Πολυτεχνείο, ένα μετέωρο...
Μιά στιγμή οριακή.
Υπερβαίνει τους επώνυμους του, πολλούς απ΄τους οποίους μέσα στο ρεαλισμό της εξουσίας τους, στη φαρισαϊκή υποκρισία τους και το αξιακό τέλμα, τους χλευάζει.
Ξεβράζει, ξανά και ξανά, και τους τότε συνθηκολογημένους και τους τώρα βολεμένους τιμητές.
Τιμωρεί τους ιστοριογράφους της μονομέρειας που επιχειρούν να το κατηγοριοποιήσουν, να το κατατάξουν.
Διαψεύδει τους αναλυτές του συρμού.
Αγνοεί τους ''μικρομεσαίους'' που το... τιμούν.
Διαφεύγει προς το μέλλον, όπου αναζητά τη δικαίωσή του.
Ξεγλιστράει σαρκάζοντας τις ετήσιες, ρουτινιάρικες εκδηλώσεις και τα δοξαστικά.
Σημαδεύει με την απουσία του τις ξεθυμασμένες επετείους και τον τυφλό τραγέλαφο π΄ακολουθεί.
Πορεύεται σε διαδρομές αφανέρωτες, μυστικές, σπαρακτικές.
Στη ανήσυχη ματιά των νέων παιδιών αναδυφά μιαν ελπίδα...
Και διασώζει τη γνησιότητά του στους εκκολαπτόμενους, μελλοντικούς κύκλους απελευθέρωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου