Οι συγκλίνουσες εκτιμήσεις υπολογίζουν ότι και το 2016 θα είναι έτος ύφεσης (-0,7%). Οι κυβερητικές εκτιμήσεις για θετικούς ρυθμούς, και δείγματα ανάκαμψης, έστω, κατά το δεύτερο εξάμηνο δεν επιβεβαιώνονται ούτε απ΄όσους τις διατύπωναν. Θα είναι ο 8ος χρόνος βύθισης της ελληνικής οικονομίας, η οποία έχει απωλέσει το 30% και πλέον του πλούτου της από την χρονική στιγμή που εισήλθε στο φάσμα των μνημονιακών προγραμμάτων !
Η ανεργία για τέταρτο έτος, πάνω από το 25%, με μεγαλύτερο από 60% στους νέους και 200.000 νέους έλληνες επιστήμονες μετανάστες, με αμειώτη τη ροή επιχειρήσεων προς τις γειτονικές χώρες (ήδη 20.000 μετακινήθηκαν στη Βουλγαρία) και 350.000 να έχουν κλείσει. Η Ελλάδα παρουσιάζει μια τραγική εικόνα χώρας που (απο)στερείται πραγματικών, παραγωγικών, ζωντανών δυνάμεων, απονευρώνοντας ακόμα και τα σοβαρότερα εγχείρηματα ανάκαμψης, που, βέβαια, μέχρι τώρα δεν υπήρξαν !
To τραπεζικό σύστημα, μετά και παρά την πρόσφατη σκανδαλώδη ανακαεφαλαιοποίηση, δεν κατορθώνει να παράσχει στοιχειώδη ρευστότητα στην πραγματική οικονομία, έχει ήδη απωλέσει από το επίπεδο της τελευταίας του ανακεφαλαιοποίησης το 40 % της χρηματιστηριακής αξίας, δείχνοντας ότι θα χρειασθεί και νέα ανακεφαλαιοποίηση, η οποία θα είναι η όγδοη κατά σειρά από την πρώτη του 2008 (επί Κ. Καραμανλή) με ανησυχητικά, νέα ενδεχόμενα να επανέρχονται !...
Το νέο Πρόγραμμα 2014 -2020 (ΣΕΣ), δύο χρόνια μετά την επίσημη έναρξή του, δεν έχει σε κανένα επίπεδο ετοιμότητα πραγματικής εφαρμογής, και με δεδομένη την πολυδαίδαλη διαδικασία ετοιμότητας, αιτήσεων, προκηρήξεων, αξιολογήσεων και αναθέσεων, δεν αναμένεται, στην πιο αισόδοξη προοπτική, νωρίτερα από το τέλος του 2016 να αρχίσει η πραγματική υλοποίηση έργων ενταγμένων στο Πρόγραμμα.
Ακόμα και οι ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν, - και για τις οποίες υπήρξε και υπάρχει σθεναρός οικονομικός και κοινωνικός αντίλογος σκοπιμότητας και ουσίας, καθώς και τεκμηριωμένης κριτικής επί των των τιμημάτων πώλησης-, δεν πρόκειται να κινηθούν με όρους εκτέλεσης έργων, όσων και όπου τελικά θα πραγματοποιηθούν, νωρίτερα από τις αρχές του 2017. Ενώ το υπόλοιπο σχετικό πρόγραμμα, εν όψει και της αλλαγής του Φορέα διαχείρησης (στα πλαίσια της Συμφωνίας της 12ης Ιουλίου -Μνημόνιο ΙΙΙ, με αντικατάσταση του ΤΑΙΠΕΔ) θα μπεί σε νέα περίοδο δολιχοδρομιών, επανεκτιμήσεων (υποτιμήσεων) με στόχο την εξασφάλιση της μεταβίβασης-πώλησης σε ξένες ομάδες συμφερόντων.
Το προσφυγικό ζήτημα, προσθέτει ένα καταθλιπτικό (συνθλιπτικό) βάρος στην ήδη σοβαρά βεβαρυμένη ελληνική επικράτεια.
Το προσφυγικό, κατά έναν τρόπο μοναδικό, αναδεικνύει και την αδυναμία των ελληνικών εκπροσωπήσεων (σ΄όλα τα επίπεδα, ιδιαίτερα με την όξυνση του ζητήματος τους τελευταίους 18 μήνες), αλλά, και την κυνικότητα, την ωμότητα και την οριακότητα των κεντρικών ευρωπαϊκών εκπροσωπήσεων και θεσμών. Τείνει να μετατραπεί σε ζήτημα που θα καθορίσει τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επαναπροσδιορίζοντας στην πράξη τα σύνορα της Ευρώπης (η μεθόριος με τη fYROM θα είναι το ελληνικό/ευρωπαϊκό σύνορο ;) και γεμίζοντας εσωτερικά στις χώρες, τις κοινωνίες και τις περιφέρειες τους, με κάθετα ρήγματα. Να μετατρέψει την Ελλάδα από υπέρμαχο σε κατηγορούμενο, κι από υποχρεωτικό δίαυλο σε ''κλειστό στρατόπεδο προσφύγων και απόγνωσης''. Και, την Τουρκία, ενώ είναι η κύρια χώρα τροφοδοσίας-προώθησης των μεταναστευτικών ροών, να ευνοείται και οικονομικά (3 δισ., πρώτο πάκετο στήριξης), αλλά, και στρατηγικά ( επιβεβαιώνοντας και την υστερική εμμονή της Γερμανίας απέναντι στον Πούτιν), και να επανακάμπτει, στην μέχρι χθες σχεδόν ακυρωμένη, ευρωπαϊκή προπτική της, και να υποστηρίζεται από τη Γερμανία, τις μητροπολιτικές δυνάμεις, αλλά και την Ελλάδα !
Όμως, το πλέον ανησυχητικό όλων, είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχουν στη χώρα κοινωνικές δυνάμεις που να παρέχουν ουσιαστική στήριξη στην ασκούμενη πολιτική, που να εκτιμούν ότι κάτι μπορεί να διορθωθεί, ότι μπορεί να γεννηθεί ελπίδα, μέσα σ΄αυτό το υφιστάμενο πλαίσιο (κυβερνητικό, πολιτικό κλπ)... Σχεδόν το σύνολο της κοινωνίας, πλην ελάχιστων μεροληπτικά ευνοημένων εξαιρέσεων, κινείται στο φάσμα : από την απογοήτευση και τη διαμαρτυρία μέχρι την ακραία αντιπαράθεση και σύγκρουση, με πολλαπλασισμό και των φαινομένων της ισοπεδωτικής απόρριψης. Για κοινωνικά, δε, ερείσματα που θα αναλάβουν ενεργητικό, πρωταγωνιστικό ρόλο στα πλαίσια μιας πολιτικής, ούτε λόγος !...
Με τους εργαζόμενους μπροστά στο φάσμα της ανεργίας και τη ζωή τους βαρειά υποβαθμισμένη, με τους μικρομεσαίους σε μέγγενη αφανισμού, με τα μεσοστρώματα των επιστημόνων και ενδιάμεσων στελεχών σε συντονισμένες κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας και σκληρής αντιπαράθεσης, με τους αγρότες, ήδη, τρείς εβδομάδες στα μπλόκα, με τη νεολαία σε απόγνωση και εκρήξεις αμφσβήτησης, με τους συνταξιούχος τρομοκρατημένους, δεν μπορεί κανείς να πεί ότι αυτή η κατάσταση μπορεί να προμηνύει σταθερότητα, ότι θα μπορούσε έχει θετική μεταστροφή, ότι τα χάσματα θα γεφυρωθούν και τα πράγματα θα επεναδρομολογηθούν σε θετική κατεύθυνση. Μιλάνε ορισμένοι, για τους υπαλλήλους του δημοσίου και την πιθανή στηριξή τους. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αυτό συμβαίνει , ή/και θα εξακολουθήσει σε συνθήκες, μάλιστα, κοινωνικής ασφυξίας. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, δεν συνιστά στήριγμα με δυναμισμό, παραγωγικό νεύρο και δεν μπορεί έτσι να συγκροτηθεί καμία αληθινή διέξοδος, όταν μάλιστα η απουσία οποιουδήποτε Σχεδίου είναι, επίσης, ολοφάνερη.
Με τους εργαζόμενους μπροστά στο φάσμα της ανεργίας και τη ζωή τους βαρειά υποβαθμισμένη, με τους μικρομεσαίους σε μέγγενη αφανισμού, με τα μεσοστρώματα των επιστημόνων και ενδιάμεσων στελεχών σε συντονισμένες κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας και σκληρής αντιπαράθεσης, με τους αγρότες, ήδη, τρείς εβδομάδες στα μπλόκα, με τη νεολαία σε απόγνωση και εκρήξεις αμφσβήτησης, με τους συνταξιούχος τρομοκρατημένους, δεν μπορεί κανείς να πεί ότι αυτή η κατάσταση μπορεί να προμηνύει σταθερότητα, ότι θα μπορούσε έχει θετική μεταστροφή, ότι τα χάσματα θα γεφυρωθούν και τα πράγματα θα επεναδρομολογηθούν σε θετική κατεύθυνση. Μιλάνε ορισμένοι, για τους υπαλλήλους του δημοσίου και την πιθανή στηριξή τους. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αυτό συμβαίνει , ή/και θα εξακολουθήσει σε συνθήκες, μάλιστα, κοινωνικής ασφυξίας. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, δεν συνιστά στήριγμα με δυναμισμό, παραγωγικό νεύρο και δεν μπορεί έτσι να συγκροτηθεί καμία αληθινή διέξοδος, όταν μάλιστα η απουσία οποιουδήποτε Σχεδίου είναι, επίσης, ολοφάνερη.
Χωρίς κοινωνική αναφορά και αναπτυξιακό πρόγραμμα, χωρίς οικονομικά υποκείμενα και παραγωγικούς στόχους, χωρίς κοινωνικές δυνάμεις σε δημιουργική δράση, χωρίς κονωνική συμμαχία σε παραγωγική κινητοποίηση κανένα αποτέλεσμα δεν μπορεί να έρθει, να στεριώσει και να μεγεθυνθεί.
Μπροστά, σε όλα αυτά, που άλλα γίνονται αντιληπτά, άλλα όχι, πολλά ξεπερνιώνται με την οίηση της εξουσίας και πολλά δεν αξιολογούνται στις διαστάσεις και τη σημασία τους, υπάρχει μια αναγκαστική, και, γιαυτό, όχι πραγματικά συνειδητή , στροφή στο πεδίο των πολιτικών πρωτοβουλιών που είναι δυνατές να αναληφθούν. Περιφέρεται σε συζητήσεις και στα παρασκήνια το ''πείραμα'' της Πορτογαλίας, με τη νέα, εκεί, κυβέρνηση προοδευτικής συνεργασίας, με κορμό της το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Ξεχνούν, όμως, οι περιφέροντες και συζητούντες το κρίσιμο. Ότι : η Πορτογαλία έχει βγεί (από το Μάϊο 2014) από το Πρόγραμμα (=από τα Μνημόνια), ότι η Πορτογαλία δεν εποπτεύεται από Τρόϊκα. Επίσης, κανείς δεν έχει αναρρωτηθεί απ΄όσους συμμετέχουν, ή/και τροφοδοτούν αυτές τις συζήτησεις : γιατί και πως χάθηκε το momentum του Ιουλίου 2015, μετά το δημοψήφισμα, με υπαρκτή τη σύγκλιση των δυνάμεων του συνταγματικού τόξου (το ΚΚΕ να αυτοεξαιρέθηκε από την κοινή προσπάθεια), όπως διαπιστώνονταν και στη σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και όπως, κατ΄εξακολούθηση, επιβεβαιώνονταν με 250 βουλευτές στις σχετικές ψηφοφορίες ; Ή, ακόμα, γιατί και πως χάθηκε το δεύτερο momentum του Σεπτεμβρίου 2015, μετά τις βουλευτικές εκλογές, όταν ο κ. Τσίπρας είχε ανακτήσει την ηγεμονία στο κόμμα του, αποβάλλοντας την ''Αριστερή Πλατφόρμα'' (ΛΑΕ), είχε ανακηρυχθεί νικητής των εκλογών και είχε κάνει την πολιτική στροφή του μεγάλου του συμβιβασμού, και αντί για στήριξη περίπου 260 βουλευτών και τη σύγκλιση-συμπόρευση των δυνάμεων του συνταγματικού τόξου, μπροστά σε μια κρίση που πλέον βίωνε ότι είναι συθέμελη , και, επίσης, γνώριζε καλά, μετά από επτά μήνες, και τους σκληρούς ευρωπαϊκούς συσχετισμούς, προτίμησε τη βολική ασφάλεια του Καμμένου και των 153 βουλευτών, και στις προϊούσες συνθήκες ασφυξίας την προσφυγή στον ευτελισμό του Λεβεντή ;... Όμως, σε τέτοιες στιγμές φαίνονται τα πραγματικά πολιτικά αναστήματα να αντιστοιχούνται με τις μεγάλες και ζωτικές προκλήσεις, σε τέτοιες στιγμές αναλαμβάνονται οι πραγματικά ιστορικές πρωτοβουλίες, εθνικού διαμετρήματος που αλλάζουν τα δεδομένα και τον ρού.
Αν όσα ο κ. Τσίπρας είπε στην κα. Ζ. Κωνσταντοπούλου (και η δεύτερη πρόσφατα αποκάλυψε) περί ''κυβέρνησης Εθνικού Σκοπού ή Δικτατορίας'' τα εννούσε, ανέμενε κανείς, απορρίπτοντας, -προφανώς-, τη δεύτερη επιλογή, να κατευθυνθεί, να ενεργήσει για την πρώτη. Και είχε τοmomentum για αυτό δύο (2) φορές : μία τον Ιούλιο 2015 και μία τον Σεπτέμβριο 2015. Το ότι δεν το έκανε, προτιμώντας μάλιστα να κάνει κάτι πολύ υποδεέστερο με τον Καμένο, τείνει να δικαιώσει την κα. Κωνσταντοπουλου ότι όλα αυτά ήταν μία εσωτερική στο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθεια-ζύμωση για να πιεσθούν και να μεταπισθούν οι διαφωνούντες... Αλοίμονο !
Παράλληλα, πρέπει, επίσης, στα παραπάνω πλαίσια κοινωνικών και οικονομικών εξελίξεων, να σημειώσουμε ότι είναι σημαντικό να επισημανθούν και να αξιολογηθούν τα παρακάτω : η επαναφορά θεμάτων που επανεισάγουν με άλλους όρους το ίδιο ζήτημα, του Grexit (πρόκληση Schaeuble στο Νταβός, δηλώσεις για υποτίμηση εθνικού νομίσματος), ή, τακτικές που συσκοτίζουν, ή μετακινούν στο μέλλον τη συζήτηση για το χρέος αποκλείοντας σε κάθε περίπτωση τη διαγραφή μέρους του, ή, υποδείξεις που επεναφέρουν πιέσεις στο ζήτημα διακυβέρνησης με κυβέρνηση ευρύτερης στήριξης.
Επί πλέον, με την αξιολόγηση, σαν ένα είδος κινούμενης άμμου, και με αβέβαιο τον χρονικό της ορίζοντα, οι σχεδιασμοί, σε παράλληλο επίπεδο, λόγω και όλων όσων εδώ αναπτύχθηκαν, αφορούν σε πολιτικές εξελίξεις, με σημείο εκδήλωσης νέου τους κύκλου περί τον μήνα Απρίλιο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου