Η επίλυση του ''γερμανικού ζ'ήτηματος'', του γερμανικού χρέους, με τη συμφωνία του Λονδίνου (1953) : ένα πολυσήμαντο παράδειγμα ανορθωτικής πολιτικής σε μιά οικονομία και για μιά χώρα που κατέρρευσαν.

Επιμένω στην σταθερή, πανευρωπαϊκή, διεθνή προβολή του παραδείγματος επίλυσης του ΄΄γερμανικού ζητήματος'', του γερμανικού χρέους, μετά τον προκληθέντα απ΄ την ίδια Β΄ Π.Πόλεμο, με τη συμφωνία του 1953 (συμφωνία του Λονδίνου), ως πραγματικό παράδειγμα που συμπυκνώνει τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο από οικονομικές κρίσεις του βάθους και των διαστάσεων που βιώνουμε, επί έξι (6) χρόνια.

Συνοπτικά, εξηγώ και επισημαίνω : Στις 7 Μαΐου 1945 η Γερμανία υπογράφει την άνευ όρων παράδοσή της μετά την ήττα της στο Β' Π.Πόλεμο. Το 1948 τίθεται σε εφαρμογή το σχέδιο Μάρσαλ, από το οποίο το μεγαλύτερο μέρος των διατιθέμενων πόρων του κατευθύνθηκε στην ενεργητική επανεκβιομηχάνιση της Δυτ.Γερμανίας. Το 1949 με την εγκαθίδρυση της Δυτικής Στρατιωτικής Συμμαχίας, του ΝΑΤΟ, με κυρίαρχη τη δύναμη των ΗΠΑ, για τη Δυτ.Γερμανία, επιλύεται και το ζήτημα ασφάλειας της, κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ. Το ''γερμανικό ζήτημα'', όπως ήταν γνωστό καθ΄όλη εκείνη την περίοδο, και το οποίο κυρίως αναφέρεται στο τεράστιο χρέος της, και πριν από τον Β' Πόλεμο και μετά απ΄αυτόν, επιλύεται αποφασιστικά το 1953 με η συμφωνία του Λονδίνου. Όπου, το χρέος που επίσημα αποδέχθηκε ο ''καγκελάριος της ανασυγκρότησης'' Κ.Αντενάουερ διευθετήθηκε με τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, την πληρωμή του εναπομείναντος σε τριάντα (30) χρόνια, -αλλά και με νέα ρύθμιση η τελευταία του αποπληρωμή έγινε το 2010, σε πενηνταεπτά (57) χρόνια -, δηλαδή, πολύ μετά και την επανένωση των δύο Γερμανιών ! Ενώ, επίσης, στο πλαίσιο της ίδιας συμφωνίας του 1953, προβλέφθηκε καταβολή για τα πρώτα πέντε (5) έτη μόνον των τόκων. Έτσι, ανασυγκροτήθηκε η γερμανική οικονομία και επανεκίνησε η ''ατμομηχανή'' της...

Η επίλυση του ''γερμανικού ζ'ήτηματος'', του γερμανικού χρέους, με τη συμφωνία του Λονδίνου (1953) : ένα πολυσήμαντο παράδειγμα ανορθωτικής πολιτικής σε μιά οικονομία και για μιά χώρα που κατέρρευσαν.

Επιμένω στην σταθερή, πανευρωπαϊκή, διεθνή προβολή του παραδείγματος επίλυσης του ΄΄γερμανικού ζητήματος'', του γερμανικού χρέους, μετά τον προκληθέντα απ΄ την ίδια Β΄ Π.Πόλεμο, με τη συμφωνία του 1953 (συμφωνία του Λονδίνου), ως πραγματικό παράδειγμα που συμπυκνώνει τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο από οικονομικές κρίσεις του βάθους και των διαστάσεων που βιώνουμε, επί έξι (6) χρόνια.

Συνοπτικά, εξηγώ και επισημαίνω : Στις 7 Μαΐου 1945 η Γερμανία υπογράφει την άνευ όρων παράδοσή της μετά την ήττα της στο Β' Π.Πόλεμο. Το 1948 τίθεται σε εφαρμογή το σχέδιο Μάρσαλ, από το οποίο το μεγαλύτερο μέρος των διατιθέμενων πόρων του κατευθύνθηκε στην ενεργητική επανεκβιομηχάνιση της Δυτ.Γερμανίας. Το 1949 με την εγκαθίδρυση της Δυτικής Στρατιωτικής Συμμαχίας, του ΝΑΤΟ, με κυρίαρχη τη δύναμη των ΗΠΑ, για τη Δυτ.Γερμανία, επιλύεται και το ζήτημα ασφάλειας της, κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ. Το ''γερμανικό ζήτημα'', όπως ήταν γνωστό καθ΄όλη εκείνη την περίοδο, και το οποίο κυρίως αναφέρεται στο τεράστιο χρέος της, και πριν από τον Β' Πόλεμο και μετά απ΄αυτόν, επιλύεται αποφασιστικά το 1953 με η συμφωνία του Λονδίνου. Όπου, το χρέος που επίσημα αποδέχθηκε ο ''καγκελάριος της ανασυγκρότησης'' Κ.Αντενάουερ διευθετήθηκε με τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, την πληρωμή του εναπομείναντος σε τριάντα (30) χρόνια, -αλλά και με νέα ρύθμιση η τελευταία του αποπληρωμή έγινε το 2010, σε πενηνταεπτά (57) χρόνια -, δηλαδή, πολύ μετά και την επανένωση των δύο Γερμανιών ! Ενώ, επίσης, στο πλαίσιο της ίδιας συμφωνίας του 1953, προβλέφθηκε καταβολή για τα πρώτα πέντε (5) έτη μόνον των τόκων. Έτσι, ανασυγκροτήθηκε η γερμανική οικονομία και επανεκίνησε η ''ατμομηχανή'' της...

Η επίλυση του ''γερμανικού ζ'ήτηματος'', του γερμανικού χρέους, με τη συμφωνία του Λονδίνου (1953) : ένα πολυσήμαντο παράδειγμα ανορθωτικής πολιτικής σε μιά οικονομία και για μιά χώρα που κατέρρευσαν.

Επιμένω στην σταθερή, πανευρωπαϊκή, διεθνή προβολή του παραδείγματος επίλυσης του ΄΄γερμανικού ζητήματος'', του γερμανικού χρέους, μετά τον προκληθέντα απ΄ την ίδια Β΄ Π.Πόλεμο, με τη συμφωνία του 1953 (συμφωνία του Λονδίνου), ως πραγματικό παράδειγμα που συμπυκνώνει τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο από οικονομικές κρίσεις του βάθους και των διαστάσεων που βιώνουμε, επί έξι (6) χρόνια.

Συνοπτικά, εξηγώ και επισημαίνω : Στις 7 Μαΐου 1945 η Γερμανία υπογράφει την άνευ όρων παράδοσή της μετά την ήττα της στο Β' Π.Πόλεμο. Το 1948 τίθεται σε εφαρμογή το σχέδιο Μάρσαλ, από το οποίο το μεγαλύτερο μέρος των διατιθέμενων πόρων του κατευθύνθηκε στην ενεργητική επανεκβιομηχάνιση της Δυτ.Γερμανίας. Το 1949 με την εγκαθίδρυση της Δυτικής Στρατιωτικής Συμμαχίας, του ΝΑΤΟ, με κυρίαρχη τη δύναμη των ΗΠΑ, για τη Δυτ.Γερμανία, επιλύεται και το ζήτημα ασφάλειας της, κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ. Το ''γερμανικό ζήτημα'', όπως ήταν γνωστό καθ΄όλη εκείνη την περίοδο, και το οποίο κυρίως αναφέρεται στο τεράστιο χρέος της, και πριν από τον Β' Πόλεμο και μετά απ΄αυτόν, επιλύεται αποφασιστικά το 1953 με η συμφωνία του Λονδίνου. Όπου, το χρέος που επίσημα αποδέχθηκε ο ''καγκελάριος της ανασυγκρότησης'' Κ.Αντενάουερ διευθετήθηκε με τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, την πληρωμή του εναπομείναντος σε τριάντα (30) χρόνια, -αλλά και με νέα ρύθμιση η τελευταία του αποπληρωμή έγινε το 2010, σε πενηνταεπτά (57) χρόνια -, δηλαδή, πολύ μετά και την επανένωση των δύο Γερμανιών ! Ενώ, επίσης, στο πλαίσιο της ίδιας συμφωνίας του 1953, προβλέφθηκε καταβολή για τα πρώτα πέντε (5) έτη μόνον των τόκων. Έτσι, ανασυγκροτήθηκε η γερμανική οικονομία και επανεκίνησε η ''ατμομηχανή'' της...

Mε αφορμή την επέτειο της ίδρυσης του ΕΑΜ, 27 Σεπτεμβρίου 1941, νομίζω ότι είναι ουσιαστικό και χρήσιμο το παρακάτω συνοπτικό κείμενο μου, που γράφτηκε με αφορμή την παρουσίαση των δύο βιβλίων του καπετάν-Χείμαρρου (Βασίλη Γκανάτσιου), από τους πρωταγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ και των ενδοκομματικών συγκρούσεων στο ΚΚΕ. 

Κείμενο που καλύπτει την περίοδο 1940 -1960, παράλληλα, με τα δύο βιβλία του ''Χείμαρρου''.       

                            ------------------------------------

Ομιλία μου με αφορμή την κυκολφορία των δύο βιβλίων του Βασίλη Γκανάτσιου                                                              (καπετάν - ''Χείμαρρου'') :

     -¨ Ένας δάσκαλος καπετάνιος 

          καταγράφει και αξιολογεί τη δεκαετία 1940-1950¨

     -¨Ανιχνεύοντας τις ρίζες της ήττας. 

        Επανεκτιμήσεις και παραλειπόμενα για τον εμφύλιο και τα μετεμφυλιακά.¨

         Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης

                              Παρασκευή, 21 Οκτώβρη 2011.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Ευχαριστώ θερμά για την τιμή.

Ευχαριστώ θερμά για την παρουσία σας, αυτό το βράδι, εδώ, για να τιμήσουμε τον καπετάν- ''Χείμαρρο'', το Βασίλη Γκανάτσιο, μια ξεχωριστή προσωπικότητα της ένοπλης εθνικής αντίστασης- του ΕΛΑΣ, του Δ.Σ.Ε. και της ελληνικής Αριστεράς με μεγάλη και καθοριστική συνεισφορά.

Παρουσιάζουμε δύο βιβλία, των οποίων οι τίτλοι είναι χαρακτηριστικοί.

Σε ωθούνε ευθέως και χωρίς περιστροφές στα βαθειά...

-¨ Ένας δάσκαλος καπετάνιος καταγράφει και αξιολογεί τη δεκαετία 1940-1950¨.

 -¨Ανιχνεύοντας τις ρίζες της ήττας. Επανεκτιμήσεις και παραλειπόμενα για τον εμφύλιο κια τα μετεμφυλιακά.¨

Είχα διαβάσει το πρώτο βιβλίο, όταν είχα συμβάλλει μέσα από το σωματείο ''Αναμόρφωση'', να πρωτοεκδοθεί, το 2003, σαν μια αναγκαία πρωτοβουλία στα πλαίσια της προσπάθειάς μας για την ανάδειξη και αποκατάσταση της σημασίας και της προσφοράς της Δυτικής Μακεδονίας και των Γρεβενών στον αγώνα της Εθνικής Αντίστασης.

Διάβασα και τα δύο βιβλία, ξανά, τώρα, με ακόμα πιο αυξημένη προσοχή, διαπιστώνοντας την αλληλουχία τους, αλλά και πολλές νέες χρήσιμες πτυχές τους.

Με τα δύο βιβλία καλύπτεται μια συγκλονιστική εικοσαετία.

Με το πρώτο η δεκαετία 1940 -1950 καθοριστική για τις εξελίξεις στην Ελλάδα σε βάθος πολλών ετών, και πάντως οπωσδήποτε μέχρι το 1982 (έτος αναγνώρισης της Eθνικής Aντίστασης). Το δεύτερο είναι μια ευθύβολη και πολυτομεακή δευτερορολογία του ''Χείμαρρου'' σε θέματα και στρεβλώσεις που κρίνει αναγκαίο να αναφερθεί, καθώς και μιά έμμεση αλλά σημαντική αναφορά στην καθοριστική δεκαετία 1950 -1960 για την κρίση και τις εξελίξεις στο βαρειά ηττημένο ΚΚΕ, στην ηγεσία του, τις εσωτερικές του ακρότητες και συγκρούσεις στις χώρες  του Ανατολικού μπλόκ και την Τασκένδη.

Το πρώτο μπορεί να θεωρηθεί το κύριο βιβλίο, το βιβλίο-καμβάς.

Πέρα απ΄το γκρίζο : το momentum των ευρωεκλογών, η απώλεια μιας ιστορικής στιγμής, οι δυνατότητες(;) του διάχυτου σοσιαλιστικού χώρου, η αυριανή μέρα...

Πέρα  απ΄το γκρίζο : το momentum των ευρωεκλογών, η απώλεια μιας ιστορικής στιγμής, οι δυνατότητες(;) του διάχυτου σοσιαλιστικού χώρου, η αυριανή μέρα...

---------------------------------------------------------------------------------

του Ελευθέριου Τζιόλα

1. Τί παίχθηκε, τι χάθηκε και που βρισκόμαστε τώρα (από τις ευρωεκλογές μέχρι σήμερα).

 Στον πολιτικό χώρο που εξακολουθεί να φέρει τον τίτλο ΠΑΣΟΠΚ, χωρίς καμία πραγματική σχέση με ό,τι ιστορικά και ουσιαστικά ήταν το ΠΑΣΟΚ, -γιαυτό και χρησιμοποιώ τον αληθινό τίτλο του ‘’το κόμμα Βενιζέλου’’-, αλλά και στο ευρύτερο σοσιαλιστικό χώρο που δημιουργήθηκε μέσα από την φυγοκέντριση της κρίσης του, χάθηκε το τελευταίο καίριο momentum σημαντικών πρωτοβουλιών την περίοδο των ευρωεκλογών. Είτε πριν, με αυτόνομη κάθοδο συγκροτημένης δύναμης τους, είτε, ιδιαίτερα, μετά απ΄αυτές,  μετά την τραγική τέταρτη εν συνεχεία ήττα του.

Ιδιαίτερα, μετά την ήττα στις ευρωεκλογές, η συντονισμένη κινητικότητα που αναπτύχθηκε διαμόρφωνε όχι μόνο πολιτική αλλά και κοινωνική δυναμική συσπείρωσης και σύγκλισης δυνάμεων στην αναγκαιότητα ανάληψης και δημόσιας εκδήλωσης μίας μεγάλης, οργανωμένης, ενωτικής  πρωτοβουλίας με κεντρικό στόχο : ιδρυτική διαδικασία συγκρότησης  του ελληνικού σοσιαλιστικού χώρου, με κορύφωση της ιδρυτικό συνέδριο.

Η μετεκλογική περίοδος είχε, μάλιστα, προσδιορισθεί απ΄όλες τις δυνάμεις στο χώρο του ΠΑΣΟΚ, και από τον Ε.Βενιζέλο, αλλά, με έμφαση κι από τις ''αντιβενιζελικές'' συσπειρώσεις, ως περίοδος αποφάσεων και σοβαρών πρωτοβουλιών. δημιουργώντας προσδοκίες αλλαγής μείζονος χαρακτήρα σ΄όλη την κλίμακα των διακυβευμάτων (ηγεσία, ασκούμενη πολιτική, σχέσεις με την κυβέρνηση).  Εντόπιζαν, δηλαδή, άπαντες ότι μετά τις ευρωεκλογές η αναμέτρηση θα ήταν καθοριστική.  Μία απλή σύγκριση-αντιπαραβολή, στον χώρο των ''ανιβενιζελικών συσπειρώσεων'', των  στάσεων των ίδιων στελεχών (τότε, Ιούνιο 2014 και τώρα, Σεπτέμβριο 2014) μπορεί αβίαστα να οδηγήσει τον καθένα στο συμπέρασμα για το μέγεθος των ανακολουθιών, των σκοπιμοτήτων και των καιροσκοπισμών.  Καθώς, και να αντιληφθεί ότι οι εκτονώσεις τύπου Γ.Παπανδρέου (με την εκδήλωση της 1ης Σεπτεμβρίου), ενώ σχετίζονται με προσωπικές στοχεύσεις επιβίωσης του Γ.Παπανδρέου, απ΄τη μία, πουθενά δεν επηρεάζουν τις πραγματικές εξελίξεις και, από την άλλη, δεν έχουν καμία σχέση με τις το κεντρικό διακύβευμα, της (επαν)ίδρυσης του ελληνικού σοσιαλιστικού χώρου. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ενώ μία εβδομάδα πριν τη συγκεκριμένη εκδήλωση είχαν πυκνώσει οι αναφορές για ίδρυση νέου κόμματος από τον Γ.Παπανδρέου με ονομασία, μάλιστα, ''3η Σεπτεμβρίου'' και είχε ονοματισθεί κι ο γραμματέας του, τίποτα απ΄αυτά δεν ακούσθηκε, αντίθετα μάλιστα, διαψεύσθηκαν κι επίσημα, και όλα ξαναοδηγήθηκαν μέσα στο ''κόμμα Βενιζελου'', ο οποίος παρά τις αποδοκιμασίες  που οι οργανωτές αποδοκίμασαν,μετά, στα μέσα, ένιωθε κυρίαρχος στο παιχνίδι, όπου κανείς δεν του αρνούνταν την επικυριαρχία με πραγματικούς όρους.

Η ''απογοητευτική'' συγκυρία και η δυνατότητα  μιας νέας εποχής.

----------------------------------------------------------------------------

του Ελευθερίου Τζιόλα

H περίοδος στην οποία εισήλθαμε πυκνή εξελίξεων θα αποτελέσει το τέλος μιας πενταετίας που την χαρακτήρισε η ωμή επικυριαρχία  της ''τρόϊκας'' και των πολιτικών της με συνεργάτες της πολιτικές και κοινωνικές εγχώριες δυνάμεις του συντηρητικού τόξου, που στην ιστορική εξέλιξη της χώρας θα φέρουν αυτό το στίγμα βαρύ κι ανεξίτηλο.

Η νέα περίοδος που προδιαγράφεται με αφορμή την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, είτε με επίσπευση της, με πρόωρες εκλογές το Νοέμβρη 2014, είτε με εκλογές στις αρχές Μαρτίου 2015, θα είναι η μετα-τρόϊκας εποχή.

Αλλά, θα μπορούσε υπό ορισμένες προϋποθέσεις να είναι και μία νέα εποχή για την πατρίδα και την κοινωνία της.

Ως πολιτικός πρωταγωνιστής αυτής της περιόδου, ήδη, αναγνωρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, με ειδικό βάρος στον πρόεδρο του Α.Τσίπρα.

Η συγκυρία, τα στοιχεία της οποίας σε πρώτη ανάγνωση την δείχνουν  απογοητευτική (και στην τρέχουσα εξέλιξη της είναι, πράγματι),  διαμορφώνει, λόγω της πραγματικής αποτυχίας των πολιτικών της πενταετίας με την ταυτόχρονη  βύθιση της οικονομίας και τη συσσώρευση μιας πλατειάς δυσαρέσκειας σ΄όλη την κλίμακα της κοινωνίας, καίριες και μοναδικού χαρακτήρα, -μετά από πέντε χρόνια-, προϋποθέσεις για μια σημαντική μια ουσιώδη αλλαγή στόχων, πολιτικών και πορείας.

Η νέα ηγεσία της χώρας, μετά την οριακή στιγμή των επερχόμενων εθνικών εκλογών, οφείλει να αναδείξει και στην Ευρώπη και παντού αυτά τα στοιχεία : την αποτυχία της ασκηθείσας πολιτικής που συσσώρευσε βαριά και τραγικά αδιέξοδα και στην οικονομία και  στην κοινωνία και, ταυτόχρονα την ανάγκη, αλλά και την ετοιμότητα  ύπαρξης και  πραγματοποίησης μιας άλλης πολιτικής, ενός άλλου σχεδίου.

Η μεγάλη πρόκληση και η ιστορική ευθύνη. ---- του Ελευθερίου Τζιόλα

1.  Ο Οκτώβρης 2014.

'Έκλεισε, -όπως έκλεισε-, κι ο κύκλος των απολογισμών για τις ευρωεκλογές, καθώς και του ανασχηματισμού.

Τα κεντρικά αιτούμενα, τώρα, για τη νεοφιλελεύθερη συμμαχία των κομμάτων  που κυβερνά (Σαμαράς, Βενιζέλος) είναι : να ξεπεραστεί ο σκόπελος της Προεδρικής εκλογής το Μάρτιο 2015 και η διαπραγμάτευση για το χρέος να γίνει χωρίς την υπογραφή νέου Μνημονίου.

Και τα δύο δείχνουν ότι δεν μπορούν να επιτευχθούν.

Οι απόπειρες κέντρων του συστήματος και της νεοφιλελεύθερης συμμαχίας για ''νέα Ιουλιανά'', - εντός του τρέχοντος πολιτικού χρόνου και πριν το Φεβρουάριο 2015-, με συγκολλήσεις, υποσχετικές και συμπαρασυρμούς βουλευτών και τμημάτων κοινοβουλευτικών ομάδων, στην υπόθεση της Προεδρικής εκλογής , προαπαιτεί την παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας, την οποία, όμως, ουδείς μπορεί να θεωρεί δεδομένη, κάτω μάλιστα από παλλαϊκή κατακραυγή για τις ''νέο-ιουλιανές'' μεθοδεύσεις.

Η διαπραγμάτευση του χρέους το φθινόπωρο, δεν μπορεί να έχει οποιαδήποτε κατάληξη χωρίς ταυτόχρονη δέσμευση  σε νέα συμφωνία, ως το συνοδευτικό-συμπληρωματικό τμήμα της όποιας συμφωνίας ρύθμισης του χρέους, δηλαδή, νέο Μνημόνιο. Επίσης, η όποια συμφωνία  μ΄αυτό το γνώρισμα οφείλει να αποτυπωθεί σε νέα μέτρα και πολιτικές που θα διαπερνούν τον νέο Προϋπολογισμό, του 2015, και ο οποίος  θα πρέπει να κατατεθεί τέλος Οκτωβρίου και να ψηφισθεί. Η κυβερνητική πλειοψηφία κρέμεται πλέον σε τέσσερις βουλευτές,  πόσοι, αλήθεια, θα είναι σε θέση να ψηφίσουν  και  νέο Μνημόνιο και  έναν ανάλογο Προϋπολογισμό ;

Οι εκλογές τον Οκτώβρη 2014 εμφανίζονται πολύ πιθανές.

Και το μπλοκαρισμένο  σύστημα της σημερινής νεοφιλελεύθερης κυβερνητικής συμμαχίας, δεν μπορεί να αναμένει ότι ο λαός, θα τους χαριστεί και θα τους ξεμπλοκάρει, ξαναδίνοντας τους εντολή να συνεχίσουν την αποσάθρωση...

2. Η εναλλακτική προοπτική.

Tα πράγματα δείχνουν  ότι ο άξονας των εξελίξεων θα μετακινηθεί δραστικά, αριστερά.

Δύναμη κυρίαρχη στις παρούσες συνθήκες  στην οποία θα ανατεθούν καθήκοντα μιας άλλης, βιώσιμης,  ρεαλιστικής αλλά και βαθειά προοδευτικής πορείας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Μηδενισμός χρόνου, νέα περίοδος : στην αφετηρία... του Ελευθερίου Τζιόλα

1        1. Η 25η Μαίου, νέα περίοδος.

Τα αποτελέσματα της 25ης Μαίου θα είναι καθοριστικά.

Aνεξάρτητα κι από εκκλήσεις κομματικού πατριωτισμού, σκοπιμότητες ρόλων και φαρισαική διγλωσσία τα αποτελέσματα θα είναι καθοριστικά, προδιαγράφοντας τις ορίζουσες του νέου σκηνικού. 

Οι τρέχουσες, οι υφιστάμενες  προετοιμασίες  κυρίαρχης διαχείρισης των αποτελεσμάτων  είναι ολοφάνερο ότι δεν αντέχουν μπροστά στη δύναμη της λαϊκής ετυμηγορίας. 

Ενδεικτικό του πλήρους αδιεξόδου των  ηγεσιών των κυρίαρχων κομμάτων, ιδιαίτερα των δύο κυβερνητικών εταίρων, αποτελεί το γεγονός της ολοκληρωτικής αδυναμίας  τους για πρωτοβουλίες και του χαμηλότερου επιπέδου.  Η ανακύκλωση τους σε χιλιοειπωμένα μοτίβα που η εξελίξεις απορρίψανε και η κοινωνία  χλεύασε, δείχνει μια αδυναμία που έχει πάρει τη μορφή απομόνωσης !

Είναι βέβαιο ότι η δημόσια ζωή της χώρας θα εισέλθει σε νέα περίοδο  μετά την 26η Μαίου, με πιθανή νέα εκλογική αναμέτρηση το φθινόπωρο, ή/και νωρίτερα, και πάντως βέβαια την εντός δεκαμήνου, του Μαρτίου 2015.

Η πυκνότητα και το περιεχόμενο των εξελίξεων θα εξαρτηθούν από τις δυνατότητες, αλλά και τις αδυναμίες του ΣΥΡΙΖΑ και του διασκορπισμένου σοσιαλιστικού χώρου, από την πολιτική  συγκρότηση και τη στρατηγική , αλλά και τα ρήγματα και τις μοιραίες αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς κι από την ανασυγκροτημένη, ώριμη δύναμη του σοσιαλιστικού χώρου.

Η ''Ν.Δ.'', λοιπόν, επειδή αποτελεί για το σύστημα  τον ουσιαστικά μοναδικό  και έσχατο πολιτικό του πυλώνα, θα υποστηριχθεί με κάθε τρόπο και θα συγκεντρώσει σχεδόν το σύνολο των καθεστωτικών  δυνάμεων, όμως, το κόμμα του Βενιζέλου (που επιμένει να λαθροχειρεί χρησιμοποιώντας τον ιστορικό τίτλο του ΠΑΣΟΚ), αλλά και το ευκαιριακό μόρφωμα της ''ελιάς'' δεν θα έχει καμία τύχη, καταγράφοντας την τρίτη, καταλυτική του ήττα.

Νέα τροποποίση σκηνικού, ίδιοι κοινωνικοί στόχοι !

-----------------------------------------------------------------------

του ΕλευθερίουΤζιόλα

Το πολιτικό σκηνικό υφίσταται μετά την υπόθεση Μπαλτάκου νέα τροποποίηση.

Η θέση του Α.Σαμαρά και της κυβέρνησης επιδεινώνεται σοβαρά.  

Δίπλα  στην εκτεταμένη κοινωνική αγανάκτηση  από την  οικονομική πολιτική και τις εξουθενωτικές επιπτώσεις της, προστίθεται τώρα ένα θέμα εξαιρετικά ευαίσθητο για τον ελληνικό λαό (ακροδεξιές-φασιστικές λειτουργίες, σχέσεις και αλληλοϋποστηρίξεις), προκύπτει μία ευθεία προσβολή του για την έννοια και την ύπαρξη της δημοκρατίας, για τη λειτουργία των θεσμών και της δικαιοσύνης.

Παρά την όποια υποχώρηση των ιδεολογικών αντιστάσεων  και των δημοκρατικών  ανακλαστικών, τα αποθέματα του ελληνικού λαού σε τέτοιου είδους ζητήματα είναι πάντα τεράστια και μπορεί να αποδειχθούν καταλυτικά, ξετυλίγοντας έναν κύκλο απρόβλεπτων αυτή τη στιγμή εξελίξεων...

Αντιλήψεις σαν αυτές του Ε.Βενιζέλου, που λειτουργεί και συμπεριφέρεται ως βασιλικότερος όλων των βασιλέων της Δεξιάς ότι ''το θέμα θα ξεχαστεί'' και εν πάσει περίπτωσει ''κάντε  ότι είναι δυνατόν για να ξεχαστεί'', όχι μόνο δεν έχουν καμία απήχηση, παράγοντας νέα οργή δίπλα στην υφιστάμενη,  όχι μόνο εξανεμίζουν κάθε απομεινάρι κύρους του, όχι μόνο θυμίζουν εκείνο το αλήστου μνήμης ανάλογο του Μητσοτάκη για τη Μακεδονία (''σε δέκα χρόνια όλα θα έχουν ξεχασθεί''), αλλά  έχουν ήδη διαμορφώσει προνομιακό πεδίο για την  επαναφορά και ''αντεπίθεση'' του  Γ.Παπανδρέου,  που λειτουργεί, βέβαια, πάντα ως να μην έχει ο ίδιος καμία ευθύνη για όσα από τον ίδιο έχουν δρομολογηθεί, κλονίζοντας, πάντως,  την ήδη προβληματική, εξαιρετικά οριακή κυβέρνηση.  

Δηλαδή, ο Ε.Βενιζέλος, με τα λεγόμενα του παράγει, τελικά, το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιθυμεί και ο ίδιος και η κυβέρνηση. 

Τέτοιες καταστασεις (να σκοπεύεις αλλού και τελικά να στρέφεσαι ενατίον του εαυτού σου) είναι χαρακτηριστικές των φάσεων των κρίσεων, όπου καμία ενέργεια των παραγόντων δεν ευδοκιμεί, όπου δηλαδή,η αδυναμία τους είναι ολοκληρωτική. 

Ηδη, τα σενάρια για νέα κυβέρνηση  , ή/και  εκλογών, επιβεβαιώνουν  μία νέα απρόβλεπτη δυναμική που ξεπήδα από τη διατάραξη των ισορροπίων λόγω της υπόθεσης Μπαλτάκου, των προεκτάσεών της και των συσχετίσεων της με άλλα πολιτικά, αλλά και κοινωνικά θέματα.  

Το μίγμα στη σύνθεσή του είναι εκρηκτικό, αλλά μπορεί να αποδειχεθέι και στην πράξη και στην πραγματικότητα  εκρηκτικό...

Αν και το κυρίαρχο συστήμα δεν βλέπει και δεν θέλει εκλογές, ωστόσο σενάρια αλλαγής στη σύνθεση της κυβέρνησης, που μπορεί να περιλαμβάνει και τον πρωθυπουργό δεν  απορρίπτονται. Ιδιαίτερα,μάλιστα, όταν έτσι κι αλλιώς πεέπει να αναζητηθούν, και εν όψει των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών,  νέο σημείο και νέα σύνθεση συνέχισης της δεδομένης  πολιτικής και πορείας.

Θα μπορούσαν οι εξελίξεις να έχουν θετική έκβαση για τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό και υπό ποιές προϋποθέσεις ;

Ασφαλώς !

Οπως, πάντα, εξ άλλου σε τέτοιες περιπτώσεις κρίσης και αδιεξόδων της κυρίαρχης πολιτικής και αδυναμίας  άσκησης  της ηγεμονίας από τις δυνάμεις του συνασπισμού της πραγματικής οικονομικής εξουσίας. Επί πλέον, όταν, όπως στις παρούσες συνθήκες, υπάρχει ένα ζήτημα δημοκαρτικής ευαισθησίας του λαού, που μπορεί να προκαλέσει έναυσμα.

Οι ζητούμενες σχετικές προϋποθέσεις, αναφέρονται σ΄ έναν  πραγματικό εναλλακτικό συσχετισμό, στον οποίο,  επιγραμματικά, αλλά ουσιαστικά πρέπει να συντρέχουν τα παρακάτω :

-  Ενας πραγματικός εναλλακτικός συσχετισμός, του οποίου η πραγματική δύναμη δεν θα διαπιστώνονταν μόνο εκλογικά, αλλά περισσσότερο  κοινωνικά (συνασπισμος κονωνικών δυνάμεων που διαμορφώνουν μία νέα κοινωνική πλειοψηφία κια δυναμική).

-  Ενας πραγματικός εναλλακτικός συσχετισμός, του οποίου η πραγματική  ποιότητα θα αποτυπώνονταν στην ιδεολογική  του υπεροχή (αξίες, κώδικες, όραμα) και στην πολιτική του  επάρκεια (λόγος, προτεραιότητες, σχέδιο).

-  Ενας πραγματικός εναλλακτικός συσχετισμός, του οποίου η πραγματική ετοιμότητα για αλλαγή και  ευθύνες αλλαγής θα  εμφανιζόταν πρωτίστως στα υποκείμενά του (πολιτικά στελέχη, οικονομικά υποκείμενα παραγωγικής ανασυγκρότησης και ανάπτυξης).

Ελευθέριος Τζιόλας

Θεσσαλονίκη, 6 Απριλίου 2014.

Κατακερματισμός και εναλλακτικές του συστήματος και της κοινωνίας.

του Ελευθρίου Τζιόλα

--------------------------------------------------------------------------------------------------

 Η κρίση και οι εφαρμοσμένες κυρίαρχες πολιτικές για την απάντησή της των τελευταίων τεσσάρων (4) χρόνων έχουν αποφέρει τα πιο καταστροφικά αποτελέσματα στο οικονομικο επίπεδο.

Ο νέος κύκλος τώρα, είναι ο κύκλος των εκποιήσεων...

Ταυτόχρονα το πολιτικό σκηνικό, οι πολλιτικές δυνάμεις που υποστήριξαν, προωθησαν και εφάρμοσαν αυτές τις πολιτικές σε σύμπλευση και συνεργασία με την τρόϊκα και το σκληρό ευρωπαϊκό  σύστημα εξουσίας, σαν οι τοπικοί τους εντολοδόχοι, διέρχονται παρατεταμένη κρίση πολυκερματισμού.

Κάθε δύναμη που φέρει την κύρια ευθύνη δέχεται βαθειά την αποσαθρωτική επίδραση στις γραμμές της. Το ΠΑΣΟΚ, με τον Γ.Παπανδρέου στην πρώτη φάση και τον Β.Βενιζέλο κατόπιν μέσα σε τρισήμιση (3,5) χρόνια κατακρημνίσθηκε από το 43,3% στο 12,3% και τώρα, πέρα από την ανυποληψία, αντιμετωπίζει το φάσμα της ύπαρξης του ή μή, ενώ από τον πρώην οργανωμένο χώρο του ήδη έχουν προέλθει παραπάνω από έξη (6) κινήσεις και σχήματα, δείγματα του πολυκερματισμού αλλά και του υποκειμενικού ελλείματος  νέας ενοποιητικής διεξόδου....

Η ''Ν.Δ.", παρά την ιδεολογική και πολιτική συγκρότησή της στο πλαίσιο των αρχών του νεο-φιλελευθερισμού και των συντηρητικών πολιτκών, -ενώ θα ανέμενε κανείς, λόγω αυτών των στοιχείων, να δείξει  μεγαλύτερε και σε χρονικό βάθος αντοχές-, δέχεται βαθειά την επίδραση της κρίσης με σοβαρές τάσεις φυγόκεντρες.

Παρά το γεγονός ότι η ''Ν.Δ.'' κι ο Α.Σαμαράς θα εξακολουθήσουν να είναι ο κυρίρχος πόλος στη νεο-φιλευθέρη πολιτική συμμαχία/συνεργασία που το γερμανικό ιμπέριουμ και οι πραγματικοί κυρίαρχοι (ευρωπαίοι και ντόπιοι) θα εμπιστεύονται για να κυβερνά, η κρίση πολυκερματισμού θέτει για όλους αυτούς το ζήτημα των ικανών (να υπάρξουν και επιβιώσουν) συμμαχιών.

'Ενα τοπίο, όπου το κόμμα Βενιζέλου θα καταγράφει 5% και η ''Ν.Δ.'' του Α.Σαμαρά θα αγκομαχάει στο 23 -24%, δηλαδή, όπου η νεο-φιλελεύθερη συμμαχία θα αποτελεί λιγότερο απο το 30% του ελληνικού λαού (στην πραγματικότητα πολύ κάτω απ΄αυτό, το 30%, αν υπολογισθεί και η άρνηση νομιμοποίησης που αντιπροσωπεύει η αποχή και το άκυρο), τότε τα πράγματα για όλους αυτούς  είναι  πολύ κρίσιμα, το, δε, ενδεχόμενο της πολιτικής κατάρευσης τους δεν είναι σενάριο του μακρινού μέλλοντος.

Αντιλάμβάνεται, τώρα, κάθε αντικειμενικός αναλυτής, γιατι υπάρχει αυτή η μεγάλη ''πρεμούρα'', αυτή η ποικιλόμορφη υποστήριξη σχημάτων όπως οι ''58'' και των συμπληρωματικών διεργασιών στον χώρο του ελληνικού ''εκσυγχρονισμού'', που στην ουσία και στην προπτική τους ήταν, είναι και επιθυμούν να διαδραματίσουν, στα πλαίσια κεντικότερων σχεδιασμών, ρόλο διασωστικό, ανανεωμένης εκδοχής της νεο-φιλελεύθερης συμμαχίας και της ουσιατικά ίδιας πολιτικής.

Η σημασία των επαφών Σβόμποντα και του μηνύματος Σουλτς ήταν χαρακτηριστικά και εύγλωττα. Το κόμμα Βενιζέλου (η τυπική σφραγίδα ΠΑΣΟΚ), οι ''58'' (με τη νέα τους κομματική ονομασία) και η ΔΗΜΑΡ (που βρίσκεται υπό πίεση και εσωτερικήα πό τη μειοψηφία της και εξωτερική από τα κέντρα και το παρασκήνιο) αποτελούν για τους δύο  σοσιαλδημοκράτες, προνομιούχους κυβερνητικούς συνεργάτες του Β.Σόϊμπλε, που μιλούν εκ μέρους του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, τη μόνη σωστή και αποδεκτή λύση για την ''εκπροσώπηση'' τους στην Ελλάδα !... Η ομπρέλλα του Ε.Σ.Κ. θα δοθεί και θα καλύψει αυτές τις δυνάμεις, με άμεσους στόχους : και τις επιδιώξεις εκλογής Σούλτς, αλλά και  προετοιμασίας νέου κυβερνητικού συνεργατικού σχήματος στην Ελλάδα, εν όψει του ενδεχόμενου κατάρρευσης, λόγω ευρωεκλογικών ποσοτών, του υπάρχοντος.

Σ΄αυτό το περιβάλον, μ΄αυτά τα ενδεχόμενα, ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς αρνητικές επιβαρύνσεις μνημονιακές και άλλες, ως η κύρια αντιπολιτευτική δύναμη αυτή την περίοδο, επωμίζεται ευθύνες καίριες και ζωτικές για τη διέξοδο, την ανάκαμψη και μια άλλη πορεία.

Οι αδυναμίες και αντιφάσεις του στο πραγραμματικό πεδίο ( για το χρέος, για τις μνημονιακές συμβάσεις, για το σχέδιο ανάκαμψης/ανάπτυξης και την χρηματοδότηση του, για τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας και την συγκεκριμενοποίηση των οικονομικών παικτών που θα συγκροτήσουν την ατμομηχανή της επανεκίνησης), τα οργανωτικά κενά και  ελλείματα παντού στην Ελλάδα και σε κρίσιμους κοινωνικούς τομείς (όπου το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξακολουθεί να είναι στην περίοδο που κατέγραφε 4%), τα στελεχιακά κενά και οι προφανείς σχετικές ανεπάρκειες ικανοτήτων, ωριμότητας και βάθους. Αυτές οι τρείς κατηγορίες ελλειμάτων άμεσου χαρακτήρα, -με την έννοια της κυβερνητικής ετοιμότητας και ωριμότητας-, θα αποδειχθούν καθοριστικές, αν εντατικά και σχεδιασμένα, επειγόντως πλέον, δεν απαντηθούν θετικά, αξιόπιστα  και ολοκληρωμένα.

Δίπλα σ΄αυτά, υπάρχουν δύο ακόμα μείζονος σημασίας θέματα : πρώτο, το εύρος και το βάθος των συμμαχιών  (πολιτκών και κοινωνικών) σε Ευρώπη και Ελλάδα και, δεύτερο, η απόκλιση έως κια αποστασιοποίηση δυνάμεών του από την αριστεπή του πτέτυγα για την ανάληψη και άσκηση κυβερνητικής εξπουσίας.

Τα πράγματα θα ήταν ποιοτικά διαφορετικά στο σύνολό τους και στην προοπτική τους, αν εκτός από τις περιορισμένες δυνάμεις της πλειοψηφίας της ΔΗΜΑΡ και του Φ.Κουβέλη, από τον χώρο του πρώην οργανωμένου ΠΑΣΟΚ, το ριζοσπαστικό, προοδευτικό δυναμικό του, που στην προηγούμενη διαδρομή του καταγράφονταν σαν η πλουραλιστική αριστερά του ΠΑΣΟΚ με ρίζες σε δημιουργικά τμήματα της  κοινωνίας, και το οποίο την περίοδο αυτή βρίσκεται ανένταχτο, έχοντας σταθερό προοδευτικό-σοσιαλιστικό προσανατολισμό, αποφάσιζε να προχωρήσει σε ιδρυτική πρωτοβουλία σύνθεσης και ανοικοδόμηησης του ελληνικού σοσιαλιστικού πόλου.

Η ιδρυτική αυτή πράξη, της σύνθεσης και ανοικοδομησης του ελληνικού σοσιαλιστικού πόλου, θα συνιστούσε μείζον πολιτκό-κοινωνικό γεγονός, δίνοντας άλλη δυναμική και ποιότητα στα αριστερά του πολιτικού σκηνικού της χώρας, διευρύνοντας πολιτικά και βαθαίνοντας κοινωνικά το δημοκρατικό τόξο, διαμορφώνοντας όρους μιάς νέας, βιώσιμης και στοιχειοθετηένης εναλλακτικής κυμερνητικής συνεργασίας.

Πολλά πράγματα στις εξελίξεις και για τις μελλοντικές προοπτικές, θα εξαρτηθούν κι από τη στάση και τις επιλογές των δυνάμεων και των στελεχών αυτού του χώρου, που πρέπει να τονισθεί ότι φέρουν ευθύνες μ΄αυτό το περιεχόμενο  και να υπογραμμισθεί ότι δεν έχουν, πλέον, περιθώρια χρόνου...

Ελευθέριος Τζιόλας.

Θεσσαλονίκη, 15 φεβρουαρίου 2014

H αδυναμίες της Αριστεράς  καθορίζουν το μέλλον.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
του Ελευθέριου Τζιόλα 

H δικομματική μνημονιακή κυβέρνηση  ισχυρίζεται ότι δεν χρειάζεται άλλο δάνειο, παρά μόνο χρονική παράταση αποπληρωμής (!!).
Κανείς δεν τους παίρνει σοβαρά, πιά, υπόψη... Και οι εμπειρότεροι γνωρίζουν ότι δεν διαθέτουν κανένα δικό τους σχέδιο κι ότι θα πράξουν ότι τους υποδείξουν.
Πρώτος και καλύτερος ο θεματοφύλακας της επικυριαρχίας και του ''γερμανικού ιμπέριουμ'' ο Β. Σόϊμπλε. Ετοιμάζει νέο δάνειο τάξεως 20 δισ. ευρώ, περιτυλίγοντας -το κατάλληλα για να εξυπηρετήσει και τις πολιτικές σκοπιμότητες τις περιόδου και την σοβαρή πιθανότητα ''επικίνδυνης αστάθειας από την άνοδο της Αριστεράς''.
Δάνειο, λέει, χωρίς άλλες επιβαρύνσεις για την χειμασμένη ελληνική κοινωνία !! Ποιοί το λένε ; Σε ποιούς ; Μετά από ποιά πορεία βύθισης κι αποσάθρωσης ; Και σε ποιά στιγμή ;
Γίνονται φανερά τα παρακάτω :
1. Τα πραγματικά κέντρα διαισθάνονται ότι η ελληνική κοινωνία μη έχοντας αλλο -τι να χάσει μπορεί να οδηγήσει στο χαμό και άλλους... Και η χρονική αυτή στιγμή έχει προαγγελθεί, είναι εκείνη που όλη η Ευρώπη θα κοιτάζει στο Νότο και ιδιάιτερα στην Ελλάδα (Μαϊος 2014) : Σαν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου...
2. Η μεγάλη υπόθεση : για μιά άλλη προπτική, παρ΄όλα αυτά, μπορεί να αστοχήσει και η υπαναχώρηση να αποδειχθεί μοιραία, από δύο αδυναμίες που ήδη δείχνουν τα σημάδια τους.

Συγκεκριμένα : Η πρώτη αφορά στις αντιφάσεις, τα κενά και τα ρήγματα στην προοδευτική ελληνική αντιπολίτευση και ιδιαίτερα στην κυρίαρχη, σήμερα, δύναμη της, το ΣΥΡΙΖΑ (όπου, με τις επιλόγές του στις περιφερειακές-δημοτικές  εκλογές μπορεί να ''γκριζάρει'' την προοπτική βέβαιης επικράτησής του, μετατρέποντας ένα κερδισμένο παιχνίδι σε ''ντέρμπυ'', αλλά και να οπισθοχωρίσει σοβαρά λόγω των πολύ σημαντικών πολιτικών ρηγμάτων, οργανωτικών και στελεχιακών κενών του).

Η δεύτερη αδυναμία, αφορά στην Ευρωπαϊκή Αριστερά, και κατά τρόπο, σημαδιακό επιφορτίζει πάλι το ΣΥΡΙΖΑ, αφού επικεφαλής της ευρωπαϊκής αριστεράς είναι ο Α.Τσίπρας. Σε τμήματα της ευρωπαϊκής αριστεράς φαίνεται ότι εκείνη η εκτίμηση ''περί πολιτικών εκπροσώπων της εργατικής αριστοκαρτίας των ιμπεριλαιστικών κέντρων'' έχει πλήρη εφαρμογή, ιδιαίτερα, μάλιστα, στις μέρες μας, την εποχή τούτη της βαθειάς και παρατεταμένης κρίσης. Και δεν μιλάμε εδώ για την πλήρως αφομοιωμένη-ενσωματωμένη σοσιαλδημοκρατία, αλλά σημαντικό μέρος της άλλης, ριζοσπαστικής Αριστεράς (όπου, π.χ., εμβληματική, αλλά και επιβεβαιωτική της κριτικής μας, είναι η θέση της ''Die Linke''). H ευρωπαϊκή αριστερά βρίσκεται πολύ πίσω από τα πραγματικά διακυβεύματα, για σήμερα και για το αύριο. Ενώ, καταθλιπτικό αποβαίνει το βάρος τμημάτων της, όπου αντί για ένα συνολικό, αποφαστικό  σχέδιο αλλαγής και μετασχηματισμού της Ευρώπης και έξοδου των βασανισμένων περιοχών του Νότου από την καταστροφική κρίση, κυριαρχούν μητροπολιτικές αντιλήψεις και οικονομικοί εθνοκεντρισμοί.
Από την έγκαιρη και καλοσχεδιασμένη αντιμετώπιση αυτών των δύο αδυναμίων θα κριθούν πολλά για το άμεσο μέλλον της Ελλάδας, της Ευρώπης, των κοινωνιών τους και των προπτικών τους.
Από την πρώτη στιγμή, αλλά και πολύ παλαιότερα, υποστηρίζαμε ότι υ Λύση στο πρόβλημα εξόδου από την κρίση αρθρώνεται σε δύο αλληλοσυπληρούμενα επίπεδα : το εθνικό (ελλαδικό-ελληνικό) και το ευρωπαϊκό, με όλες τους τις αντιστοιχήσεις : πολιτικές, κοινωνικές, ιδεολογικές, παραταξιακές.

Θεσσαλονίκη, 9 Φεβροαρίου 2014 

Η ζωτικά αναγκαία πρωτοβουλία σύγκλισης, ενιαιοποίησης.

-----------------------------------------------------------------------------------

H χώρα έχει μπεί μάλλον σ΄έναν αυτόματο χρηματο-οικονομικό πιλότο ολοκληρωτικής εξουθένωσης...

Σ΄έναν αυτόματο μηχανισμό σύνθλιψης, για τον οποίο το μεν κέντρο του γερμανικού ιμπέριουμ λίγη πλέον σημασία αποδίδει πιστεύοντας ότι έχει λύσει το ενοχλητικό ''ελληνικό πρόβλμα'' με μηδαμινό πολιτικό κόστος και τεράστια οικονομικά οφέλη, η δε κυρίαρχη οικονομικό-κοινωνική ελληνική τάξη και το υποτακτικό κυβερνητικό σύστημα πορεύονται άνευ ανακλαστικών και πρωτοβουλιών...  

Πραγματική ηγετική δύναμη με κοινωνική σύνθεση, κοινωνικά χαρακτηριστικά και κοινωνική προοπτική δεν υπάρχει συγκροτημένη. Ηγετική πολιτική δύναμη με στοιχεία πραγματικής ηγεμονίας, εναλλακτικού προγράμματος διεξόδου και μετασχηματισμού, ενοποίησης δυνάμεων για τη σύμπτηξη πλειοψηφικού συνασπισμού δεν υπάρχει με όρους βαθύτερους, πραγματικούς και ανθεκτικούς.

Στο τοπίο της κρίσης, δηλαδή, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, δεν υπάρχουν οι θεμελειώδεις προϋποθέσεις για βαθύτερη, ουσιαστική, εναλλακτική έξοδο.

Η εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί, πράγματι, να λάβει πολύ μεγάλη έκταση, όπως και η κυριολεκτική συντριβή των δύο κυβερνητικών εταίρων, με το αποτελίωμα του κόμματος του Βενιζέλου και την συντριπτική, μέχρι υπαρξιακής υποστάσεως, ήττα της ''Ν.Δ.'',  θα έχει μέσα της ένα (συν)ταρακτικό μήνυμα, θα εκφράζει μιά βαθειά κοινωνική διάθεση για ριζική  στροφή και μια νέα αρχή, αλλά θα βρίσκεται και ενώπιον των αναφερθέντων καίριων αδυναμιών (έλλειμα κοινωνικού συνασπισμού-ατμομηχανής της εξόδου και της ανόρθωσης, έλλειμα πραγματικής ηγετικής πολιτικής δύναμης και συμμαχιών  στην Ευρώπη και στην Ελλάδα).

Κάθε, λοιπόν, προσπάθεια και πρωτοβουλία που τοποθετείται στο προοδευτικό χώρο και συσχετίζει την ύπαρξη και τη δράση της με την εναλλακτική διέξοδο από τη σημερινή κρίση, έχοντα υπόψη της τα παραπάνω, πρέπει  με τη συμβολή της να στοχεύει στην υπέρβαση αυτών των αδυναμιών.

Η αναγκαιότητα ύπαρξης-συνδιαμόρφωσης ενός ρεύματος, μίας κοίτης σύγκλισης και σύμπλεξης των δυνάμεων που είναι ριζικά αντίθετοι με την ασκούμενη πολιτική και ουσιαστικά τοποθετημένοι για μια γνήσια εναλλακτική στρατηγική διεξόδου, είναι το κυρίαρχο καθήκον τους.  

Η σύνεχιση της πολυδιάσπασης και του πολυκερματισμού, αλλά και οι λογικές της περιχαράκωσης στον απαξιωμένο κομματικό μικρόκοσμο, των μικροϊδιοκτησιακών συνδρόμων, των παγιδευτικών εξαρτήσεων από ξεπερασμένα ιδεολογήματα και μοιραία πρόσωπα, έπρεπε να είχαν  τελειώσει  οριστικά και αποφασιστικά, προ πολλού.  Σ΄αυτήν εδώ την κατηγορία συγκαταλέγονται όλες οι κινήσεις, ομαδοποιήσεις και τα αποδεσμευένα στελέχη του πρώην οργανωμένου χώρου του ΠΑΣΟΚ ( ''Αριστερή Πρωτοβουλία'', ''Κίνηση 75'',  Σοσιαλιστές του Βορρά (Λίγκα του Βορρά), Πρωτοβουλία για Σοσιαλιστικό Κόμμα, '' Έλληνες Σοσιαλιστές'', ''Κίνηση των 101'', Συσπειρώσεις Ριζοσπατών σε κλαδικούς τομείς, κλπ).  Ήδη, είναι αργά... Και για ορισμένα πράγματα, όπως η έναρξη της διαδικασίας συσσωμάτωσης, ενιαιοποίησης της σύγκλισης και της αυτόνομης πορείας , είναι πολύ αργά !

Η συσσωμάτωση όλων αυτών των δυνάμεων αποτελεί και για τα γενικότερα ζητούμενα, όπως αναφέρθηκαν, καθοριστική συμβολή, διαμορφώντας μία νέα δυναμική για εναλλακτική συμμαχική  προπτική της ευρύτερης Αριστεράς (μαζί με ΣΥΡΙΖΑ και την πλειοψηφία της ΔΗΜΑΡ). Αλλά,  και για τις ίδιες τις δυνάμεις με τα χαρακτηριστικά που φέρουν μέσα από την μακρά διαδρομή τους, αποτελεί τη μόνη προοπτική. Σε άλλη περίπτωση, το όποιο σημαντικό τους ''κεφάλαιο'' ή θα διαχυθεί σχεδόν ανεκμετάλλευτο, ή θα τύχει της χειρότερης δυνατής αξιοποίησης, όπως έχει συμβεί και σε άλλες περιπτώσεις, αλλων χώρων, στο παρελθόν...

Αυτό το καθήκον δεν μπορεί ούτε να παρακάμπτεται, ούτε να υποστέλεται, ούτε να λαθροδιαχειρίζεται. Όσοι, μιλούν, μεν, και γράφουν αντιπολιτευτικά, δεν πράττουν, όμως, ανάλογα με τις ζωτικές ανάγκες για την ύπαρξη μιάς στιβαρής, προοδευτικής και με εκτόπισμα συγκροτημένης δύναμης, αυτοί προσφέρουν, τελικά, υπηρεσία, στην διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης εξουθένωσης και, από τα πράγματα, μετέχουν και στην υπόσκαψη κάθε εναλλακτικής διεξόδου.

Όσοι, δε, πιστεύουν ότι μετά το φοβερό Μάϊο 2014 είναι ο κατάλληλος χρόνος, ας γνωρίζουν ότι τότε θα έχει προηγηθεί όλων αυτών (των ''πεφωτισμένων'') και θα έχει αποφασίσει ο απλός πολίτης με την ψήφο του και την εντολή του !

Το έχουμε, ξαναπεί, οι καιροί ού μενετοί.

''Και, ο δρόμος μας καλεί '' !

Η ζωτικά αναγκαία πρωτοβουλία σύγκλισης, ενιαιοποίησης.

-----------------------------------------------------------------------------------

H χώρα έχει μπεί μάλλον σ΄έναν αυτόματο χρηματο-οικονομικό πιλότο ολοκληρωτικής εξουθένωσης...

Σ΄έναν αυτόματο μηχανισμό σύνθλιψης, για τον οποίο το μεν κέντρο του γερμανικού ιμπέριουμ λίγη πλέον σημασία αποδίδει πιστεύοντας ότι έχει λύσει το ενοχλητικό ''ελληνικό πρόβλμα'' με μηδαμινό πολιτικό κόστος και τεράστια οικονομικά οφέλη, η δε κυρίαρχη οικονομικό-κοινωνική ελληνική τάξη και το υποτακτικό κυβερνητικό σύστημα πορεύονται άνευ ανακλαστικών και πρωτοβουλιών...  

Πραγματική ηγετική δύναμη με κοινωνική σύνθεση, κοινωνικά χαρακτηριστικά και κοινωνική προοπτική δεν υπάρχει συγκροτημένη. Ηγετική πολιτική δύναμη με στοιχεία πραγματικής ηγεμονίας, εναλλακτικού προγράμματος διεξόδου και μετασχηματισμού, ενοποίησης δυνάμεων για τη σύμπτηξη πλειοψηφικού συνασπισμού δεν υπάρχει με όρους βαθύτερους, πραγματικούς και ανθεκτικούς.

Στο τοπίο της κρίσης, δηλαδή, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, δεν υπάρχουν οι θεμελειώδεις προϋποθέσεις για βαθύτερη, ουσιαστική, εναλλακτική έξοδο.

Η εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί, πράγματι, να λάβει πολύ μεγάλη έκταση, όπως και η κυριολεκτική συντριβή των δύο κυβερνητικών εταίρων, με το αποτελίωμα του κόμματος του Βενιζέλου και την συντριπτική, μέχρι υπαρξιακής υποστάσεως, ήττα της ''Ν.Δ.'',  θα έχει μέσα της ένα (συν)ταρακτικό μήνυμα, θα εκφράζει μιά βαθειά κοινωνική διάθεση για ριζική  στροφή και μια νέα αρχή, αλλά θα βρίσκεται και ενώπιον των αναφερθέντων καίριων αδυναμιών (έλλειμα κοινωνικού συνασπισμού-ατμομηχανής της εξόδου και της ανόρθωσης, έλλειμα πραγματικής ηγετικής πολιτικής δύναμης και συμμαχιών  στην Ευρώπη και στην Ελλάδα).

Κάθε, λοιπόν, προσπάθεια και πρωτοβουλία που τοποθετείται στο προοδευτικό χώρο και συσχετίζει την ύπαρξη και τη δράση της με την εναλλάκτική διέξοδο από τη σημερινή κρίση, έχοντα υπόψη της τα παραπάνω, πρέπει  με τη συμβολή της να στοχεύει στην υπέρβαση αυτών των αδυναμιών.

Η αναγκαιότητα ύπαρξης-συνδιαμόρφωσης ενός ρεύματος, μίας κοίτης σύγκλισης και σύμπλεξης των δυνάμεων που είναι ριζικά αντίθετοι με την ασκούμενη πολιτική και ουσιαστικά τοποθετημένοι για μια γνήσια εναλλακτική στρατηγική διεξόδου, είναι το κυρίαρχο καθήκον τους.  

Η σύνεχιση της πολυδιάσπασης και του πολυκερματισμού, αλλά και οι λογικές της περιχαράκωσης στον απαξιωμένο κομματικό μικρόκοσμο, των μικροϊδιοκτησιακών συνδρόμων, των παγιδευτικών εξαρτήσεων από ξεπερασμένα ιδεολογήματα και μοιραία πρόσωπα, έπρεπε να είχαν  τελειώσει  οριστικά και αποφασιστικά, προ πολλού.  Σ΄αυτήν εδώ την κατηγορία συγκαταλέγονται όλες οι κινήσεις, ομαδοποιήσεις και τα αποδεσμευένα στελέχη του πρώην οργανωμένου χώρου του ΠΑΣΟΚ ( ''Αριστερή Πρωτοβουλία'', ''Κίνηση 75'',  Σοσιαλιστές του Βορρά (Λίγκα του Βορρά), Πρωτοβουλία για Σοσιαλιστικό Κόμμα, '' Έλληνες Σοσιαλιστές'', ''Κίνηση των 101'', Συσπειρώσεις Ριζοσπατών σε κλαδικούς τομείς, κλπ).  Ήδη, είναι αργά... Και για ορισμένα πράγματα, όπως η έναρξη της διαδικασίας συσσωμάτωσης, ενιαιοποίησης της σύγκλισης και της αυτόνομης πορείας , είναι πολύ αργά !

Η συσσωμάτωση όλων αυτών των δυνάμεων αποτελεί και για τα γενικότερα ζητούμενα, όπως αναφέρθηκαν, καθοριστική συμβολή, διαμορφώντας μία νέα δυναμική για εναλλακτική συμμαχική  προπτική της ευρύτερης Αριστεράς (μαζί με ΣΥΡΙΖΑ και την πλειοψηφία της ΔΗΜΑΡ). Αλλά,  και για τις ίδιες τις δυνάμεις με τα χαρακτηριστικά που φέρουν μέσα από την μακρά διαδρομή τους, αποτελεί τη μόνη προοπτική. Σε άλλη περίπτωση, το όποιο σημαντικό τους ''κεφάλαιο'' ή θα διαχυθεί σχεδόν ανεκμετάλλευτο, ή θα τύχει της χειρότερης δυνατής αξιοποίησης, όπως έχει συμβεί και σε άλλες περιπτώσεις, αλλων χώρων, στο παρελθόν...

Αυτό το καθήκον δεν μπορεί ούτε να παρακάμπτεται, ούτε να υποστέλεται, ούτε να λαθροδιαχειρίζεται. Όσοι, μιλούν, μεν, και γράφουν αντιπολιτευτικά, δεν πράττουν, όμως, ανάλογα με τις ζωτικές ανάγκες για την ύπαρξη μιάς στιβαρής, προοδευτικής και με εκτόπισμα συγκροτημένης δύναμης, αυτοί προσφέρουν, τελικά, υπηρεσία, στην διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης εξουθένωσης και, από τα πράγματα, μετέχουν και στην υπόσκαψη κάθε εναλλακτικής διεξόδου.

Όσοι, δε, πιστεύουν ότι μετά το φοβερό Μάϊο 2014 είναι ο κατάλληλος χρόνος, ας γνωρίζουν ότι τότε θα έχει προηγηθεί όλων αυτών (των ''πεφωτισμένων'') και θα έχει αποφασίσει ο απλός πολίτης με την ψήφο του και την εντολή του !

Το έχουμε, ξαναπεί, οι καιροί ού μενετοί.

''Και, ο δρόμος μας καλεί '' !