"Στις Δημοκρατίες δεν υπάρχει αδιέξοδο". Είναι αλήθεια ;

Η περίπτωση του μεταναστευτικού.

-----------------------------------------------------------------------------

του Ελευθέριου Τζιόλα

Κάτω απ΄την Ομόνοια, πάνω απ΄την Κασσσάνδρου...

..................................................................................

Κάντε μια  βόλτα στους δρόμους κάτω από την Ομόνοια στην Αθήνα , στην μεγάλη εκείνη περιοχή από Ομόνοια μέχρι πλατεία Μεταξουργείου, στο κέντρο της πρωτεύουσας.  Κάντε τη βόλτα, μόνος σας, νύχτα... Κάντε  μια βόλτα πάνω από την Κασσάνδρου  στη Θεσσαλονίκη, ή, στην περιοχή πέρα από τα Δικαστήρια... Κατεβείτε  στην πλατεία Βικτωρίας στην Αθήνα,  ή περπατήστε στην περιοχή πέρα από την πλατεία Αμερικής. Δεν χρειάζεται ο ''σκληρός''  Άγιος Παντελεήμονας  της Αθήνας. Κατεβείτε, τώρα που καλυτερεύει ο καιρός, βράδυ στην πλατεία Ναυαρίνου... Οπωσδήποτε έχετε μοιραστεί στιγμές και εικόνες, όχι του καταναλωτικού τηλεοπτικού θεάματος, αλλά της πραγματικότητας των  κέντρων - καταυλισμών δυτικά και ανατολικά της Θεσσαλονίκης...

Αναλογισθείτε τα συναισθήματα που αισθανθήκατε, το ψυχολογικό κλίμα που σας περιέβαλε; Αναρωτηθήκατε, αν μπορείτε να ζήσετε σ΄αυτούς τους χώρους ; Αναρωτηθήκατε αν μπορείτε να εργασθείτε σ΄ αυτούς τους χώρους ; Αναρωτηθήκατε που πάνε τούτες οι καταστάσεις ;

Άνθρωποι με μνήμη, με πείρα και κρίση, νομίζω, δεν ξεγελιέστε. Δεν χρειάζεται να είσαι ο εμπειρότερος αστυνομικός για να αντιληφθείς  το περιβάλλον ανομίας, διακίνησης ναρκωτικών,  απροκάλυπτης πορνείας, διάχυτης ανασφάλειας. Ούτε ο σοφότερος κοινωνιολόγος για να αξιολογήσεις το γλωσσικό και πολιτιστικό χάσμα,  ταυτόχρονα, με τα  δίκτυα παρανομίας, ''μαύρου χρήματος'' και ''νονών'' εκμετάλλευσης με βάση τους  θρησκευτικούς και φυλετικούς κανόνες.  

Μπροστά  σ΄ όλα αυτά, ανθρωπιστικά δάκρυα και ρητορείες περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υποκριτικά ή αληθινά δεν υπάρχουν, δεν αντέχουν. Ούτε εύκολος  αντιρατσισμός  και παρήγορη φιλανθρωπία. Όμως, ούτε και αίσθημα ασφάλειας, ούτε αίσθημα ''κοινής σχέσης  και ταύτισης'' μπορεί να υπάρξει ή να προαχθεί.

Σκέφτεσαι, πράγματι, ότι ιδεοληπτικοί κυβερνητικοί δήθεν αριστεροί, εύποροι αριστερίζοντες, ιδιοτελείς ΜΚΟ και μεταμοντέρνοι φιλελεύθεροι αστοί, από απόσταση ασφαλείας,  παραδίδουν αντιρατσιστικά  μαθήματα σε ανθρώπους των λαϊκών τάξεων που βιώνουν το πρόβλημα  κάθε μέρα, συνεχώς και σε μεγαλύτερη ένταση.

Κάθε μέρα, μέσα σε τούτη την εξοντωτική κρίση, στη γειτονιά τους : με τα ''γκέτο'' Αφγανών, Πακιστανών, Ιρακινών,  Σουδανών  να επεκτείνονται και να δυναμώνουν,  οι άνθρωποι των ελληνικών λαϊκών τάξεων νοιώθουν ξένοι και απειλούμενοι στο ζωτικό τους χώρο. Στη δουλειά τους,  ο ανταγωνισμός  με την ''μαύρη'' και κακοπληρωμένη εργασία των μεταναστών, γιγαντώνει  γιαυτούς  το αδιέξοδο της ανεργίας και  τους συνθλίβει. Στα  μπουκωμένα  και αποδιαρθρωμένα δημόσια νοσηλευτικά  ιδρύματα, η ασφαλιστική  τους αδυναμία, - λόγω της χρόνιας ανεργίας ή των αναγκαστικά απλήρωτων οφειλών τους -, τους κατατάσσει στις υπηρεσίες υγείας και νοσηλείας χαμηλότερα από κάθε μετανάστη.  Στο δημόσιο σχολείο, η προϋπάρχουσα  πτώση του επιπέδου του, γίνεται πλέον κατακόρυφη, χωρίς, επί πλέον, ουσιαστικές, ειδικές πολιτικές ενσωμάτωσης  και πολιτιστικής ένταξης για τα παιδιά των μεταναστών, με τις ταχύτητες στην εκπαίδευση και την ποιότητα της να προσδιορίζονται από την πιο χαμηλή.  Στην περιβάλλουσα κοινωνία, οι άνθρωποι των λαϊκών τάξεων βιώνουν  τη γλώσσα τους, τον τρόπο  σκέψης και ζωής τους, και τις  πολιτιστικές του αναφορές να διαβρώνονται, να αποσαθρώνονται και να χάνονται, ενώ αναδύονται  δίπλα τους πρότυπα ισλαμικά βαθαίνοντας τα χάσματα. Ενώ, συνεχώς και περισσότεροι χώροι ισλαμικής θρησκείας οργανώνονται και εντείνονται τα φαινόμενα φονταμενταλισμού. 

Σκέφτεσαι ότι, μπροστά σ΄ αυτό το πιεστικό, πολύπτυχο, επεκτεινόμενο ζήτημα, όσοι εστιάζουν αποκλειστικά στην ανθρωπιστική πτυχή, όσοι ρητορεύουν αντιρατσιστικά,  αδιαφορώντας για τα προκαλούμενα εκρηκτικά προβλήματα των λαϊκών και μικρομεσαίων τάξεων, τις κοινωνικές τους παρενέργειες και τα προβλήματα δημόσιας ασφάλειας φέρνουν το αντίθετο από το επιθυμούμενο  αποτέλεσμα, προσφέρουν το έδαφος για την ανάπτυξη της δράσης και της προπαγάνδας των αντίπαλων, των ακροδεξιών, ξενοφοβικών  δυνάμεων, τους  επιτρέπουν να αποκτήσουν κοινωνικό έρεισμα  και  να χειραγωγήσουν  ορισμένο κοινωνικό δυναμικό. Με αυτόν τον τρόπο, δυνάμεις που δηλώνουν αντιρατσιστικές ρίχνουν νερό στο μύλο των ξενοφοβικών  και ρατσιστικών κομμάτων. 

Πολυπολιτισμικότητα, Δημοκρατία, Κοινωνική συνοχή.

.....................................................................................

Το όλο θέμα πιέζοντας καθοριστικά τις δυτικές κοινωνίες, έχει αναδειχθεί σε κεντρικό ζήτημα όλων των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων (Αυστρία, Ολλανδία), αποτελεί από τα κεντρικά ζητήματα των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία και θα επηρεάσει σημαντικά τις εκλογές στη Γερμανία.

Οι προτάσεις που διατυπώνονται, πέρα από τον τρέχοντα, άμεσο χαρακτήρα τους έχουν και βαθύτερες ιδεολογικές αναφορές. Χωρίς να αποτελεί αντικείμενο του παρόντος άρθρου η παρουσίαση και κριτική αυτών των ιδεολογικών αναφορών, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι οι αποκλειστικά και μόνο ''ταξικές'' αναλύσεις -ατζέντες χάνοντας από τον ορίζοντά τους την καθοριστική θρησκευτική, δικαιϊκή και πολιτιστική πραγματικότητα των ισλαμικών χωρών (και πιο συγκεκριμένα των σουνιτικών), καθώς και τα μεταναστευτικά ισλαμικά ρεύματα  και τις ισλαμικές κοινότητες των Δυτικών χωρών, καταλήγει σ΄έναν αναποτελεσματικό, στείρο, δογματισμό αντιρατσιστικής  ρητορείας που στην πράξη, μέσα από την ανεδαφικότητά του, επιτρέπει, τροφοδοτεί την άνοδο του ρατσιστικού φαινομένου. Έχουμε , εδώ, ένα είδος επανάληψης της εκδίκησης της μη-ταξικής ιδεολογίας (δηλαδή, της κυριάρχησης  της αντιπαράθεσης των ιδεολογιών των πολιτισμών, όπως θα έλεγε και ο καθηγητής Χάντιγκτον). Ανάλογο με εκείνο της  ''εκδίκησης'' της ιδεολογίας για το έθνος (και με αυτή την έννοια του εθνικισμού, του φιλελεύθερου εθνικισμού), με βάση την οποία αναδείχθηκαν και διαμορφώθηκαν από τα τέλη του 18ου αιώνα έως σχεδόν τα μέσα του 20ου τα έθνη-κράτη.  

Εκτός, όμως από τις ''ταξικές'' αναλύσεις-ατζέντες, ως κυρίαρχο ρεύμα των κομματικών ιδεολογιών του πολιτικού mainstream αναδεικνύεται η πολυπολισμικότητα. Η πολυπολιτισμικότητα  προερχόμενη ως αξιακό - ερμηνευτικό μοντέλο από τις χώρες με αποικιοκρατικό παρελθόν (κυρίως την Γαλλία, αλλά και τη Μ.Βρετανία, την Ολλανδία, το Βέλγιο και τη Γερμανία), αποδείχθηκε φενάκη, ακόμα και σ΄αυτές, όταν με τις αιματηρές συγκρούσεις των ''γκέτο'' διαπιστώθηκε ότι η ένταξη δεν είχε λειτουργήσει, η  ευημερία δεν ήταν πραγματική,  ο ιμάμης των προαστίων ήταν ισχυρότερος  από τον δάσκαλο του  γαλλικού σχολείου και το Κοράνι  υπερίσχυε του Μπαλζάκ και του Ρουσώ.  Ενώ η ισλαμική τρομοκρατία από την 11η/9. 2001 και μετά έδωσε νέες ποιοτικές διαστάσεις σε όλο το ζήτημα και για όλο το Δυτικό κόσμο.

Η πολυπολιτισμικότητα συντηρώντας και θεωρητικοποιώντας την συμβατότητα  και σε περιπτώσεις την αναγκαιότητα (!) διακριτών, συγκροτημένων εθνοτικών  πολιτισμών, στο εσωτερικό ενός κράτους, δημιουργεί  ρήξη με το ήθος και την πραγματικότητα του πλουραλισμού στις  σύγχρονες  δημοκρατικές Πολιτείες. Η πολυπολιτισμικότητα κερματίζει και έτσι εμποδίζει  την κοινωνία να λειτουργήσει πλουραλιστικά και να εναιοποιηθεί γύρω από μια ταυτότητα που έχει τον χαρακτήρα του κορμού διαμορφώνοντας τελικά και υποστηρίζοντας την ίδια την εθνική ταυτότητα. Αυτός ο κερματισμός έχει οπισθοδρομικές και συγκρουσιακές συνέπειες, αποδιαρθώνει την κοινωνική συνοχή. Οι ''μειονότητες'', και ιδιαίτερα οι μειονότητες που σχετίζονται με αξιακά συστήματα ανελεύθερα, αναχρονιστικά και μισαλλόδοξα, περικλείονται, αυτοκαθορίζονται  και προκαλούν ανταγωνιστικά αισθήματα στους πολίτες των χωρών υποδοχής. Στην περίπτωση, δε,  του ισλαμικού φονταμενταλισμού  το περιβάλλον αυτό σε συνδυασμό με τους χώρους των τζαμιών, τα ριζοσπαστικά κηρύγματα, την ενεργή οικονομική στήριξη από τα σουνιτικά καθεστώτα (π.χ., Σαουδική Αραβία) και την στρατιωτική εκπαίδευση οδηγεί στα ακραία, γνωστά αιματηρά γεγονότα.

Αξίες και Πράξεις.

............................

Τα ανθρώπινα δικαιώματα στα κράτη δικαίου είναι ανώτερα από οποιαδήποτε ''κουλτούρα'', ή από οτιδήποτε άλλο πρεσβεύει σχετικά κάποιο άλλο θρησκευτικό -δικαιϊκό σύστημα. Οι χώρες, τα έθνη-κράτη, που υποδέχονται μετανάστες έχουν καθήκον να προασπίσουν αυτά τα δικαιώματα και να απορρίπτουν, δηλαδή να μην επιτρέπουν εντός του δικού τους εθνικού -θεσμικού πεδίου εφαρμογή άλλων δικαιϊκών κανόνων, που μάλιστα, αποτελούν ωμή καταστρατήγηση αυτών των δικαιωμάτων και σηματοδοτούν ιστορική οπισθοδρόμηση.  Καταπίεση γυναικών, κλειτοριδεκτομή, τιμωρίες μοιχαλίδων, βρεφοκτονίες, λιθοβολισμός, όχι απλώς απαγορεύονται, αλλά στις εθνικές - δημοκρατικές πολιτείες Τιμωρούνται.  Μίσος και, μάλιστα επιθετικής μορφής, ενάντια  στο άλλο φύλλο, ή σε άλλο θρήσκευμα, ή σε άλλη σεξουαλική συμπεριφορά, αντισημιτισμός, συμμορίες, θανατικές ποινές θρησκευτικής βάσης δεν απαγορεύονται απλώς, αλλά αποτελούν πράξεις νομικά κολάσιμες. Πολιτιστικός  σχετικισμός,  που οδηγεί σε τερατώδεις καταστάσεις δεν μπορεί να έχει ομαλά αποτελέσματα για μια σύγχρονη κοινωνία.  Ας μη ξεχνάμε, όπως εύστοχα έχει λεχθεί, ότι πολλά άτυπα κύτταρα κάνουν ένα βαρβάτο καρκίνο.

Οι  αξίες της Ευρώπης, όπως αυτές διαμορφώθηκαν τα τελευταία διακόσια χρόνια, βασίζονται σε μια αυταπάτη: θεωρούν αυτονόητο ότι ο ''άλλος'' τις αποδέχεται. Αυτό η ζωή το διαψεύδει. Χρειάζεται να γίνουν όχι μόνο  αποδεκτές, αλλά στην πράξη σεβαστές.

Αναρωτιέμαι, αλήθεια, θα ήταν αντίθετος στα ανθρώπινα δικαιώματα ένας νόμος που θα υποχρέωνε όλα τα κορίτσια μουσουλμανικών οικογενειών σε ευρωπαϊκή χώρα να εξετάζονται από την ημέρα της γέννησής τους μέχρι την ενηλικίωσή τους, κάθε χρόνο από γυναικολόγο (μη μουσουλμάνο) και σε περίπτωση κλειτοριδεκτομής οι γονείς να απελαύνονται, το δε παιδί να δίδεται για υιοθεσία;

Θα ήταν μή ευρωπαϊκό, υπερβολικό αν οι χώρες προέλευσης των εξακριβωμένων ευρωπαίων τζιχαντιστών απαγόρευαν την επιστροφή τους στην «πατρίδα»;

Θα ήταν έλλειψη ανεκτικότητας στον πολιτισμό των άλλων αν  όλοι οι γάμοι ανηλίκων, που υιοθετεί ο ισλαμικός νόμος, θεωρούνταν άκυροι;

Γιατί αλήθεια δεν καταργούνται τα διαπιστωμένα εξτρεμιστικά τζαμιά στις χώρες της Ευρώπης, φυτώρια και διδασκαλία του επιθετικού ισλαμισμού ;

Θα εξακολουθήσουμε να γράφουμε ολοσέλιδα για τον Πειραιώς και τον Καλαβρύτων, -και καλώς γράφονται για τις ακρότητες τους-,  κι ούτε μονόστηλο για τον μουφτή που λέει τα χειρότερα και πιο επικίνδυνα ! Καταγγέλλουμε, -και σωστά-,  το χαστούκι του  νταή  ευρωπαίου στη γυναίκα του, αλλά θα εξακολουθήσουμε να είμαστε αδιάφοροι, -το πολύ ένα σχόλιο στα social  media -,  όταν μαστιγώνουν ή/και εκτελούν κορίτσια γιατί  θέλησαν να πάνε στο σχολείο;

Οι γαλλικές αρχές κάνουν λόγο για 5.000 άτομα και οι βρετανικές για 4.000 που ανήκουν σε τζιχαντιστικά κυκλώματα πόσους απ΄αυτούς έχουν απελάσει ;

Ο δυτικός κόσμος, και ιδιαίτερα οι προοδευτικές του δυνάμεις, δεν έδωσε αγώνες, αίμα και ανθρώπους, δεν πέρασε μέσα από τον Διαφωτισμό και την επιστημονική Επανάσταση, δεν πέρασε μέσα από τις δημοκρατικές Επαναστάσεις (απ΄τη Γαλλική μέχρι και  όλες τις εθνικοδημοκρατικές), για τα δικαιώμτα των πολιτών, των κοινωνιών και των ανθρώπων, δεν ανέπτυξε τα μεγάλα κινήματα ισότητας, ελευθεριών, κοινωνικής δικαιοσύνης και κοινωνικής αλλαγής για να αποδεχθεί, στη σημερινή εποχή, την υπόσκαψη, την κατεδάφισή τους στο ίδιο τους το έδαφος, για να εγκαταστήσει  έναν φοβικό συμψηφισμό με τον σκοταδιμό,  θυσιάζοντας ό,τι χαρακτηρίζει και ό,τι ανεβάζει τον  άνθρωπο ποιοτικά και ιστορικά.

Επιστροφή σε Μεσσαίωνα, κάθε μορφής, ιδιαίτερα θεοκρατικό, μισανθρώπινο, πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι να μη ζήσουμε !...  

Οφείλουμε, όμως  δυστυχώς, να πούμε και τούτο. Ο σημερινός δυτικός πολίτης, συχνά δίνει την εικόνα, ενός κακομαθημένου παιδιού. Αντιμετωπίζει με ένα είδος εθελοτυφλίας  τις δημοκρατικές δομές  και τις κοινωνίες  που συγκροτήθηκαν τα τελευταία διακόσια χρόνια, όσο και με ένα είδος αχαριστίας την πορεία της δημιουργίας τους (τους αγώνες, τις επαναστάσεις, τους στοχασμούς, τα ρεύματα). Αντί ν προσπαθεί να εφαρμόσει τη δημοκρατία με τον καλύτερο τρόπο κα να την προάγει αναπτύσσοντας -την στη χώρα του και στην Ευρώπη, την αμφισβητεί και τη ροκανίζει. Σκέφεται, αλήθεια , ότι πριονίζει  το κλαδί στο οποίο κάθεται....

Θεσσαλονίκη, 13  Απριλίου 2017.