Για τη μαντίλα και την αφαίρεσή της από την Πολιτεία -του Ελευθερίου Τζιόλα

Ρωτήθηκα, από τα παιδιά μου και φίλους τους, για τη μαθήτρια με τη μαντίλα, που της αποδόθηκε (και σωστά), και σήκωσε, ως αριστούχα μαθήτρια την ελληνική σημαία τη μέρα της Εθνικής Γιορτής : αν η Πολιτεία οφείλει, και πρέπει, να της βγάλει τη μαντίλα. 

Το ερώτημα τίθεται και γενικότερα, όχι μόνο από νέους, αλλά έχει πάντα σημασία ΤΙ λέμε στους νέους.
Η απάντησή μου ήταν και είναι :

'' Ναι, η Πολιτεία οφείλει να βγάλει την μαντίλα από τη κοπέλα !!
Η δημοκρατική Πολιτεία που δομήθηκε πάνω σε αγώνες, εκατοντάδων, κυριολεκτικά, ετών για τα ανθρώπινα, τα ατομικά, τα συλλογοκά, τα δημοκρατικά δικαιώμτα, και επίσης για τα δικαώματα των γυναικών και της ανεξιθρησκείας, αλλά και του πατριωτισμού, -αυτή η Πολιτεία με ρίζα στην αρχαιοελληνική Σκέψη, το Διαφωτισμό, την Αναγέννηση και τις ουσία Δημοκρατικές Αρχές -, οφείλει να είναι συνεπής με την Ιστορία της, με το συνταγματικό κεκτημένο, την ανθρώπινη (και γυναικεία) χειραφέτηση, τον ουμανισμό, οφείλει να ρίξει αυτό το φράγμα, να σπάσει αυτή την επιχρυσωμένη αλυσίδα απ΄ την αντιδραστική ''παράδοση'' της κοπέλας, να πετάξει τη μαντίλα από το πρόσωπο αυτής της γυναίκας για να απελευθερωθεί και να ανασάνει... 

Και, στην περίπτωση του Γαλιλαίου η ''παράδοση'' ήταν ο παπισμός, το Δόγμα του και τον εκπροσωπούσε η '' Ιερά Εξέταση''. Αλλά, η ανθρωπότητα προχώρησε με το Γαλιλλαίο και το παράδειγμα του. 

Η “ξεχασμένη’’ απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης 30 Οκτωβρίου 1944.-του Σπύρου Γ. Δερμιτζάκη

«Ομάδα Μεραρχιών Μακεδονίας. Τμήματά μας εισήλθον Θεσσαλονίκη σήμερον 3ην μετά μεσημβρίαν. Λαός Θεσσαλονίκης έξαλλος από ενθουσιασμόν διατρέχει οδούς πόλεως εναγκαλιζόμενος αντάρτες. Εργοστάσια ηλεκτροφωτισμού και μύλος Αλλατίνι κατόπιν επεμβάσεως ΕΛΑΣ διασώθηκαν. Εστία εθνοπροδοτών ΧΑΝ παρέδωσε βαρύν οπλισμόν. Θα αναγκαστεί εις παράδοσιν. Τμήματά μας προσανατολίζονται προς δυτικόν τμήμα πόλεως για χτυπήματα… Παρόν τηλεγράφημα παρακαλώ δοθεί ΠΓ του ΚΚΕ. Αναμένω. Μάρκος 30.10.44».

Με αυτό το τηλεγράφημα ο Μάρκος Βαφειάδης αναγγέλλει την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Γερμανούς.

Από μήνες οι Γερμανοί υποχωρούσαν σε όλα τα μέτωπα. Το ενδιαφέρον όμως των Βρετανών στρεφόταν στον μεταπολεμικό πολιτικό χάρτη και την εξουδετέρωση της ένοπλης αριστεράς. Σύμφωνα με τον Άλμπερτ Σπέερ υπήρξε στη Λισσαβόνα μια μυστική συμφωνία μεταξύ Γερμανών και Βρετανών (gentlemen’s agreement) σε υψηλό επίπεδο:

«Η συμφωνία αυτή, πρωτοφανής μέχρι τότε, και όπως γνωρίζω μοναδική σ’ όλο το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αφορούσε, όπως μου είπε ο Γιόντλ τουλάχιστον, την εκκένωση απ’ τα γερμανικά στρατεύματα της Ελλάδος, χωρίς βρετανική ενόχληση […] Και πράγματι οι Άγγλοι την τήρησαν […] Το τίμημα της συμφωνίας, κατά τη δική μου γνώμη, ήταν να παραχωρηθεί η Θεσσαλονίκη από τους Γερμανούς στους Άγγλους, να μπορέσουν να την καταλάβουν αμαχητί και μ’ αυτό τον τρόπο η Ελλάδα να περιέλθει στο δυτικό στρατόπεδο. Και βέβαια ο Χίτλερ θα διατηρούσε ανέπαφες τις δυνάμεις του που κατείχαν τον ελληνικό χώρο».

Οι τελευταίοι Γερμανοί αποχωρούν από την Αθήνα την 12 Οκτωβρίου 1944 και την 17 Οκτωβρίου φτάνει η εξόριστη κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Τμήματα του βρετανικού στρατού και του ΕΛΑΣ μπαίνουν στη πόλη και όλοι γίνονται δεκτοί με ενθουσιασμό από τους Αθηναίους. Τα «Τάγματα Ασφαλείας» αφοπλίζονται και περιορίζονται σε ορισμένους χώρους έτοιμα να χρησιμοποιηθούν εναντίον του ΕΛΑΣ, όπως θα γίνει στα «Δεκεμβριανά».

Στη Θεσσαλονίκη οι εξελίξεις είναι διαφορετικές. Οι Γερμανοί συνεργάστηκαν από την αρχή στενά με πολλούς καιροσκόπους, εθνικοσοσιαλιστές, ομάδες δολοφόνων και τη γερμανόφιλη τάξη της πόλης. Μια συνεργασία σε αντιεβραϊκή  και αντικομμουνιστική βάση που ευνοούσε μια εμφύλια σύγκρουση.

Είναι χαρακτηριστικό έγγραφο του γερμανικού 2ου Γραφείου για τη Θεσσαλονίκη:

«Το κομμουνιστικό στοιχείο είναι εδώ, όπως και στην Αθήνα, τόσο ισχυρό, που με βεβαιότητα πρέπει να αναμένεται πρώτα η κατάληψη της πόλης από τον ΕΛΑΣ. Παίρνοντας υπόψη ότι δεν μπορούμε να εμποδίσουμε μια ανάλογη εξέλιξη, που είναι μάλιστα ολότελα επιθυμητή, συνιστάται, για να διατηρηθεί το δικό μας γόητρο, να χρησιμοποιείται γι’ αυτά τα ζητήματα εκτεταμένα ο γενικός επιθεωρητής Χρυσοχόου, ο οποίος με πρωτοβουλία του πρέπει να θέτει σε δράση Τάγματα Ασφαλείας, Αστυνομία και Χωροφυλακή, όως έπραξε ο Ράλλης στην Αθήνα. Μ’ αυτό τον τρόπο θα καλύπταμε επαρκώς και τη δική μας υποχρέωση και η επιθυμητή κατάσταση πολιτικού χάους θα επικρατούσε, αν προχωρήσουν τα πράγματα σε ένοπλες συγκρούσεις».

Ο Ερντογάν, η Ελλάδα και η Ρευστοποίηση του Status Quo.

του Σταύρου Λυγερού

Το τελευταίο διάστημα ο παραδοσιακός τουρκικός επεκτατισμός θυμίζει σεισμικό ρήγμα σε διέγερση. Οι “δονήσεις” είναι αλλεπάλληλες και η μία ανταγωνίζεται την άλλη σε ένταση όσον αφορά την αμφισβήτηση του στάτους κβο στο Αιγαίο και στη Θράκη. Όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα, η ευθεία αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάννης δεν ήταν ένα πυροτέχνημα του Ερντογάν αποκλειστικά για εσωτερική πολιτική κατανάλωση.

Είναι αληθές ότι ο Τούρκος πρόεδρος επιχειρεί να αποδομήσει τον κεμαλισμό ως θεμέλιο ιδεολογικό λίθο της Τουρκικής Δημοκρατίας. Ο ίδιος αυτοπροβάλλεται ως ο ηγέτης που κλείνει την κεμαλική παρένθεση και που μέσω του νεοοθωμανισμού επαναφέρει στο προσκήνιο το άτυπο αυτοκρατορικό όραμα των Τούρκων. Δικό του σημείο αναφοράς είναι ο Μωάμεθ ο Πορθητής κι όχι ο Κεμάλ.

Η εσωτερική πολιτική σκοπιμότητα δεν είναι, όμως, η μόνη, όπως αρέσκονται να πιστεύουν πολλοί στην Αθήνα για να παρακάμψουν το πρόβλημα και να υπερβούν την πολιτική αμηχανία τους. Η άλλη όψη του νομίσματος είναι η δεδηλωμένη πρόθεση του Τούρκου προέδρου να ρευστοποιήσει και το εδαφικό στάτους κβο σ’ όλα τα μέτωπα.

Αυτό το νόημα έχουν οι αλλεπάλληλες δηλώσεις του, με τις οποίες αμφισβητεί τη συνθήκη της Λωζάννης. Στο ίδιο πλαίσιο εγγράφεται και το ξεθάψιμο του Εθνικού Συμβολαίου, στο οποίο περιγράφονται οι τότε εδαφικοί στόχοι εκείνης της Τουρκίας και εμμέσως πλην σαφώς οι στόχοι της τωρινής νεοοθωμανικής Τουρκίας. Στο καλάθι δεν είναι μόνο η Μοσούλη, το Κιρκούκ, το Αρμπίλ, το Χαλέπι και το Μπατούμ. Είναι και τα νησιά του Αιγαίου, η Θράκη, η Θεσσαλονίκη και η Βάρνα.

Για να μην αφήσει, μάλιστα, καμία αμφιβολία, ο Ερντογάν υπερηφανεύθηκε δημοσίως ότι κατάφερε να επαναφέρει στην επικαιρότητα το ξεχασμένο Εθνικό Συμβόλαιο. Προφανώς, δεν κατελήφθη από αιφνίδιο επεκτατικό πυρετό. Εμμέσως πλην σαφώς ξαναβάζει στο τραπέζι παρωχημένες διεκδικήσεις, επειδή έχει συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει τάση γεωπολιτικής ρευστοποίησης των συνόρων που είχαν χαράξει πριν από ένα αιώνα οι Βρετανοί και Γάλλοι αποικιοκράτες.

Το γεγονός ότι ο Ερντογάν δεν έθεσε ρητά ζήτημα διεξαγωγής δημοψηφίσματος στη Θράκη δεν είναι παρηγορητικό. Είναι κοινό μυστικό, άλλωστε, ότι η αναφορά της τουρκικής εφημερίδας-ιστοσελίδας Σαμπάχ δεν θα γινόταν εάν δεν είχε το πράσινο φως από την τουρκική προεδρία.

Από την άποψη της πολιτικής ουσίας, λοιπόν, η λάθος ανταπόκριση του ΑΠΕ, που προκάλεσε την απόλυση του Άρη Αμπατζή, δεν αλλάζει πολύ τα πράγματα. Έχει, ωστόσο, μεγάλη σημασία στο επίπεδο των χειρισμών. Ειδικά όταν από τα τηλεγραφήματα προκύπτει πως το ίδιο λάθος διέπραξε αρχικά και το Γραφείο Τύπου της ελληνικής πρεσβείας στην Άγκυρα. Θα μπορούσε να είχε παρασύρει την Αθήνα σε διπλωματική γκάφα. Το γεγονός ότι στην έντονη αντίδραση του υπουργείου Εξωτερικών για την επίμαχη ομιλία του Ερντογάν δεν υπάρχει αναφορά σε δημοψήφισμα για τη Θράκη προσδίδει αξιοπιστία στη δήλωση του Κοτζιά ότι λειτούργησαν τα αναγκαία φίλτρα.

Ας επιστρέψουμε, όμως, στην ουσία. Ο Τούρκος πρόεδρος διαπιστώνει σωστά ότι η εδαφική εξάπλωση του Ισλαμικού Κράτους σε Ιράκ και Συρία, σε συνδυασμό με την αποτυχία της Δύσης να ανατρέψει το καθεστώς Άσαντ, έχουν εκ των πραγμάτων αποσταθεροποιήσει το υφιστάμενο στάτους κβο. Τόσο οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι όσο και οι Ρώσοι κλιμακώνουν τη στρατιωτική ανάμιξή τους στην περιοχή, επειδή ακριβώς επιδιώκουν να έχουν αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση του νέου χάρτη της περιοχής.

Ο Ερντογάν, η Ελλάδα και η Ρευστοποίηση του Status Quo.

του Σταύρου Λυγερού

Το τελευταίο διάστημα ο παραδοσιακός τουρκικός επεκτατισμός θυμίζει σεισμικό ρήγμα σε διέγερση. Οι “δονήσεις” είναι αλλεπάλληλες και η μία ανταγωνίζεται την άλλη σε ένταση όσον αφορά την αμφισβήτηση του στάτους κβο στο Αιγαίο και στη Θράκη. Όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα, η ευθεία αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάννης δεν ήταν ένα πυροτέχνημα του Ερντογάν αποκλειστικά για εσωτερική πολιτική κατανάλωση.

Είναι αληθές ότι ο Τούρκος πρόεδρος επιχειρεί να αποδομήσει τον κεμαλισμό ως θεμέλιο ιδεολογικό λίθο της Τουρκικής Δημοκρατίας. Ο ίδιος αυτοπροβάλλεται ως ο ηγέτης που κλείνει την κεμαλική παρένθεση και που μέσω του νεοοθωμανισμού επαναφέρει στο προσκήνιο το άτυπο αυτοκρατορικό όραμα των Τούρκων. Δικό του σημείο αναφοράς είναι ο Μωάμεθ ο Πορθητής κι όχι ο Κεμάλ.

Η εσωτερική πολιτική σκοπιμότητα δεν είναι, όμως, η μόνη, όπως αρέσκονται να πιστεύουν πολλοί στην Αθήνα για να παρακάμψουν το πρόβλημα και να υπερβούν την πολιτική αμηχανία τους. Η άλλη όψη του νομίσματος είναι η δεδηλωμένη πρόθεση του Τούρκου προέδρου να ρευστοποιήσει και το εδαφικό στάτους κβο σ’ όλα τα μέτωπα.

Αυτό το νόημα έχουν οι αλλεπάλληλες δηλώσεις του, με τις οποίες αμφισβητεί τη συνθήκη της Λωζάννης. Στο ίδιο πλαίσιο εγγράφεται και το ξεθάψιμο του Εθνικού Συμβολαίου, στο οποίο περιγράφονται οι τότε εδαφικοί στόχοι εκείνης της Τουρκίας και εμμέσως πλην σαφώς οι στόχοι της τωρινής νεοοθωμανικής Τουρκίας. Στο καλάθι δεν είναι μόνο η Μοσούλη, το Κιρκούκ, το Αρμπίλ, το Χαλέπι και το Μπατούμ. Είναι και τα νησιά του Αιγαίου, η Θράκη, η Θεσσαλονίκη και η Βάρνα.

Για να μην αφήσει, μάλιστα, καμία αμφιβολία, ο Ερντογάν υπερηφανεύθηκε δημοσίως ότι κατάφερε να επαναφέρει στην επικαιρότητα το ξεχασμένο Εθνικό Συμβόλαιο. Προφανώς, δεν κατελήφθη από αιφνίδιο επεκτατικό πυρετό. Εμμέσως πλην σαφώς ξαναβάζει στο τραπέζι παρωχημένες διεκδικήσεις, επειδή έχει συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει τάση γεωπολιτικής ρευστοποίησης των συνόρων που είχαν χαράξει πριν από ένα αιώνα οι Βρετανοί και Γάλλοι αποικιοκράτες.

Το γεγονός ότι ο Ερντογάν δεν έθεσε ρητά ζήτημα διεξαγωγής δημοψηφίσματος στη Θράκη δεν είναι παρηγορητικό. Είναι κοινό μυστικό, άλλωστε, ότι η αναφορά της τουρκικής εφημερίδας-ιστοσελίδας Σαμπάχ δεν θα γινόταν εάν δεν είχε το πράσινο φως από την τουρκική προεδρία.

Από την άποψη της πολιτικής ουσίας, λοιπόν, η λάθος ανταπόκριση του ΑΠΕ, που προκάλεσε την απόλυση του Άρη Αμπατζή, δεν αλλάζει πολύ τα πράγματα. Έχει, ωστόσο, μεγάλη σημασία στο επίπεδο των χειρισμών. Ειδικά όταν από τα τηλεγραφήματα προκύπτει πως το ίδιο λάθος διέπραξε αρχικά και το Γραφείο Τύπου της ελληνικής πρεσβείας στην Άγκυρα. Θα μπορούσε να είχε παρασύρει την Αθήνα σε διπλωματική γκάφα. Το γεγονός ότι στην έντονη αντίδραση του υπουργείου Εξωτερικών για την επίμαχη ομιλία του Ερντογάν δεν υπάρχει αναφορά σε δημοψήφισμα για τη Θράκη προσδίδει αξιοπιστία στη δήλωση του Κοτζιά ότι λειτούργησαν τα αναγκαία φίλτρα.

Ας επιστρέψουμε, όμως, στην ουσία. Ο Τούρκος πρόεδρος διαπιστώνει σωστά ότι η εδαφική εξάπλωση του Ισλαμικού Κράτους σε Ιράκ και Συρία, σε συνδυασμό με την αποτυχία της Δύσης να ανατρέψει το καθεστώς Άσαντ, έχουν εκ των πραγμάτων αποσταθεροποιήσει το υφιστάμενο στάτους κβο. Τόσο οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι όσο και οι Ρώσοι κλιμακώνουν τη στρατιωτική ανάμιξή τους στην περιοχή, επειδή ακριβώς επιδιώκουν να έχουν αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση του νέου χάρτη της περιοχής.

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

από τους Τούρκους 

Σπύρος Γ. Δερμιτζάκης

Η 26η Οκτωβρίου αποτελεί σημαντική ημέρα για τη Θεσσαλονίκη, καθώς η γιορτή του πολιούχου της  Αγίου Δημητρίου συνδυάζεται με την επέτειο της απελευθέρωσης της πόλης, το 1912.

Οι δύο βαλκανικοί πόλεμοι στις αρχές του 20ου αιώνα έδωσαν τη δυνατότητα στην Ελλάδα να διεκδικήσει και να κατακτήσει ορισμένα πάλαι ποτέ δικά της εδάφη, επεκτείνοντας σημαντικά τη μεθοριακή της γραμμή. Μεταξύ των πιο σπουδαίων κατακτήσεων συγκαταλέγεται η Θεσσαλονίκη, η «φυσική πρωτεύουσα» της Μακεδονίας: μία πόλη με αξιοσημείωτη στρατηγική θέση, η οποία ανέκαθεν έπαιζε σημαντικό ρόλο στην ιστορική πορεία των Ελλήνων.

Η κατάσταση στα Βαλκάνια το 1912.

Στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του 20ου αιώνα, η ατμόσφαιρα στα Βαλκάνια ήταν ιδιαίτερα έκρυθμη.

Το κίνημα των «Νεότουρκων» που κατείχε ουσιαστικά τον έλεγχο της εξουσίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, επιχείρησε να «καθαρίσει» τη χώρα από τα αλλότρια στοιχεία, περιορίζοντας τις ελευθερίες των χριστιανικών κοινοτήτων.

Ο τουρκικός εθνικισμός που εκπροσωπούσαν οι Νεότουρκοι έστρεψε εναντίον του όλα τα υπόλοιπα κράτη των Βαλκανίων και τα οδήγησε στη σύναψη μυστικών στρατιωτικών συμφωνιών (σερβοβουλγαρική συνθήκη: 29 Φεβρουαρίου 1912, ελληνοβουλγαρική συνθήκη: 16 Μαΐου 1912).

Παράλληλα, η επιθυμία ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα – το αποκαλούμενο ως «Κρητικό ζήτημα» – αποτέλεσε έναν σημαντικό παράγοντα έντασης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, δίνοντας την αφορμή για εμπορικούς αποκλεισμούς ομογενών σε ολόκληρη την επικράτεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Επιπλέον, η προσωρινή απελευθέρωση των Δωδεκανήσων κατά τη διάρκεια του ιταλοτουρκικού πολέμου (1911-12), δημιούργησε μία νέα τριβή στις σχέσεις των δύο χωρών.

Ο πρωθυπουργός, Ελευθέριος Βενιζέλος, παρακολουθούσε με αγωνία τις διεθνείς διπλωματικές εξελίξεις, προσπαθώντας να αποφύγει την εμπόλεμη κατάσταση, επειδή πίστευε πως το ελληνικό κράτος διένυε περίοδο ανασύνταξης και ανασυγκρότησης.

Τελευταία σημαντική εξέλιξη, η από πλευράς Μαυροβουνίου κήρυξη πολέμου στην Τουρκία, την 25 Σεπτεμβρίου του 1912.

Υπό την πίεση των εξελίξεων, η Ελλάδα τάχθηκε στο πλευρό της Σερβίας και της Βουλγαρίας και την30 Σεπτεμβρίου οι τρεις βαλκανικές χώρες επέδωσαν τελεσίγραφο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ζητώντας την να ικανοποιήσει συγκεκριμένα αιτήματα προς χάριν των χριστιανικών κοινοτήτων (όπως π.χ. η επικύρωση της εθνικής αυτονομίας τους). Το τελεσίγραφο απορρίφθηκε και μοιραία, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις πήραν τη θέση των διπλωματικών ελιγμών.

Αρχίζουν οι επιχειρήσεις.

Η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο την 5 Οκτωβρίου 1912, στο πλευρό των Βαλκανικών Συμμάχων. Με τον βουλγαρικό στρατό να επιχειρεί προς την ανατολική Θράκη και τον σερβικό προς Σκόπια και Μοναστήρι, το ελληνικό σχέδιο περιελάμβανε προέλαση προς Μακεδονία (με στόχο τη Θεσσαλονίκη) και Ήπειρο (με στόχο τα Γιάννενα).

Η Στρατιά Θεσσαλίας, απωθώντας τουρκικά τμήματα κατέλαβε στις 6 Οκτωβρίου την Ελασσόνα και συνέχισε την προέλασή της. Η πρώτη μεγάλη μάχη δόθηκε στις 9 Οκτωβρίου, με τις ελληνικές δυνάμεις να επιτίθενται κατά των Τούρκων στο Σαραντάπορο: Τρεις μεραρχίες επιτέθηκαν κατά μέτωπο, ενώ μία άλλη, με υπερκερωτική ενέργεια, έφτασε στα νώτα της τοποθεσίας, εξαναγκάζοντας τους Τούρκους να υποχωρήσουν προς τα Σέρβια και την Κοζάνη, εγκαταλείποντας όλο το υλικό και το πυροβολικό τους.

Η 4η Μεραρχία συνέχισε την καταδίωξη, εισερχόμενη στα Σέρβια στις 10 Οκτωβρίου, ενώ παράλληλα τμήματα της Ταξιαρχίας Ιππικού κατέλαβαν την Κοζάνη στις 11 Οκτωβρίου. Ακολούθως, η Στρατιά Θεσσαλίας στράφηκε προς τα ανατολικά, με στόχο την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.

 

Είχε προηγηθεί η αντιπαράθεση μεταξύ του Διαδόχου Κωνσταντίνου και του Βενιζέλου, καθώς ο Διάδοχος επιθυμούσε ο στρατός να κατευθυνθεί προς τα βόρεια, προς το Μοναστήρι, με σκοπό να συναντήσει τις δυνάμεις του σερβικού στρατού- ωστόσο ο Βενιζέλος θεώρησε επιτακτική την ανάγκη να μην υπάρξει καμία καθυστέρηση στην πορεία προς τη Θεσσαλονίκη, την οποία πλησίαζαν ήδη οι Βούλγαροι. Τα τηλεγραφήματα τα οποία αντάλλαξαν οι δύο άνδρες που καθόρισαν την πορεία της ελληνικής ιστορίας κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα έμειναν στην ιστορία, αποτελώντας ένα προοίμιο του Εθνικού Διχασμού.

Βενιζέλος: «Αναμένω να μοι γνωρίσετε την περαιτέρω διεύθυνσιν, ην θα ακολουθήση η προέλασις του στρατού Θεσσαλίας. Παρακαλώ μόνον να έχετε υπ' όψιν ότι σπουδαίοι πολιτικοί λόγοι επιβάλλουσι να ευρεθώμεν μίαν ώρα ταχύτερον εις την Θεσσαλονίκην».
Κωνσταντίνος: «Ο στρατός δεν θα οδεύση κατά της Θεσσαλονίκης. Εγώ έχω καθήκον να στραφώ κατά του Μοναστηρίου, εκτός αν μου το απαγορεύετε».

Βενιζέλος: «Σας το απαγορεύω!»

Ο Βενιζέλος δεν έμεινε εκεί: Ανησυχώντας για την έκβαση των επιχειρήσεων, απευθύνθηκε στον βασιλιά, Γεώργιο Α', προκειμένου να καμφθεί η αντίσταση του Διαδόχου και να διασφαλιστεί η προέλαση του στρατού προς τη Θεσσαλονίκη.

Τι κάνουν τα παιδιά σε νεολαίες όπως η ΟΝΝΕΔ;

Εκλεισα για λίγο τα μάτια και ανέβασα τα μπάσα στα αυτιά μου. Ναι, ήταν σαν να ακούω μία ομιλία έμπειρου κοινοβουλευτικού στελέχους της Νέας Δημοκρατίας. Θα μπορούσε να ήταν ο Δένδιας, ας πούμε. Δεν ήταν. Στο βήμα είχε ανέβει ένα παλικάρι, ούτε τριάντα χρονών. Μια χαρά παιδί. Με κουστούμι, γραβάτα και χωρίστρα στο πλάι. Τόσο, μα τόσο μεγάλος για τα χρόνια του. Μιλούσε σαν εξηντάρης σε τηλεοπτικό παράθυρο. Από κάτω σηκώθηκε χειροκρότημα. Θα τους άρεσε η μίμηση, σκέφτηκα. Αλλά τελικά ήταν ο Κυριάκος που έφτασε και μάλιστα στην ώρα του.

Στο εκθεσιακό κέντρο MEC, στην Παιανία, διεξάγεται το συνέδριο επανίδρυσης της ΟΝΝΕΔ. Οπως θα θυμάστε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης διέλυσε την οργάνωση προκειμένου να ιδρυθεί ξανά με νέο καταστατικό και, φυσικά, με ηγεσία προσκείμενη στον ίδιο. Στη νέα ΟΝΝΕΔ πήγαν και γράφτηκαν 32.000 νέοι, με τους μισούς να είναι κάτω από την ηλικία των 23 ετών. Ο αριθμός είναι εντυπωσιακός, αν τον συγκρίνεις με τις 23.000 προσυνεδριακές εγγραφές που έγιναν στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν το δεις κυνικά, το μεταφράζεις σε μία εντυπωσιακή παράσταση νίκης της Νέας Δημοκρατίας. Κάποιοι από αυτούς πήγαν και γράφτηκαν στο κόμμα για να ανέβουν στο τρένο που σφυρίζει για την εξουσία. Αλλοι το βλέπουν ιδεαλιστικά: «αν ζεις στην επαρχία, η ένταξη σε κάποιο κόμμα είναι ο μοναδικός τρόπος για να συμμετάσχεις στα κοινά και να πεις τις ιδέες σου σε μεγαλύτερο ακροατήριο» μου λέει η Σοφία από τα Γιαννιτσά. Ακούγεται λογικό. Ο Θανάσης μου το εξηγεί καλύτερα: «οι περισσότεροι που βλέπεις εδώ είναι παιδιά από τη ΔΑΠ. Μπήκαν στην οργάνωση ως φοιτητές, βρήκαν το περιβάλλον ενδιαφέρον και συνεχίζουν. Αλλος για τις ιδέες, άλλος για τις γνωριμίες και άλλος επειδή θέλει να κάνει πολιτική καριέρα».

Το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

Αρχίζει αύριο (σήμερα) το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.
Κάθε συνέδριο κόμματος έχει μια ξεχωριστή σημασία.
Ιδιαίτερα δε, όταν πρόκειται για Συνέδριο κόμματος που ασκεί εξουσία, ή που έχει στόχο να αναλάβει ευθύνες εξουσίας.

Ποιά στοιχεία συνθέτουν το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και ποιές είναι οι προκλήσεις :
Επιγραμματικά , νομίζω, τα παρακάτω :

1. Το σώμα του Συνεδρίου αντιστοιχείται σε μια βάση ισχνή, άνευρη, εξαιρετικά περιορισμένη, χωρίς μείζονες διαφορές, πλήν της απόσχισης της ''Αριστερής Πλατφόρμας'' και δυνάμεων επιρροής όπως ο Μ.Γλέζος και η Ζ.Κωνσταντοπούλου. Σε επίπεδο μελών και εν γένει συμμετοχής τα πράγματα είναι μάλλον πιο ασθενικά. Η εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κόμμα του 4%, ενώ σε αριθμητικό επίπεδο πιθανόν προσομοιάζει με το σημερινό, σε επίπεδο ποιότητας συζητήσεων, προβληματισμού και διαλόγου βρίσκεται σε υποχώρηση, γεγονός που έχει πολλαπλή σημασία για τη στήριξη πολιτικών, πρωτοβουλιών, και μελλοντικών εκλογικών αναμετρήσεων. Τα γνωστοποιημένα περιστατικά μή εκλογής, ή εκλογής στην κάτω οριακή θέση σημαντικών υπουργών ή/και κοινοβουλευτικών στελεχών, ή στελεχών του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος πρέπει να ερμηνευθεί ως μήνυμα μιας βάσης που αντιστέκεται σ΄ ό,τι αυτή χαρακτηρίζει μετάλλαξη και καριερισμό. Ταυτόχρονα, πρέπει να υπογραμμισθεί η απίσχνανση από κάθε συμμετοχή, - και σχεδόν εκμηδενισμένη εκλογή στο Συνέδριο-, των ΠΑΣΟΚογενών. Στοιχείο που συνιστά, συγκριτικά με το παρελθόν, μια νέα κατάσταση που θα αντανακλά μειωτικά στα ηγετικά στελέχη που είχαν προσχωρήσει, αλλά και νέων προκλήσεων του χώρου αυτού πέρα από τον παλιό και νέο κυβερνητισμό.

Στις κρίσιμες καταστάσεις :

- Να αναρωτιέσαι πάντα : Γιατί και για ποιόν ;
- Να στοχάζεσαι πάντα : Που οδηγούν αυτά (και μετά) ;
- Να σκέφτεσαι πάντα πριν ενεργήσεις : Ποιός και με ποιούς, για ποιούς σκοπούς και πως ;

ΠΑΣΟΚ το σημερινό του πρόσωπο - η νέα του στρατηγική

  Επιδιώκοντας να είμαι χρήσιμος, θα αναφερθώ, συνοπτικά, στο ΠΑΣΟΚ. Στα κύρια στοιχεία που περιγράφουν το σημερινό του πρόσωπο και τα ζητήματα που, κατά τη γνώμη μου, οφείλει να αντιμετωπίσει.Τέσσερα (4) στοιχεία συνθέτουν τη νέα του στρατηγική, ένα (1) στοιχείο τακτικής καθορίζει τα τρέχοντα, κι ένα (1) ψυχολογικό - πολιτικό κλίμα διαπερνά το χώρο του
Τα τέσσερα (4) στρατηγικά του στοιχεία :
1. Το Κέντρο, 2. Ο διμέτωπος, 3. Η απολογητική της πολιτικής της πενταετίας και η προέκτασή της στο μέλλον. 4. Η γραμμή : '' κυβέρνηση εθνικής ενότητας με νέο πρωθυπουργό ''.
Το στοιχείο τρέχουσας ταχτικής : Η συμφωνία με το ''Ποτάμι''.
Και το ψυχολογικό - πολιτικό κλίμα που διαπερνά τον χώρο του, ένα, κατά παράξενο τρόπο, σύνδρομο : Το ''σύνδρομο ενοχής ΠΑΣΟΚ'' .
Θα μιλήσω για αυτά, θέλοντας να συμβάλλω σ΄ενα διαλόγο, που δραματικά απουσιάζει, για ένα πολιτικό χώρο που δεν περιλαμβάνει μόνο το υπαρκτό, περιορισμένο, σήμερα ΠΑΣΟΚ, αλλά αφορά πολύ ευρύτερες, δυνάμεις προερχόμενες από το ΠΑΣΟΚ, που μέσα στη δίνη της κρίσης, αναζητούν μια γνήσια και συγκροτημένη διέξοδο.
Στο σημερινό σημείωμα, περιληπτικά, θ΄ αναφερθούμε στο πρώτο (To Kέντρο).
1. To Kέντρο.
Πολιτικά, με την έννοια της συγκροτημένης, συνεκτικής πολιτικής πλατφόρμας, Κέντρο δεν υπάρχει .
Στην Ελλάδα, όταν υπήρξε, προδικτατορικά, διασπάσθηκε. Το ίδιο κι αλλού, στην Ευρώπη...
Όταν επεχείρησε να ανασυσταθεί μεταδικτατορικά, το εγχείρημα αποδείχθηκε θνησιγενές, αποδιαρθρώθηκε, αδυνάτισε, μετακινήθηκε Δεξιά - Αριστερά και σημαντικό τμήμα του ενσωματώθηκε στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο για το σκοπό αυτό είχε επεξεργασθεί μια στρατηγική κοινωνικής συμμαχίας και ένα ανάλογο πολιτικό πλαίσιο, υπό την ανερχόμενη, νικηφόρα ηγεσία του Ανδρέα Παπανδρέου. Και, με την ευκαιρία, ας σημειωθεί, εδώ, ότι η υποχώρηση από μια τέτοια στρατηγική, με την παράλληλη, την περίοδο εκείνη, εξόντωση εσωτερικών δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ που αντιστέκονταν σ΄έναν συνακόλουθο πελατειακό -κεντρώο εκφυλισμό, επέφερε στην πορεία του τα απογοητευτικά φαινόμενα...