. - 

Η κεντροαριστερά σε νέα φάση : μπορεί να κερδηθεί το στοίχημα ;

..........................................................................................................

του Ελευθερίου Τζιόλα

Συνέχεια με οριακές βελτιώσεις ή  ποιοτικό Άλμα ;

Σύμφωνα με την επίσημη   άποψη το σχέδιο για την (ανα)συγκρότηση του χώρου της Κεντροαριστεράς, μετά την εκλογή Πρόεδρου του,  εισέρχεται στη  δεύτερη φάση του, που θα ολοκληρωθεί με το ιδρυτικό συνέδριο του, προσδιορισμένο για τον Μάρτιο 2018.

Στις μέχρι τώρα αναλύσεις υπερτονίσθηκαν ορισμένα σημεία αυτής της πρώτης φάσης, ενώ έμειναν εκτός προσέγγισης και ιδιαίτερων αναλύσεων άλλα,  εξίσου σημαντικά, ίσως και σημαντικότερα.

Η συμμετοχή, για την οποία η έκδοση αυτή (''e-Δίαυλος'') έδωσε τον ιδιαίτερο δική της αγώνα και στις δύο Κυριακές, για την μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή. Δίνοντας, μάλιστα σ΄ αυτήν (τη συμμετοχή) συγκεκριμένο περιεχόμενο,  εννοώντας και αναθέτοντας , μόνο , σ΄ αυτήν την εγγύηση της ενότητας, αλλά και του πραγματικού περιεχομένου του συνολικού, νέου εγχειρήματος. Και με την αφίσα μας, για συνέχιση και κινητοποίηση και τη β΄ Κυριακή είχαμε επιμείνει, αναγράφοντας : '' Αυτή η υπόθεση είναι δική σου. Μην την εγκαταλείπεις σε χειρισμούς ''κορυφών''. Μην παραιτηθείς και μην την παραδώσεις. Μετά την  εκλογή μην αποσυρθείς. Όταν αποσύρθηκες , έχασες''.

'Ενα σχήμα διαχειρίσιμο από αντίστοιχες ηγεσίες ή Κίνημα με  δική του Ηγεσία.

Σε διαφοροποίηση με αμυντικές, έως και ηττοπαθείς λογικές, που δεν μπορούσαν να δουν και θεωρούσαν αρνητική οποιαδήποτε αναφορά για συμμετοχή μεγαλύτερη των 80.000 πολιτών την α΄ Κυριακή, είχαμε μιλήσει και για την υπαρκτή μέσα στην κοινωνία δυνατότητα, αλλά και για την αναγκαιότητα μεγάλης  συμμετοχής, ώστε το εγχείρημα να βεβαιώνει για τις κοινωνικές του ρίζες και να διαθέτει τις πρωταρχικές, ιδρυτικές, δυναμικές  προϋποθέσεις. Αναφέραμε, μάλιστα, ότι μία συμμετοχή της τάξεως των 350.000 πολιτών (μόλις 50.000 πίσω από τις αντίστοιχες εκλογές της ''Ν.Δ.'') θα άλλαζε το πολιτικό σκηνικό, θα έδειχνε μια κατάσταση δυναμική στη βάση. Θα έδειχνε ότι με όρους πραγματικούς, με βεβαιότητες κοινωνικής βάσης, -κι όχι λεκτικές ακροβασίες -, υπάρχουν τρείς ''ισοδύναμοι πολιτικοί χώροι'',  θα μετακινούσε δραστικά το κέντρου βάρους της υπόθεσης του προοδευτικού πόλου στον υπό συγκρότηση χώρο της Κεντροαριστεράς, δημιουργώντας  νέες εξουθενωτικές συνθήκες πίεσης στο ΣΥΡΙΖΑ, που θα είχαν μέσα τους το ρεαλιστικό ενδεχόμενο να σφραγισθούν με καθοριστικό αποτέλεσμα στις επόμενες εκλογές.

Οι 212.000 πολίτες της α΄ Κυριακής, και η επιμονή τους με υψηλή συμμετοχή και της β΄, έδειξαν ότι αυτός ο κοινωνικός και πολιτικός χώρος υπάρχει, αναζητά την δική του καταγραφή στις εξελίξεις, υποστηρίζει το εγχείρημα, παρά τις όποιες ασάφειες του, και προσδοκά μια πορεία ανάτασης, μετασχηματισμού  και αλλαγών. 

Εκείνοι, και όσοι των επιτελείων και των ''κλειστών κύκλων'',  είχαν ταυτισθεί με την ιδέα και είχαν γίνει φορείς της αντίληψης μιας μικρής, έως μεσαίας, πολιτικής δύναμης "κεντρώας'' στον  αμφίπλευρα συμπιεζόμενο χώρο του κέντρου, δεν μπορούν να εννοήσουν την πραγματικότητα, το βάθος, το κλίμα και τις ζωτικές επιθυμίες αυτού του χώρου, ο οποίος, και στα μεγέθη του και στις ανάγκες του, τους ξεπερνά. Με άλλα λόγια, όσοι είναι φορείς απόψεων μιας «κεντρώας», «ρυθμιστικής» δύναμης, με τον «ρεαλισμό του 8% -11%», -αυτοί οι ίδιοι, δηλαδή, που δεν μπορούσαν να συλλάβουν συμμετοχή μεγαλύτερη των 80 - 100.000 πολιτών, χαρακτηρίζοντας, μάλιστα, αρνητική κάθε τέτοια αναφορά και  φιλοδοξία-, δεν μπορούν να συγχρωτισθούν, να εννοήσουν, να μπουν σε ρόλο εκφραστή, εμπνευστή των 212.000. Πολύ περισσότερο δεν μπορούν να αναλάβουν ρόλο εκπροσώπησης μιας νέας πλειοψηφίας, ενός νέου κοινωνικού -πολιτικού συνασπισμού ανόρθωσης, ανάπτυξης και αλλαγών.

Το στοιχείο αυτό είναι καίριας σημασίας και για το πολυσυζητημένο "ζήτημα ηγεσίας" και το έλλειμμα της. Δεν μπορούν να έχουν καμία σχέση με την ηγεσία ενός χώρου, και τη διεκδίκηση της θέσης της ηγεσίας του, εκείνοι που  αντιλαμβάνονται τον χώρο, τον οποίο καλούνται να εκφράσουν και να εκπροσωπήσουν μικρότερο από αυτό που ο ίδιος ο χώρος είναι, από αυτό που επιθυμεί να διαδραματίσει, από αυτό που θα ήθελε να γίνει στην Ιστορία.

Η ''έκπληξη'' της συμμετοχής της α΄ Κυριακής, και οι θριαμβολογίες, αμέσως μετά, από την "υψηλή δημοσκοπική" επίδοση του 8,5%, που με τον τρόπο της αναγωγής στο σύνολο του εκλογικού σώματος (τρόπο,  ελεγχόμενο ως προς την αξιοπιστία του), έδωσε το δημοσκοπικό  12%, επιβεβαιώνουν την ίδια επικρατούσα, πλην, όμως, μοιραία και καθηλωτική  για το χώρο αντίληψη. Την αντίληψη της ικανοποίησης, από μια μάλλον απίστευτη επιτυχία,  μιας κρατούσας άποψης για την επιβεβαίωση  μιας θέσης  μιας πολιτικής δύναμης που έχει προσαρμοσθεί στον ρόλο του τρίτου, του ενδιάμεσου, του μεσαίου, που όταν μάλιστα τον κατέχει και τον ασκεί, το θεωρεί κατάκτηση. Όλο αυτό περιγράφει μια νέα κατάσταση υποκειμενικά, πολιτικά, οργανωτικά, στρατηγικά για τον αποκαλούμενο χώρο της Κεντροαριστεράς. Καμία δεν έχει σχέση με την αναγκαιότητα ύπαρξης εναλλακτικού, προοδευτικού, πλειοψηφικού πόλου. Και, καμία δεν έχει σχέση με τις απαιτήσεις ενός αντίστοιχου Σχεδίου για  την ανασύνθεση, τη συγκρότηση αυτού του πόλου και τον πρωταγωνιστικό του ρόλο. Προσφέρει, όμως, μέσα στον ''ρεαλισμό'' της προσαρμογής και των συμβιβασμών του ''ενδιάμεσου'', τη θέση του άλλου πόλου στο ΣΥΡΙΖΑ, με τα τρέχοντα ποσοστά του οποίου θα έπρεπε  δημοσκοπικά να συγκρίνονται οι όποιες επιδόσεις του ''χώρου της κεντροαριστεράς'', κι όχι με τα ποσοστά της ήττας και της διάλυσης της τελευταίας αποφράδας πενταετίας.

212.000 ! Πως θα δικαιωθούν ;

Ακολουθώντας το δρόμο που έχουμε χρόνια χαράξει και υπηρετήσει, του να είμαστε χρήσιμοι και παραγωγικοί για το προοδευτικό κίνημα και την ανάπτυξη του, πρέπει να δούμε και να συζητήσουμε ορισμένα θέματα που  η κατανόησή τους και η επίλυσή τους θα συνιστούσαν βήματα προόδου.

Αναντικατάστατο στήριγμα μας είναι το σημαντικό, εξαιρετικά ενθαρρυντικό υψηλό ποσοστό συμμετοχής των δημοκρατικών συμπολιτών μας. Aξιόλογο στοιχείο για δημιουργική πορεία αποτελεί και η, μετά από μακρά περίοδο, σοβαρή πολιτική συνεισφορά και ταυτόχρονα η οργανωμένη προσφορά εκατοντάδων στελεχών από πολλές και ιδιαίτερες θέσεις είτε στην πραγματοποίηση των ίδιων των εκλογών, είτε στην διακίνηση  απόψεων σε δημόσιο διάλογο, καθώς και την σοβαρά επιχειρηματολογημένη υποστήριξη υποψηφιοτήτων, πέρα από ορισμένες  καταδικαστέες απολίτικες πολώσεις. 

Θέμα πρώτιστης σημασίας, που θα καθορίσει τη χρονική διάρκεια, το βάθος και το δυναμισμό αυτής της προσπάθειας και του νέου Φορέα είναι το γεγονός ότι στη μεγάλη συμμετοχή των 212.000 συμπολιτών μας, το 65% ήταν ηλικίας μεγαλύτερης των 65 ετών και η νεολαία μέχρι 25 ετών συμμετέχει με ποσοστό κάτω από 5% ! Υπάρχει εδώ μια κρίσιμη ανισορροπία των αναλογιών του εκλογικού σώματος : το 1/3 του εκλογικού σώματος (= ηλικίες άνω των 65) αντικρίζεται στο 2πλάσιο κοινωνικό δυναμικό της α' Κυριακής (=65% των ψηφισάντων). Αυτή η ανισορροπία, αυτή η  γερασμένη σύνθεση, αν δεν ανατραπεί δραστικά υπέρ των δυναμικών ηλικιών (25 -45 ετών) και της νεολαίας, καθιστά το όλο εγχείρημα ευάλωτο στο χρόνο, και σε βάθος δεκαετίας μαθηματικά θνησιγενές. Καθώς οι μεγαλύτερες ηλικίες αποχωρώντας από το στίβο της ζωής θα παίρνουν μαζί τους κι ένα μέρος αυτού του πολιτικού χώρου, απομειώνοντάς -τον, ακολουθώντας κυριολεκτικά έναν αργόσυρτο, αλλά βέβαιο ρυθμό προς το μοιραίο.

Το στοιχείο αυτό (ηλικιών μεγαλύτερης των 65 ετών) έχει και σημαντικές άλλες παραμέτρους. Ένας Φορέας με περιεχόμενο πολιτικών αναπτυξιακό, καινοτόμο, προοδευτικό, με δυναμικούς στόχους μέλλοντος και αλλαγών,  δεν μπορεί να είναι Φορέας  συνταξιούχων. Χωρίς τον παραγωγικό κορμό της χώρας παρόντα και ενεργό στους αρμούς, στην επεξεργασία των πολιτικών, στη σύνθεση του πολιτικού Φορέα, στις κινητοποιήσεις του, το εγχείρημα δεν μπορεί να έχει στερεότητα, ορμή και μέλλον.

Αυτόν ακριβώς το ζωτικό στόχο υπηρετούσε η στοχευμένη αναφορά μας στο άρθρο του προηγούμενου ''e-Δίαυλου''. Τονίζαμε: "Η αφοσίωση στην υπόθεση (του Κινήματος), ένα είδος ηρωϊκής προσήλωσης και παραδειγματισμού είναι πάντα στη γένεση των Κινημάτων στοιχεία καταλυτικά, ευεργετικά. ΄Οπως επίσης, οι μεγάλες αποφάσεις για πορείες συνάντησης, διάδρασης και ανάδειξης σε κινητήριους-πρωταγωνιστικούς ρόλους ειδικών κοινωνικών κατηγοριών (π.χ., νεολαία), ή/και στρωμάτων (π.χ., επιστήμονες, επαγγελματίες καινοτομίας, δυναμικές επιχειρηματικές κοινότητες), που εν συνεχεία θα πυροδοτήσουν το ρεύμα και θα ενεργήσουν καταλυτικά στο ξετύλιγμα της δυναμικής και της σύνθεσης του Κινήματος. Τέτοιες αποφάσεις, μ΄ αυτό το περιεχόμενο κι αυτές τις αλυσιδωτές επιδράσεις αποτελούν τολμηρές συλλήψεις, αποφάσεις-κλειδιά, λειτουργώντας με θεαματικά προωθητικό τρόπο, δημιουργώντας μια μεγάλη δυναμική, συντελώντας σ΄ ένα νέο σκηνικό.''

Τα ελλείμματα κοινωνικά και πολιτικά, η υποψηφιότητα  Ν. Ανδρουλάκη.

Πρέπει στο σημείο αυτό να πούμε ότι η σχετικά χαμηλή επίδοση του Νίκου Ανδρουλάκη την α' Κυριακή, οφείλεται σε σημαντικό βαθμό σ΄ αυτό το γεγονός. Χωρίς να έχει γίνει, όλη την προηγούμενη περίοδο, - περίοδο μιας 20ετίας ! -, καμία μεγάλη, σχεδιασμένη, οργανωμένη προσπάθεια μέσα στην ελληνική νεολαία, παντού και στο κάθε της  μέτωπο, ο χώρος, οι πραγματικές δυνάμεις βάσης, προς τις οποίες  απευθυνόταν η μόνη και η πιο  ''νεανική'' υποψηφιότητα (ο Ν. Ανδρουλάκης) δεν είχε σχέση με το νεανικό του προφίλ, αφού το 80% του χώρου ήταν ηλικίες πολύ μεγαλύτερες (άνω των 55 ετών), με άλλες προσλαμβάνουσες. Η απόλυτη ασυμβατότητα : ο υποψήφιος για τη  ηγεσία του Φορέα, ηλικίας 38 ετών, απευθύνεται και ζητά τη στήριξη από μια βάση που ηλικιακά και βιωματικά έχει από τον ίδιο μια απόσταση από 17 έως 30 και 40 χρόνια !... Ο ίδιος δε ο υποψήφιος απέναντι σ΄ ένα τέτοιο ακροατήριο, παραδόξως να επιμένει, -σκληραίνοντας μια εσωτερική πόλωση, κατ΄ουσίαν,  μεταξύ του ιδίου και ενός ακροατηρίου με άλλο προφίλ και άλλες προτεραιότητες-,  ότι εκπροσωπεί τη γενιά του, στο όνομα της οποίας και για λογαριασμό της οποίας διεκδικεί την ηγεσία. Μια γενιά, όμως, που δεν φροντίσανε, όλα τα προηγούμενα χρόνια, να την συγκινήσουν, να την εκφράσουν, να την εντάξουν, και, τώρα, δεν βρίσκονταν εδώ. Μιλώντας για γενιές, ας πούμε ότι : η νέα γενιά των 20ρηδων και η γενιές των 30ρηδων και των 40ρηδων, ως δύναμη πλειοψηφούσα, δυναμική και αναμορφωτική, ως δύναμη έμπνευσης, ώθησης και ελπίδας δεν υπήρχε στα ακροατήρια, δεν υπήρχε στη βάση στήριξης. Οι καλοσυντηρημένοι ''μηχανισμοί'', τα δάνεια από προηγούμενες εσωκομματικές αλληλοσυχετίσεις (σχέσεις υποστήριξης Βενιζέλου) και οι ατομισμοί τακτοποιήσεων δεν μπορούσαν, - ποτέ δεν μπορούν - , να υποκαταστήσουν τον μεγάλο κοινωνικό απόντα, που τον είχαν αφήσει μακριά. Αυτόν τον απόντα, τον χώρο από 18 - 50 ετών, ο νεανικός υποψήφιος με τον απολογητικό του λόγο για τη τελευταία 5ετία και με την φτωχή και ατελή ατζέντα του για το αύριο, τον έσπρωχνε μακρύτερα... Η ατζέντα του ήταν (και είναι) το άλλο σημείο αδυναμίας. Αντί να είναι μια τολμηρή, ριζοσπαστική πρόταση που θα συγκινούσε και θα  συνέγειρε τα δυναμικά κοινωνικά στρώματα, προτιμήθηκε μια ατζέντα εξισορρόπησης, τοποθετημένη σ΄αυτό που καταγράφεται σαν δεξιά πτέρυγα της σοσιαλδημοκρατίας.

Η β΄Κυριακή ήταν διαφορετική μόνο γιατί η εκλογική βάση μίκρυνε σχετικά (156.000), έγινε πιο κομματική, πιο κλειστή ΠΑΣΟκικά, και, παράλληλα,  εκδηλώθηκαν και ανακλαστικά περιορισμού μιας ηγετικής μονοκρατορίας της Φ. Γενημματά. Όλα, πάντως,  τα στοιχεία που αναφέρθηκαν, υπάρχουν, ισχύουν και εξακολουθούν. Χρειάζεται να προβληματίσουν τους πάντες.  Δίνουν, βέβαια, κι ένα μήνυμα και στον δεύτερο του β΄ γύρου, Ν. Ανδρουλάκη,  ότι : αν ελπίζει πως σε κάθε περίπτωση πιέζοντας και, ακόμα, λόγω μιας φυσιολογικής ροής θα είναι ο επόμενος, δεν υπολογίζει σωστά, αφού κι απ΄ όσα αναφέρθηκαν, τα ελλείμματα είναι διαπιστωμένα. Η απουσία δυναμικού, πλειοψηφικού ερείσματος της κοινωνίας έχει διττό χαρακτήρα: από τη μια,  αδυνατίζει καθοριστικά το χώρο και τις προοπτικές του, κι από την άλλη,  ακυρώνει τις ηγετικές επιδιώξεις νεώτερων υποψηφίων που δεν διαθέτουν αυτό το έρεισμα και την ορμή του. Τα ελλείμματα αυτά αποκτούν χαρακτηριστικά ασφυξίας, και για φιλόδοξους νέους ηγήτορες, αν διευρυνθούν από πρόσθετη απουσία επεξεργασμένης ατζέντας πραγματικά προοδευτικής  αντίστοιχης των αναγκών και των ελπίδων της εποχής.  Ηγεσίες τρέχουσες, υπαρκτές ή εν αναμονή, δεν μπορούν να έχουν μέλλον, χωρίς τη θετική σύνδεση - υποστήριξη των δυναμικών και παραγωγικών τμημάτων της κοινωνίας, και χωρίς ένα Σχέδιο ανόρθωσης, ανάπτυξης, και μετασχηματισμών, μέσα στο οποίο οι δυνάμεις αυτές θα βλέπουν το δικό τους ελπιδοφόρο αύριο.

Η κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ, η εκλογή στην προεδρία της Φ. Γενημματά, πραγματικές προκλήσεις και λαθροχειρίες παρασκηνιακών.

Η κυρίαρχη θέση του ΠΑΣΟΚ στον χώρο αυτό (της κεντροαριστεράς), ακόμα και στις σημερινές συνθήκες, παρά τις καταστροφικές συνέπειες της 5ετίας,  ήταν γνωστή, και η επιβεβαίωση της δεν μπορούσε να θεωρηθεί απροσδόκητο γεγονός, ή , πολύ περισσότερο στημένο παιχνίδι  παγίδευσης (μεταξύ,  μάλιστα, νοημόνων και έμπειρων ανθρώπων). Και ήταν λογικό επακόλουθο, να επικρατήσει η πρόεδρος του, Φ. Γεννηματά, ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν στο σώμα των εκλογέων κυριαρχούσαν οι δυνάμεις της ιστορικής διαδρομής,  κομματικής καταγωγής και συναισθηματικών βιωμάτων που αναφέραμε. Η θέση αυτή του ΠΑΣΟΚ, ως δύναμης-κορμού, στα πλαίσια ευσυνείδητης στάσης, ώριμης σκέψης και σταθμισμένης  συμπεριφοράς από το επιτελικό, γεωγραφικά αρθρωμένο, σημαντικό δυναμικό του, θα μπορούσε να κρατήσει σε θετική πορεία το εγχείρημα, να του προσδώσει περιεχόμενο ουσίας, να το διευρύνει κοινωνικά, διαμορφώνοντας ρεύμα πλειοψηφίας, επιτελώντας έτσι μια αποστολή κρίσιμη και απαραίτητη. Αυτό είναι το πραγματικό στοίχημα για το ΠΑΣΟΚ, στην πρωτόγνωρη αυτή προσπάθεια. Τα στελέχη του θα κριθούν, ως στελέχη , όχι του συναισθηματικού ''κομματικού πατριωτισμού'', αλλά αυτής της αποστολής, που ιδρύει τη νέα πλειοψηφική , προοδευτική , σοσιαλιστική παράταξη, υπερβαίνοντας, ταυτόχρονα, μέσα στην κίνηση της,  γραφειοκρατικά μοντέλα, αναχρονιστικά στερεότυπα και πελατειακές νοοτροπίες. Η πρό(σ)κληση για τα ικανότερα  απ΄ αυτά τα στελέχη είναι : πώς μέσα στη νέα φόρμα, σε νέο σχήμα θα περασθούν, θα διαχυθούν, θα αναπτυχθούν οι ιδέες και οι πολιτικές του σύγχρονου δημοκρατικού σοσιαλισμού, καθιστάμενες κυρίαρχες και νικηφόρες. Η  άποψη που αυτάρεσκα εκφράσθηκε μετά από την επικράτηση, στον α΄γύρο, των προερχόμενων από το ΠΑΣΟΚ υποψηφίων (Φ. Γεννηματά, Ν. Ανδρουλάκη), περί εκτεταμένης ισχύος και ''εφτάψυχου ΠΑΣΟΚ'', αντηχεί ηγεμονίστικα, αντιβαίνει τη συμφωνία για το νέο μεγάλο ενοποιητικό, ανασυνθετικό εγχείρημα και δείχνει ότι υστερεί, ότι δεν μπορεί να αντιστοιχηθεί σ΄ αυτά τα νέα καθήκοντα. Αναφερόμαστε στη συμφωνία, με την έννοια ότι κανείς απ΄ όσους τώρα ανακαλύπτουν ένα ''παντοδύναμο ΠΑΣΟΚ'' δεν είχε εκφράσει ούτε διαφωνία, ούτε ένσταση, ούτε άλλη πρόταση όταν βρισκόταν σε εξέλιξη η διαμόρφωση της συμφωνίας για το συγκεκριμένο εγχείρημα. Το αντίθετο, είτε άμεσα, είτε παρασκηνιακά, ενθάρρυναν τη διαδικασία του εγχειρήματος, υπολογίζοντας ότι αποτελεί και δρόμο και για την  επιβίωση και ανάκαμψη του. Όσοι είχαν διατυπώσει ενστάσεις και κριτική, κυρίως για την ταυτότητα, το πολιτικό περιεχόμενο και την αντιφατικότητα στην αλληλουχία των σταδίων του εγχειρήματος (τονίζοντας ότι η σειρά έπρεπε να είναι αντίστροφη απ΄αυτήν που τώρα ακολουθείται : εκλογή προέδρου, συνέδριο κεντροαριστεράς, συνέδριο ΠΑΣΟΚ, μανιφέστο πολιτικής)  δεν είχαν θέση στα κεντρικά επιτελεία του ΠΑΣΟΚ και τα άλλα της Συμπαράταξης, που αποφάσισαν τον τρόπο με τον οποίο πορεύονται τα πράγματα.

Αντιλαμβανόμαστε το παρασκήνιο και τις σκοπιμότητες. Είχαμε γράψει κι ας το ξαναπούμε : '' Το δίλημμα για το εγχείρημα της Κεντροαριστεράς, έως την καθαρή επίλυσή του, που θα επιβεβαιωθεί στην πράξη, με απτά αποτελέσματα και ζωντανές, νέες συμπεριφορές, θα υπάρχει και θα επανέρχεται : ήταν μια μεγάλη απόφαση για την αναγέννηση, τον μετασχηματισμό και την ανόρθωση του ευρύτατου, πλειοψηφικού προοδευτικού χώρου, ή μια αναγκαστική επιλογή αξιοπρεπούς επιβίωσης και βελτίωσης, έστω οριακής, των εκλογικών ποσοστών, μπροστά στη στασιμότητα και τη μονιμότερη περιθωριοποίηση ; '' Να συμπληρώσουμε ότι τακτοποιήσεις φιλοδοξιών, συμφωνίες προσωπικών θέσεων και ρόλων, τώρα και για αργότερα,  επιβαρύνουν τα πράγματα και καταστρέφουν την ελπίδα. Θα τύχουν σκληρών απαντήσεων, θα έχουν την ευθύνη για τη ρηγμάτωση  και τον εσωτερικό τορπιλισμό  και θα εισπράξουν βαρύ τίμημα (και εκλογικό), ίσως και μοιραίο.

Η ονομασία ''Κίνημα Αλλαγής'' (από Φ. Γενημματά - Στ. Θεοδωράκη).

Πέρα από την συμφωνία μας για τον πετυχημένο (ή, μή) χαρακτήρα της ονομασίας για τον τίτλο του νέου Φορέα (''Κίνημα Αλλαγής''),  δεν μπορεί, στα πλαίσια αυτά, να γίνει κατανοητό, ούτε ορθολογικά να δικαιολογηθεί, η απόφαση από τους  δύο (αποκλειστικά) : Φ. Γεννηματά και Στ. Θεοδωράκη. Το σωστό θα ήταν : ενώπιον της βάσης, των εκλογέων, οι οποίοι με τη συμμετοχή και την εγγραφή τους αποτελούσαν ιδρυτικά μέλη του νέου Φορέα, να τεθούν οι προτάσεις ονομασίας του, όσες υπεύθυνα θα υποβάλλονταν,  και να αποφασίσει η βάση με τον ίδιο τρόπο, πλειοψηφικά, σε διαφορετική κάλπη για το όνομα του νέου Φορέα. Από τη στιγμή, που δεν συνέβη αυτό, το οποίο  θ΄ αποτελούσε μια πράγματι κορυφαία στιγμή (αφού ο τίτλος ενός πολιτικού Φορέα είναι πάντα ένας πολύ ισχυρός, ιστορικός και πολυσήμαντος συμβολισμός), ο μόνος πραγματικά αντιπροσωπευτικός  θεσμός, σε συνέπεια και με την εξελισσόμενη ιδρυτική λογική για το νέο Φορέα, είναι το ιδρυτικό του Συνέδριο και μόνο αυτό (όπου κάθε σχετική πρόταση θα αναπτυχθεί, δηλαδή, θα αναδείξει τα επιθυμούμενα στοιχεία ταυτότητας  και συμβολισμών, και θα ληφθεί η απόφαση). Η άποψη ότι η ονομασία (''Κίνημα Αλλαγής'') έγινε για λόγους δημοσκοπικούς, ώστε να καταγράφονται τα ποσοστά του ενιαίου Φορέας στις δημοσκοπήσεις, είναι τουλάχιστο πρόχειρη και επιδιώκει  άστοχα να συγκαλύψει και να γεφυρώσει  άλλες σκοπιμότητες (συνιδρυτών, συμπρωταγωνιστών προέδρων των δύο κοινοβουλευτικών ομάδων). Αν, πάντως, κατ΄ ελάχιστο εννοείται, οφείλουμε να υπογραμμίσουμε την καταθλιπτική πρωτοκαθεδρία, - προκαλούσα θλίψη -, των  δημοσκοπήσεων επί της ουσίας και της δράσης της πολιτικής και των πολιτικών κομμάτων. Όπως και της ρηχότητας της άποψης, ότι τα κόμματα μπορούν να αναγνωρίζονται και να πετυχαίνουν υψηλά δημοσκοπικά ποσοστά μόνο με την εξ οφίτσιο ονομασία τους, κι όχι με τις πολιτικές τους, τους αγώνες τους, τις  διαρκείς και ζωντανές σχέσεις τους  με την κοινωνία και  τις  δυνάμεις της.

Ας μην λησμονείται, πάντως, ότι μέσα στους 212.000 υπάρχουν οι παραπάνω σκέψεις και τα ερωτηματικά. Γιαυτό , εξάλλου, μόνο το 1/3 από αυτούς δήλωσαν ότι θα γίνουν μέλη του νέου Φορέα, ενώ το 2πλάσιό τους (2/3) προτίμησαν τη θέση του φίλου.  

Οι κριτικές περί παγίδευσης σε στημένο παιχνίδι του ΠΑΣΟΚ.

Ταυτόχρονα, πρέπει να εξετάσουμε και τις άλλες πλευρές. Από στελέχη δυνάμεων του ευρύτερου χώρου που συμμετείχαν στο εγχείρημα (''Ποτάμι'', ανένταχτοι ), αλλά και από άλλους που στάθηκαν σε απόσταση και με διάθεση κριτικής διατυπώθηκαν απόψεις απαξίωσης του εγχειρήματος και, ιδιαίτερα μετά την α΄ Κυριακή, καταγγελίες περί μιας στημένης πασοκικής παγίδας. Δεν θα επαναλάβουμε ότι η συμφωνία συμπόρευσης και συνέργειας και η συμμετοχή σε κάθε φάση ήταν και είναι πράξεις συνειδητές και υπεύθυνες, ώριμων και υπεύθυνων ανθρώπων.  Ούτε μπορούμε να αποδεχθούμε την άποψη ότι μια  διαδικασία είναι ορθή (και αποδεκτή) μόνον όταν παράγει αποτελέσματα σύμφωνα με τις  βλέψεις μας, αποτελέσματα αρεστά σε μας του ίδιους. Πρόκειται για ακραία ιδιοτέλεια. Όλα αυτά τα στελέχη, πολλοί από τους οποίους είναι φορείς σημαντικών πρωτοβουλιών και δράσεων, ή φορείς σοβαρών απόψεων, βιωμάτων και πρακτικών, πρέπει να αναρωτηθούν και να απαντήσουν, μέσα από ποιό δρόμο, μέσα από ποια ευρεία, με την έννοια της κοινωνικής στήριξης και αποδοχής, μπορεί να παιχθεί η προοπτική της Αλλαγής, να προωθηθούν στις σημερινές συνθήκες, ένα Κίνημα ιδεών και τα προοδευτικά προτάγματα.

Μεταξύ ικανών και ανιδιοτελών στελεχών με προέλευση από το ΠΑΣΟΚ και στελεχών με προέλευση από τις άλλες δυνάμεις που συνεργούν στο νέο, μεγάλο εγχείρημα μπορούν να αναπτυχθούν, να διαμορφωθούν ισχυρές σχέσεις ενότητας, στρατηγικών δράσεων και κοινού αγώνα, τόσο για τη νοηματοδότηση, το περιεχόμενο και τη συγκρότηση του νέου Φορέα, όσο και για την πλειοψηφική του ανάπτυξη, μέσα από τη σύνδεση με τις δυνάμεις της κοινωνικής βάσης, τους θεσμούς τους και τα κινήματά τους.

Ο Γ. Καμίνης.

Διακριτή ήταν στη μάχη αυτή η υποψηφιότητα Καμίνη. 'Ηταν η αξιολογότερη  από πλευράς κοινωνικής αναγνώρισης υποψηφιότητα, που δεν προέρχονταν από το εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Ενώ, αρχικά έδειξε ότι θα μπορούσε να πετύχει και την έκπληξη με την είσοδό του στο δεύτερο γύρο, βρέθηκε στην  τρίτη θέση με ποσοστό υψηλότερο, μεν, από το Στ. Θεοδωράκη, πρόεδρο κοινοβουλευτικής ομάδας με ευρεία αναγνώριση και διπλή κάθοδο σε εθνικές εκλογές, χαμηλότερο, ωστόσο από τα επίπεδα (π.χ, του 20%) που θα μπορούσε να τον καταστήσει δύναμη αποφασιστική και καθοριστική  κάθε σχεδιασμού , κάθε επόμενης φάσης. Η υποψηφιότητα Καμίνη , κυρίως, όπως  και άλλων εκτός του κοινοβουλευτικού τοπίου (με ποιοτικές καταθέσεις - καταγραφές , όπως του Κ. Γάτσιου), συνέβαλαν σημαντικά στην κοινωνική διεύρυνση του εγχειρήματος προσδίδοντας ταυτόχρονα στοιχεία κύρους και αξιοπιστίας, πέρα από κομματικές επιβαρύνσεις και δουλείες.

Για το τελικό, χαμηλό αποτέλεσμα της υποψηφιότητας Καμίνη, έπαιξαν συνδυαστικά ρόλο : το λογικά ισχνό οργανωτικό δίκτυο του Καμίνη, δημιουργημένο πανελλαδικά από έναν υπερδραστήριο πυρήνα στελεχών, μόλις  30  ημερών (!), τα κενά του επικοινωνιακού επιτελείου, επαγγελματικά αδικαιολόγητα σε ορισμένα του σημεία, η τρίτη θέση στην Αθήνα (!), οι αδυναμίες στην πολιτική πρόταση που έτεινε μάλλον προς μια ηθικολογία παρά σ΄ ένα τολμηρό, καινοτόμο, ρηξικέλευθο  Σχέδιο, από ένα ηγετικό στέλεχος, προερχόμενο, μάλιστα, από την κοινωνία χωρίς  τις  μνημονιακές  δεσμεύσεις,  χωρίς τις κομματικές εξαρτήσεις και το απεχθές γκρίζο των μηχανισμών τους. Το σύνθημα ''βάζουμε μπροστά'', ακτιβίστικο μάλλον, παρά υπερβατικό, δεν αντιστοιχούνταν με το προφίλ ενός νέου ηγέτη, που μπορούσε να ανορθώσει τον χώρο στο επίπεδο της νέας εποχής και να τον καταστήσει  νέα δημοκρατική πλειοψηφία.

Ωστόσο, η περίπτωση του Γ. Καμίνη, που θα μπορούσε με καλύτερο επιτελείο, σχεδιασμό πολιτικής και οργάνωση να αναστρέψει τα παραπάνω ελλείμματα και να αξιοποιήσει τα άλλα της πλεονεκτήματα, πρέπει, στα πλαίσια αυτά, να μην υποτιμηθεί. Η ανακοίνωση λίγο μετά τη β΄ Κυριακή, από το ίδιο, της δημιουργίας ''τάσης'', χωρίς να έχουν αναλυθεί, συνειδητοποιηθεί και δρομολογηθούν  θετικές επιλύσεις των διαπιστωμένων ελλειμμάτων  αποτελεί μια ''κίνηση φυγής προς τα εμπρός'', χωρίς ισχυρούς κινητήρες πορείας. Εξ άλλου, μία ακόμα τάση, δίπλα, στις ήδη πέντε (5) καταγεγραμμένες, και μάλιστα εσπευσμένα, δεν συνιστά παρά πληθωριστική, ποσοτική επιλογή, παρά ποιοτική, και παρέχει, μάλλον, αυξημένους βαθμούς διαχείρισης στην υφιστάμενη ηγεσία, παρά  διαμορφώνει όρους αλλαγής της.

Η ενοποίηση, η ποιοτική ανασύνθεση και ο μετασχηματισμός μέσα από ανοιχτές διαδικασίες είναι τα ζητούμενα του νέου Φορέα. Νέος Φορέας , που πρέπει να έχει όχι μόνο κατ΄ όνομα, αλλά στη λειτουργία, την οργάνωση και την ανάπτυξή του χαρακτήρα πολιτικού Κινήματος. Στα πλαίσια αυτά, το ζητούμενο είναι : ένα εσωτερικό ρεύμα, με πρωτοποριακά χαρακτηριστικά, με δικτύωση κοινωνική, και (ανα)συνθετική ικανότητα που θα σπρώχνει μπροστά, ποιοτικά, τα πράγματα επιλύοντας και το ζήτημα της ηγεσίας του Κινήματος. 

Η Κεντροαριστέρα, το Κέντρο, η παράδοση ζωτικού χώρου στο ΣΥΡΙΖΑ.

Μια από τις κρίσιμες προϋποθέσεις, για το ξεμπλοκάρισμα από ''κεντρώα'' αφηγήματα και το ξεδίπλωμα απελευθερωτικής δυναμικής είναι η τοποθέτηση του όλου εγχειρήματος  στο έδαφος του σύγχρονου δημοκρατικού σοσιαλισμού, όπως  επανακαθορίζεται παντού στην Ευρώπη.  

Αν η ‘‘Κεντροαριστερά’’ και το κατά Γεννηματά-Θεοδωράκη ''Κίνημα Αλλαγής'', είναι στην πραγματικότητα Κέντρο, - που άλλοι το εννοούν και κοινωνικά (μεσαία κοινωνικά στρώματα), άλλοι και πολιτικά (‘‘ενδιάμεσες’’ πολιτικές), ενώ άλλοι απλώς συγκυριακά - , τότε η επιλογή αυτή, παραδίδει στον ΣΥΡΙΖΑ, αφήνει στον Τσίπρα υπό την διαχείρισή του, όλον τον χώρο, όλη την πολιτική (και κοινωνική) ‘‘έκταση’’ στα αριστερά. Η εθελούσια μετατόπιση στο κέντρο, αφήνει από αριστερά, ελεύθερο το πεδίο για την κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ. Σχεδόν το σύνολο του άλλοτε παραδοσιακού, ριζοσπαστικού, μαχητικά προοδευτικού χώρου του ΠΑΣΟΚ, αυτού που ονομαζόταν ‘‘κοινωνική αριστερά’’, και πολιτικά αντιστοιχούνταν στο ΠΑΣΟΚ, με την επιλογή μετατόπισης στο κέντρο εγκαταλείπεται, αφήνεται ακάλυπτος, παραδίδεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Τούτο, έμμεσα αλλά με σαφήνεια, αποτελεί και μια παραδοχή ότι : ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον εκφραστής και εκπρόσωπος αυτού του χώρου (της ούτως ειπείν αριστεράς). Μεγαλύτερο λάθος στρατηγικής τοποθέτησης, όταν μάλιστα διεκδικείς να επαναηγεμονεύσεις στον ευρύ αυτό χώρο, δεν θα μπορούσε να γίνει.

Για να μιλήσουμε με αμεσότερο τρόπο, με γλώσσα πιο καθημερινή. Αντί να οργανωθεί και να εξελιχθεί μια πολυμέτωπη ιδεολογική, αξιακή και πολιτική επίθεση προς τον ΣΥΡΙΖΑ με σκοπό ''την έξωση του από την αυθαίρετη καταπάτηση χώρου που ποτέ δεν του ανήκε'', πραγματοποιείται έμμεσα, αλλά ουσιαστικά, η παραδοχή, αποδοχή της ‘‘καταπάτησης’’ και η απόσυρση από τη ‘‘διεκδίκηση’’. Αυτή η γραμμή της αποδοχής της ''καταπάτησης'' πρέπει να ακυρωθεί και να εκδηλωθεί οργανωμένα αντεπίθεση ''έξωσης''.

Ρεύμα ανασύνθεσης για ένα Κίνημα προοδευτικής πλειοψηφίας.

Στην κοίτη του νέου εγχειρήματος, του νέου Κινήματος, θα συναντηθούν,  -και πρέπει να συναντηθούν-,  παλιοί συναγωνιστές, αλλά και νέα στελέχη, θα ξαναβρεθούν άνθρωποι που οι δρόμοι τους είχαν χωρίσει και ο κύκλος έκλεισε ξανασμίγοντας τους, θα ανταμώσουν νέες και διαφορετικές κουλτούρες σε αρκετά θέματα. Θα πρέπει να κινηθούμε με ανοιχτό, δημιουργικό, αλλά και συνθετικό πνεύμα, με  διάθεση συνεισφοράς και αγώνα έχοντας σταθερό τον προσανατολισμό των σοσιαλιστικών αξιών. Ο πλούτος ιδεών, προτάσεων και πρακτικών, ας έρθει στο φως κι ας συντεθεί σε εσωτερικό ρεύμα πολιτικό, δράσεων και Αλλαγής.

Ο νέος Φορέας, το νέο Κίνημα θα είναι ένα πεδίο δοκιμασίας, αλλά και ανάδειξης νέων δυνάμεων. Μ΄ ένα εσωτερικό ρεύμα, ανασύνθεσης και  ενότητας, με πρωτοποριακά χαρακτηριστικά, με πολιτικές  ανάπτυξης, καινοτομίας και απασχόλησης, με διάσταση πατριωτική, με θεσμούς πραγματικής δημοκρατίας και αποτελεσματικότητας, μπορεί το νέο  Κίνημα να συγκροτήσει και να εκπροσωπήσει την νέα προοδευτική πλειοψηφία. 

Θεσσαλονίκη, 10 Δεκεμβρίου 2017

Κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο το 3ο τχ., του Δεκεμβρίου του ψηφιακού ''ΔΙΑΥΛΟΥ'' (e-Δίαυλος).

Περιεχόμενα :

1. Γιώργος Σωτηρέλης : Ανδρέας Παπανδρέου, η πραγματική ''πρώτη φορά Αριστερά'' (σελ.12 - 20)

2. Ελευθέριος Τζιόλας : Κεντροαριστερά, μπορεί να κερδηθεί το στοίχημα ; (σελ. 02 - 11). 

Ένα αρθρωτό κείμενο 10 ενοτήτων, που κάθε μία μπορεί να διαβασθεί και ανεξάρτητα, αλλά κι όλες μαζί απαρτίζουν μια ενιαία, συνολική εικόνα με προοπτική.

3. Στέφανος Παραστατίδης : Προοδευτική πολιτική για μια Ανοιχτή Κοινωνία χωρίς ανισότητες (σελ. 21 - 26).

4. Σπύρος Δερμιτζάκης : Ελληνικό Ιστορικό Ημερολόγιο, Γεγονότα τον μήνα Δεκέμβριο (σελ. 27 - 41).

Διαβάστε -το εδώ, διαδώστε -το μέσω αυτού του συνδέσμου :

https://www.scribd.com/document/366865058/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%94%CE%AF%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82-No3-%CE%94%CE%B5%CE%BA%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-2017

[  mail : diavlosmag@gmail.com

FB : https://www.facebook.com/groups/251193938274850/

Web : https://e-diavlos.blogspot.gr/  ]

Άρθρο μου από τον ''e-ΔΙΑΥΛΟ'' (τχ.2_Νοέμβριος 2017), που κυκλοφορεί.

Η Κεντροαριστερά ξεκινάει το μεγάλο της δρομολόγιο για τον προοδευτικό κόσμο και την              Πατρίδα.
....................................................................................................................................................

του Ελευθερίου Τζιόλα

Τα κεντρικά ζητούμενα αυτής της φάσης του εγχειρήματος.
............................................................................................
Στις 12 Νοεμβρίου, ο πρώτος γύρος, και στις 19, ο δεύτερος, εκλογής του Προέδρου θα ολοκληρώσουν το πρώτο βήμα στην πορεία για το εγχείρημα της ενιαίας συγκρότησης του χώρου της κεντροαριστεράς, το οποίο από κει και μετά εισέρχεται στα κρισιμότερα και σοβαρότερα στάδια της οργανωτικής και θεσμικής του συγκρότησης, καθώς και της πολιτικής του ταυτότητας και στρατηγικής. Η πρωτοτυπία αυτή, της εκλογής της κορυφής - του επικεφαλής (του προέδρου) μιας πολιτικής δύναμης ενωρίτερα από την διασάφηση και διαμόρφωση της ιδεολογικής του ταυτότητας, του πολιτικού προγραμματικού πλαισίου, της οργανωτικής του δομής και των θεσμικών του αρμών, ερμηνεύεται, μεν, από τη συμφωνία των επί μέρους σχημάτων που συναποδέχθηκαν κάτι τέτοιο, αφήνει, ωστόσο, ανοιχτά σχεδόν το σύνολο των ζητημάτων που σχετίζονται με την ύπαρξη και συγκρότηση ενός αξιόπιστου, μαζικού, οργανωμένου, πολιτικού φορέα.
Αν βέβαια περί το εγχείρημα και κατά την εξέλιξη του δημιουργηθεί ένα ευρύ και αποφασιστικό ρεύμα, με κοινωνικές αναφορές και συμμετοχή ενεργών πολιτών, τότε το εγχείρημα αποκτά πολιτική σημασία και δυναμική, ειδικό βάρος, εκτόπισμα και βάθος.
Το κεντρικό αυτό μέλημα, η δημιουργία και εκτύλιξη μαζικού ρεύματος, θα κρίνει στο σημαντικότερο βαθμό την προοπτική του εγχειρήματος. Δεν θα αποτυπωθεί μόνο σ΄ ένα καθοριστικό για τους συσχετισμούς και τις εξελίξεις ποσοστό στις ερχόμενες εκλογές, αλλά και στο άνοιγμα ενός ουσιαστικά νέου κεφαλαίου στον ευρύ χώρο του μη συντηρητικού τόξου του πολιτικού σκηνικού, και, οπωσδήποτε, ενός νέου κύκλου ιστορίας στην Ελλάδα, που θα είναι η μετα-μνημονιακή Ελλάδα (όταν κάποιοι ακόμα μιλάνε για το κλείσιμο της μεταπολίτευσης !). Για να κατανοηθεί καλύτερα αυτό, αρκεί, να σημειώσουμε ότι άλλες θα είναι οι εξελίξεις στον μη συντηρητικό χώρο, αλλά και στη χώρα, αν το εγχείρημα καταγράψει ποσοστό της τάξης του 16% και πάνω, ρίχνοντας των ΣΥΡΙΖΑ κάτω από το 20% και εξαφανίζοντας κοινοβουλευτικά τους ΑΝΕΛ, και αλλιώς θα αποκρυσταλλωθούν τα πράγματα, αν το εγχείρημα φτάσει σ΄ ένα αγχωτικό 10% - 11%, και με σχεδόν διπλάσια έναντι αυτού τη δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πρώτη περίπτωση, ο νέος πρωταγωνιστής θα είναι το σχήμα της Κεντροαριστεράς, στη δεύτερη, ο ΣΥΡΙΖΑ θα διατηρούσε ακόμα περιθώρια και δυνατότητες πρωτοβουλιών.
Σημαντικό, και δείγμα του υπαρκτού στην κοινωνία υποστρώματος για την εκτύλιξη και την ανάπτυξη του ρεύματος, είναι, επίσης, ο αριθμός - το πλήθος των πολιτών που θα προσέλθουν τις δύο Κυριακές για την ψηφοφορία. Μία συμμετοχή πάνω από 350.000 πολίτες, υπό τις παρούσες συνθήκες αποπολιτικοποίησης και αποστασιοποιήσεων, θα αποτελούσε μια ισχυρή ένδειξη ότι ένα σημαντικό υπόγειο κοινωνικό -πολιτικό ρεύμα ζητά να εκπροσωπηθεί πιο ολοκληρωμένα και να εκφρασθεί πιο δυναμικά απ΄ το κυοφορούμενο εγχείρημα στην Κεντροαριστερά.
Τούτο, όμως, - η δημιουργία μαζικού, συμμετοχικού ρεύματος -, η ανάδυση του και η ανάπτυξή του, απαιτεί, θέτει ως αναγκαία ζητήματα προς απάντηση :
- την ανάλυση της υπάρχουσας κατάστασης, την κατανόηση και ανοιχτή παρουσίαση των βαθύτερων αιτίων, πέρα από την ακολουθούμενη οριακή αντιπολιτευτική τακτική,
- την παρουσίαση ενός πραγματικά προοδευτικού σχεδίου, με την αξιοποίηση των ευρωπαϊκών θεσμικών όρων, των συντελούμενων αλλαγών και των προοδευτικών ερεισμάτων, με την αναγκαία διορθωτική πορεία, ζωτικής σημασίας, στις μνημονιακές δεσμεύσεις και τις ρήτρες ασφυξίας, με την παραγωγική ανασύνταξη, τον μετασχηματισμό και την ανάπτυξη με σαφείς προτεραιότητες και τομείς, με νέα δυναμικά οικονομικά -κοινωνικά υποκείμενα και εκσυγχρονισμένες δομές της ψηφιακής εποχής.
- την ειλικρινή εκπροσώπηση των δυνάμεων που αποτελούν το δημιουργικό, πατριωτικό, καινοτόμο, παραγωγικό και μαχόμενο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας.
Οφείλουμε να σημειώσουμε ότι στην ιδιότυπη «εσωτερική» προεκλογική περίοδο, διατηρήθηκε μια σχετική ευπρέπεια μεταξύ των εννιά (9) υποψηφίων και μια κοινή στάση στο εγχείρημα ενοποίησης. Όμως, αναδείχθηκαν και θέματα αμυντικής συντήρησης των υφιστάμενων μικρο-δομών, μη εγκατάλειψης των προνομίων θεσμικών θέσεων, διατήρησης και συνέχισης των status νομής και διαχείρισης εξουσίας στις διάφορες κλίμακες και επίπεδα (κομματικής, κοινοβουλευτικής, αυτοδιοικητικής κλπ). Αν η εικόνα αυτή διατηρηθεί, τότε το εγχείρημα αποκτά χαρακτηριστικά ''συγκόλλησης'' κι όχι ενοποίησης και ανασύνθεσης. Αν η εικόνα που επικρατήσει είναι ότι : στο αρχικό άθροισμα των σχημάτων που συμφώνησαν για την εν εξελίξει διαδικασία (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΚΙΔΗΣΟ, Κινήσεις, ΕΔΕΜ), αθροίζονται και πρόσωπα-προσωπικότητες με τον τίτλο του ''υποψηφίου προέδρου'' και αυτό συνθέτει το συλλογικό επιτελείο πρώτης γραμμής, τότε η όλη υπόθεση τείνει να προσλάβει χαρακτηριστικά μιας ασύντακτης ''ομοσπονδίας'' ηττημένων σχημάτων και φιλόδοξων πολιτικών παραγόντων που επιδιώκουν την επιβίωση τους κι έναν μικρομεσαίο ηγετικό ρόλο. Πράγματα, που δεν έχουν ουσιαστική σχέση με τα πραγματικά διακυβεύματα και για τον προοδευτικό χώρο και για την χειμαζόμενη και αναζητούσα κοινωνία.

Η ''υπέρβαση'' ως προσωπική στάση και το δίλλημα για την έκβαση του εγχειρήματος.
..........................................................................................................................................
Πρέπει να σημειώσουμε ότι μιλώντας για ''υπέρβαση'', είναι αναγκαίο αυτή να εμφανίζεται και να διαπιστώνεται στα στελέχη που διεκδικούν την ηγεσία του χώρου. Η υπέρβαση των προσωπικών εξασφαλίσεων, της θαλπωρής και των τακτοποιήσεων της μικροεξουσίας, της ίντριγκας και της κλίκας είναι δείγματα απαραίτητα. Δείχνουν ένα άλλο ήθος, πέρα από τη νομή και τον κυνισμό της εξουσίας, λειτουργούν διαπαιδαγωγικά, επαναφέρουν και επανατοποθετούν έναν αγωνιστικό κώδικα αξιών καθαρότητας, εντιμότητας και ποιότητας.
Η αφοσίωση στην υπόθεση, ένα είδος ηρωϊκής προσήλωσης και παραδειγματισμού είναι πάντα στη γένεση των Κινημάτων στοιχεία καταλυτικά, ευεργετικά. 'Οπως επίσης, οι μεγάλες απόφασεις για πορείες συνάντησης, διάδρασης και ανάδειξης σε κινητήριους-πρωταγωνιστικούς ρόλους ειδικών κοινωνικών κατηγοριών (π.χ., νεολαία), ή/και στρωμάτων (π.χ., επιστήμονες, επαγγελματίες καινοτομίας, δυναμικές επιχειρηματικές κοινότητες ), που εν συνεχεία θα πυροδοτήσουν το ρεύμα και θα ενεργήσουν καταλυτικά στο ξετύλιγμα της δυναμικής του Κινήματος. Τέτοιες αποφάσεις, μ΄ αυτό το περιεχόμενο κι αυτές τις αλυσιδωτές επιδράσεις αποτελούν τολμηρές συλλήψεις, αποφάσεις -κλειδιά λειτουργώντας με θεαματικά προωθητικό τρόπο δημιουργώντας μια μεγάλη δυναμική, συντελώντας σ΄ένα νέο σκηνικό.
Το δίλημμα για το εγχείρημα της Κεντροαριστεράς, έως την καθαρή επίλυσή του, που θα επιβεβαιωθεί στην πράξη, με απτά αποτελέσματα και ζωντανές, νέες συμπεριφορές, θα υπάρχει και θα επανέρχεται : ήταν μια μεγάλη απόφαση για την αναγέννηση, τον μετασχηματισμό και την ανόρθωση του ευρύτατου, πλειοψηφικού προοδευτικού χώρου, ή μια αναγκαστική επιλογή αξιοπρεπούς επιβίωσης και βελτίωσης, έστω οριακής, των εκλογικών ποσοστών, μπροστά στη στασιμότητα και τη μονιμότερη περιθωριοποίηση ;
Η αναπτυσσόμενη τις ημέρες αυτές κινητικότητα, θετική από κάθε άποψη, αν δεν συσχετισθεί με τα πραγματικά ζητούμενα και την συνεπή δέσμευση όλων στο στόχο της πλειοψηφικής κεντροαριστεράς, μπορεί να μεταβληθεί, μετατρέποντας το κλίμα ελπίδας σε αβέβαιη προσδοκία. Αυτό είναι το ενδεχόμενο, το εγχείρημα της αναγέννησης και της νέας δόμησης της Κεντροαριστεράς να παραπεμφθεί μετά τις επόμενες εκλογές και να προχωρήσει στη βάση και των δεδομένων που τότε, το φθινόπωρο του 2018, θα αναδειχθούν. Γεγονός, που αδυνατίζει το δρομολογούμενο εγχείρημα, το μετατρέπει σε ανάδειξη αρχηγού για τις ερχόμενες εκλογές και σε δημιουργία εκλογικού συνασπισμού.

''Κέντρο'' και κεντροαριστερά.
Ποιός και πως παραδίδει ζωτικό χώρο στο ΣΥΡΙΖΑ ;
......................................................................................
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός της σταθερής αναφοράς, της αγκύλωσης (για μη πούμε της αγκύρωσης), με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και παρά τους διαχειριστικούς χειρισμούς απέναντι σε ειδικά φορτισμένα ακροατήρια, στο ''Κέντρο'' (προοδευτικό κέντρο, μεταρρυθμιστικό κέντρο, δημοκρατικό κέντρο κλπ). Τη στιγμή, μάλιστα, που οι σημαντικότερες συμπράττουσες για το εγχείρημα δυνάμεις έχουν στους τίτλους τους το όνομα : σοσιαλιστικό ή αριστερά (Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών, Δημοκρατική Αριστερά, Κινήσεις πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία), και οι περισσότεροι υποψήφιοι πρόεδροι έχουν την ιδιότητα (δεν την έχουν αποποιηθεί, ούτε κριτικάρει) του μέλους, του στελέχους του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Εδώ, είναι προφανές, ότι χρειάζεται μία σαφής και ειλικρινής εξήγηση : έχει υπάρξει συμφωνία, κι αν ναί, ποιά και σε ποιό επίπεδο για τα (εκ)δηλούμενα περί ''Κέντρου" ; Ιδιαίτερα οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ (μέλη του ΠΑΣΟΚ) υποψήφιοι, ποιά ανάγκη και ποιά ανάλυση υπηρετούν για την αφαίρεση από το λεξιλόγιό τους της έννοιας που προσδιορίζει την κομματική τους ταυτότητα και την αντικατάστασή της με μια άλλη, πρίν μάλιστα το εξηγήσουν αυτό και αποφασισθεί στα θεσμικά τους όργανα ;

Όμως, πέραν αυτών, τα ουσιωδέστερα είναι αλλού. Εξ άλλου, δεν πρόκειται να δώσουμε μια άγονη μάχη χαρακωμάτων, ούτε ποτέ επιμείναμε σε τυπικότητες. Αν συζητούμε το θέμα, είναι γιατί αποτελεί τον πυρήνα μιας στρατηγικής, αποτυπώνει το κεντρικότερο στοιχείο μιας ταυτότητας. Και για τα δύο (και τη στρατηγική, και την ταυτότητα), το εξελισσόμενο εγχείρημα οφείλει να αποδώσει βαρύνουσα σημασία.
Αν, τελικώς, η ''Κεντροαριστερά'' είναι Κέντρο, - που άλλοι το εννοούν και κοινωνικά (μεσαία κοινωνικά στρώματα) και πολιτικά (''ενδιάμεσες'' πολιτικές), ενώ άλλοι απλώς συγκυριακά - , τότε η επιλογή αυτή, έχει παραδώσει στον ΣΥΡΙΖΑ, έχει αφήσει στον Τσίπρα υπό την διαχείρισή του, όλον τον χώρο, όλη την πολιτική (και κοινωνική) ''έκταση'' στα αριστερά. Η εθελούσια μετατόπιση στο κέντρο, αφήνει από αριστερά, ελεύθερο το πεδίο για την κυριαρχία του από το ΣΥΡΙΖΑ. Σχεδόν το σύνολο του άλλοτε παραδοσιακού, ριζοσπαστικού, μαχητικά προοδευτικού χώρου του ΠΑΣΟΚ, αυτού που ονομαζόταν ''κοινωνική αριστερά'', και πολιτικά αντιστοιχούνταν στο ΠΑΣΟΚ, τώρα, με την επιλογή μετατόπισης στο κέντρο εγκαταλείπεται, αφήνεται ακάλυπτος, παραδίδεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Τούτο, έμμεσα αλλά με σαφήνεια, αποτελεί και μια παραδοχή ότι : ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον εκφραστής και εκπρόσωπος αυτού του χώρου (της ούτως ειπείν αριστεράς). Μεγαλύτερο λάθος στρατηγικής τοποθέτησης, όταν μάλιστα διεκδικείς να επαναηγεμονεύσεις στον ευρύ αυτό χώρο, δεν θα μπορούσε να γίνει.
Για να μιλήσουμε με αμεσότερο τρόπο. Αντί να οργανωθεί και να εξελιχθεί μια πολυμέτωπη ιδεολογική, αξιακή και πολιτική επίθεση προς τον ΣΥΡΙΖΑ με σκοπό ''την έξωση του από την αυθαίρετη καταπάτηση χώρου που ποτέ δεν του ανήκε'', πραγματοποιείται έμμεσα, αλλά ουσιαστικά, η παραδοχή, αποδοχή της ''καταπάτησης'' και η απόσυρση από τη ''διεκδίκηση''. Έπρεπε να γίνει κατανοητό ότι οι ''μνημονιακοί'' επί Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμου, Α.Σαμαρά-Ε.Βενιζέλου δεν έχουν έξωθεν μαρτυρία και επομένως η τρέχουσα αντιπολίτευση, όσο κι αν είναι λεκτικά σφοδρή, προς τους ''μνημονιακούς'' του Τσίπρα και των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν έχει λειτουργικό και πραγματικό αντίκρισμα, και επομένως η κλιμάκωση της αντιπαράθεσής τους πρέπει να ανέβει, από τη μια, στο αξιακό και ιδεολογικό πεδίο, και, από την άλλη, να γίνονται οι συγκρίσεις με τις μεγάλες κατακτήσεις της χώρας και της κοινωνίας επί ΠΑΣΟΚ, μέχρι το 2004. Η σύγκριση, η αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να γίνει στο κοινό μνημονιακό πεδίο,αλλά εκεί όπου πράγματι υπάρχουν διαφορές (ιδεολογικά : εθνομηδενισμός/πατριωτισμός & πατριωτική Αριστερά, δικαιωματιστές/ εθνικός-πολιτισμικός κορμός & δημοκρατικά δικαιώματα, πολιτικές κοινωνικής ελεημοσύνης/ ανάπτυξη και κοινωνική δικαιοσύνη, μαχητικές μειοψηφίες/ δημοκρατική πλειοψηφία, εξουσιολαγνεία/ κώδικας αξιών της αριστεράς κ.ο.κ.). Επίσης, η σύγκριση πρέπει να γίνεται εκεί όπου πράγματι υπάρχουν αντιδιαστολές (έργα κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - έργα κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ).
Μια τέτοια κίνηση, εκτός των άλλων, θα επαναγεφύρωνε, θα επανασυνέδεε το σημερινό ΠΑΣΟΚ με το ΠΑΣΟΚ των προοδευτικών κατακτήσεων και της μεγάλης λαϊκής αποδοχής και, επίσης, θα ακύρωνε την ισοπεδωτική ισοφάριση των καλών με τα κακά του ΠΑΣΟΚ, που επικράτησε ως άδικος και ανιστόρητος συμψηφισμός. Δηλαδή, αντί για την απολογητική της περιόδου 2010 -2014 και τις αρνητικές μνήμες της, θα αναζωογονούσε τις θετικές μνήμες της δημιουργικής του 30ετίας (1974 - 2004). Αν, ωστόσο, συνεχισθεί αυτή η γραμμή και η τροπή, αντί, να μετατοπισθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από την αναγέννηση και ανασύνθεση της πλειοψηφικής κεντροαριστεράς, πίσω στον περιορισμένο του χώρο, μετατοπίζεται η κεντροαριστερά δεξιότερα, επικυρώνοντας, έτσι, ένα νέο σκηνικό διάταξης δυνάμεων με τον ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρισμένο πόλο στα αριστερά. Ολέθριες επιλογές !...
Ακόμα, αυτός ο πολιτικός προσδιορισμός, ως κέντρο, ως ενδιάμεσο πολιτικό σχήμα, προδιαγράφει, προσδιορίζει και τις εκλογικές του επιδόσεις, οι οποίες θα είναι αντίστοιχες ενός ενδιάμεσου, -στο κέντρο-, σχήματος, ανάλογων και των κεντρώων κομμάτων της Ευρώπης, 6% - 11%. Κατά κάποιον τρόπο, η κοινωνία σε ανταμείβει ανάλογα με εκείνο που ο ίδιος είσαι και δείχνεις ό,τι είσαι. Νέος φορέας στο Κέντρο της πολιτικής χωροθεσίας, χωρίς πραγματικά αυτόνομα χαρακτηριστικά, θα υποστεί την αφαίμαξη και από τ΄ αριστερά και από τα δεξιά, Σε θέση ''σάντουϊτς'', θα ρηγματωθεί, προτιμώντας, τελικά, ως συνήθως, τη συνεργατική κίνηση προς τους επίδοξους φορείς κυβερνητικής εξουσίας.
Ίδιος, κατά βάση, είναι και ο πυρήνας των απόψεων περί ''τρίτου πόλου'', που για λόγους ευπρόσωπης παρουσίασής του αναφέρεται και ως ''ρυθμιστικός παράγοντας''. Τίποτε από αυτά τα ψευδεπίγραφα δεν μπορεί να παραπλανήσει τους γνωρίζοντες Ιστορία , καθώς και τις διαπιστωμένες σχέσεις κέντρων και ομίλων ισχύος με στελέχη που μιλούν για ''Κέντρο'' και στην πράξη εννοούν εξυπηρέτηση των ομίλων ισχύος, ενώ, επίσης, σχεδόν πάντα επιλέγουν δεξιόστροφες λύσεις, ιδιαίτερα στις κρίσιμες φάσεις.
Η μετατόπιση αυτή, δεν είναι απλώς μια μετατόπιση σκηνική, αν και η χωροθετική μετατόπιση συντελεί στην υποβάθμιση. Θα μπορούσε να εννοηθεί ως αλλαγή ρόλου, δηλαδή, από θέση πρωταγωνιστή, σε ρόλο, κυριολεκτικά, τρίτο.
Αξία έχει να τονισθεί και η αλλαγή του ουσιαστικού μέρους το ρόλου, από ρόλο αυτόνομο σε πλαίσιο πολιτικών οικονομικής ανάπτυξης, μετασχηματισμού και κοινωνικής δικαιοσύνης, σε ρόλο ηγεμονευόμενου και πολιτικές συντηρητικές.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι υπάρχει ενδεχόμενο, σε ορισμένα ηγετικά τμήματα του ΠΑΣΟΚ, όλο αυτό που εδώ αναπτύσσεται να μην έχει εννοηθεί σε όλες του τις διαστάσεις, όπως υπάρχει και η βεβαιότητα ότι σε άλλα ηγετικά στελέχη αποτελεί συνειδητή πολιτική επιλογή και κατεύθυνση, συνδυαζόμενη και με την επιδιωκόμενη μετεκλογική κυβερνητική σύμπραξη με τη ''Ν.Δ''.

Η σοσιαλδημοκρατία, το ΕΣΚ και η ελληνική υστέρηση.
.........................................................................................
Οφείλουμε ακόμα να υπογραμμίσομε ότι η τοποθέτηση του εγχειρήματος στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας είναι άτονη, υποδεέστερη σε κάθε περίπτωση της σημασίας της, με φανερό τον επικαθορισμό από τις απόψεις και τις λογικές του ''Κέντρου''. Μολονότι το νέο εγχείρημα θα έχει θέση στην οικογένεια του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (ΕΣΚ), μολονότι η θέση της χώρας και για τα επόμενα χρόνια θα χρειάζεται προοδευτικά ευρωπαϊκά ερείσματα και προοδευτικές πολιτικές για την στήριξή της, η διαστάσεις αυτές είναι σοβαρά υποτιμημένες.
Την ίδια στιγμή, κι ενώ εδώ (στα δικά μας) διαπιστώνεται αυτή η αδικαιολόγητη στάση, στην Ευρώπη το ζήτημα της σοσιαλδημοκρατίας ξαναμπήκε σε συζήτηση μετά τη μεγάλη, ιστορική ήττα του SPD στις πρόσφατες εκλογές στη Γερμανία και τη βύθιση του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος στις γαλλικές προεδρικές εκλογές. Με ισχυρή την τάση του επαναπροσδιορισμού των πολιτικών τους και του προφίλ τους, σε δραστική διαφοροποίηση προς τις πολιτικές που αποδέχθηκαν και στις οποίες συνήργησαν (στη Γερμανία με το CDU τα οχτώ χρόνια συγκυβέρνησης και στη Γαλλία επί της προεδρίας Ολλάντ), δείχνουν ότι η κίνησή τους θα βρίσκεται σε αποκλίνουσα, αν όχι αντιδιαμετρική κατεύθυνση από τις λογικές περί κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας της προηγούμενης οχταετίας. Ενώ, πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη η αξιόλογη δυναμική και οι πολιτικές του Τζ. Κόρπιν στο Εργατικό κόμμα Μ. Βρετανίας, του ισπανικού PSOE και του αντίστοιχου πορτογαλικού, καθώς ακόμα και του Μπ. Σάντερς και του διαρκούντος κινήματος του στις ΗΠΑ.
Εντυπωσιάζει το γεγονός της αποκοπής του προβληματισμού και της σκέψης των εδώ ηγετικών στελεχών και προσωπικοτήτων από το γίγνεσθαι των βασικών δυνάμεων της οικογένειας στην οποία ανήκουν (ΕΣΚ), και θα ανήκουν, οι της Κεντροαριστεράς. Εντυπωσιάζει, επίσης, το γεγονός της μεγάλης απόστασης, σχεδόν της μη κατανόησης, των δρομολογούμενων εξελίξεων στην Ε.Ε., από τις οποίες εξαρτώνται σημαντικά, σε ορισμένα θέματα καθοριστικά, τα επόμενα χρόνια της Ελλάδας (π.χ., ΕSM και μετατροπή του σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, κ.ά.). Καθώς, και τα παράθυρα ευκαιρίας που διανοίγονται στη συζητούμενη νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική, σε συνάρτηση με το πνεύμα τεκμηριωμένης (επανα)διαπραγμάτευσης με βάση ρεαλιστικές προτάσεις για όλα τα θέματα (μνημονιακών ρητρών, υπερταμείου, φορολογίας, ασφαλιστικών, ανεργίας, προσφυγικού) που σχετίζονται με τους όρους και τις προϋποθέσεις της ανάπτυξης και της κοινωνικής συνοχής.
Η άτονη, σχεδόν αδιάφορη αναφορά στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και το ΕΣΚ πρέπει να δώσει τη θέση της στην κατανόηση του γίγνεσθαι των αλλαγών στο εσωτερικό της που αφορά και στην μετατόπισή της σε πολιτικές άρσης των χασμάτων Βορρά - Νότου και αντιθέσεων μεταξύ ευρωπαϊκών ζωνών, ώστε η ελληνική κεντροαριστερά να έχει τη δική της θέση και τον δικό της ρόλο σαν το πιο προοδευτικό της τμήμα.

Στόχοι - οδοδείκτες μιας νέας πορείας.
..............................................................
Χρειάζονται συγκεκριμένες θέσεις, στόχοι σε δεδομένο χρόνο και κατάδειξη και ανάδειξη των κοινωνικών στρωμάτων που θέλουμε να εκπροσωπήσουμε και να ενθαρρύνουμε παραγωγικά.
Σε αυτή την πορεία πρέπει να υπάρξουν και ορισμένοι στόχοι - οδοδείκτες που θα καταγράφουν εμβληματικά την αποδέσμευση από την κηδεμονία, την επανένταξη της στους νέους κοινούς μηχανισμούς της Ευρωζώνης και το άνοιγμα μιας νέας εποχής. Τέτοιοι είναι :
1. Κατάργηση του Υπερταμείου και του όρου ενυποθήκευσης 99 ετών των δημόσιων περιουσιακών στοιχείων της χώρας. Μετατροπή του σε Ταμείο Εθνικού Πλούτου, στο οποίο οι πόροι από την αξιοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων χρηματοδοτούν κυρίως νέες επενδύσεις και λιγότερο την εξόφληση του χρέους.
2. Κατάργηση του ΤΧΣ, το οποίο και στην αποστολή του απέτυχε και δεν έχει πλέον κανένα ουσιαστικό ρόλο, εφόσον οι εποπτικές αρμοδιότητες ασκούνται από τον SSM και την Τράπεζα Ελλάδος.
3. Σταδιακή κατάργηση του μηχανισμού ELA και εξεύρεση τραπεζικής χρηματοδότησης μέσω των αγορών ως αναγκαίο βήμα επανενεργοποίησης των τραπεζών σε νέες επενδύσεις. Θα είναι επίσης προστάδιο για την έξοδο της χώρας στον διεθνή δανεισμό, που διαφορετικά θα έχει το ρίσκο της αποτυχίας.
4. Απομάκρυνση του ΔΝΤ από το Πρόγραμμα με ανάληψη του χρέους από τον ESM και αργότερα από το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, με ταυτόχρονη ρεαλιστική επαναδιαπραγμάτευση των ανήκουστων μέχρι το 2060 πλεονασμάτων με στόχο τον σταθμισμένο συνδυασμό : μείωσης των πλεονασμάτων και ταυτόχρονης αύξησης των ρυθμών ανάπτυξης, ελάττωσης της ανεργίας και μείωσης του ποσοστού φτώχειας.
5. Κινητοποίηση πόρων 100 δισ. ευρώ για επενδύσεις στην επόμενη πενταετία σε ιεραρχημένους τομείς, με παράλληλη επαναθεμελίωση και αναδόμηση του κράτους πρόνοιας και των θεσμών του.
6. Στροφή στην ψηφιακή εποχή, την ενεργειακή εποχή του χαμηλού άνθρακα, την νέα αγροτοδιατροφική οικονομία ποιότητας, την έμφαση στην παραγωγή και το ανταγωνιστικό της νεύρο, την παιδεία -εκπαίδευση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων του ελληνικού πολιτισμού και των αναγκών της παραγωγής.

Το ευρύ, συμμετοχικό κίνημα είναι η εγγύηση.
...........................................................................
Για το εγχείρημα τούτο, που βρίσκεται σε εξέλιξη είχαμε μιλήσει και γράψει, είχαμε συμβάλλει και επιμένει όταν ακόμα οι μέρες ήταν ''πέτρινες'', οι εγωισμοί υπέρμετροι, και η ανταπόκριση απογοητευτική. Βρίσκεται τώρα σε κίνηση ! Για να είναι το δρομολόγιο θετικό, η εξέλιξη επιτυχημένη και τα αποτελέσματα καθοριστικά στον ευρύ προοδευτικό χώρο και για την Πατρίδα, κατατέθηκαν όσα παραπάνω αναπτύχθηκαν.
Ας συνοψίσουμε.
Η ενότητα και η επέκταση του συντιθέμενου χώρου είναι αναγκαία. Η συνέπεια για την ολοκλήρωση του εγχειρήματος πρέπει να αποτελεί δέσμευση όλων. Η προοδευτική στρατηγική του και ο αυτόνομος πλειοψηφικός χαρακτήρας του είναι η θεμελιώδης προϋπόθεση του. Ο πατριωτικός χαρακτήρας του στα εθνικά μέτωπα, αλλά και με βαθύ κοινωνικό και αναπτυξιακό αποτύπωμα συνιστά το κεντρικό διακριτικό του. Ένας νέος κόσμος ισόρροπης και βιώσιμης ανάπτυξης, δικαιοσύνης, ευημερίας και δημοκρατίας είναι η αποστολή του. Το μαζικό ρεύμα, ένα νέο πλατύ συμμετοχικό κίνημα πολιτών, δημιουργών, παραγωγών, αγωνιστών είναι η εγγύηση, η ικανή συνθήκη επιτυχίας του.

Θεσσαλονίκη, 2 Νοέμβρη 2017.

e-Δίαυλος, τχ. 2_Νοέμβριος 2017.

........................................................

Όπως γνωστοποιήσαμε, κυκλοφορεί ο ''e-Δίαυλος'' (τχ. 2 _Νοέμβριος 2017) με συνεντεύξεις από τους  υποψηφίους προέδρους της Κεντροαριστεράς, πάνω σε πέντε (5) κοινές προς όλους καίριες ερωτήσεις και σχετική σημαντική αρθρογραφία για το εγχείρημα.

Περιεχόμενα (τχ. 2 _Νοέμβριος 2017):

1. ΝΕΑ ΠΑΡΑΤΑΞΗ :  Άρθρο - Παρέμβαση του Κώστα Σημίτη.
2. Συνεντεύξεις - Απαντήσεις των υποψηφίων για τη θέση του προέδρου της Κεντροαριστεράς σε (5) ερωτήσεις.
3. Η ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ξεκινάει το μεγάλο δρομολόγιο για τον προοδευτικό κόσμο και την Πατρίδα : Άρθρο πολιτικής ανάλυσης και θέσεων του Ελευθερίου Τζιόλα.

Το διαβάζετε εδώ: https://www.scribd.com/document/363742905/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%94%CE%99%CE%91%CE%A5%CE%9B%CE%9F%CE%A3-%CE%9D%CE%BF%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-2017

O ''Δίαυλος''  >>>  e- Δίαυλος.

---------------------------------------

To νέο Ψηφιακό Περιοδικό ''ΔΙΑΥΛΟΣ'' - Γ΄Περίοδος (e- Δίαυλος).

Ανοίξτε το.

Διαβάστε το.

Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο.

Η διακίνηση του είναι ελεύθερη.

Σε μεγαλύτερη ανάλυση το βλέπετε εδώ :

https://www.scribd.com/document/361963575/Περιοδικό-ΔΙΑΥΛΟΣ-No-1-ΠΕΡΙΟΔΟΣ-Γ  

Φιλικά, 

Η Σύνταξη.

_________________________

Από τη Σύνταξη :

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ για τον e-ΔΙΑΥΛΟ.

Το περιοδικό “Δίαυλος”, εκδιδόταν στη Θεσσαλονίκη, είχε μια μακρά επιτυχημένη διαδρομή, συνολικά δεκατριών (13) ετών σε δύο περιόδους, με 22.500 αναγνώστες σε όλη την Ελλάδα, προσφέροντας υψηλής στάθμης αρθρογραφία και προβληματισμό με τη συμμετοχή προσωπικοτητων από τον ελληνικό και διεθνή προοδευτικό χώρο. 

Ο “Δίαυλος”, στα πλαίσια των νέων δυναμικών εξελίξεων στο πεδίο των εντύπων και των μέσων μαζικής ενημέρωσης και δικτύωσης, έχει λάβει την μορφή ηλεκτρονικού μέσου - εντύπου. 

Διατηρώντας τον τίτλο αναφοράς του (“Δίαυλος”), ανήκει πλέον στη δικτυακή ηλεκτρονική σφαίρα και ονομάζεται : e - Δίαυλος. 

Οι στόχοι του εξακολουθούν να είναι και στη νέα του διαδρομή, στις σημερινές συνθήκες, στόχοι προοδευτικού πολιτικού προβληματισμού, ανοιχτού, πολύπλευρου δημοκρατικού διαλόγου, δημιουργικών, θετικών παρεμβάσεων για μια κοινωνία ενεργών πολιτών.

(mail : diavlosmag@gmail.com

FB : https://www.facebook.com/groups/251193938274850/

Web : https://e-diavlos.blogspot.gr/ )

Μετά τις γερμανικές εκλογές : τί, ποιοί  και  πώς;  

         

του Ελευθερίου Τζιόλα

         Η εικόνα και οι βαθύτερες τάσεις.

          ……………………………………………….

          Το ενδιαφέρον για τις γερμανικές εκλογές θα εξακολουθήσει.  Μιλάμε για την πρώτη οικονομία της Ευρώπης και ένα κράτος με σημαντικό ρόλο στην Ε.Ε και διεθνώς, με βασικές διαστάσεις του δημόσιου βίου του να μεταβάλλονται μετά από μια 60ετία.  

            Η εικόνα συμπυκνώνεται στα εξής :

1. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Κεντρικής Εφορευτικής Επιτροπής, τα τελικά αποτελέσματα είναι: CDU/CSU 33% (2013:41,5%), SPD 20,5% (25,7%), AfD 12,6% (4,7%), FDP 10,7% (4,8%), Αριστερά (Die Linke) 9,2% (8,6%), Πράσινοι 8,9% (8,4%). Η συμμετοχή ξεπέρασε το 75%, ενώ το νέο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο θα απαρτίζεται από 700 βουλευτές, που είναι και αριθμός-ρεκόρ στις 19 κοινοβουλευτικές περιόδους ως τώρα.

2. Η Α. Μέρκελ κερδίζει μια τέταρτη θητεία στην καγκελαρία (!), όμως η παραδοσιακή κεντροδεξιά συμμαχία  CDU/CSU υπό την ηγεσία της, μολονότι αναδείχθηκε πρώτο κόμμα και η ίδια θα ηγηθεί και της νέας κυβέρνησης, πέτυχε το χειρότερο αποτέλεσμά του εδώ και 70 χρόνια.

3. Το ιστορικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα  (SPD) καταγράφει τα χειρότερο εκλογικό ποσοστό στην ιστορία του ! Περνάει πλέον στην αντιπολίτευση, για να ανασυγκροτηθεί και να αποτελέσει, μπροστά από το ακροδεξιό ΑfD, την αξιωματική αντιπολίτευση. Με το ισχνό 20%, ο M. Σουλτς, που τον Ιανουάριο του 2017 είχε ξεκινήσει με μεγάλες ελπίδες και την υποστήριξη του  100% του κόμματος του, καταρρίπτει και το αρνητικό ρεκόρ που είχε καταγράψει το 1998 ο Φ. Β. Στάινμαϊερ απέναντι στην A. Μέρκελ, με 23%.

4. Το ακροδεξιό, σωβινιστικό ΑfD (''Εναλλακτική για τη Γερμανία'') πραγματοποιεί ένα τεράστιο άλμα, 8%, από το 2013, όταν δεν είχε κατορθώσει κάν να εισέλθει στη Bundestag και καθίσταται τρίτο κόμμα. Προκαλεί, όχι μόνο εξ αιτίας της αντι-μεταναστευτικής του πολιτικής, αλλά, εν γένει, λόγω της σκληρής του ατζέντας, που επαναφέρει μνήμες της ηττημένης ναζιστικής Γερμανίας, έναν ''σεισμό'', στο επί 60 χρόνια διαμορφωμένο πλαίσιο της πολιτικής ζωής της Γερμανίας. Χωρίς να συμμεριζόμαστε τη φοβία και την άποψη που διαχέεται και τείνει να κυριαρχήσει  περί ενός συγκροτημένου, δυναμικού και με κυβερνητικές φιλοδοξίες σχήματος (του ΑfD), επισημαίνουμε ότι  η πραγματικότητα του και ό,τι εκφράζει δεν πρέπει να υποτιμηθεί.  Πρέπει, βέβαια, να σημειωθεί και η εσωτερική αστάθεια στον νεογέννητο πολιτικό αυτό χώρο, από τη ρήξη και την αποχώρηση του ιδρυτή - μέντορα του, καθηγητή Lucke, μέχρι την εγγονή του υπουργού οικονομικών του Χίτλερ, Μπ. Φον Στορχ και την υπερσυντηρητική, φιλόδοξη Φρ. Πέτρι. Η εξέλιξη, ωστόσο, είναι σημαντική και φέρνει τον Γκ. Βίλντερς, επικεφαλής του ακροδεξιού Κόμματος της Ελευθερίας (PVV) στην Ολλανδία να δείχνει στον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης, έναν ακροδεξιό συνασπισμό, έναν Άξονα Κομμάτων, και να δηλώνει : «Το PVV είναι δεύτερο στην Ολλανδία, το FN (Εθνικό Μέτωπο) είναι δεύτερο στη Γαλλία, το FPO (το ακροδεξιό κόμμα) είναι δεύτερο στην Αυστρία, το AfD είναι τρίτο στη Γερμανία. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο : Δεν είμαστε ισλαμικά κράτη και είμαστε η δύναμη που ανέρχεται».   

5.  Σύμφωνα με τα ανακοινωθέντα στοιχεία : από  CDU/ CSU μετακινήθηκαν προς το AfD 1.070.000 ψηφοφόροι, από το SPD 500.000, από την ''Αριστερά'' (Die Linke) 430.000, από τους Φιλελεύθερους (FDP) 50.000, και από τους ''Πράσινους''  40.000, ενώ οι νέοι ψηφοφόροι που ψήφισαν AfD έφτασαν τις 740.000 ! Και, ακόμα, στο τμήμα της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, η ''Αριστερά'' χάνει την προνομιακή της θέση και την ξεπερνάει το AfD. Τα στοιχεία αυτά είναι καταλυτικά. Δείχνουν τις μετακινήσεις και τις αναζητήσεις στην κοινωνική βάση. Απαιτούν βαθύτερη ανάλυση για την αναγνώριση των αιτίων μεταξύ Βορρά –Νότου και Ανατολής –Δύσης στην ίδια τη Γερμανία, καθώς και την εκφρασμένη ανάγκη επιβεβαίωσης της ταυτότητας και του κοινού τόπου πολιτισμικών αξιών μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας.

Στο απόγειο της Μέρκελ : ανίσχυρη κυβέρνηση ή νέες εκλογές; …………………………………………………………………………………….....................

   Ο σχηματισμός κυβέρνησης θα είναι δύσκολος και  αναμένεται να ολοκληρωθεί, -αν ολοκληρωθεί-,  περί τα Χριστούγεννα. Mε δεδομένη τη μη συμμετοχή του SPD, η δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης, με βάση τα συγκεκριμένα εκλογικά αποτελέσματα,  φαίνεται να είναι ο λεγόμενος συνασπισμός «Τζαμάικα» (από τα χρώματα των κομμάτων : μαύρο για το CDU, κίτρινο για τους Φιλελεύθερους (FDP), πράσινο για τους ''Πράσινους'').  Σημειώνουμε ότι η συνύπαρξη ''Πρασίνων'' και FDP δεν αναμένεται να προκύψει εύκολα, ούτε και να  συγκροτηθεί σε ισχυρή βάση, εξ άλλου, ανάλογη εμπειρία υπάρχει σε ένα  και μόνο  κρατίδιο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας. 

            Τα προβλήματα είναι πολλά και ορισμένα δείχνουν αγεφύρωτα. Μαξιμαλισμός οικολογικών αιτημάτων από τους ''Πράσινους'', προβάδισμα στις αγορές και καμία περιβαλλοντική ευαισθησία από τους Φιλελεύθερους (FDP). Στο ελληνικό ζήτημα οι διαφορές είναι τεράστιες. Με τον φωτογενή Κ. Λίντνερ του FDP, από τη μία πλευρά, να επιμένει ότι σε περίπτωση χρεοκοπίας λόγω δημοσιονομικών η έξοδος της υπεύθυνης χώρας από το ενιαίο νόμισμα, έστω προσωρινή, θα είναι απολύτως αναγκαία και προβλεπόμενη (δηλαδή, επαναφέρει, κατ΄ αυτόν τον τρόπο τη θέση περί  Grexit), και τους  ''Πράσινους'', από την άλλη, να  θέλουν αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ως αναγκαίο μέτρο για τη βιωσιμότητά του, πρόταση που δεν συζητά κάν το  FDP. Προβλήματα ορθώνουν οι Φιλελεύθεροι και στα σχέδια του Γάλλου Προέδρου, Ε. Μακρόν, στην αύξηση του Κοινοτικού Προϋπολογισμού με στόχο την αναπτυξιακή ενίσχυση των αδύναμων χωρών και, ιδιαίτερα, των χωρών που εξέρχονται από την κρίση.  Οι Φιλελεύθεροι, επίσης,  διεκδικούν το υπουργείο Οικονομικών, αλλά είναι σαφές ότι η Α. Μέρκελ δύσκολα θα θυσίαζε τον Β. Σόιμπλε, στυλοβάτη μέχρι τώρα της οικονομικής πολιτικής και της  παράταξής της (η θεσμική του αναβάθμιση δείχνει πιθανότερη).  
     Εκτιμούμε, όμως ότι ο σχηματισμός κυβέρνησης, όπως παρουσιάσθηκε, δεν αποτελεί μονόδρομο, μολονότι για τα γερμανικά πολιτικά ήθη, η κυβερνητική συνεργασία είναι το συνηθέστερο. Ένας νέος γύρος εκλογών δεν μπορεί να αποκλεισθεί. Οι μεγάλες δυσκολίες του εγχειρήματος (''Τζαμάικα''), αλλά και οι εξελίξεις της αμέσως επόμενης περιόδου στο AfD, όπου ήδη διαπιστώνονται ρήγματα (π.χ., η συμπρόεδρος του κόμματος Φρ. Πέτρι, κάνοντας λόγο για «εσωτερική διχογνωμία σε θέματα ουσίας», δεν θα συμμετάσχει στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του AfD !), κυρίως,  όμως,  η αποφάσεις της Α. Μέρκελ για το ρόλο της κατά την τελευταία της αυτή θητεία, στο απόγειο της καριέρας της,  στην ηγεσία του Γερμανικού κράτους, για τη Γερμανία και για την Ευρώπη και το μέλλον τους  θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην πρόκληση ενός νέου γύρου εκλογών για την ενδυνάμωσή της  και το ξεκαθάρισμα του τοπίου. Ένας τέτοιος, πιθανός δεύτερος γύρος εκλογών θα περιέχει, πάντως, νέα προγραμματικά στοιχεία που δεν είχαν περιληφθεί  στις εκλογές της 24ης Σεπτεμβρίου και κατά κάποιο τρόπο θα έχουν και τη συναίνεση - άτυπη συμφωνία του Γάλλου Προέδρου για τη νέα  ευρωπαϊκή  στρατηγική. Στην πραγματικότητα,  θα ήταν οι εκλογές που δεν έγιναν, την 24η Σεπτέμβρη. Θα είχαν ουσιώδες περιεχόμενο, μείζονα  διακυβεύματα και πραγματικό ενδιαφέρον, ανάλογα με τα ζητούμενα της εποχής και των σύγχρονων προκλήσεων.

            Τo SPD, μετά την οχταετή κυβερνητική σύμπραξη.

           ………………………………………………………………………..

Το SPD πλήρωσε ακριβά την οχταετή (!) συμμετοχή του στις κυβερνήσεις ''μεγάλου συνασπισμού''. Μετά την ατζέντα του σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου Σρέντερ, η οικονομική ωριμότητα και η χρονική υλοποίηση της οποίας απέδωσε  καρπούς εντός της θητείας της Μέρκελ, η υπαγωγή  του SPD υπό την κυριαρχία και στο πλαίσιο της Α. Μέρκελ  σε ρόλο ''δεύτερου'' επί μακρύ, μάλιστα, χρόνο, απονεύρωσε ιδεολογικά και αποχρωμάτισε πολιτικά το ιστορικό κόμμα, οδηγώντας -το σε ευρεία αμφισβήτηση και σε αποσύνδεση από σημαντικά κοινωνικά στρώματα και τη νεολαία. Αποτέλεσμα, η πλήρως απογοητευτική επίδοση της 24ης Σεπτεμβρίου.

       Παρά το γεγονός ότι η απόφαση συμμετοχής στη δεύτερη κυβέρνηση  του ''μεγάλου συνασπισμού'' είχε ληφθεί με απόφαση της βάσης του κόμματος, πρέπει να υπογραμμισθεί η σθεναρή και τεκμηριωμένη αντίθεση της Αριστερής του Πτέρυγας σ΄ αυτήν την επιλογή. Το συντριπτικό πλήγμα στον κλασικό άξονα για τη μείζονα πολιτική διαίρεση σε Αριστερά και Δεξιά προήλθε κυρίως από το γεγονός της αναίρεσης αυτής της διαίρεσης/πόλωσης από τους ίδιους τους φορείς - πρωταγωνιστές της (CDU/CSU - SPD), προσφέροντας μια εικόνα συνώθησης, σύμπτωσης  στον εξομοιωτικό χώρο του Κέντρου. Ιδιαίτερα το  SPD, είχε κάθε λόγο να διατηρεί αυτό το δίπολο, αυτή τη ''διαίρεση'', εμφανιζόμενο ως εναλλακτική κι όχι ως ''δεύτερη'', ακολουθούσα δύναμη, επί οκτώ έτη. Η αναίρεση αυτής της ''πόλωσης'', απονεύρωσε ιδεολογικοπολιτικά το χώρο, αποσύνδεσε δυνάμεις, στέλνοντας για εναλλακτική  μισό εκατομμύριο ψηφοφόρους των σοσιαλδημοκρατών στο AfD !  

           Η  Ελλάδα και τα αποτελέσματα  των γερμανικών εκλογών.

            …………………………………………………………………………………

     Τα αποτελέσματα των εκλογών στη Γερμανία και τα πιθανά κυβερνητικά σενάρια γέμισαν σκεπτικισμό  τον ελληνικό χώρο. Δείγμα, ότι το πολιτικό δυναμικό της χώρας και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης λειτουργούν οριακά, παγιδευμένοι σε κλισέ. Η κυβέρνηση της Ελλάδας,  έχει μπροστά της ένα Πρόγραμμα και μια διαδρομή να εκτελέσει. Αν το πράξει, όπως έχει πολλαπλά και επανειλημμένα δεσμευθεί, δεν έχει να  φοβηθεί. Βρίσκεται στην γ΄αξιολόγηση. Δεν περιλαμβάνει πουθενά η γ΄ αξιολόγηση, οποιαδήποτε σχέση, όρο ή οτιδήποτε, σχετιζόμενο με τις εκλογές της Γερμανίας ή πιο πριν της Γαλλίας κλπ. Γι αυτό και ο Γάλλος Πρόεδρος όταν βρέθηκε εδώ, πέρα από τα φιλικά του λόγια, μίλησε όπως και όλοι οι προηγούμενοι, ακριβώς ίδια, για το Πρόγραμμα και τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης. Λοιπόν, το ''καφενείο'', και η φτηνή εσωτερική κατανάλωση, δεν έχει σχέση με τα καθήκοντα και τις ευθύνες.

            Ένα σοβαρό ανοιχτό θέμα είναι οι γερμανο-τουρκικές σχέσεις και κατ' επέκταση τις ευρω-τουρκικές, ένα ζήτημα που αφορά άμεσα και την Ελλάδα. Η ισχυρή παρουσία του AfD, δεν αποτελεί μόνο σημείο ανησυχίας για τη Γερμανία και την Ευρώπη, αλλά θα έχει επιπτώσεις  και σε ορισμένα ζητήματα. Σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων του είναι συντηρητικοί πολίτες που μετακινήθηκαν  από το CDU, λόγω και της περισσότερο ανεκτικής πολιτικής της Μέρκελ σε θέματα όπως το προσφυγικό και οι σχέσεις με την Τουρκία. Επίσης, το FDP , έχει υιοθετήσει σκληρή στάση στην προοπτική εμβάθυνσης της Ένωσης, υποστηρίζοντας το "πάγωμα" των οικονομικο-πολιτικών σχέσεων με την Άγκυρα. Οι εκκλήσεις για πλήρη τερματισμό των ενταξιακών διαπραγματεύσεων ή τη μη επικαιροποίηση της Τελωνειακής Ένωσης ακούγονταν από όλα τα κόμματα. Το προσεχές διάστημα η ένταση με την Άγκυρα όχι μόνο θα συνεχισθεί, αλλά και θα αυξηθεί. Στο πλαίσιο αυτό θα δοκιμασθεί και η συμφωνία Ε.Ε. - Τουρκίας για το προσφυγικό, αλλά και οι σχέσεις με την χώρα μας.

       Εκείνο που η Ελλάδα πρέπει με κάθε τρόπο να πετύχει, να κάνει συνείδηση και της Γερμανίας και όλων των Ευρωπαϊκών χωρών είναι ότι τα σύνορα της Ελλάδας στο Αιγαίο και στον Έβρο είναι σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με ό,τι σημαίνει αυτό (σε πιθανή παραβίαση, ή απειλή, ή χρήση βίας κλπ) για κάθε μέλος- χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή, ότι αποτελεί προσβολή της κυριαρχίας όχι απλώς της Ελλάδας, αλλά και κάθε χώρας-μέλους, είτε αυτή είναι η Γερμανία, είτε η  Γαλλία, είτε όποια άλλη.

            Αντεπίθεση για την Ευρώπη.

           …………………………………………

Οι εκλογές στη Γερμανία, καταγράφοντας μια μετατόπιση του σκηνικού ακόμα δεξιότερα, οδηγούν σε σοβαρές σκέψεις και απαισιόδοξα συμπεράσματα  για την πορεία των ευρωπαϊκών κοινωνιών και του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, το οποίο την τελευταία  δεκαετία βρίσκεται σε συνολική υποχώρηση.  Το καίριο ερώτημα είναι μπορεί να αντιστραφεί αυτή η πορεία καθίζησης του ευρωπαϊκού υποδείγματος -εγχειρήματος και να αναζωογονηθεί, να ανορθωθεί η Ε.Ε, ως ένωση πολιτική, οικονομική,  δημοκρατική ; Τούτο θα σήμαινε την αλλαγή πολιτικών που διατηρήσαν και  διατηρούν το χάσμα Βορρά - Νότου στην Ε.Ε. Και ιδιαίτερα τα τελευταία 10 χρόνια, το χάσμα : Γερμανίας και ισχυρών βορειο-κεντρικών δορυφόρων της , από τη μια, και υπολοίπων χωρών της Ε.Ε. (και εντός της ευρωζώνης, ειδικότερα), από την άλλη.  Μετά το Brexit,  και την μετά από αιώνες ιδιότυπη αυτοαπομόνωση της Μ. Βρετανίας (!), το στοίχημα αυτό ενδιαφέρει καθοριστικά τις χώρες -μέλη του ευρώ, καθώς και όλες τις χώρες της Ε.Ε.. Χωρίς μια μεγάλη προοδευτική Αντεπίθεση, μακράς διάρκειας, καλά σχεδιασμένη, με εθνικά και περιφερειακά  ερείσματα και κοινωνικούς συσχετισμούς αυτή η προοπτική δεν μπορεί να υπάρξει. Αλλά, αν αυτήν η προοπτική δεν υπάρξει, η Ε.Ε. τελικά δεν θα υπάρξει.

         Η προοδευτική, δηλαδή, Αντεπίθεση είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Θεσσαλονίκη, 26 Σεπτεμβρίου 2017.

Ελευθέριος Τζιόλας