιούν έναν απολογισμό ουσίας και ευθύνων τους. Η όποια, δε, πολιτική μετανάστευση σε άλλα σχήματα, -χωρίς τον προηγούμενο δημόσιο απολογισμό, όπως και τότε με τη δημόσια υποστήριξή τους στην εκλογή Γ.Παπανδρέου-, δεν συνιστά πράξη ευθύνης και στάση συνέπειας.

Αν και η ιστορία δεν ξαναγράφεται, και ιδιαίτερα δεν ξαναγράφερται με ''αν'', είναι πλέον ολοκάθαρο ότι ο Γ.Παπανδρέου δεν ήταν η σωστή επιλογή ούτε για πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ούτε για πρωθυπουργός. Μπορεί ο Ε.Βενιζέλος να παρουσίαζε αδυναμίες πολιτικές και ιδιοσυγκρασίας, αλλά αν το 2007 είχε εκλεγεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και εν συνεχεία πρωθυπουργός είχε την ικανότητα, -σε καθε περίπτωση υπέρτερη και πληρέστερη του Γ.Παπανδρέου-, να κατανοήσει και να διαχειρισθεί πιο αποτελεσματικά και διαφορετικά την βαθειά οικονομική και σύνθετη πολιτική κρίση.  

'Ομως, το 2012 δεν είναι 2007, ούτε 2009.

Ο καλύτερος διαχειριστής του 2009 δεν επαρκεί, μόνο ως τέτοιος, για το 2012 και τις ανάγκες του.

Β. Ηταν σωστή η στρατηγική ;

Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ χαρακτήριζε τις εκλογές της 6ης Μαίου 2012, εκλογές για την επόμενη εικοσαετία. Το κρίσιμο ερώτημα είναι : ''η στρατηγική της, πολιτική και εκλογική, ήταν αντίστοιχη αυτής της καίριας εκτίμησης :''. 'Οταν, μάλιστα, υπάρχει και η ευεργετική σύμπτωση της αναμέτρησης στη Γαλλία, όπου οι σοσιαλιστές μετά από 18 ολόκληρα χρόνια επανέρχονται και ο νεοφιλελεύθερος άξονας  Μέρκελ-Σαρκοζί, υπευθυνος για τα μεγάλα δεινά, τρίζει...

Κλείνοντας μία μεγάλη ιστορική περίοδος, που συνηθίζεται να ονομάζεται ''μεταπολίτευση'', πραγματοποιήθηκε ο ανάλογος απολογισμός, που θα αναδείκνυε τις μεγάλες κατακτήσεις και τα ισχυρά σημεία της χώρας και της κοινωνίας στα οποία οφείλει να στηριχθεί για τη νέα περίοδο; Ποιός είναι ο φορέας που αποτέλεσε τη δημιουργική ατμομηχανή σ΄αυτή τη δαιδαλώδη διαδρομή των προκλήσεων, των στοιχημάτων και των κατακτήσεων ;  Μπορεί η νέα εικοσαετία να κινηθεί χωρίς αυτόν ; Ποιά είναι τα διακυβεύματα της νέας εικοσαετίας στα πεδία όπου κρίνεται η ανάκαμψν και η ανάπτυξη της χώρας : παραγωγή, πραγματική οικονομία, αγροτικός τομέας, απασχόληση,  καινοτομία, τουρισμός, υποδομές; Ποιά η στρατηγική και ποιές οι προτεραιότητες της προοδευτικής πρότασης, ποιές οι μεγάλες διαφορές από τη συντηρητική παράταξη ; Ποιοί είναι οι δύο μεγάλοι δρόμοι μπροστά μας ; Ποιά είναι η σύμφυτη ευρωπαϊκή διάσταση, οι μεγάλες ''πολιτικές συμπαρατάξεις'' (οι ''πολιτικές οικογένειες'') στην Ευρώπη στις οποίες μετέχουμε και συγκροτούμε πραγματικό κοινό μέτωπο πολιτικής και δράσης, αξιοποιώντας τον Ολλάντ  και τους νέους συσχετισμούς στη Γαλλία και παντού ; Την κρίση θα την ξεπεράσουμε με μία νέα πρόταση, ή με τη συνέχεια διαχείρισης στα μέτρα της προηγούμενης περιόδου, ιδιαίτερα της τελευταίας μνημονιακής διετίας ;  Θα μετέχουμε σε μιά προοδευτική στροφή/αλλαγή στην Ευρώπη και στην Ελλάδα ή θα μείνουμε στην προσαρμογή των δανειακών συμβάσεων ; Υπέρβαση ή συνέχεια ;

Αυτό θα συνιστούσε ένα άλλο πλαίσιο, διαφορετικό, από το αμυντικό, χαμηλής πτήσης, χαμηλών στόχων και  προσδοκιών.

Η γραμμή του ''διμέτωπου'' δεν ήταν ποτέ νικηφόρα. Σχεδόν πάντα άλλαξε... 'Οταν αντικαταστάθηκε από τη γραμμή των μεγάλων παρατάξεων μάχης και προοπτικής, δηλαδή, όταν αντιστοιχήθηκε και έκφρασε την κοινωνική πόλωση, όπως αυτή διαμορφώνονταν πολιτικά σε κάθε ιστορική φάση τότε αποκτούσε δυναμική και κέρδιζε.

Η θέση του πολιτικού ''κέντρου'' με τη δυνατότητα των αμφίπλευρων συνεργασιών, δεν είναι, όπως ορισμένοι θεωρούν η προνομιακή θέση, αλλά η θέση του ''σάντουιτς'', της συμπίεσης και της αμφίπλευρης αφαίμαξης.

Ο συνασπισμός εξουσίας στηρίζεται σε δύο στοιχεία : στην ηγεμονία ενός πολιτικού φορέα και στη σύγκλιση κοινωνικών στρωμάτων στη βάση. Το ΠΑΣΟΚ, μη καλύπτωντας το πρώτο και στερούμενο του δευτέρου αδυνατεί να κυριαρχήσει. Και η αναζήτηση, σ΄αυτό το πλαίσιο συνθηκών, ενός πρωταγωνιστικού ρόλου στις εξελίξεις περί τα κυβερνητικά τείνει να εκφυλισθεί σε συγκυριακές συμπράξεις.

Η συζήτηση περί ''εθνικού σχεδίου σωτηρίας'', όταν δεν είναι υποκριτική, μπορεί να υπηρετηθεί μέσα από δύο στρατηγικές : η πρώτη, των κυβερνήσεων πλειψηφικών παρατάξεων και η δεύτερη των κυβερνησεων ΄΄εθνικής ενοτητας΄΄. Με την πρώτη, το μεγάλο έργο της εθνικής ανάταξης και προοπτικης αναλαμβάνει κυβέρνηση παραταξιακής πλειοψηφίας (ενός κόματος ή συνεργαζόμενων συγγενικών) που αποτελεί έκφραση του συνασπισμού εξουσίας, όπως παραπάνω περιγράφηκε. Η λύση αυτή συνήθως διαθέτει δυναμισμό, οργανωμενο σχέδιο ανόρθωσης-αναπτυξης και έχει βάθος χρόνου.  Με τη δεύτερη λύση (των κυβερνήσεων ''εθνικής ενότητας''), το έργο συντελείται με κύρια ευθύνη απο τους δύο κυρίαρχους κομματικούς σχηματισμούς με τη συμμετοχή κι άλλων δυνάμεων. Η συνενόηση, τότε, οφείλει να είναι ειλικρινής, σε καλά και αναλυτικά επεξεργασμένο σχέδιο, συγκεκριμένων και κοστολογημένων στόχων και απολύτως συγκεκριμένης χρονικής διάρκειας. Οι υπαρκτές διαφορές των δύο κύριων κομματικών σχηματισμών επιβάλουν τα παραπάνω, όπως και το χρονικό όριο μιας τέτοιας συγκυβέρνησης. 

Τιποτα απ΄αυτά δεν μπορεί πραγματικά να υπάρξει, δεν μπορεί να λειτουργήσει, αν μιλάμε για ''εθνικό σχέδιο Βρυξελλών'', για ''κυβέρνηση εθνικής ενότητας Τρόϊκας''...

Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός χωρίς τον ορισμό του περιεχομένου του δεν είναι στις μέρες μας, πλέον, επαρκής, στο βαθμό που ο γερμανικός νεοφιλελεύθερος δεσποτισμός τον έχει βαθειά μεταβάλλει.  Ταυτόχρονα, η συμμετοχή στην μεγάλη ''οικογένεια των σοσιαλιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων'', ενώ αποτελεί ένα ισχυρό πλεονέκτημα (ιδιαίτερα έναντι άλλων αναποτελεσματικών αριστερών συμπτήξεων), πρέπει να σχετίζεται με την ουσία των πολιτικών για μια νέα Ευρώπη. Επίσης, η  έννοια σοσιαλδημοκρατία πρέπει να επανατοποθετηθεί και επανακαθορισθεί με νέο αξιακό, στρατηγικό, κοινωνικό, διεθνιστικό περιεχόμενο. Η κίνηση προς τα εμπρός πρέπει να είναι διττή : ενώ θα αγωνιζόμαστε να αλλάζει σε προοδευτική κατεύθυνση η Ευρώπη, ταυτόχρονα πρέπει να αλλάζει σε πιο ριζοσπασική και κοινωνική κατεύθυνση η σοσιαλδημοκρατία.

Το τοπίο στο χώρο της κεντροαριστεράς μετά τις εκλογές θα είναι εντελώς διαφορετικό. Τέσσερα, κυρίως, κόμματα, με ενισχυμένα τα τρία απ΄αυτά και σημαντικά μειώμενη τη δύναμη του πρώτου.

Οι προσπάθειες που αναμένεται να εκδηλωθούν,ως ένα βαθμό και σε συνάρτηση με την εξέλιξη των διερευνητικών εντολών, θα είναι στην κατεύθυνση της αύξησης της επιρροής, με στόχο την ηγεμόνευση. Η επιλογή του Α.Τσίπρα να φλερτάρει με την έννοια της κυβέρνησης και την ανάληψη της ευθύνης για κυβέρνηση της Αριστεράς (ακόμα και με την ανοχή/στήριξη του Π.Καμμένου), προσέκρουσε στα εσωτερικά ορύγματα των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι ενδεικτική της  διεξόδου που τείνει να συγκροτεί πολιτική δύναμη που θέλει να συσχετίζεται και να εκπροσωπεί  κοινωνικές τάξεις και τη δυναμική τους. Η εσωτερικη σύνθεση και η κατάσταση ισσοροπιών στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι γύρωθεν (ΔΗΜΑΡ,ΚΚΕ) επιφυλάξεις,  είναι πιθανότερο να ακυρώσουν μία ευρύτερη πρόταση του για την ανασύνθεση-ανασυγκρότηση της Αριστεράς. Ο στόχος, μάλιστα, για έναν νέο πλειοψηφικό πόλο ευρωπαικού προασανατολισμού δεν θα έχει την πραγματική εσωτερική υποστήριξη της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ. Παρ΄όλα αυτά, η διεργασίες που θα υπάρξουν είτε με διατύπωση και κίνηση ευρύτερης πρότασης, είτε όχι, θα είναι σημαντικές.

Επίσης, με τον ΣΥΡΙΖΑ σε θέση προβαδίσματος το ΚΚΕ και ιδιαίτερα η βάση του θα βρεθεί σε αναβρασμό. Χωρίς από την ηγεσία του ιδίου, τουλάχιστο όσο Γ.Γ. είναι η Α.Παπαρήγα, να αναμένετια κάποια μείζονα πρωτοβουλία.

Η ΔΗΜΑΡ μολονότι πιό ευέλικτη σε ορισμένα σημεία και αμφήσιμη σε άλλα, θα βρεθεί κάτω από πίεση από τ΄αριστερά και θα δοκιμασθεί αποτελώντας ένα συγκοινωνούν δοχείο με τον ΄΄εκσυγρονισμό΄΄ του ΠΑΣΟΚ.

'Ολα αυτά, στην ουσία τους, είναι πλευρές ενός και του ιδίου ζητήματος : της απουσίας ηγεμονικής  δύναμης στο χώρο της κεντροαριστεράς μετά την μεγάλη υποχώρηση του ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, η επαναπόλωση του πολιτικού σκηνικού, δηλαδή, η ανάδειξη και η κυριάρχηση μιάς κεντρικής πολιτικής δύναμης στον μη συντηρητικό, κεντροαριστερό χώρο με ρόλο ηγετικό, εναλλακτικό, απέναντι στην κεντροδεξιά θα είναι το κυρίαρχο αίτημα. Η επαναπόλωση του πολιτικού σκηνικού, με την έννοια του άλλου πόλου, της άλλης πρότασης, που θα συναρθώνει και θα εκπροσωπεί έναν νέο, ευρύ κοινωνικό και πολιτικό συσχετισμό θα αποτελέσει θέμα κεντρικό.

Γ. Ο νέος πόλος στην κεντροαριστερά.

Το αίτημα αυτό θα καταστεί καθοριστικό και επείγον, κυρίαρχο. Αποτελεί, με άλλα λόγια και στις σημερινές συνθήκες, το αντίστοιχο της περιόδου του 1974, το αίτημα για τον φορέα της νέας εικοσαετίας, της νέας ιστορικής περιόδου.

Το υπάρχον ΠΑΣΟΚ, η ορθότερα οι υπάρχουσες εντός αυτού προοδευτικές δυνάμεις, αν θέλει να συμβάλει πρωταγωνιστικά στην απάντηση και ικανοποίηση αυτού του αιτήματος, πρέπει :

1.  Να μην συμμετέχει σε κυβέρνηση συνεργασίας με τη ''Ν.Δ.", η/και με άλλα σχήματα της κεντροδεξιάς. Εκτός του ότι μια τέτοια συμμετοχή δεν μπορεί,- μετά και τα όσα μεσολάβησαν κατά την προεκλογική περίοδο-, να στηρίζεται σε ειλικρινείς σχέσεις και συγκεκριμένες δεσμεύσεις, το κυριότερο είναι ότι θα θυσιάσει την εναλλακτική προοπτική και την ελπίδα σε μιά κυβέρνηση εφήμερου χαρακτήρα και ανακύκλωσης της κρίσης. Το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να συμμετέχει σε κυβέρνηση συνεργασίας με τη ''Ν.Δ.'', επιδιώκοντας την οικοδόμηση ενός πόλου εναλλακτικής διεξόδου με συγκρότηση ενός νέου συνασπισμου εξουσίας, αξιοποίησης των εξελίξεωσν στη Γαλλία με τον Ολλάντ και συνολικότερης αντεπίθεσης των προοδευτικών δυνάμεων στην Ευρώπη.

2. Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να καταγράψει θετικά και να υπερασπισθεί στο εσωτερικό του όλες τις προοδευτικές αλλαγές που θα αναδείξει με την εντολή και την ψήφο του ο ελληνικος λαός στις 6 Μαίου. Είνα αυτό στοιχείο επανασύνδεσης του με τη λαϊκή βάση και τη βούλησή της.

3. Ο ελληνικός λαός θα συνταξιοδοτήσει στις 6 Μαίου περίπου το 70% του ''πρωτοκλασσάτου'' πολιτικού προσωπικού του ΠΑΣΟΚ.. Με την ψήφο του ο ελληνικός λαός θα πραγματοποιήσει μιά μεγάλη από τα κάτω αποσύρση, μια μεγάλη εκκαθάριση. Αυτή η καταλυτική, μείζον κατάκτηση δημιουργεί νέα δεδομένα, αποτελεί μέρος μιάς αυθεντικής ανανέωσης και ανοίγει νέα πέδια. Καμία παλινόρθωση δεν πρέπει να επιτραπεί, καμία παλινόστηση καταψηφισμένων, καταδικασθέντων, απορριφθέντων από τον ελληνικό λαό δεν θα επιτραπεί.

4. Δημιουργία της μεγάλης κοίτης, ίδρυση του νέου ισχυρού πόλου της κεντροαριστεράς. Με μεγάλες και ανοιχτές πρωτοβουλίες, με πνεύμα ανατρεπτικό στο καθεστωτικό και διεφθαρμένο και συνθετικό προς όλες τις δυνάμεις της κεντροαριστεράς, από τη μεταρρυθμιστική μέχρι τη ριζοσπασική, προς την ευρεία κοινωνική βάση της παραγωγής, της πραγματικής οικονομίας, της εργασίας, του πνεύματος, της νεολαίας, της καινοτομίας. Στην κοίτη αυτή, στην ιδρυτική πρωτοβουλία μπορούν να συμμετέχουν : το υπάρχον ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα οι προοδευτικές του δυνάμεις (ενεργώντας προωθητικά και συντονιστικά), οι αριστερές αποσχίσεις του με την οποιοαδήποτε εν τω μεταξύ ενταξή τους η μορφώματά τους (στο ΣΥΡΙΖΑ κ.α.), ο πολυδιασπασμένος ''εκσυγχρονισμός'' και τα όποια εν τω μεταξύ μορφώματά του (ΔΗΜΑΡ κ.α.), ενεργές εναλλακτικές συσπειρώσεις πολιτών, ανένταχτο δυναμικό.

5. Ιδρυτικό Κέντρο για τη δρομολόγηση των αναγκαίων διαδικασιών συγκρότησης του πόλου ( πλαίσιο αρχών, καταστατικό, ιδρυτικό συνέδριο).  

Θα υπάρξουν φωνές που θα αντιταχθούν, κι άλλες που με πρόσχημα τον απαιτούμενο χρόνο και αλλότριες προτεραιότητες, θα επιδιώξουν  να εκτονώσουν και να ακυρώσουν αυτή την προσπάθεια ζωτικής σημασίας.

Ας είμαστε, ξεκάθαροι.

Βούληση απαιτείται (και οι εξ αυτής ανάλογες αποφάσεις).

Αυτή πυκνώνει τον χρόνο και κερδίζει τα στοιχήματα. 

Ναι, δεν έχουμε άλλα περιθώρια για να μην κάνουμε όλα αυτά.

Ελευθέριος Τζιόλας (Θεσσαλονίκη, 1 Μαίου 2012)

Η ρίζα του προβλήματος πλέον είναι το υποκείμενο !

Έχω ξαναπεί, αλλά οφείλω να το ξανατονίσω, ότι το πρόβλημα κια ιδιαίτερα όπως αυτό αναδεικνύεται μέσα από τη φθίνουσα πορεία των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων, -αυτού  του ''συστήματος'' που οναμάζεται δικομματισμός και με τους δορυφόρους του-, δεν είναι η ύπαρξη ή μη πολιτικής πρότασης, η διατύπωση και παρουσίαση ενός  νέου πολιτικού προγράμματος. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο, ουσιαστικότερο, στη ρίζα των πραγμάτων : είναι πρόβλημα υποκειμένου !
Δηλαδή, ό,τι κι αν πεί, ό,τι κι αν προτείνει, ό,τι κι αν παρουσιάσει το ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα με τα καθεστωτικά του πρόσωπα (υπουργούς, κατεστημένο προσωπικό 30ετίας κλπ) δεν εισακούγεται κάν. Την ίδια στιγμή που εκφωνείται, απορρίπτεται. Απορρίπτεται λόγω του φορέα που το εκφωνεί ! Λόγω του υποκειμένου που το παρουσιάζει. Την ίδια τύχη έχουν (ή, θα έχουν), όχι μόνο οι διάφορες πολιτικές προτάσεις, αλλά και οι απόπειρες νέων σχημάτων που θα επιχειρηθούν από το καθεστωτικό πολιτικό προσωπικό της 30ετίας.  Απέναντι στην καταλυτική ερώτηση : ''Και τι έκανες, τριάντα, χρόνια ; Γιατί δεν τα κάνατε τόσα χρόνια ; Τώρα, τα θυμήθηκες ;''. Καμία απάντηση, ούτε απολογία δεν μπορεί εύπροσωπα να σταθεί...Φτάσαμε, πλέον, στην καρδιά, στον πυρήνα !
Εδώ, πλέον, δεν έχουν εφαρμογή, ούτε μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα επιδιορθωτικές, διαχειριστικές, μεταρρυθμιστικές αντιλήψεις και ανάλογες πολιτικές. Μιλώντας για τέτοιο πρόβλημα, μ΄αυτό το περιεχόμενο κι αυτό το βάθος, η απάντηση του για να είναι ελπιδοφόρα μελλοντικά  και λειτουργική κοινωνικά πρέπει να προέρχεται από μή καθεστωτικό προσωπικό και να συγκροτεί νέα στέρεα δεδομένα υποκειμένου. Με άλλα λόγια απαιτείται : απόσυρση του σημερινού καθεστωτικού πολιτικού προσωπικού, νέα ιδρυτική πράξη για νέο φορέα με σοσιαλιστικό περιεχόμενο από ένα νέο ικανό και ποιοτικό συλλογικό ιδρυτικό κέρντρο. Αν αυτό δεν συμβεί, θα δούμε να εξελίσονται τα εξής : παρατεταμένη, μεγάλη αποδόμηση του πολιτικού συστήματος και του υφιστάμενου πολιτικού σκηνικού, θεαματική αλλαγή του πολιτικού προσωπικού με την ψήφο του Λαού στις προσεχείς εκλογές (όπου το 70% του κατεστημενού πολιτικού προσωπικού θα σταλεί στην αναγκαστική απόσυρση), αναζήτηση συμμαχικών-κυβερνητικών ισσοροπιών σ΄ένα κοινωνικό υπέδαφος κρίσης, αδιεξόδων, αλλά  και αδυναμίας διαχείρισης του. Δηλαδή, ο Λαός θα έχει καθαρίσει, εν πολλοίς, το πεδίο, αλλά δεν μπορεί και  να ''οικοδομήσει'' μόνος του...  Η οικοδόμηση των πολιτικών υποκειμένων προοδευτικού χαρακτήρα και περιεχομένου είναι υπόθεση των πιο δημιουργικών και ποιοτικών δυνάμεων.
Όσοι, τώρα, φίλοι και σύντροφοι, θεωρούν ότι αυτό το πρόταγμα (απόσυρση του κατεστημένου, νέα ιδρυτική πράξη από νέο συλλογικό ιδρυτικό κέντρο) δεν είναι εφικτό, πρέπει να αναλογισθούν ότι μιλάμε για τα απαιτούμενα ώστε να απαντήσουμε στην κρίση της πεντηκονταετίας ! Από τα οποία, μάλιστα, τώρα, μιλάμε για το κεντρικότερο όλων, για τον πυρήνα : το πολιτικό υποκείμενο. Όσοι, πάλι, ακολουθήσουν άλλους δρόμους, προς την άλλη ή/και την υπόλοιπη αριστερά, ας αναλογισθούν (και πριν το κάνουν κι αφού το κάνουν) για τον χαμένο χρόνο, για τις διασπαρμένες δυνάμεις, για την ανακύκλωση των αδυναμιών, για την αναποτελεσματικότητα μας ξανά μετά πό 30 χρόνια !
Φτάσαμε στο βαθύτερο επίπεδο : η κρίση για να απαντηθεί χρειάζεται υποκείμενο, χρειάζεται πρωταγωνιστή !

Η βάση της κρίσης κια η ανατροπή.

Η κα. Λαγκάρντ από το Μεξικό προειδοποίει για τους κινδύνους στην παγκόσμια οικονομία παρά την μείωση των χρηματοπιστωτικών εντάσεων.
Οφείλω να πω...
Ο Μπ.Κλίντον είχε πεί κάποτε : ''Είναι η οικονομία , ηλίθιε !''. 
Στην κα. Λαγκάρντ πρέπει κάποιος να πεί (γιατί εμάς, από δω, μάλλον δεν μας ακούει): ''Είναι ο αρπακτικός-αεριτζίδικος χρηματοπιστωτικός καπιταλιασμός , κυρία μου ! ''
Αυτό το εφιαλτικό, παράλογο σύστημα, στο οποίο :  το 1 € είναι πραγματικό και τα 14€ ''άϋλες αξίες'', αλλά παρ΄όλα αυτά κέρδη στα χέρια της παγκόσμιας χρηματο-οικονομικής ολιγαρχίας. Κάντε την αναλογία αυτή, από 1/14 σε 8/7 κι όλα θα έχουν αλλάξει, παντού στον κόσμο...

Απελπίστηκα κι ελπίζω.

Να ξαναγυρνάς στη  πόλη της  μνήμης και των σκιών

Στα άδεια βλέματα  μιά άβυσσος  απλώνει

Στων  βουνών  τις πλαγιές οι σημαίες των σταυροφόρων

Και μια πορσελάνη να σπάει απ΄τον ουρανό στ΄ άκρωτήρι του θρήνου.

Φως  αλήθειας  παγιδευμένο  στα αναριχώμενα.

Να ξαναγυρνάς  στη  σκήτη της σιωπής

Στους  τοίχους  ξεβάφουν τα συνθήματα κι οι εμμονές

Βουίζει κάτω ο Αλιάκμονας των αιώνων και της πατρίδας

Και μέσα σου ένα μελαγχολικό περιστέρι σε μοιρολόι στριφογυρνά.

Η αγάπη  ασάλευτη  στων αγαλμάτων  την μοναδικότητα.

Να προχωράς στο σκιερό μονοπάτι των βροχών και των σπηλαιών

Δεν θα κοκκινίσει η καρδιά των άνθρωπων ;

Να αναρωτιέσαι, στον εαυτό σου επιστρέφοντας

Απ΄τη θύελλα πέρα και το θόλο του μετώπου σου μια βαθειά χαραγή.

                                                                                       

Μια βαθειά χαραυγή...

Για τα πάντα απελπίσηκα,  για τα πάντα ελπίζω...

ΚΡΙΣΗ-ΕΥΘΥΝΕΣ-ΣΧΕΔΙΟ

Επισυνάπτω ορισμένα σημεία από την τοποθέτησή μου για τα σημαντικά θέματα της περιόδου :
"...Η πολιτική της διετίας στηριζόταν σ΄εναν πυλώνα, ότι με αυτήν, - και μόνο με αυτή-, αποφεύγουμε  την χρεωκοπία. Αλλά, αυτή η πολιτική δεν έχει ακόμα επιβεβαιωθεί, δεν έχει ακόμα δικαιωθεί. Κανείς, κανένας υπεύθυνος Οργανισμός σε Ευρώπη και Αμερική, δεν μπορεί να πει υπεύθυνα και καθαρά, με στοιχεία Αγορών και πραγματικής οικονομίας ότι η χρεωκοπία δεν υπάρχει πλέον ως ενδεχόμενο, ότι βρίσκεται οριστικά πίσω μας. Όλα τα διλλήματα ωθούσαν στην αποδοχή και την εφαρμογή αυτής της πολιτικής, ως της μόνης πολιτικής, σωτήριας για το έθνος. «Μνημόνιο ή χρεωκοπία ;», μνημόνιο  ήταν η απάντηση. «Μεσοπρόθεσμο ή Χρεοκοπία ;», μεσοπρόθεσμο ήταν η απάντηση. Τώρα, θα είναι : « νέα δανειακή, δηλαδή, νέο μνημόνιο ή χρεωκοπία ;». Αλλά, κανείς δεν μπορεί, να βεβαιώσει ότι ο κύκλος, το φάσμα, ο πέλεκυς της χρεοκοπίας δεν υφίσταται πλέον.Ότι η πολιτική αυτή τα κατάφερε, ότι η χρεωκοπία αποτελεί παρελθόν, ώστε να επιβεβαιωθεί ως σωτήρια και ορθή στις δικές της διακηρύξεις, στις ίδιες τις δεσμεύσεις της, στους δικούς της στόχους. Γιατί με τις ανάγκες της πραγματικής οικονομίας και της κοινωνίας τη χωρίζει βάραθρο... Το πρώτο σκέλος, λοιπόν, των διλλημάτων , - “ναι, μνημόνιο”, “ναι, μεσοπρόθεσμο”-, δεν έχει δικαιωθεί. Δεν έχει δικαιωθεί ούτε και με τις δικές τους προδιαγραφές, είναι μετέωρο, είναι στον αέρα ! Γιατί, λοιπόν, οι τιμητές προτρέχουν, και μάλιστα επιθετικά, αλαζονικά, -κουνώντας το χέρι απέναντι σε μιά ρημαγμένη κοινωνία-, ζητούν και τα επινίκια !Και μην ξεχνάτε ότι το “μισό στοίχημα το έχετε χάσει”...
"...Υποστήριξα και υποστηρίζω ότι η “δανειακή σύμβαση” (το Μνημόνιο) του Μαΐου 2010 ήταν μία σύμβαση που υπογράφηκε χωρίς πραγματική και ουσιαστική διαπραγμάτευση, από ένα πρωθυπουργό και το τότε οικονομικό επιτελείο που ενεργούσαν χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο και σαφείς στόχους, σε κατάσταση πανικού.

Καμία χρηματοδοτική στήριξη δεν υπάρχει σε εκείνη τη “δανειακή σύμβαση” αναφερόμενη και δεσμευμένη για την ανάπτυξη. Μία σύμβαση δημοσιονομική (ελλείμματα, χρέος, δόσεις) χωρίς ίχνος αναπτυξιακής αναφοράς και πνοής. Αυτοί που υπόγραψαν δεν γνωρίζουν ότι το θεμελιώδες πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, η μήτρα παραγωγής και διόγκωσης των ελλειμάτων και κατ’ επέκταση του χρέους είναι το σταθερά αρνητικό και επιδεινούμενο εμπορικό ισοζύγιο (το αρνητικό ισοζύγιο εμπορικών συναλλαγών). Κι ότι η αντιμετώπιση αυτού του γενεσιουργού αιτίου σημαίνει ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα ; Και ότι κάθε δάνειο χωρίς αυτή τη διάσταση είναι μεσοπρόθεσμα δάνειο παγίδευσης και αυτοκαταστροφής ;
Είναι δυνατό να υπογράφεται “δανειακή σύμβαση”, το Μάϊο 2010, η οποία έχει σαν στόχο να μειώσει το χρέος και στο τέλος της χρονικής της διάρκειας να έχει αυξηθεί κατά +40% περίπου; Και, ταυτόχρονα, να γίνονται δηλώσεις ότι στο τέλος του 2011-αρχές του 2012 θα “είμαστε σε θέση να βγούμε για δανεισμό στις αγορές” ; Πράγμα, το οποίο τώρα τοποθετείται στο 2021 ! Και μ΄αυτό το χρέος κι αυτή τη δυναμική του λοιδωρούσατε όσους τεκμηριωμένα μίλησαν, -μεταξύ αυτών και ο ομιλών-, για τη συμφωνημένη διαγραφή μέρους του χρέους, για την αναδιάρθρωση του ώστε να γίνει βιώσιμο και διαχειρίσιμο. Μετρήσατε, άραγε, πόσες φορές διαβεβαιώσατε ότι άλλα μέτρα δεν θα ληφθούν και μετά από λίγο ανακοινώνατε ό,τι είχατε αρνηθεί ; Αντιλαμβάνεστε τον όγκο κοινωνικής εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας που έχετε σπαταλήσει ;..."
"...3. Το ΠΑΣΟΚ που ξέρατε δεν υπάρχει.

Πολλοί μίλησαν χθες και σήμερα για το ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Ας είμαστε ειλικρινείς.
Ο,τι λέτε για το θέμα αυτό στις ιδιαίτερες συζητήσεις σας, ή στα καφέ, ή στους διαδρόμους, να το μεταφέρετε εδώ, ανοιχτά και υπεύθυνα, Γιατί, εδώ είναι το σώμα, όπου πρέπει να συζητηθεί κι εδώ πρέπει να ληφθούν οι αναγκαίες αποφάσεις.
Λοιπόν, συντρόφισσες και σύντροφοι, το ΠΑ.ΣΟ.Κ., που ξέρατε δεν υπάρχει πλέον !
Ένα σύστημα από κάστες, με κυρίαρχη, εξουσιαστική την προεδρική, μιά γραφειοκρατία κρατικών αξιωματούχων και θλιβερών ακολούθων δεν είναι ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Ένα δίχτυ εξαρτημένων από media και ισχυρά, ως επί το πλείστον κρατικοδίαιτα, συμφέροντα που επιπλέει σε μια λιμνοθάλασσα υποκρισίας και ψεύτικων σχέσεων και υποσχέσεων με την πελατεία δεν είναι ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. που ξέρατε δεν υπάρχει πλέον, και η επίκληση του αν δεν είναι αυθαίρετη ή από αδράνεια είναι μάλλον συμφεροντολογική !
Η κοινωνική του βάση, μια προβληματική, αλλά, παρ’ όλ’ αυτά πλειοψηφική κοινωνική συμμαχία, με ορισμένα στρώματα, μάλιστα, ανδρωμένα απ΄το ίδιο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει σκορπισθεί, δεν υπάρχει πλέον.
Η μεσαία τάξη, με σοβαρό τμήμα της αναπτυγμένο γύρω από πολιτικές του ΠΑ.ΣΟ.Κ.,-και σε περιπτώσεις σε διαπλοκή με στελέχη του-, έχει κερματισθεί, έχει φυγοκεντρηθεί, δεν υπάρχει πλέον.
Η αναδόμηση της κοινωνικής αυτής συμμαχίας, προϋποθέτει την αναδημιουργία σε νέες συνθήκες και με νέους όρους του κοινωνικού μεσαίου χώρου σε συνάρτηση με τον κόσμο της εργασίας και του πνεύματος. Η αναδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας, μιάς νέας νευρώδους κοινωνικής συμμαχία της παραγωγής, της ανάπτυξης και της νέας αλλαγής είναι πρόβλημα σχεδίου, -κυρίως αναπτυξιακού σχεδίου-, πρόβλημα ηγεμονίας, αλλά και πρόβλημα χρόνου. Ό,τι καταστράφηκε στην κοινωνία σε δύο χρόνια, δεν χτίζεται αμέσως. Θέλει νέες δυνάμεις, νέο σχέδιο, νέα ηγεσία και βάθος χρόνου...
Το πολιτικό πλαίσιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην σημερινή κυρίαρχη εκδοχή του καμία δεν έχει σχέση με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. που ξέρατε. Το σημερινό ηγετικό πολιτικό πλαίσιο, επικαλείται ψεύτικα και σφετεριστικά τις ρίζες και τα ιδρυτικά ντοκουμέντα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Καμία σχέση δεν έχει με αυτά.... Τα ατομικά επώνυμα δεν έχουν σχέση με την επωνυμία της πολιτικής.
Ακόμα, κι ό,τι λέγεται ή γράφεται για “εκσυγχρονιστικό ΠΑ.ΣΟ.Κ.”, για “Aνδρεϊκό ΠΑ.ΣΟ.Κ”, για “αριστερά του ΠΑ.ΣΟ.Κ.” καμία δεν έχουν σχέση με ό,τι ξέρατε, αλλά και με τις ελάχιστες προδιαγραφές ύπαρξης αυτών των τάσεων. Ό,τι απομεινάρι υπάρχει απαιτεί την υπέρβαση και τον μετασχηματισμό του. Ιδιαίτερα, η αριστερά του ΠΑ.ΣΟ.Κ., η οποία ουδέποτε μπορεί να τιμά το όνομα της ως “αριστερά δυναστείας”, πρέπει στα πλαίσια της υπέρβασης των επί μέρους συσπειρώσεων να προκαλέσει και να ολοκληρώσει μιά ενωτική διαδικασία μετασχηματισμού της για ένα σύγχρονο, χειραφετημένο, παρεμβατικό, ευρωπαϊκό ρεύμα αριστεράς του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της κεντροαριστεράς συνολικότερα.
Το οργανωμένο ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν υπάρχει !
Οι εκλογικές κομματικές λίστες, -όσες κι όπου υπάρχουν-, οι αραχνιασμένες ταμπέλες, οι σπάνιες κομματικές επέτειοι, τα πελατειακά θροΐσματα βουλευτικών γραφείων, οι αραιές συντροφικές παρέες δεν είναι οργανωμένο ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Έτσι κι αλλιώς, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ποτέ δεν είχε εμπεδώσει και αναπτύξει μια εσωτερική δημοκρατική ζωή και λειτουργία. Λειτουργίες πολιτικοποίησης, διαλόγου, συνθέσεων, λογοδοσίας, κριτικής, κυρώσεων και εναλλαγής. Ιδιαίτερα, δε μετά τις κατά κύματα εκκαθαρίσεις, με καταλυτική εκείνη του 1980, και πριν μεταμορφωθεί, αλλά και για να μεταμορφωθεί σε κόμμα διαχείρισης εξουσίας, τα στοιχεία αυτά σαρώθηκαν από μιά ανερχόμενη γραφειοκρατία, στήριγμα του αρχηγισμού. Ο αρχηγισμός αποτέλεσε ένα από τα καθοριστικά του στοιχεία, εμποτίζοντας αντιλήψεις και συμπεριφορές και διαπαιδαγωγώντας και σ ένα στύλ εύκαμπτων, γραφειοκρατικών στελεχών-υπαλήλων της ηγετικής ομάδας. Ένα αναχρονιστικό κατάλοιπο, που εξακολουθεί να αποδιοργανώνει την εσωτερική ζωή και να υποθηκεύει το ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Οι επικλήσεις στο καταστατικό, παρά πολλές τις μέρες αυτές, αν δεν είναι σκόπιμες, στερούνται ειλικρίνειας. Γιατί το καταστατικό προβλέπει πολλά και σημαντικά, και θα ήταν παρά πολλοί υπόλογοι για την μη τήρησή του και την παραβίαση του. Θα αναφέρω μόνο ένα : το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πέρασε από μιά πολιτική που διακήρυξε και δεσμεύθηκε να εφαρμόσει στις εκλογές του Οκτώβρη 2009 στην ακριβώς αντίθετή της. Για αυτό το καταλυτικής σημασίας γεγονός κανένα όργανο του κόμματος, ποτέ μέχρι σήμερα, επί δύο χρόνια, δεν συζήτησε ! Κι έπρεπε να φτάσουμε εδώ, στην εκλογή Προέδρου για να ανοίξουμε κι αυτό το θέμα...
Μίλησαν πολλοί για κριτική και αυτοκριτική. Συνηθίζεται αυτό όταν τα πράγματα δυσκολεύουν για εκείνους που ασκούν εξουσία, και η επιδίωξή τους είναι με το τέχνασμα της ‘’κριτικής/ αυτοκριτικής’’ να εμφανισθούν ανανήψαντες, αποκαθαρμένοι και ικανοί να συνεχίσουν. Δηλαδή, η κριτική/αυτοκριτική αποτελεί το μέσον, το εργαλείο να ξαναπιάσουν την καρέκλα , να ανακτήσουν το έδαφος και να συνεχίσουν από θέση εξουσίας. Να σταματήσουν, κι εδώ, οι λαθροχειρίες... Η κριτική, και ιδιαίτερα η αυτοκριτική, οδηγούν στην ανάδειξη των λαθών και των ευθυνών. Για τα μεν λάθη εφ’ όσον είναι εφικτό πρέπει να ασκηθούν πολιτικές διόρθωσης και θεραπείας, για δε τις ευθύνες, ιδιαίτερα τις κρίσιμες και τις επαναλαμβανόμενες, πρέπει να υπάρχουν επιπτώσεις, μέτρα και κυρώσεις. Η αυτοκριτική, δεν είναι κολυμβήθρα του Σιλωάμ, να εισέρχεται, δηλαδή, ο υπεύθυνος υπουργός, πρωθυπουργός κλπ έμφορτος αμαρτιών, και να εξέρχεται αναμάρτητος. Η αυτοκριτική αναδείχνοντας από τον ίδιο τον υπεύθυνο τα λάθη του, πρέπει να οδηγεί από τον ίδιο σε επιλογές μέτρων, κυρώσεων και για τον ίδιο (παραίτηση, υποβολή παραίτησης, υπόδειξη αλλαγής κλπ). Σ΄αυτή τη βάση, και μόνο, υπάρχει συνέπεια, εκπέμπεται μήνυμα και λειτουργεί ένα ευρύτερο δίδαγμα. Αλλιώς, όλα είναι μια καρικατούρα, διαδικασίες προς εικονική κατανάλωση, χωρίς προσωπικό τίμημα και πραγματική απόδοση ευθύνης. Η πολιτική δεν είναι, -όπως την έχουν καταντήσει-, μιά σταθερή προσοδοφόρα καριέρα. Έχει κόστος και προσωπικό τίμημα για τα λάθη και τις θέσεις ευθύνης. Δεν ήταν βέβαια, πάντα έτσι, ούτε εννοούν όλοι έτσι τα πράγματα. Υπάρχουν εδώ μέσα κι έξω από δω σύντροφοι, -και δεν μιλάω μόνο για τον εαυτό μου- που πέρασαν τη δική τους “πολιτική έρημο”, με άδικες τις περισσότερες φορές αποφάσεις, χωρίς όμως γογγισμό και κλάψα, με αγωνιστική ευθύνη, ήθος και πολιτική συνέπεια. Κι άλλοι, που από τότε που ιππεύσανε την εξουσία, έναντι κάθε τιμήματος, μετερχόμενοι κάθε τέχνασμα συναλλαγής, δεν διανοούνται να ξεκαβαλήσουν...
Στον τομέα των στελεχών και της στελεχιακής πολιτικής τα κενά και οι ακροβατισμοί είναι ο κανόνας, συνεχείς και επαναλαμβανόμενοι. Ο Γ. Παπανδρέου υπερέβη τα εσκαμμένα, με επιλογές προσώπων του ‘’περιβάλλοντος του’’, χαμηλής έως μηδενικής πολιτικής-κοινωνικής νομιμοποίησης και φτωχής διαδρομής στα οποία ανέθεσε, παρ’ όλ΄αυτά, καίριους ρόλους. Η απογοήτευση κι εκείνου, πιστεύω, -και όλων - ήταν προδιαγεγραμμένη, αλλά το κόστος πολλαπλάσιο το κατέβαλε το ΠΑ.ΣΟ.Κ, και σε περιπτώσεις και η χώρα.
Όλα αυτά, κι άλλα πιο μπροστά, μας έφεραν εδώ...
Οι πιό έμπειροι και ακέραιοι το αισθάνονται.
Ναι, το ΠΑ.ΣΟ.Κ., σύντροφοι, όπως το ξέρατε δεν υπάρχει !

4. Να αποσυρθεί το καθεστωτικό σκηνικό της παρακμής και οι κατεστημένοι πρωταγωνιστές !

Αλλά, ΠΑ.ΣΟ.Κ., σαν ένας μεγάλος, πρωταγωνιστικός προοδευτικός πόλος ΠΡΕΠΕΙ να υπάρξει !
Πρέπει να υπάρξει για την Πατρίδα, για την ελληνική κοινωνία, για την ανάπτυξη, για τα ιδανικά της κοινωνικής αλλαγής, για το μέλλον !
Απαιτείται να ιδρυθεί εκ νέου ο μεγάλος και ηγεμονικός πόλος της κεντροαριστεράς (για να χρησιμοποιήσω τον γνωστό όρο πολιτικής γεωγραφίας, κι όχι ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας).
Να ιδρυθεί εκ νέου, μέσα από το απόθεμα ψυχής της ελληνικής κοινωνίας, με τις δημιουργικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας, με μεγάλες και ανοιχτές πρωτοβουλίες, με ανατρεπτικό πνεύμα στο καθεστωτικό, το παρακμιακό, το σαθρό.
Για τον μεγάλο αυτό σκοπό υπάρχουν, πρέπει να ικανοποιηθούν τέσσερις (4) προϋποθέσεις :
1. Ο νέος Πρόεδρος. Ο νέος Πρόεδρος που θα εκλεγεί να έχει τον στόχο αυτόν στόχο θεμελιώδους προτεραιότητας, να δεσμευθεί για αυτόν δημόσια και να τον υπηρετήσει με συνέπεια.
2. Απόσυρση. Απόσυρση κυβερνητικών παραγόντων και αξιωματούχων που με την πολύχρονη, επαναλαμβανόμενη παρουσία τους και στάση τους κούρασαν, απογοήτευσαν, προκάλεσαν. Απόσυρση, τώρα. Γιατί ο λαός θα την επιβάλει στις ερχόμενες εκλογές, και τότε θα είναι μη ανατάξιμη. Έτσι κι αλλιώς θα είναι εκτεταμένη, σκληρή και δυσβάσταχτη. Απόσυρση στους φορείς του αναχρονισμού, της διαπλοκής, του φαρισαϊσμού, του πελατειοκεντρικού, του αγκυλωτικού, του γραφειoκρατικού. Να αποσυρθεί το καθεστωτικό σκηνικό και οι κατεστημένοι πρωταγωνιστές του. Απόσυρση, να τραβηχτούν οι κουρτίνες στο φως της πολιτικής ηθικής, στο φως μιας νέας μέρας.
3. Ιδρυτικό Κέντρο. Νέο συλλογικό ιδρυτικό κέντρο, που μαζί με τον νέο Πρόεδρο θα ξετυλίξει τη νέα, μεγάλη ιδρυτική πρωτοβουλία, στα πλαίσια ενός αδρού πλαίσιου προoδευτικών αρχών, προς όλες τις δυνάμεις της κεντροαριστεράς, όλου το φάσματος της αριστεράς από τη μεταρρυθμιστική μέχρι τη ριζοσπαστική, όλο τον κόσμο της προοδευτικής και εναλλακτικής πολιτικής δράσης. Πρωτοβουλία προς την ευρεία κοινωνική βάση, σ΄όλες τις δυνάμεις της παραγωγής, του πνεύματος, της καινοτομίας, του τουρισμού, της ναυτιλίας, της τεχνολογίας, του αγροτικού-διατροφικού τομέα, των κατασκευών, της νεολαίας, του πολιτισμού, παντού. Πρωτοβουλία για την νέα εκ βάθρων, από τη βάση οργάνωση/κυττάρρωση του νέου αυτό πόλου.
4. Νέο ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο αρχών και στόχων και Καταστατικό που θα συζητηθούν και θα αποφασισθούν από το ιδρυτικό συνέδριο.

Αυτές είναι, νομίζω, οι απολύτως αναγκαίες προϋποθέσεις για μιά μεγάλη και τολμηρή υπέρβαση, για έναν βαθύ μετασχηματισμό, που απαιτεί η εποχή, που ωρίμασε η κρίση, που αναζητά η πληγωμένη αλλά μαχόμενη κοινωνία.
Αυτό θα είναι το «τέκνο της οργής και της ανάγκης» !
Χρειάζεται ένα νέο μεγάλο, τολμηρό ξεκίνημα !

5. Νέο Ευρωπαϊκό και Εθνικό/Ελληνικό Σχέδιο συγκρότησης της χώρας.

Τέλος, είναι ανάγκη να τονίσω ότι σε κάθε περίπτωση, πλέον, η συνολική απάντηση, η συνολική προοπτική θα είναι και ευρωπαϊκή και εθνική/ελληνική.
Δεν υπάρχει αποκλειστικά ελληνική απάντηση στο όλο πρόβλημα κρίσης, διεξόδου και προοπτικής. Και τα δύο επίπεδα μας αφορούν το ίδιο, έχουν την ίδια σημασία και, τουλάχιστο, ισοδύναμο βάρος. Στα πλαίσια, μάλιστα, των κάθε φορά εξελίξεων πρέπει να είμαστε σε θέση να αντιλαμβανόμαστε τα κατανεμόμενα βάρη και να κινητοποιούμε ανάλογα δυνάμεις, φιλικούς συσχετισμούς και ευρύτερους μηχανισμούς υποστήριξης.
Η προσπάθειά μας και η γενικότερη δράση μας οφείλει ενώ ξετυλίγεται σε εθνικό/ ελληνικό έδαφος και να συνδέεται, να δυναμώνει την παρουσία και τις σχέσεις με τον χώρο της προοδευτικής Ευρώπης συμμετέχοντας και παρεμβαίνοντας ενεργά. Η έξοδος από την κρίση της Ελλάδας και της Ευρώπης, ο μετασχηματισμός της Ελλάδας και της Ευρώπης, είναι κατ’ ουσίαν μία αλληλένδετη διαδικασία, ένα ταυτόχρονο δίδημο στοίχημα. Οι κάθε φορά προτεραιότητες, ενώ πρέπει να υποστηρίζονται και να υπηρετούνται, δεν πρέπει να αποσχίζονται, ανατρέποντας την ενιαία, συντονισμένη κίνηση. Όσοι στην Ευρώπη, αλλά κι εδώ, δεν το έχουν καταλάβει είναι επειδή η ελληνική αριστερά -και εμείς βέβαια-, δεν έχουμε αυτόν τον ορίζοντα δράσης, δεν θεωρούμε καθήκον μας να “κάνουμε εξαγωγή του προβλήματος”, που εξ άλλου δεν είναι αποκλειστικά δικό μας. Και στο κάτω-κάτω, η αλήθεια ότι τα ελλείμματα τις ελληνικής οικονομίας είναι κατά μεγάλο βαθμό μέρος των πλεονασμάτων της Γερμανίας πρέπει να είναι στοιχείο γνώσης όλων των προοδευτικών ανθρώπων στην Ευρώπη.
Αναγκαία, λοιπόν, είναι μία νέα ευρωπαϊκή πολιτική συμμαχία προοδευτικού χαρακτήρα όλων των σοσιαλιστικών, σοσιαλδημοκρατικών, αριστερών δυνάμεων με αντιστοίχηση σε μιά ανάλογη ευρεία κοινωνική συμμαχία για την ανατροπή των αδιέξοδων, καταστροφικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών και του δεσποτικού νεοσυντηρητικού γερμανικού μοντέλου, που επιδιώκει να αφαιρέσει ό,τι ευρωπαϊκό και κάθε κοινωνική εγγραφή.
6. Χωρίς επίλογο

Για να βγούμε απ΄την κρίση, πρέπει εμείς πρώτοι να αντιληφθούμε ότι το πρόβλημα είναι πρωτίστως πολιτικό.
Και κάτι άλλο, σημαντικότερο, είναι εγκατεστημένο εδώ μέσα, στρογγυλοκάθεται εδώ μέσα, μεταξύ μας. Κι έχει όψεις πολλών από εμάς.
Αν το λύσουμε εδώ, έχουμε λύσει το μεγαλύτερο και δυσκολότερο μέρος του.
Δεν θα γίνει εύκολα.
Αλλά, θα επιμείνουμε...
Εξ άλλου, όπως λέει κι ο ποιητής «τα βράδια θα βοηθάνε κι οι αγέννητοι χρόνοι»...
Καλό αγώνα, όσοι και με όσα διαθέτουμε...
Αθήνα, 15 Ιανουαρίου 2012.