Απελπίστηκα κι ελπίζω.

Να ξαναγυρνάς στη  πόλη της  μνήμης και των σκιών

Στα άδεια βλέματα  μιά άβυσσος  απλώνει

Στων  βουνών  τις πλαγιές οι σημαίες των σταυροφόρων

Και μια πορσελάνη να σπάει απ΄τον ουρανό στ΄ άκρωτήρι του θρήνου.

Φως  αλήθειας  παγιδευμένο  στα αναριχώμενα.

Να ξαναγυρνάς  στη  σκήτη της σιωπής

Στους  τοίχους  ξεβάφουν τα συνθήματα κι οι εμμονές

Βουίζει κάτω ο Αλιάκμονας των αιώνων και της πατρίδας

Και μέσα σου ένα μελαγχολικό περιστέρι σε μοιρολόι στριφογυρνά.

Η αγάπη  ασάλευτη  στων αγαλμάτων  την μοναδικότητα.

Να προχωράς στο σκιερό μονοπάτι των βροχών και των σπηλαιών

Δεν θα κοκκινίσει η καρδιά των άνθρωπων ;

Να αναρωτιέσαι, στον εαυτό σου επιστρέφοντας

Απ΄τη θύελλα πέρα και το θόλο του μετώπου σου μια βαθειά χαραγή.

                                                                                       

Μια βαθειά χαραυγή...

Για τα πάντα απελπίσηκα,  για τα πάντα ελπίζω...