Επικίνδυνες καταστάσεις στην Αλβανία.
------------------------------------------

του Ελευθερίου Τζιόλα

Όρθια η Χειμάρρα : στη μνήμη, στο χρέος.

..........................................................................

Ήταν Ιούνιος του 2001, όταν εκ μέρους της ελληνικής Βουλής, συμμετείχα ως μέλος της ορισμένης πολυμερούς Επιτροπής του ΟΑΣΕ για την παρακολούθηση - επιτήρηση των εκλογών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην Αλβανία. Επί κεφαλής, υπεύθυνος της ελληνικής αντιπροσωπείας ήταν ένας έμπειρος και ικανός πολιτικός, τον οποίο εκτιμούσα, - και εκτιμώ -, βαθιά, ο Σήφης Βαλυράκης. Ο Σ. Βαλυράκης ξαναγύριζε στον τόπο, όπου είχε βρεθεί 30 χρόνια πριν επί Εμβέρ Χότζα, καταδικασμένος σε καταναγκαστικά έργα στο Φιέρι, μετά την θρυλική απόδραση του την περίοδο της χούντας από τις φυλακές της Κέρκυρας όπου κρατούνταν, κολυμπώντας απέναντι στις ακτές της Αλβανίας. 
Kι εγώ για πρώτη φορά βρισκόμουν στους τόπους του έπους, όπου είχε χαθεί στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, κατά τη μεγάλη προώθηση-αντεπίθεση των ελληνικών δυνάμεων, ο πρώτος θείος μου, αδερφός του πατέρα μου. Κι ο δεύτερος θείος μου να εκτελείται μετά, κατά την κατοχή, στο ιταλογερμανικό μπλόκο αντιποίνων κοντά στο Δαμάσι, στη Λάρισα. Άταφος ο πρώτος, μαζί με τόσους άλλους, στις χαράδρες των αλβανικών βουνών του ελληνικού έπους, δείγμα απανθρωπιάς όλων των μεταπολεμικών αλβανικών καθεστώτων, μέχρι και τώρα, που σταθερά αρνούνται την τιμή προς τους πεσόντες. Όνομα αδούλωτης, αγωνιστικής μνήμης ο δεύτερος, γραμμένο σε μαρμάρινη πλάκα στο τόπο της σφαγής. 
Κατά την κατανομή των περιοχών ευθύνης, στα Τίρανα, ζήτησα με παρρησία και συναίσθηση ευθύνης από τον Σ. Βαλυράκη να ορισθώ υπεύθυνος για την περιοχή της Χειμάρρας. Γνωρίζαμε κι οι δυό τη σημασία και τη βαρύτητα και της περιοχής και της κοινής μας απόφασης. Στις προηγηθείσες βουλευτικές εκλογές, είχαν γίνει ''σημεία και τέρατα'', όργιο βίας και νοθείας στις βορειοηπειρώτικες περιοχές της ελληνικής μειονότητας, και ιδιαίτερα στη Χειμάρρα, κέντρο του ελληνισμού στην Αλβανία, ιδιαίτερη πατρίδα και του Πύρρου Δήμα. 
Όταν ήταν να ξεκινήσουμε, από τα Τίρανα, όπου είχε συναντηθεί το σύνολο των μελών-αντιπροσώπων των ευρωπαϊκών κοινοβουλίων του ΟΑΣΕ, ο Σήφης σε προσωπική συνάντηση των δύο μας, έδωσε τις τελευταίες οδηγίες για την εξαιρετικά ευαίσθητη αποστολή. Ήδη, από την Ελλάδα, όταν είχα ζητήσει να μετέχω στην σχετική ελληνική κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία, είχα προετοιμασθεί για τους ανθρώπους που θα έβλεπα εκεί (στη Χειμάρρα) και το ρόλο καθενός. Με δύο τζίπ, παλιάς εποχής, η αντιπροσωπεία του ΟΑΣΕ (ένας Έλληνας, ένας Ολλανδός και μία Φιλανδή), συνοδευόμενη από τρείς υπηρεσιακούς κατευθύνονταν, μέσα από άγριο ορεινό τοπίο, προς τη Χειμάρρα. Ο μόνος που είχε καυτό, ζωτικό ενδιαφέρον ήμουν ο ίδιος, οι δύο άλλοι συνάδελφοι ήταν σχετικά ουδέτεροι, τυπικοί μάλλον παρατηρητές... 
Είναι, μάλλον, αντικείμενο άλλου σημειώματος, η παρουσίαση των σκληρών, απερίγραπτων συνθηκών των εκλογών για τις οποίες τυπικά βρέθηκα (βρεθήκαμε) στη Χειμάρρα, καθώς και των αποφάσεων, των επιλογών και των μέτρων που ελήφθησαν, τότε, εκεί και σε επαφή με τα Τίρανα, για την στοιχειώδη εξομάλυνση και πραγματοποίηση των εκλογικών διαδικασιών, σ΄ όλα τα τμήματα. Nα σημειώσω μόνο ότι η επίσημη ταυτότητα-κάρτα του μέλους της ευρωπαϊκής κοινοβουλευτικής επιτροπής του ΟΑΣΕ, αποτέλεσε αποτρεπτική ασπίδα στην αναμέτρηση με ένοπλους παρακρατικούς του Μπερίσα που γυφόρερναν, τραμπουκίζοντας και τρομοκρατώντας την παραμονή και τη μέρα των εκλογών. Οι εκλογές εκείνες, που κρατήθηκαν με ''νύχια και δόντια'' στην κόψη της νομιμότητας ήταν, τελικά, για τη Χειμάρρα σαρωτικά νικηφόρες για το κυρίαρχο ελληνικό στοιχείο. 
Αυτή ακριβώς η κυριαρχία επιχειρήθηκε να σπάσει με τη νέα διοικητική διαίρεση της Αλβανίας, μέσω της οποίας η Χειμάρρα και οι άλλες μειονοτικές περιοχές τεμαχίσθηκαν και προσκολλήθηκαν σε περιοχές με αλβανικό πληθυσμό, με σκοπό να καταστεί ανέφικτη η δυνατότητα εκπροσώπησης της ελληνικής μειονότητας στο αλβανικό κοινοβούλιο, αλλά και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Στις τρείς μέρες και τα δύο βράδια που έμεινα στη Χειμάρρα, κοιμήθηκα συνολικά πέντε - έξι ώρες, άκουσα, είδα, πληροφορήθηκα, ανεβοκατέβηκα, συνομίλησα, περπάτησα και νύχτα και μέρα, έζησα από κοντά τις συνθήκες των Ελλήνων στον μαρτυρικό αυτό τόπο, βίωσα, παρά την όποια ιδιοσυστασία του θεσμικού κοινοβουλευτικού-παρατηρητή του ΟΑΣΕ, μια κατάσταση διώξεων, εξώσεων, εκβιασμών και ύπουλων χαφιεδισμών πολλαπλών επιπέδων και μορφών που δε μπορεί να αποδοθεί και να γίνει κτήμα μέσα κι από την πιο έντονη δυνατή περιγραφή ! Την ίδια στιγμή, διαπίστωνα στα αυλακωμένα πρόσωπα, στις σφιγμένες γροθιές, στα μετρημένα και βαριά λόγια τους, το βάθος του κουράγιου, της δύναμης και της βούλησης αυτών των ανθρώπων, της συνείδησης τους για ένα χρέος απέναντι σε ό,τι ελληνικό, σε ό,τι δίκαιο, το στέρεο αίσθημα αποστολής ! Είναι μια παρακαταθήκη που διαρκεί και εγκαλεί ...

Ναρκωτικά, πολιτική κρίση. 
..................................................
Η Αλβανία, εμφανίζει μια εικόνα όπου η οικονομία της τρέχει με ρυθμούς ανάπτυξης που πλησιάζουν ακόμα και το 3% και ένα πρόγραμμα μεγάλων τουριστικών υποδομών και δραστηριοτήτων κυρίως στις περιοχές των Αγ. Σαράντα και της Χειμάρρας (απ΄όπου και ο βασικός λόγος καταπατήσεων και αποσπάσεων περιουσιών των Ελλήνων). Όμως, οι κύριοι λόγοι της οικονομικής της ενδυνάμωσης οφείλονται, από τη μιά, στην καλλιέργεια, το λαθρεμπόριο και τη διακίνηση προς την Ιταλία και τις ευρωπαϊκές χώρες (Ολλανδία, Βέλγιο κ.ά.) του χασίς και των ναρκωτικών, απ΄όπου υπολογίζεται ότι προέρχεται το 30% της εμφανιζόμενης ανόδου (τα οικονομικά εισοδήματα της ''ναρκο-οικονομίας'' νομιμοποιούνται στην επόμενη φάση ως ''επενδύσεις''), και, από την άλλη, στην συνεχιζόμενη ροή εμβασμάτων από την Ελλάδα, με πάνω από 40% του συνόλου των εισροών, από την Ιταλία (περί το 30%) και τις ΗΠΑ (περίπου 10%). 
Η υπόθεση του χασίς και των ναρκωτικών, κάτω κι από την πίεση ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, εξελίσσεται σε μεγάλη και σοβαρή εσωτερική πολιτική κρίση. Η σοβαρότητα του ζητήματος οδήγησε τον υπουργό Δικαιοσύνης, Ι. Μανιάνι, προερχόμενο από το συνεργαζόμενο κόμμα του Ι.Μέτα (προέδρου της Βουλής) να ζητήσει, μπροστά στην αδυναμία των αστυνομικών αρχών, την επέμβαση του στρατού για την εκκαθάριση μεγάλων περιοχών, γειτονεύουσες με το Κόσοβο και τη fYROM, όπου υπάρχουν και εξαπλώνονται καλλιέργειες χασίς, ζητώντας, παράλληλα, να συλληφθεί ο επιχειρηματίας Κ.Μπαλίλι με την κατηγορία του χρηματοδότη και υπεύθυνου για την εκτεταμένη καλλιέργεια χασίς και τη διακίνηση ναρκωτικών. Γεγονότα που οδήγησαν τον πρωθυπουργό, Ε.Ράμα, αντί να προβεί σε μέτρα που ο υπουργός-του του πρότεινε, να τον παύσει, κλιμακώνοντας, έτσι, τη σοβούσα κρίση, καταφεύγοντας στην υποστήριξη, απέναντι σε πιθανό εσωτερικό κυβερνητικό ρήγμα, στο κόμμα των Αλβανοτσάμηδων, τους οποίους έχει καταστήσει κυβερνητικούς εταίρους του. Ταυτόχρονα, ο Ε.Ράμα έδινε προς την Ε.Ε. το εξαιρετικά αρνητικό μήνυμα ότι στον τομέα αυτόν η κυβέρνησή του όχι μόνον αδυνατεί να προχωρήσει σε ουσιαστικά μέτρα εκκαθάρισης, αλλά ότι οι συμπεριφορές του στοιχειοθετούν συνυπευθυνότητα, για την οποία κατηγορείται και από τμήματα της κυβέρνησης του και από άλλες δυνάμεις στη χώρα του.

Ισλαμικός φονταμενταλισμός, διάχυτη εγκληματικότητα.
......................................................................................................
Το άλλο μεγάλο και σημαντικό ζήτημα είναι η άνοδος και η επέκταση του ισλαμικού φονταμενταλισμού στη χώρα. Δεν πρόκειται για την εικόνα που τείνει να δοθεί του θρησκευτικού δικαιώματος και της δήθεν ιστορικά διαμορφωμένης τάσης της αλβανικής κοινωνίας προς τον ισλαμισμό. Πράγμα, μάλιστα, καθόλου αληθές, όταν, σήμερα, το 22% του αλβανικού πληθυσμού είναι χριστιανοί ορθόδοξοι, κάτω από την φωτισμένη, άοκνη, ευεργετική ποιμεναρχία του Αρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου και Αλβανίας, Αναστασίου. Αυτά, λοιπόν, περί ιστορικής ισλαμικής τάσης αποτελούν καλοστημένα προσχήματα, πίσω από τα οποία υπάρχει και αναπτύσσεται μια πραγματικότητα ζοφερή και οδυνηρή, με τη δημιουργία ενός ευρύ δικτύου, με εστίες τα τζαμιά, καθοδηγητές θρησκευτικούς ηγέτες (ιμάμηδες κλπ), οργανώσεις προσχηματικά πολιτισμικού χαρακτήρα, ισχυρές σχέσεις με την Τουρκία και δαιδαλώδεις χρηματοδοτήσεις από σουνιτικές χώρες του Κόλπου. Το τρίγωνο Τίρανα - Πρίστινα - Τέτοβο, με κυρίαρχη πάντα την αναφορά στα ''μητρικά Τίρανα'', συγκροτεί το πλαίσιο του αλβανικού ισλαμικού φονταμενταλισμού, απ΄όπου σημαντικός αριθμός πιστών έχει μεταβεί στα πολεμικά μέτωπα του συριακού δράματος με συμμετοχή του στο ''Ισλαμικό Κράτος'' και όσοι, όταν, επέστρεφαν συνέχισαν εκπαιδευμένοι, πλέον, αποφασιστικότερα το ρόλο τους.
Τον Μάϊο 2015, στο Δικαστήριο Σοβαρών Εγκλημάτων των Τιράνων η κοινή γνώμη σε Αλβανία, Ευρώπη και διεθνώς είχε μια αντιπροσωπευτική εικόνα όλων αυτών. Οι φονταμενταλιστές ιμάμηδες Genci Balla (από το τζαμί των Τιράνων) και Bujar Hysa (από τζαμί των περίχωρων των Τιράνων) μαζί με πέντε συνεργάτες τους δικάζονταν με ένα βαρύ κατηγορητήριο που στοιχειοθετούνταν από στρατολόγηση πιστών με προορισμό τις τάξεις εξτρεμιστικών οργανώσεων στη Συρία και στο Ιράκ, από συστηματικό προσηλυτισμό και ρητορική μίσους. Από εδώλιο του κατηγορουμένου, ζητούσαν να δικαστούν με το νόμο της σαρία, απειλούσαν με τον ''στρατό του Αλλάχ'' που θα καταλάβει τη Ρώμη και την Περσία, προέβαλαν τις θέσεις του ''Ισλαμικού Κράτους'', ενώ, παράλληλα, πιστοί τους , εκτός του Δικαστηρίου, προσεύχονταν, εκτοξεύοντας κατάρες και απειλές.
Δεν είναι τυχαίο ότι πρόσφατα η ιταλική εφημερίδα ''La Republica'' με τίτλο της : ''Τρομοκρατία, σημαίες του ISIS σε αλβανικά χωριά''. Γράφει συγκεκριμένα : ''έφηβοι από τα χωριά Leshnica, Zagorcan και Rremen είναι σαν αυτούς που έκαναν την Ευρώπη να τρέμει. Είναι πιο επικίνδυνοι από τον Almir Daci που κατάγεται από την Leshnica και έχει ριζοσπατικοποιήσει εκατοντάδες άτομα. Ο Almir Daci φέρεται νεκρός από τον περασμένο Μάρτιο στη Συρία». Το δημοσίευμα δημιουργεί την εικόνα ότι πολλοί Αλβανοί που διαβιούν την Απουλία αποτελούν παράγοντα κινδύνου για τον ιταλικό πληθυσμό, ενώ, ακόμη, προσθέτει ότι είναι γνωστό πως Αλβανοί εμπλέκονται σε εγκληματικές ομάδες που λειτουργούν κυρίως στην επαρχία του Μπάρι με τη διακίνηση ναρκωτικών και όπλων.
Έμμεσο μήνυμα για την επέκταση της ισλαμικής δραστηριότητας αποτελεί ο ταυτόχρονος συνεχής διωγμός του ελληνικού στοιχείου, της καταστροφής ορθόδοξων χριστιανικών μνημείων, εκκλησιών και μοναστηριών, καθώς και ο ωμός, απροσχημάτιστος σφετερισμός περιουσιών και της Εκκλησίας και των Ελλήνων. Χαρακτηριστικά αναφέρονται : το γκρέμισμα του Ι.Ναού του Αγίου Αθανασίου στους Δρυμάδες της Χειμάρρας, η αυθαίρετη μεταβίβαση, το 1998, 400.000 τ.μ. που περιλαμβάνει και την Ι. Μονή των Σαράντα Μαρτύρων στον Servet Ismail, που αποδείχθηκε ότι ήταν πλαστογράφος και καταδικάσθηκε ποινικά , χωρίς όμως να επιστραφεί η ιδιοκτησία στην Ι. Μονή ! Τελευταία, μαζί με την αυθαίρετη απόσπαση των περιουσίων από 19 Έλληνες της Χειμάρρας, η οικοδομικές εργασίες του πρώην γενικού διευθυντή της Αστυνομίας στον περιβάλλοντα χώρο της Ι.Μονής των Αγίων Θεοδώρων στη Χειμάρρα αποτελέι μία ακόμα τέτοια ακραία περίπτωση.
Η διάχυτη εγκληματικότητα όχι μόνο στις περιοχές της Χειμάρρας, της Δρόπολης, των Αγίων Σαράντα και του Αργυροκάστρου, αλλά και στο εσωτερικό της ελληνικής επικράτειας της Ηπείρου (Κόνιτσα, Πωγώνι, Χιονιάδες, Μολυβδοσκέπαστο, Ξηρόβαλτο, Ορεινό κλπ) είναι ένα συνοδευτικό σκληρό φαινόμενο του κλίματος παρανομίας και αυθαιρεσιών που απλώνεται στην ευρύτερη περιοχή και απαιτεί συστηματική και οργανωμένη αντιμετώπιση.

Το ελάχιστο καθήκον.
....................................
Η Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει μία γείτονα με εθνικιστικές αντιλήψεις, σε πολλές περιπτώσεις μισαλλόδοξες συμπεριφορές και με πολιτική καταπάτησης των κατοχυρωμένων δικαιωμάτων της μειονότητας στην ελευθέρια, την περιουσία, τον πολιτισμό, τη θρησκεία. Οφείλει να είναι αποφασιστική και ανυποχώρητη. Η Ε.Ε. βρίσκεται με μία υποφήφια προς ένταξη χώρα με κρίσιμα ζητήματα : λαθρεμπορίου, ισλαμικού φονταμενταλισμού, δημοκρατικών ελευθεριών, ανθρώπινων δικαιωμάτων, λειτουργίας της δικαιοσύνης ανοιχτά και μείζονα. Οφείλει να ασκήσει τη μέγιστη πίεση για συμμόρφωση και προσαρμογή. Και το μπορεί.

Θεσσαλονίκη, 17 Φεβρουαρίου 2017

Η Αλβανία, η ελληνική μειονότητα, οι Τσάμηδες, η Χειμάρρα   και το αύριο των σχέσεων.

---------------------------------------------------------------------------------------

του Ελευθερίου Τζιόλα

            Αλβανικός εθνικισμός, ΑΟΖ,  ελληνική μειονότητα, αλβανικές κυβερνήσεις.

            Ο Έντι Ράμα, όταν ήταν δήμαρχος των Τιράνων είχε φιλοτεχνήσει ένα προσωπικό πολιτικό προφίλ διανοούμενου, εκσυγχρονιστή, με ευρωπαϊκές βλέψεις. Με την άνοδο του στην εξουσία, και στη θέση του πρωθυπουργού, διολίσθησε με ταχύτητα στις καθιερωμένες αλβανικές πρακτικές, της διαφθοράς, της ''προστασίας'', των σχέσεων με αμφιλεγόμενα κυκλώματα. Στην αλυσίδα αυτή, ο τελευταίος κρίκος ήταν η πρόσφατη παύση του υπουργού Δικαιοσύνης, Ι. Μανιάνι, προερχόμενου από το συνεργαζόμενο  κόμμα του Ι. Μέτα (προέδρου της Βουλής), όταν εκείνος ζήτησε να συλληφθεί ο επιχειρηματίας Κ.Μπαλίλι με την κατηγορία του βασικού χρηματοδότη και υπεύθυνου για την εκτεταμένη καλλιέργεια χασίς και τη διακίνηση των ναρκωτικών. Σοβαρά ζητήματα, που απασχολούν  και την Ε.Ε., καθώς είναι βεβαιωμένο ότι η κύρια πύλη ναρκωτικών προς την Ευρώπη  είναι η Αλβανία. Μετά την παύση του, ο πρώην υπουργός κατηγόρησε δημόσια τον Ε. Ράμα για ''προστασία'' και διαφθορά.

Ο Ε.Ράμα μετακινήθηκε σχετικά εύκολα και γρήγορα , με μοναδικό κριτήριο  σκοπιμότητας τα κακώς εννοούμενα ‘’συμφέροντα’’ από την Αθήνα στην Άγκυρα, από σοσιαλιστής που αναζητούσε στήριξη στους ομολόγους του στην Ελλάδα, στον ισλαμιστή  Τ. Ερντογάν της Τουρκίας. Ευρισκόμενος, τώρα, σε έκδηλο αδιέξοδο, σχετικά και με την ευρωπαϊκή προοπτική της Αλβανίας. Η σύμπλευση του με την Τουρκία, η κατάσταση στην οποία έχει αυτή περιέλθει και η συνολικότερη στάση της κατά τον τελευταίο χρόνο, αλλά, κυρίως, οι κλιμακούμενες παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των ελευθεριών, καθώς  και η  αυθαίρετη καταπάτηση – απόσπαση και παράνομη μεταβίβαση περιουσιών της ελληνικής μειονότητας  είναι τα ζητήματα που φράσουν το δρόμο της Αλβανίας προς την Ε.Ε.. 

Οι τελευταίες 19 τέτοιες περιπτώσεις στην περιοχή της Χειμάρρας και το συνολικότερο σχέδιο που ενώ έχει τον εύηχο τίτλο ‘’αστική αναμόρφωση της Χειμάρρας’’ αποτελεί καλοστημένο σχέδιο αφαίρεσης περιουσιών Ελλήνων Χειμαρριωτών και περιστολής των δικαιωμάτων τους.  Σε σημείο, μάλιστα, τέτοιο, που και ο ‘’Συνήγορος του Πολίτη’’ της  Αλβανίας επισημαίνει τον παράνομα χαρακτήρα αυτών των πράξεων, χαρακτηρίζει το περιβόητο σχέδιο αυθαίρετο και ζητά την ανάκληση του !  Ενώ έχει προηγηθεί η υποστήριξη της Αθήνας για την απόκτηση του τίτλου του προς ένταξη μέλους (το 2014), το Συμβούλιο των  Υπουργών Εξωτερικών του περασμένου Δεκεμβρίου 2016, εν όψει των έντονα ανησυχητικών αυτών εξελίξεων,  μετά και τις εύστοχες παρεμβάσεις του έλληνα υπουργού, Ν.Κοτζιά, διατυπώνει στην έκθεσή του καίρια κριτική , αλλά και σειρά προϋποθέσεων συμμόρφωσης για την πρόοδο της ενταξιακής προοπτικής της Αλβανίας, σχετικές με την ελληνική μειονότητα, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά το σύνολο των διεθνώς κατοχυρωμένων δικαιωμάτων της. 

Η Αλβανία οφείλει να αντιληφθεί ότι ο ανέξοδος για το δικό της ακροατήριο εθνικισμός, και ο φραστικά επιθετικός της ανθελληνισμός, μπορεί να χρησιμοποιείται ψηφοθηρικά, δεν είναι όμως ο τρόπος υποστήριξης των πραγματικών συμφερόντων της. Και ότι ο δρόμος της Ευρώπης για την  ίδια διέρχεται από την Αθήνα !

Η πολιτική στροφή του Ε.Ράμα συνδέεται με την προσφυγή στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Αλβανίας για τη συμφωνία οριοθέτησης των θαλάσσιων περιοχών-συνόρων (ΑΟΖ) το 2009.  Το Συνταγματικό Δικαστήριο ακύρωσε τη σχετική συμφωνία, η οποία είχε προκύψει μετά από χρόνια διαπραγματεύσεων  και είχε υπογραφεί τον Απρίλιο 2009 μεταξύ των υπουργών εξωτερικών των δύο χωρών. Ήταν, τότε, που ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, ως ο πρώτος  Έλληνας πρωθυπουργός μίλησε στο αλβανικό κοινοβούλιο, χωρίς για μοναδική φορά συγκεντρώσεις αλβανοτσάμηδων, καθώς, συντελούνταν, παράλληλα, η ένταξη της Αλβανίας στο ΝΑΤΟ. Η απόφαση αυτή του Συνταγματικού Δικαστηρίου, για την οποία πρόσφατα ο Σ. Μπερίσα ευθέως στην αλβανική Βουλή κατηγόρησε τον Ε.Ράμα για χρηματισμό από την Τουρκική πλευρά, ενώ και την περίοδο εκδίκασης της υπόθεσης είχαν διατυπωθεί υπόνοιες και για χρηματισμό Δικαστών, χωρίς να έχει τη δυνατότητα ακύρωσης της ίδιας της διακρατικής συμφωνίας (η οποία τυπικά είναι σε ισχύ) την έχει πρακτικά αδρανοποιήσει. 

Η εμπλοκή της Τουρκίας στην υπόθεση αυτή , ακόμα και με τέτοιους τρόπους που δημόσια πλέον  καταγγέλλονται, εξηγείται από το μεγάλο της ενδιαφέρον για τα διεθνώς ισχυρά και κατοχυρωμένα ελληνικά δικαιώματα της ΑΟΖ στο Αιγαίο, για τα οποία η συμφωνημένη ΑΟΖ Ελλάδας- Αλβανίας δημιουργούσε καθοριστικό τετελεσμένο.

Παράλληλα, με την υπόθεση της ΑΟΖ, ο Ε.Ράμα, σήκωσε ψηλότερα το ζήτημα των Αλβανοτσάμηδων, έχοντας στο ζήτημα αυτό το ίδιο, και ίσως ψηλότερο, μήκος κύματος, με τον αντίπαλό του, Σ. Μπερίσα.  Μετατρέποντας ο Ε.Ράμα το κόμμα των Αλβανοτσάμηδων σε κυβερνητικό εταίρο, μετά τις εκλογές του 2013, του έδωσε και μία θέση αντιπροέδρου της Βουλής, πράγμα που οδήγησε τον πρόεδρο του ΚΕΑΔ (κόμμα της ελληνικής μειονότητας κι όχι μόνο), Ε. Ντούλη ως ένδειξη διαφωνίας και διαμαρτυρίας να παραιτηθεί από αντιπρόεδρος της Βουλής. Η επιδίωξη είναι να το αποσπάσει κι από την σφαίρα επιρροής του Σ. Μπερίσα, με τον οποίο το κόμμα των Αλβανοτσάμηδων  είχε προηγούμενα συνεργασθεί αναλαμβάνοντας, μάλιστα, τομείς του κρατικού μηχανισμού που προσφέρονται για διαπλοκή και διαφθορά.

Αλβανοτσάμικο : τυχοδιωκτικός  επεκτατισμός  χωρίς μέλλον.

Το αλβανοτσάμικο συνδέεται ουσιαστικά με τον αλβανικό επεκτατικό εθνικισμό και τις εκδηλώσεις ανθελληνισμού του. Παρά του ότι εμφανίζεται και ως αντίβαρο απέναντι στην ελληνική βορειοηπειρωτική μειονότητα, στα πλαίσια του ενθαρρυνόμενου εθνικισμού αποκτά και μια δική του ιδιαίτερη δυναμική με  στοιχεία  τυχοδιωκτισμού, όπως αυτά αποτυπώνονται στους χάρτες που κυκλοφορούν σε Τίρανα και Πρίστινα και έχουν τα σύνορα της ‘’μεγάλης Αλβανίας’’ στον Αμβρακικό κόλπο και στα Γρεβενά.

Η Ελλάδα έχει ξεκαθαρίσει, διαχρονικά, με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι ‘’ζήτημα τσάμηδων’’ για τη ίδια δεν υπάρχει. Ότι η υπόθεση αυτή των δοσίλογων και συνεργατών αλβανοτσάμηδων της γερμανο-ιταλικής κατοχής  του 1941- 44 έχει κλείσει με την αποχώρηση των ίδιων από τα ελληνικά εδάφη μαζί με τα συμμαχικά τους κατοχικά στρατεύματα κατά την οπισθοχώρηση-αποχώρηση μέσα στην Αλβανία. Ενώ, επίσης, τα Ελληνικά Δικαστήρια με τη λήξη του πολέμου, καταδίκασαν αμετάκλητα, ονομαστικά 1930 αλβανοτσάμηδες συνεργάτες των κατοχικών στρατευμάτων για εγκλήματα πολέμου. Οι Έλληνες πολίτες, σε αντίθεση με τον όψιμο αναθεωρητή  της Ιστορίας τους, Ε. Ράμα, και τα όσα έχει πεί για την Ακρόπολη , το Δούσμανη και τον ‘’ελευθερωτή Αλή Πασά’’, γνωρίζουν την ωμή δράση των αδερφών Νουρί και Μαζάρ Ντίνο και των ένοπλων τους, δίπλα στον εισβολέα  ιταλικό στρατό, μετά την πτώση του αλβανικού μετώπου της ελληνικής εποποιίας, και μετά μαζί με τους γερμανούς κατακτητές, ως τμήμα των δυνάμεών τους. Γνωρίζουν για την εξόντωση των 49 προκρίτων της Παραμυθιάς, και τις εκκαθαρίσεις  των χριστιανικών πληθυσμών της περιοχής. Γνωρίζουν ότι στη μάχη της Μενίνας (17-18 Αυγούστου 1944) οι αλβανοτσάμηδες  είχαν στενά συμπαραταχθεί με τις δυνάμεις του Άξονα, υπό τις διαταγές τους,  και  ηττήθηκαν από την Ελληνική Αντίσταση.       

Κορυφαία στιγμή απόρριψης κάθε σχετικής συζήτησης για το θέμα ήταν η άρνηση του Προέδρου της Δημοκρατίας , Κ.Παπούλια, να συναντηθεί με τον Αλβανό ομόλογό του στους Αγ. Σαράντα (το 2008), και η ακύρωση της συνάντησης, όταν πληροφορήθηκε ότι στο χώρο είχαν συγκεντρωθεί αλβανοτσάμηδες για να του ασκήσουν πίεση.  Στο πρόσωπο του Κ.Παπούλια μπορεί να δεί κανείς με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο την ελληνική γραμμή στο θέμα των ελληνοαλβανικών σχέσεων : ήταν αυτός που επί Α. Παπανδρέου εργάσθηκε συστηματικά για να αρθεί το ‘’εμπόλεμο’’ με την Αλβανία και να υπάρξει ένα νέο κεφαλαίο συνεργασίας και δημιουργικών σχέσεων στη βάση της αμοιβαιότητας και του σεβασμού, και ήταν αυτός που αρνήθηκε κάθε συζήτηση –πίεση διεκδίκησης σε βάρος της Ελλάδας με την παραβίαση ιστορικών κατακτήσεων, του διεθνούς πλαισίου δικαιωμάτων και αποφάσεων της Δικαιοσύνης.

Τίποτα δεν υποτιμούμε, τα μέτωπα τα γνωρίζουμε.

Η Αλβανία έχει βουλευτικές εκλογές τον Ιούνιο 2017, ορισμένες συμπεριφορές μπορούν να ερμηνευθούν, και μέσα από το πρίσμα αυτής της συγκυρίας. Ας μη γίνει όμως το μεγάλο λάθος. Ο αλβανικός εθνικισμός με τις εκδηλώσεις ανθελληνισμού που προσλαμβάνει, τη στιγμή μάλιστα που και στις σημερινές συνθήκες, πάνω από το 40% των εμβασμάτων προέρχονται από την Ελλάδα, είναι κρίσιμος, διαρκής, μονιμότερος παράγων και απαιτεί διαρκή και σταθερή αντιμετώποιση.

Η Ελλάδα την κρίσιμη αυτή περίοδο της ιστορίας της, μετρά αληθινούς, πραγματικούς φίλους και διαπιστώνει πραγματικούς αντιπάλους και εχθρούς. Όσοι τη θεωρούν γονατισμένη και εκτιμούν ότι πιθανόν τώρα έχουν μια ευκαιρία εκβιασμού της, πρέπει να γνωρίζουν ότι αυταπατώνται. Το κύριο εθνικό μέτωπο της χώρας είναι Ανατολικά και σ΄αυτό οφείλει να έχει προσήλωση και οργανωμένη στρατηγική. Οι δυνάμεις της το γνωρίζουν και με τα δόντια, παρά την σκληρή οικονομική κατάσταση, το κρατούν.  Τούτο δεν σημαίνει ότι τα νώτα της είναι αφύλακτα ή ευάλωτα.

Η Ελλάδα θα αξιοποιήσει , - και πρέπει να αξιοποιήσει -,  ενεργητικά όλα τα προσφερόμενα μέσα των Συμμαχιών στις οποίες ανήκει και όλων των Οργανισμών των οποίων είναι μέλος, καθώς και όλες τις Συμφωνίες και τους όρους τους που έχει διαχρονικά διασφαλίσει – κατοχυρώσει για να υποστηρίξει τη χώρα και τον Ελληνισμό, όπου γής.  Τελεία και παύλα !          

Θεσσαλονίκη, 9 Φεβρουαρίου 2017

        Πού πάμε ; [άρθρο στην ''ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της Κυριακής'', 5.2.2017]

           

            του Ελευθερίου Τζιόλα

            Α.Τσίπρας και οι πολιτικές του κινήσεις.

            Πριν από δύο (2) μήνες περίπου είχαμε γράψει για το ναρκοπέδιο του 2017. Και, ήδη, έχουμε εισέλθει...

            Η κυβέρνηση αντί του ρόλου του ναρκαλιευτή και του οδηγού, χωρίς ''οδικό χάρτη'' και απαίδευτο προσωπικό, έχει περιπέσει σε συμπεριφορές αυτόχειρα, οι οποίες εκτός από δικό της βαρύ κόστος, επιφέρει βαρύτατη βλάβη στην ίδια τη χώρα.

            Ο Α.Τσίπρας είχε χαρακτηρισθεί από πολλούς ''χαρισματικός'', και ορισμένοι στην αρχή της θητείας του τόλμησαν μέχρι τη σύγκριση του με τον Α. Παπανδρέου. Η περίοδος, τώρα, δείχνει ένα πολιτικό που ακόμα και το ταλέντο του στον τακτικισμό έχει αφυδατωθεί. Τα όποια συγκριτικά πλεονεκτήματα ισχύος, που από τη φύση της παρέχει η εξουσία, εξαϋλώνονται ή/και αντιστρέφονται από τον πελατειακό χειρισμό και την αναποτελεσματική  άσκηση της.

            Ο ανασχηματισμός του Νοεμβρίου έχει σχεδόν ακυρωθεί, αφού κανένας από τους στόχους για τους οποίους αποφασίσθηκε και πραγματοποιήθηκε δεν ευοδώθηκε. Απομένει μόνο ο στόχος της καθιέρωσης της στενής στελεχιακής ομάδας του πρωθυπουργού, μέσω των δημόσιων αξιωμάτων, ως το αναγνωρισμένο δυναμικό που θα διαχειρισθεί τις  μετεκλογικές επιπτώσεις και τις εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ και στην πολιτική  σκηνή. Πράγμα, κι αυτό, πολύ οριακό, όταν το δυναμικό αυτό (νέοι υπουργοί, υφυπουργοί κλπ) απαξιώνεται ραγδαία χωρίς θετικά αποτελέσματα της θητείας και της δοθείσας θέσης.

            Η β΄ αξιολόγηση ήταν να ολοκληρωθεί στο τέλος Νοέμβρη, και τώρα πηγαίνει για τον Μάρτιο. Η συνολική αξιολόγηση (σ΄ όλες τις φάσεις της) έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί πριν από ένα (1) χρόνο ! Η καθυστέρηση αυτή στερεί από την οικονομία τους λιγοστούς, αλλά υπεραναγκαίους εκείνους πόρους, για την κίνησή της, συντελώντας στο παραπέρα μπλοκάρισμά της. Ενώ, ταυτόχρονα, μετακινεί προς τα πίσω, κάθε τι, έστω, ευεργετικό από την πιστωτική χαλάρωση, τις τακτοποιήσεις χρονιζουσών μνημονιακών δεσμεύσεων (''κόκκινα δάνεια'', κλπ), μέχρι την μετατόπιση του όποιου ενδιαφέροντος της κυβέρνησης σε ζητήματα ανάπτυξης. Aνάπτυξης, η οποία θα όφειλε να κατέχει την πρωτεύουσα θέση,  αντί της εμμονής στο χρέος και της φθοράς της στην αξιολόγηση για θέματα που έχει ουσιαστικά συμφωνήσει από το καλοκαίρι 2015.

            Παρά τη σχετική φιλολογία, το πεδίο  των επενδύσεων και της ανάπτυξης βρίσκεται έξω από το πραγματικό ενδιαφέρον της κυβέρνησης. Ορισμένοι, μάλιστα, υπουργοί της την θεωρούν διαδικασία (την ανάπτυξη) μάλλον αυτόματη, παρά προκαλούμενη, προωθούμενη. Δεν είναι, όμως, μόνο τα καίρια ελλείμματα αντίληψης, ικανότητας σχεδιασμού και πίστης στην υλοποίηση, σχετικά με την ανάπτυξη, που αποτελεί τον μοναδικό τομέα αντιστροφής των τάσεων αφανισμού της ελληνικής οικονομίας. Πρόκειται, πλέον, και για έναν τακτικό σχεδιασμό, με την έννοια του βραχυπρόθεσμου, σκόπιμου  σχεδιασμού. Είναι σχεδιασμός πολιτικής επιβίωσης, που λέει ότι : '' κεντρικός μας στόχος είναι να διατηρήσουμε στις εκλογές ένα  ποσοστό διαχειρίσιμο (της τάξεως του 18%), με την καλή πιθανότητα, λόγω μη σχηματισμού κυβέρνησης, στις δεύτερες εκλογές, μέσω του ψηφισμένου εκλογικού νόμου να ξαναβρεθούμε και πάλι στο παιχνίδι''.  Ο σχεδιασμός αυτός δεν περιέχει περιθώρια αναπτυξιακών πολιτικών. Οι προτεραιότητές του είναι άλλες. Όταν μάλιστα έχει ορίζοντα τον Ιούνιο 2017, ή, εναλλακτικά, τον Οκτώβριο 2017, ως πιθανούς εκλογικούς χρόνους, δεν μπορεί να σκέφτεται οικονομική ανάκαμψη εντός έξι (6) μηνών, αλλά να επικεντρώνεται εκλογικίστικα.

            Μετά την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ.

            Η ταχύτητα με την οποία σπαταλήθηκε το πολιτικό κεφάλαιο και τα επί χρόνια σωρευμένα αποθέματα του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς είναι ασύλληπτη, μοναδικών  διαστάσεων στα ιστορικά χρονικά της. Δεν θα είναι, απλώς, η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ που πρόκειται να συμβεί. ΄Ηττα, η οποία θα είναι καταλυτική και με βαθιές επιπτώσεις, αν δεν ανακάμψει γρήγορα λόγω δεύτερων εκλογών, σε περίπτωση μη σχηματισμού κυβέρνησης (από τις επόμενες εκλογές). Δεν θα είναι, λοιπόν, μόνο μια τέτοια ήττα, που θα θυμίζει την αντίστοιχη του ΠΑΣΟΚ (από το 43% στο 12,5%), αλλά, κυρίως, θα είναι η διαμορφωμένη, ευρύτερα διαχυμένη συνείδηση ότι η Αριστερά,  όχι μόνο δεν αποτελεί εναλλακτική, αλλά στις αντιλήψεις, στις ασκούμενες πολιτικές, στην κυβερνητική πράξη που μετράει για τις τύχες των ανθρώπων και της Πατρίδας δεν είχε πραγματικές διαφορές από τους συντηρητικούς, και, πάντως, δεν μπόρεσε (και δεν μπορεί)...

            Η ιστορική ευκαιρία δόθηκε, ξοδεύτηκε, τσαλακώθηκε, χάθηκε.  Αυτή η  κατάσταση, μ΄αυτό το κοινωνικό συνειδησιακό υπόστρωμα,  θα συνιστά ήττα στρατηγικών διαστάσεων.

             Όσοι στάθηκαν, και στέκονται, κριτικά, χωρίς να δικαιώνουν, ή πολύ περισσότερο να υποστηρίζουν την ορθότητα ή/και τη μοναδικότητα  της εξελιχθείσας  από το 2010 μέχρι σήμερα πολιτικής και πορείας, έχοντας έναν ευρωπαϊκό και σταθερά προοδευτικό προσανατολισμό  αποτελούν  αξιόλογο δυναμικό, που όμως δεν μπορεί, μέσα σ΄αυτό το καταθλιπτικό περιβάλλον που θα έχει επέλθει, να αλλάξει τον ρού στον χώρο αυτό.   

            Ο αγώνας της ανατροπής μιας τέτοιας εικόνας, και της αντιδιαστολής με ό,τι ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσώπησε ως Αριστερά δεν θα είναι εύκολος, ούτε γρήγορα αποτελεσματικός. Η εικόνα και η συνοδευτική συνείδηση θα προέρχεται, θα εμπεδώνεται από ό,τι έχει κυβερνητικά πραγματωθεί από τις θέσεις των θεσμών της εξουσίας : αρνητικό για τη ζωή της πλειοψηφίας, απογοητευτικό για όσους ελπίζανε, αναποτελεσματικό ως γραμμή ανάκαμψης, αποτυχημένο ως  πολιτική εξόδου από την κρίση, εξουθενωτικό ως οικονομική πολιτική, αδιέξοδο ως πολιτική διαχείρισης, πελατειακό ως πολιτική πρακτική, συνώνυμο της εξαπάτησης για πολλούς.

            Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ο αγώνας ανατροπής των αρνητικών στοιχείων (ιδεολογικών, πολιτικών, πρακτικών)  θα αφορά μια σκληρή διαπάλη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ (κομματικό, κοινωνικό κλπ) και του χώρου της Αριστεράς που θα βιώνει, πλέον, ένα δυσχερές περιβάλλον σε θέση μειοψηφική και πίεσης σε απομόνωση.  Η διαπάλη αυτή δεν θα αναδείξει  πραγματικό νικητή στο πεδίο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτός θα υπάρχει μετεκλογικά, ούτε θα (ανα)γεννηθεί στα πλαίσια αυτά μια νέα προοπτική. Εξελίξεις σε άλλο επίπεδο και από άλλους χώρους σε συνδυασμό και με τα ευρωπαϊκά, με αναφορά σε προοδευτικούς στόχους, θα διαμορφώσει και θα επικαθορίσει το αύριο του μη συντηρητικού χώρου. 

             Κι όμως θα μπορούσε να ήταν αλλιώς.

            Ο Α. Τσίπρας πέταξε δύο μεγάλες ιστορικές ευκαιρίες που του έδωσε ο ελληνικός λαός. Αν υπερβούμε  την αλλοπρόσαλλη στρατηγική μετά την πρώτη νίκη, του Ιανουαρίου 2015, εννοούμε : την επικράτηση με το δημοψήφισμα  τον Ιούλιο και την εκλογική νίκη του Σεπτεμβρίου 2015, όταν πλέον, γνώριζε με τον πιο ωμό και ακριβή τρόπο τι ήταν και τι σήμαινε η ελληνική κρίση και ποιές και πόσες δυνάμεις όφειλε να κινητοποιήσει για να την αντιμετωπίσει (σ΄όλα τα μέτωπα).  Και  στην πρώτη, και στη δεύτερη περίπτωση, επέλεξε να πορευθεί με τον Καμμένο, αντί να ηγηθεί μιας πραγματικά, μεγάλης και σοβαρής  εθνικής προσπάθειας. Επέλεξε τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αντί τη θέση και το ρόλο ενός εθνικού ηγέτη της Αριστεράς. Και, τούτο, όταν μετά το δημοψήφισμα, σχεδόν όλα τα κόμματα (πλην ''Χ.Α.'', που το δημοκρατικό-συνταγματικό τόξο αρχειακά και σταθερά αποκλείει, και το ΚΚΕ, που αυτοαποκλείονταν) ήταν έτοιμα να συνδράμουν με ανάληψη ευθυνών, όχι μόνο ψήφισης στη Βουλή,  αλλά και άσκησης εξουσίας. Αλλά, και  τον Σεπτέμβρη 2015, επέλεξε τον εναγκαλισμό με τον Καμμένο και την οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 153, αντί μια κυβέρνηση με κοινοβουλευτική στήριξη 270 βουλευτών ! 'Οταν, μάλιστα, η καραμανλική πτέρυγα της ''Ν.Δ.'' δεν είχε απλώς παρασκηνιακό συγχρωτισμό μαζί του (περίπτωση εκλογής ΠτΔ), αλλά δημόσιο προεκλογικό λόγο με τον επικεφαλής της Ε. Μεϊμαράκη περί κυβέρνησης εθνικής συνεργασίας. Ο Α.Τσίπρας, σε περίοδο που γνώριζε ότι θα ήταν περίοδος  εφαρμογής του Μνημονίου ΙΙΙ και έντονων διαπραγματεύσεων εξειδίκευσης του, έδειξε να μην αντιλαμβάνεται σωστά τη σημασία και το βάρος των συσχετισμών. Χωρίς βάθος και εύρος πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών στην Ελλάδα, με δίπλα του έναν αφερέγγυο Καμμένο και μόνο, και με απουσία ερεισμάτων στην Ευρώπη γρήγορα περιήλθε σε αδιέξοδα και ο κύκλος φθοράς γιγαντώθηκε. Έτσι, για τον Α.Τσίπρα, ο  χαρακτηρισμός του ''τακτικιστή'' , ως ο πολιτικός  που αντιλαμβάνεται τους συσχετισμούς και κινείται για την καλύτερη διαμόρφωσή τους, δείχνει να τον ξεπερνά.

            Επί πλέον, ο Α.Τσίπρας επεδίωκε να χτίσει συμμαχίες με τους Ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες, και παρά τη θετική στάση εκείνων, αρνούνταν να προβεί στη λογική διόρθωση της ''παρά φύση'' κυβερνητικής συμμαχίας του με τον Καμμένο, που επίμονα και δημόσια υποδείκνυαν (Φ.Ολάντ, Μ. Σούλτς, Ζ.Γκάμπριελ), καθώς, και στο άνοιγμα ενός άλλου κύκλου πολιτικών σχέσεων και διεργασιών στο χώρο της κεντροαριστεράς. Αν, μάλιστα, τώρα αναμένει να κερδίσει τις εκλογές στη Γερμανία ο Μ.Σούλτς για να κάνει ότι μέχρι τώρα δεν είχε κάνει, και πάλι δεν έχει σωστή αίσθηση του πολιτικού χρόνου. Το momentum έχει παρέλθει. Ο Μ. Σούλτς, αν θα είναι καγκελάριος (εξαιρετικά φιλόδοξη πρόβλεψη), θα περιμένει τον επόμενο πρωθυπουργό, όπως ακριβώς έκανε κι ο Β. Σόϊμπλε το φθινόπωρο του 2014 απέναντι στον Α. Σαμαρά, περιμένοντας τον Α. Τσίπρα.

            Και, τώρα ;

            Όγδοος, πλέον, χρόνος...

            Η παρακμή έχει εγκατασταθεί σχεδόν παντού.

            Η αποσάθρωση αλλού φανερή κι αλλού καρκινική και υποδόρια.

            Ένα καίριο ερώτημα προβάλλει καθαρά μπροστά μας : αντί για την τυφλή, αδιέξοδη πορεία και τις εκρήξεις των απελπισμένων, μπορούμε να βάλουμε ένα στοίχημα, -όλοι μας-, αξιοποιώντας ό,τι δημιουργικό και ζωογόνο Εδώ και στην Ευρώπη, και Παντού, να σώσουμε την Πατρίδα,  και να σωθούμε ;

Θεσσαλονίκη, 3 Φεβρουαρίου 2017.