Ο Άη Βασίλης και οι τάρανδοί του

του Σπ. Γ. Δερμιτζάκη


Είναι σίγουρα ο πιο διάσημος άγιος.
Μπορεί να είναι και ο μόνος άγιος που γιορτάζεται με τόση θέρμη από Ορθόδοξους, Καθολικούς, Προτεστάντες. Ίσως ακόμη και από μη Χριστιανούς. Ποιος είναι όμως στην πραγματικότητα ο Αη Βασίλης και από που κρατά η...κόκκινη σκούφια του;
Εμείς μπορεί να τον αποκαλούμε Βασίλη, όμως αν τον συναντήσεις πουθενά εκτός ελληνικών συνόρων, τότε δεν θα ακούσει στο όνομα Bill. Αντίθετα θα "γυρίσει" να τον αποκαλέσεις Νικόλαο. Πολύ απλά η ελληνική παράδοση, άλλαξε λίγο το όνομα του ασπρογένη χοντρούλη, για να μπορέσει να χωρέσει και τα έθιμα του Άγιου Βασίλειου, ο οποίος μοίρασε για πρώτη φορά την παραδοσιακή βασιλόπιτα. Επίσης, σε όλο τον κόσμο ο Άη Βασίλη πετάει από σπίτι σε σπίτι ξημερώματα Χριστουγέννων και όχι πρωτοχρονιάς.
 Η ειρωνεία είναι πως, ενώ προσπαθήσαμε να εξελληνίσουμε τον Άη Βασίλη, η αλήθεια είναι ότι αυτός ήταν πάντα μέλος της “ελληνικής ομογένειας”.
Η παράδοση λέει ότι το 1087 μ.Χ. Ιταλοί ναυτικοί συμμετείχαν σε εκστρατεία για τη μεταφορά των λειψάνων του Αγίου Νικολάου στο Μπάρι, από την Μύρα της Μικράς Ασίας. Οι ναυτικοί έκλεψαν τα οστά παρά τις αντιρρήσεις των εκεί χριστιανών, για να τον προστατέψουν από την επιδρομή πειρατών.
Η φήμη του εξαπλώνεται γρήγορα σε όλη την Ευρώπη και ιστορίες κάνουν λόγο για τον προστάτη των θαλασσών, αλλά πλέον και των παιδιών που πετά στους αιθέρες πάνω στο άλογο του και μοιράζει χρυσό σε φτωχούς ρίχνοντας τον από την καμινάδα των σπιτιών.
Όσο ο Άγιος Νικόλαος ταξιδεύει από χώρα σε χώρα, τόσο αποκτά νέα χαρακτηριστικά. Κάθε λαός του προσθέτει στοιχεία από την δική του παράδοση. Στην περιοχή λοιπόν της σημερινής Γερμανίας, υποδέχθηκαν τον Sinter Klaas (Άγιο Νικόλαο) όταν ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό, στον οποίο έδωσαν πολλά στοιχεία από έναν άλλο θεό τον Odin (Οντιν). Ο Θεός εκείνος πετούσε με το άλογό του στους ουρανούς και επιβράβευε τα παιδιά με δώρα και γλυκά. Αντίστοιχα εκείνα άφηναν καρότα και ζάχαρη στις μπότες τους για να ταΐσουν το άλογό του.
Ο Άη Βασίλης είναι ίσως ο «Άγιος» με τα περισσότερα ονόματα: Άγιο Βασίλη τον ονομάζουμε οι Έλληνες, Φάδερ Κρίστμας οι Βρετανοί, Περ Νοέλ οι Γάλλοι, Μος Κράκιουν οι Ρουμάνοι, Τζεντ Μπόζικνακ οι Κροατοί, Σίντερ Κλάας οι Ολλανδοί και οι Ινδονήσιοι, Καχάντ Παπίκ οι Αρμένιοι, Βάιναχτσμαν οι Γερμανοί και οι Αυστριακοί, Παπά Νοέλ οι Ισπανοί και οι Βολιβιανοί, Ιλ Κρίσμις Φάδερ οι Μαλτέζοι, Σάξτα Μπάμπα οι Αζέροι, Πάι Νατάλ οι Πορτογάλοι, Κολάχο οι Κοσταρικανοί, Μπάμπα Νοέλ οι Αιγύπτιοι, οι Ιρανοί και οι Ιρακινοί, Λαμ Κουνγκ Κουνγκ οι Κινέζοι, Νέντα Μραζ οι Βόσνιοι, Παπάι Νατάλ οι Βραζιλιάνοι, Μπάμπο Νατάλε οι Ιταλοί, Χοτέισο οι Ιάπωνες, Μπάμπα Τσανγκαλού οι Αφγανοί, Μπαμπαδίμρι οι Αλβανοί, Νοέλ Μπαμπά οι Τούρκοι, Χουλουβάνα οι Εσθονοί, Γιουλουπούκκι οι Φινλανδοί, Ντάιντο Κολέντα οι Βούλγαροι, Βιεγίτο Πασκέουρο οι Χιλιανοί, Οβλίιν Οβγκόν οι Μογγόλοι, Τελαπό οι Ούγγροι, Γιουλμάντεν οι Δανοί και Σάντα Κλάους οι Αμερικανοί. Όπως κι αν τον λένε, όμως, το μόνο σίγουρο είναι ότι τα παιδάκια περιμένουν από αυτόν δώρα την Πρωτοχρονιά.

Επενδύσεις και απασχόληση στην Ελλάδα : μπορούν να γίνουν ; του Ελευθερίου Τζιόλα

Στη "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της Κυριακής'', 11.12.2016, δημοσιεύθηκε το παρακάτω άρθρο μου.
H χώρα εισέρχεται σε λίγο στο ναρκοπέδιο 2017.
Η όξυνση των εθνικών ζητημάτων λόγω του επικίνδυνου τούρκικου επεκτατισμού, αναγκαστικά αναβαθμίζει σε πρωτεύον το μέτωπο της εθνικής κυριαρχίας και της ακεραιότητας της Πατρίδας.
Το μέτωπο, όμως, που επικαθορίζει τις εξελίξεις, τα τελευταία επτά (7) χρόνια, είναι η οικονομική κρίση. Το χρέος και οι διαπραγματεύσεις για την μείωση του θεωρούνται οι μείζονες προτεραιότητες, με την έννοια ότι αν υπάρξει επιτυχία με μία γενναία διαγραφή (‘’κούρεμα’’), τότε όλα θα γίνουν καλύτερα για την παράλυτη ελληνική οικονομία και την εξουθενωμένη ελληνική κοινωνία. Η σημασία του ζητήματος του χρέους δεν μπορεί, ασφαλώς, να υποτιμηθεί, αλλά οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι και το χρέος και η ύφεση αποτελούν , -και θα εξακολουθήσουν να αποτελούν ακόμα και σε πιθανή ευνοϊκή έκβαση μεγάλης απομείωσης χρέους-, παράγωγα ενός βαθύτερου προβλήματος ακόμα πιο ζωτικού : της παραγωγικής κατάρρευσης της χώρας, με τη μαζική αποεπένδυση, την κολοσσιαία για ευρωπαϊκή χώρα ανεργία και την έξοδο πόρων, κυρίως ανθρώπινου δυναμικού υψηλής στάθμης.↪

Πολιτικό περιβάλλον

Για να αντιληφθούμε σε ποιό περιβάλλον εισερχόμαστε από τώρα και καθ΄όλο το 2017, και τη σοβαρότητα των πραγμάτων (και αντίστοιχα την υπευθυνότητα ηγεσιών και πολιτών που απαιτείται) σημειώνω :
Ανοίγεται μία περίοδος, όπου :
- Η Ιταλία έχει δημοψήφισμα και η οικονομική της κρίση βαθαίνει.
- Η Ελλάδα αγκομαχάει να κλείσει τη β΄αξιολόγηση, η κυβέρνηση δεν αποκλείει αδιέξοδο και οι δανειστές το ίδιο, η αβεβαιότητα εκτείνεται και πέραν του 2017, όλα τα οικονομικά και κοινωνικά θέματα βρίσκονται σε παρόξυνση, ενώ και στο Κυπριακό το νέο αδιέξοδο γεννά πρόσθετες συνθήκες αβεβαιότητας...
- Ο Τραμπ αναλαμβάνει επίσημα Πρόεδρος των ΗΠΑ (τέλος Ιανουαρίου).
- Η Γαλλία οδεύει στις πλέον αβέβαιες προεδρικές εκλογές τα τελευταία 50 χρόνια.
- Η Μ.Βρετανία ξεκινάει τις διαπραγματεύσεις στη βάση του Brexit.
- H Γερμανία (και η Ολλανδία) έχουν εκλογές.
- Ο πόλεμος στη Συρία και την ευρύτερη περιφερειακή ζώνη, με την εμπλοκή δυνάμεων της Ρωσίας, της Τουρκίας, των Κούρδων, του Ιράκ, και σκληρό παρασκήνιο και σύγκρουση συμφερόντων συνεχίζεται...
- Η οικονομική κρίση αφορά πλέον σε τραπεζικά ''μεγαθήρια'' των Δυτικών χωρών (Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία).
- Το ύφεση στο ''ανατολικό μέτωπο'' της Ουκρανίας είναι εικονική, και σε κάθε περίπτωση προσωρινή.
- Η γειτονική fYROM έχει εκλογές, μετά από μακρά περίοδο εσωτερικής κρίσης και παρεμβάσεις της Ε.Ε., με πιθανότητα επανάληψης του ίδιου κυβερνητικού αποτελέσματος -σχήματος.
.......
.......
Μέσα σ' αυτό και απ΄αυτό το τοπίο, οφείλουμε να δούμε την κίνηση και τις επιλογές μας.

Oμιλία ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κ. Στεφανόπουλου, 18 Ιανουαρίου 2003.

Oμιλία ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κ. Στεφανόπουλου,     κατά  την  επίσκεψή του στα Γρεβενά στις  17 & 18 Ιανουαρίου 2003,
    προς τιμήν του Αγίου Γεωργίου του Νεομάρτυρα (του Φουστανελά),
(17 Ιανουαρίου 20013: στον Άγιο Γεώργιο Γρεβενών και 18 Ιανουαρίου 2003:                                         στην πόλη των Γρεβενών).
-----------------------------------------------------------------------------------------------

Εξοχότατε κ. Πρόεδρε,
Με ιδιαίτερη χαρά και αισθήματα ευγνωμοσύνης χαιρετίζω την παρουσία σας στο Νομό Γρεβενών, στην πόλη των Γρεβενών. ΄Ενα βαθύ ευχαριστώ για την αποδοχή της πρόσκλησής μου και τη θετική ανταπόκρισης σας, σε τέτοιο χρόνο και μ΄ αυτές τις καιρικές συνθήκες, να επισκεφθείτε τον Άγιο Γεώργιο, γενέτειρα του Νεομάρτυρα και να τιμήσετε τη μνήμη του νεομάρτυρα Αγίου Γεωργίου και να βρεθείτε κοντά μας, εδώ, την πόλη των Γρεβενών !

Πολυτεχνείο !...Λευτέρης Τζιόλας

Πολυτεχνείο, ένα μετέωρο...
Μιά στιγμή οριακή.
Υπερβαίνει τους επώνυμους του, πολλούς απ΄τους οποίους μέσα στο ρεαλισμό της εξουσίας τους, στη φαρισαϊκή υποκρισία τους και το αξιακό τέλμα, τους χλευάζει.
Ξεβράζει, ξανά και ξανά, και τους τότε συνθηκολογημένους και τους τώρα βολεμένους τιμητές.
Τιμωρεί τους ιστοριογράφους της μονομέρειας που επιχειρούν να το κατηγοριοποιήσουν, να το κατατάξουν.
Διαψεύδει τους αναλυτές του συρμού.
Αγνοεί τους ''μικρομεσαίους'' που το... τιμούν.
Διαφεύγει προς το μέλλον, όπου αναζητά τη δικαίωσή του.
Ξεγλιστράει σαρκάζοντας τις ετήσιες, ρουτινιάρικες εκδηλώσεις και τα δοξαστικά.
Σημαδεύει με την απουσία του τις ξεθυμασμένες επετείους και τον τυφλό τραγέλαφο π΄ακολουθεί.
Πορεύεται σε διαδρομές αφανέρωτες, μυστικές, σπαρακτικές.
Στη ανήσυχη ματιά των νέων παιδιών αναδυφά μιαν ελπίδα...
Και διασώζει τη γνησιότητά του στους εκκολαπτόμενους, μελλοντικούς κύκλους απελευθέρωσης.

Απόσπασμα από ομιλία του δημοσιογράφου Γιάννη Τριάντη (17 Νοεμβρίου 2000) : Το αιώνιο πρόσημο του Πολυτεχνείου και οι επώνυμοι της ''γενιάς του Πολυτεχνείου''

Το 2000, στις 17 Νοέμβρη, πραγματοποιήθηκε στα Γρεβενά, ανοιχτή εκδήλωση - συζήτηση για το Πολυτεχνείο, με ομιλητές τους : Δημήτρη Παπαχρήστο, Γιάννη Τριάντη, Φώτη Σιούμπουρα και τον υπογραφόμενο.

Τις ομιλίες εκείνες, τον Νοέμβρη 2006, η εφημερίδα "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ'', με την ευθύνη του Παντελή Σαββίδη τότε Δ/ντή της εφημερίδας και τη φροντίδα του υπογραφόμενου, ως φόρο τιμής για τα 33 χρόνια της Εξέγερσης, εξέδωσε σε ειδικό τόμο που κυκλοφόρησε μαζί με τη εφημερίδα.

Από εκείνες τις ομιλίες (έκδοση της ''ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ"), αντιγράφω ένα απόσπασμα του εξαίρετου δημοσιογράφου και φίλου Γιάννη Τριάντη, που απαντά με ευθύτητα και ευθύνη στις απόψεις του συρμού περί ''της ευθύνης της γενιάς του Πολυτεχνείου''.

Λέει ο Γιάννης Τριάντης : ''... Αν, λοιπόν, συμφωνήσουμε ότι το γεγονός (της εξέγερσης του Πολυτεχνείου) αυτό καθαυτό ήταν , όπως το ορίσαμε, ηρωϊκή συμπεριφορά μιας δράκας νέων ανθρώπων, ο έπαινος τους αξίζει αιωνίως, ακόμη και  αν αρκετοί απ΄ αυτούς είτε έχουν συνθλιβεί σε κομματικές μυλόπετρες, είτε δεν ενδιαφέρονται για το παρελθόν, είτε ούτε και για το τί λέει εκείνο το ιστορικό γεγονός στη σημερινή εποχή. Προσωπικώς τους σέβομαι και θα τους σέβομαι  εσαεί. Και μόνο εκ του γεγονότος ότι εκείνη την εποχή, μια εποχή σκλαβιάς και φοβέρας, αυτά τα νέα παιδιά σήκωσαν το κεφάλι τους και τίμησαν τη δημοκρατική, μακραίωνη παράδοση αυτής της μικρής κουκίδας της υφηλίου της Πατρίδας μας, της Ελλάδας. Επομένως , όπως κι αν κρίνει κανείς την πορεία των πρωταγωνιστών (... αναφέρονται ονόματα ''πρωταγωνιστών''...) ένα δεν μπορεί να αρνηθεί : ότι η ευψυχία της στιγμής ήταν η απόφαση των ελεύθερων ανθρώπων, των ελεύθερων πολιορκημένων, να τιμήσουν το ανθρώπινο γένος. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Και ανεξάρτητα αν φυσούσε τις σημαίες των παιδιών εκείνων, ο αντιϊμπεριαλισμός, ή το μένος τους εναντίον του ΝΑΤΟ, η πράξη τους ήταν μια κραυγή ελευθερίας. Κι αυτό είναι το εμβληματικό σημείο της εξέγερσης. Το αιώνιο πρόσημό της !...''

Από την έκδοση της εφημερίδας ''ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ'' : Καταθέσεις για το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ (Δημήτρης Παπαχρήστος, Λευτέρης Τζιόλας, Γιάννης Τριάντης, Φώτης Σιούμπουρας) Νοέμβριος 2006, Θεσσαλονίκη.

Ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ

Στις προκριματικές ήμουν ενεργητικά, με πολλούς τρόπους και δημόσια υπέρ του Mπ. Σάντερς.
Με την ανάδειξη της Χ.Κλίντον ως υποψήφια των Δημοκρατικών είχα σημειώσει ότι θα είχε τύχη μόνο αν κατόρθωνε να ενσωματώσει πειστικά και να τροποποιήσει με ειλικρίνεια την ατζέντα της με καίρια στοιχεία της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής αντζέντας του κινήματος του Μπ.Σάντερς, πέρα από την επιφανειακή συγκόλληση τους (στο πανηγυρικό συνέδριο των Δημοκρατικών) και την επικοινωνιακή -μιντιακή πλημμυρίδα.
Δεν έγινε τίποτα τέτοιο (ως έσχατη διορθωτική κίνηση...).
Για το κείμενο ψύχραιμης ανάλυσης και ακριβούς ρεαλιστικής προσέγγισης του Μ.Μούρ, που είχα ανεβάσει στις 25 Ιουλίου 2016 και το ξαναθυμίζω, σήμερα, είχα δεχτεί επικρίσεις (ορισμένοι μάλιστα επανέφεραν το γνωστό : ''όλοι τους ίδιοι είναι'', αλλά, τώρα, ...ανησυχούν), μολονότι και τότε επεξηγούσα ότι οι επισημάνσεις είναι κρίσιμες και προέρχονται από έναν σκεπτόμενο δημιουργό, υποστηρικτή, όπως και ο ίδιος προσωπικά, του Μπ.Σάντερς.
Υπενθυμίζω την ανάρτηση μου της 25ης Ιουλίου 2016, όπου μπορούμε, στη σημερινή της ανάγνωση, να βρούμε στοιχεία ερμηνείας του χθεσινού εκλογικού αποτελέσματος στις ΗΠΑ :
'' O Mάϊκλ Μούρ, είναι ένας προικισμένος δημιουργός στο χώρο του κινηματογράφου (θυμηθείτε το συγκλονιστικό Fahrenheit 9/11, αλλά και τον ''Ακήρυχτο Πόλεμο'').Ταυτόχρονα είναι κι ένας οξυδερκής πολιτικός σχολιαστής, γεγονός που διαπιστώνεται και στο κινηματογραφικό του έργο. Αποδίδω, πάντα, σημασία στις απόψεις τους, καθώς και στα κινηματογραφικά του έργα...
Γράφει ο Μ.Μούρ : «Η εκλογική αριθμητική λέει ότι το μόνο που χρειάζεται ο Τραμπ για να κερδίσει είναι να επικρατήσει στις παραδοσιακές ρεπουμπλικανικές πολιτείες, (τις οποίες η Χίλαρι ποτέ δεν θα κερδίσει) καθώς και σε αυτές τις τέσσερις πολιτείες της αποβιομηχάνισης. Αυτό θα γίνει τον Νοέμβριο !».
Και, παρακάτω, έμμεσα και ως υποστηρικτής του Μπ.Σάντερς, επισημαίνει :Το μεγαλύτερό μας πρόβλημα δεν είναι ο Τραμπ, είναι η Χίλαρι. Το 70% του εκλογικού σώματος τη θεωρεί αναξιόπιστη και ανέντιμη.

Aνασχηματισμός, χαμηλές προσδοκίες, οιωνοί νέου σκηνικού.

Aνασχηματισμός, χαμηλές προσδοκίες, οιωνοί  νέου σκηνικού.

-----------------------------------------------------------------------------------

του Ελευθερίου Τζιόλα

Με τον ανασχηματισμό ολοκληρώθηκε ένας κύκλος που περιλάμβανε το 2ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και τη δομή -σύνθεση της νέας κυβέρνησης. Η περίοδος που έρχεται, περιλαμβάνοντας τη β΄ αξιολόγηση, την προσπάθεια  για συζήτηση του χρέους, την επιδίωξη, έστω, ασθενικών μηνυμάτων ανάκαμψης της οικονομίας, θα εξελίσσεται σε περιβάλλον φθοράς της κυβέρνησης και μείωσης της απήχησης της, παρά τις όποιες οριακές βελτιώσεις της θέσης της αν υπάρξουν, -αρκετά αβέβαιο-,  σημειακές επιτυχίες. Η περίοδος αυτή οδηγεί σε εκλογές, επιδιώκοντας μια επίδοση όχι χαμηλότερη του 18%, με στάθμιση για την ημερομηνία τους και του γεγονότος των Γαλλικών Προεδρικών εκλογών (1ος γύρος : 23 Απριλίου 2017).

Πολλά απ΄ όσα συνέβησαν στο και από το 2ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι σήμερα, καθώς  και για τη συσχέτιση με τον ανασχηματισμό είχαμε προεκτιμήσει -αναλύσει στο σχετικό κείμενο μας της 12ης Οκτωβρίου 2016. 

Ι. Το ''σύστημα Τσίπρα''

Ο ανασχηματισμός συζητήθηκε αρκετά, κατά τη γνώμη μας, ως επί το πλείστον, επιφανειακά.

Θα επισημαίνουμε τα κυριότερα σε συνάρτηση και με τις αναμενόμενες εξελίξεις.

1. Κυρίως, η επικείμενη β΄ αξιολόγηση, καθώς και η αλλαγή ''κλίματος'' έπαιξαν σημαίνοντα ρόλο στη δομή και σύνθεση της νέα κυβέρνησης. Η νέα κυβέρνηση, από την άποψη αυτή, τείνει να αποκτήσει την εικόνα μιας Επιτροπής Διαπραγμάτευσης, στα πλαίσια των υπαρκτών στον ΣΥΡΙΖΑ δυνατοτήτων, και υπό τον περιορισμό της αυτοδέσμευσης Τσίπρα ότι θα κινηθεί για τα όποια αποτελέσματα με τις εκτιμούμενες ως δικές του δυνάμεις στις οποίες αποδίδει αυξημένο, συγκριτικά με το παρελθόν, βάρος.

2. Είναι, εδώ, απαραίτητη μια κρίσιμη αξιολόγηση, ευρύτερης σημασίας με μακροπρόθεσμη στόχευση και σκοπιμότητα. Ο Α. Τσίπρας για πρώτη φορά  επιχειρεί, με όπλο την πρωθυπουργική εξουσία  και την συνεδριακή επικράτησή του, να συγκροτήσει καθαρά ένα δικό του σύστημα-δίκτυο δύναμης (με στελέχη δικής του κοπής, με σχέσεις  εξάρτησης και διαχρονικής επιρροής,  με ρόλους νευραλγικούς). Ο Α. Τσίπρας, όπως και στο προηγούμενο κείμενό μας (12.10.2016) είχαμε εκτιμήσει,  δεν προβαίνει σε ανοίγματα μετασχηματισμού ούτε στην κυβέρνηση, ούτε στο κόμμα μέσω της ενσωμάτωσης δυνάμεων της ''κεντροαριστεράς'', αλλά μέσω της συγκρότησης ενός προσωποκεντρικού συστήματος με δυναμικό επιλογής του,  σε θέσεις  δημόσιας αναγνώρισης τους και με το προνόμιο της δύναμης της εξουσίας (νέοι υπουργοί και υφυπουργοί, Δ.Τζανακόπουλος, Ε.Αχτσιόγλου, Δ.Λιάκος Γ,Βασιλειάδης, Σ.Φάμελος, Ν. Σαντορινιός και οι της προηγούμηνης : Α.Φλαμπουράρης, Γ.Χουλιαράκης, Ο.Γεροβασίλη,  Α.Βερναρδάκης, Στ.Κοντονής, Ι.Αμανατίδης). Το γεγονός ότι μεγάλο  μέρος αυτού του δυναμικού δεν έχει κοινοβουλευτική προέλευση , ούτε κοινοβουλευτική πείρα, όπως και η ισχνή πολιτική και επαγγελματική του  πείρα, βεβαιώνουν την ''εξάρτηση από τον Πρόεδρο'', ως το σημείο πραγματικής τους αναφοράς, ενώ οι άλλες αδυναμίες καλύπτονται από το πέτασμα της ''ανανέωσης''.

Για τη μαντίλα και την αφαίρεσή της από την Πολιτεία -του Ελευθερίου Τζιόλα

Ρωτήθηκα, από τα παιδιά μου και φίλους τους, για τη μαθήτρια με τη μαντίλα, που της αποδόθηκε (και σωστά), και σήκωσε, ως αριστούχα μαθήτρια την ελληνική σημαία τη μέρα της Εθνικής Γιορτής : αν η Πολιτεία οφείλει, και πρέπει, να της βγάλει τη μαντίλα. 

Το ερώτημα τίθεται και γενικότερα, όχι μόνο από νέους, αλλά έχει πάντα σημασία ΤΙ λέμε στους νέους.
Η απάντησή μου ήταν και είναι :

'' Ναι, η Πολιτεία οφείλει να βγάλει την μαντίλα από τη κοπέλα !!
Η δημοκρατική Πολιτεία που δομήθηκε πάνω σε αγώνες, εκατοντάδων, κυριολεκτικά, ετών για τα ανθρώπινα, τα ατομικά, τα συλλογοκά, τα δημοκρατικά δικαιώμτα, και επίσης για τα δικαώματα των γυναικών και της ανεξιθρησκείας, αλλά και του πατριωτισμού, -αυτή η Πολιτεία με ρίζα στην αρχαιοελληνική Σκέψη, το Διαφωτισμό, την Αναγέννηση και τις ουσία Δημοκρατικές Αρχές -, οφείλει να είναι συνεπής με την Ιστορία της, με το συνταγματικό κεκτημένο, την ανθρώπινη (και γυναικεία) χειραφέτηση, τον ουμανισμό, οφείλει να ρίξει αυτό το φράγμα, να σπάσει αυτή την επιχρυσωμένη αλυσίδα απ΄ την αντιδραστική ''παράδοση'' της κοπέλας, να πετάξει τη μαντίλα από το πρόσωπο αυτής της γυναίκας για να απελευθερωθεί και να ανασάνει... 

Και, στην περίπτωση του Γαλιλαίου η ''παράδοση'' ήταν ο παπισμός, το Δόγμα του και τον εκπροσωπούσε η '' Ιερά Εξέταση''. Αλλά, η ανθρωπότητα προχώρησε με το Γαλιλλαίο και το παράδειγμα του. 

Η “ξεχασμένη’’ απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης 30 Οκτωβρίου 1944.-του Σπύρου Γ. Δερμιτζάκη

«Ομάδα Μεραρχιών Μακεδονίας. Τμήματά μας εισήλθον Θεσσαλονίκη σήμερον 3ην μετά μεσημβρίαν. Λαός Θεσσαλονίκης έξαλλος από ενθουσιασμόν διατρέχει οδούς πόλεως εναγκαλιζόμενος αντάρτες. Εργοστάσια ηλεκτροφωτισμού και μύλος Αλλατίνι κατόπιν επεμβάσεως ΕΛΑΣ διασώθηκαν. Εστία εθνοπροδοτών ΧΑΝ παρέδωσε βαρύν οπλισμόν. Θα αναγκαστεί εις παράδοσιν. Τμήματά μας προσανατολίζονται προς δυτικόν τμήμα πόλεως για χτυπήματα… Παρόν τηλεγράφημα παρακαλώ δοθεί ΠΓ του ΚΚΕ. Αναμένω. Μάρκος 30.10.44».

Με αυτό το τηλεγράφημα ο Μάρκος Βαφειάδης αναγγέλλει την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Γερμανούς.

Από μήνες οι Γερμανοί υποχωρούσαν σε όλα τα μέτωπα. Το ενδιαφέρον όμως των Βρετανών στρεφόταν στον μεταπολεμικό πολιτικό χάρτη και την εξουδετέρωση της ένοπλης αριστεράς. Σύμφωνα με τον Άλμπερτ Σπέερ υπήρξε στη Λισσαβόνα μια μυστική συμφωνία μεταξύ Γερμανών και Βρετανών (gentlemen’s agreement) σε υψηλό επίπεδο:

«Η συμφωνία αυτή, πρωτοφανής μέχρι τότε, και όπως γνωρίζω μοναδική σ’ όλο το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αφορούσε, όπως μου είπε ο Γιόντλ τουλάχιστον, την εκκένωση απ’ τα γερμανικά στρατεύματα της Ελλάδος, χωρίς βρετανική ενόχληση […] Και πράγματι οι Άγγλοι την τήρησαν […] Το τίμημα της συμφωνίας, κατά τη δική μου γνώμη, ήταν να παραχωρηθεί η Θεσσαλονίκη από τους Γερμανούς στους Άγγλους, να μπορέσουν να την καταλάβουν αμαχητί και μ’ αυτό τον τρόπο η Ελλάδα να περιέλθει στο δυτικό στρατόπεδο. Και βέβαια ο Χίτλερ θα διατηρούσε ανέπαφες τις δυνάμεις του που κατείχαν τον ελληνικό χώρο».

Οι τελευταίοι Γερμανοί αποχωρούν από την Αθήνα την 12 Οκτωβρίου 1944 και την 17 Οκτωβρίου φτάνει η εξόριστη κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Τμήματα του βρετανικού στρατού και του ΕΛΑΣ μπαίνουν στη πόλη και όλοι γίνονται δεκτοί με ενθουσιασμό από τους Αθηναίους. Τα «Τάγματα Ασφαλείας» αφοπλίζονται και περιορίζονται σε ορισμένους χώρους έτοιμα να χρησιμοποιηθούν εναντίον του ΕΛΑΣ, όπως θα γίνει στα «Δεκεμβριανά».

Στη Θεσσαλονίκη οι εξελίξεις είναι διαφορετικές. Οι Γερμανοί συνεργάστηκαν από την αρχή στενά με πολλούς καιροσκόπους, εθνικοσοσιαλιστές, ομάδες δολοφόνων και τη γερμανόφιλη τάξη της πόλης. Μια συνεργασία σε αντιεβραϊκή  και αντικομμουνιστική βάση που ευνοούσε μια εμφύλια σύγκρουση.

Είναι χαρακτηριστικό έγγραφο του γερμανικού 2ου Γραφείου για τη Θεσσαλονίκη:

«Το κομμουνιστικό στοιχείο είναι εδώ, όπως και στην Αθήνα, τόσο ισχυρό, που με βεβαιότητα πρέπει να αναμένεται πρώτα η κατάληψη της πόλης από τον ΕΛΑΣ. Παίρνοντας υπόψη ότι δεν μπορούμε να εμποδίσουμε μια ανάλογη εξέλιξη, που είναι μάλιστα ολότελα επιθυμητή, συνιστάται, για να διατηρηθεί το δικό μας γόητρο, να χρησιμοποιείται γι’ αυτά τα ζητήματα εκτεταμένα ο γενικός επιθεωρητής Χρυσοχόου, ο οποίος με πρωτοβουλία του πρέπει να θέτει σε δράση Τάγματα Ασφαλείας, Αστυνομία και Χωροφυλακή, όως έπραξε ο Ράλλης στην Αθήνα. Μ’ αυτό τον τρόπο θα καλύπταμε επαρκώς και τη δική μας υποχρέωση και η επιθυμητή κατάσταση πολιτικού χάους θα επικρατούσε, αν προχωρήσουν τα πράγματα σε ένοπλες συγκρούσεις».

Ο Ερντογάν, η Ελλάδα και η Ρευστοποίηση του Status Quo.

του Σταύρου Λυγερού

Το τελευταίο διάστημα ο παραδοσιακός τουρκικός επεκτατισμός θυμίζει σεισμικό ρήγμα σε διέγερση. Οι “δονήσεις” είναι αλλεπάλληλες και η μία ανταγωνίζεται την άλλη σε ένταση όσον αφορά την αμφισβήτηση του στάτους κβο στο Αιγαίο και στη Θράκη. Όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα, η ευθεία αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάννης δεν ήταν ένα πυροτέχνημα του Ερντογάν αποκλειστικά για εσωτερική πολιτική κατανάλωση.

Είναι αληθές ότι ο Τούρκος πρόεδρος επιχειρεί να αποδομήσει τον κεμαλισμό ως θεμέλιο ιδεολογικό λίθο της Τουρκικής Δημοκρατίας. Ο ίδιος αυτοπροβάλλεται ως ο ηγέτης που κλείνει την κεμαλική παρένθεση και που μέσω του νεοοθωμανισμού επαναφέρει στο προσκήνιο το άτυπο αυτοκρατορικό όραμα των Τούρκων. Δικό του σημείο αναφοράς είναι ο Μωάμεθ ο Πορθητής κι όχι ο Κεμάλ.

Η εσωτερική πολιτική σκοπιμότητα δεν είναι, όμως, η μόνη, όπως αρέσκονται να πιστεύουν πολλοί στην Αθήνα για να παρακάμψουν το πρόβλημα και να υπερβούν την πολιτική αμηχανία τους. Η άλλη όψη του νομίσματος είναι η δεδηλωμένη πρόθεση του Τούρκου προέδρου να ρευστοποιήσει και το εδαφικό στάτους κβο σ’ όλα τα μέτωπα.

Αυτό το νόημα έχουν οι αλλεπάλληλες δηλώσεις του, με τις οποίες αμφισβητεί τη συνθήκη της Λωζάννης. Στο ίδιο πλαίσιο εγγράφεται και το ξεθάψιμο του Εθνικού Συμβολαίου, στο οποίο περιγράφονται οι τότε εδαφικοί στόχοι εκείνης της Τουρκίας και εμμέσως πλην σαφώς οι στόχοι της τωρινής νεοοθωμανικής Τουρκίας. Στο καλάθι δεν είναι μόνο η Μοσούλη, το Κιρκούκ, το Αρμπίλ, το Χαλέπι και το Μπατούμ. Είναι και τα νησιά του Αιγαίου, η Θράκη, η Θεσσαλονίκη και η Βάρνα.

Για να μην αφήσει, μάλιστα, καμία αμφιβολία, ο Ερντογάν υπερηφανεύθηκε δημοσίως ότι κατάφερε να επαναφέρει στην επικαιρότητα το ξεχασμένο Εθνικό Συμβόλαιο. Προφανώς, δεν κατελήφθη από αιφνίδιο επεκτατικό πυρετό. Εμμέσως πλην σαφώς ξαναβάζει στο τραπέζι παρωχημένες διεκδικήσεις, επειδή έχει συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει τάση γεωπολιτικής ρευστοποίησης των συνόρων που είχαν χαράξει πριν από ένα αιώνα οι Βρετανοί και Γάλλοι αποικιοκράτες.

Το γεγονός ότι ο Ερντογάν δεν έθεσε ρητά ζήτημα διεξαγωγής δημοψηφίσματος στη Θράκη δεν είναι παρηγορητικό. Είναι κοινό μυστικό, άλλωστε, ότι η αναφορά της τουρκικής εφημερίδας-ιστοσελίδας Σαμπάχ δεν θα γινόταν εάν δεν είχε το πράσινο φως από την τουρκική προεδρία.

Από την άποψη της πολιτικής ουσίας, λοιπόν, η λάθος ανταπόκριση του ΑΠΕ, που προκάλεσε την απόλυση του Άρη Αμπατζή, δεν αλλάζει πολύ τα πράγματα. Έχει, ωστόσο, μεγάλη σημασία στο επίπεδο των χειρισμών. Ειδικά όταν από τα τηλεγραφήματα προκύπτει πως το ίδιο λάθος διέπραξε αρχικά και το Γραφείο Τύπου της ελληνικής πρεσβείας στην Άγκυρα. Θα μπορούσε να είχε παρασύρει την Αθήνα σε διπλωματική γκάφα. Το γεγονός ότι στην έντονη αντίδραση του υπουργείου Εξωτερικών για την επίμαχη ομιλία του Ερντογάν δεν υπάρχει αναφορά σε δημοψήφισμα για τη Θράκη προσδίδει αξιοπιστία στη δήλωση του Κοτζιά ότι λειτούργησαν τα αναγκαία φίλτρα.

Ας επιστρέψουμε, όμως, στην ουσία. Ο Τούρκος πρόεδρος διαπιστώνει σωστά ότι η εδαφική εξάπλωση του Ισλαμικού Κράτους σε Ιράκ και Συρία, σε συνδυασμό με την αποτυχία της Δύσης να ανατρέψει το καθεστώς Άσαντ, έχουν εκ των πραγμάτων αποσταθεροποιήσει το υφιστάμενο στάτους κβο. Τόσο οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι όσο και οι Ρώσοι κλιμακώνουν τη στρατιωτική ανάμιξή τους στην περιοχή, επειδή ακριβώς επιδιώκουν να έχουν αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση του νέου χάρτη της περιοχής.

Ο Ερντογάν, η Ελλάδα και η Ρευστοποίηση του Status Quo.

του Σταύρου Λυγερού

Το τελευταίο διάστημα ο παραδοσιακός τουρκικός επεκτατισμός θυμίζει σεισμικό ρήγμα σε διέγερση. Οι “δονήσεις” είναι αλλεπάλληλες και η μία ανταγωνίζεται την άλλη σε ένταση όσον αφορά την αμφισβήτηση του στάτους κβο στο Αιγαίο και στη Θράκη. Όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα, η ευθεία αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάννης δεν ήταν ένα πυροτέχνημα του Ερντογάν αποκλειστικά για εσωτερική πολιτική κατανάλωση.

Είναι αληθές ότι ο Τούρκος πρόεδρος επιχειρεί να αποδομήσει τον κεμαλισμό ως θεμέλιο ιδεολογικό λίθο της Τουρκικής Δημοκρατίας. Ο ίδιος αυτοπροβάλλεται ως ο ηγέτης που κλείνει την κεμαλική παρένθεση και που μέσω του νεοοθωμανισμού επαναφέρει στο προσκήνιο το άτυπο αυτοκρατορικό όραμα των Τούρκων. Δικό του σημείο αναφοράς είναι ο Μωάμεθ ο Πορθητής κι όχι ο Κεμάλ.

Η εσωτερική πολιτική σκοπιμότητα δεν είναι, όμως, η μόνη, όπως αρέσκονται να πιστεύουν πολλοί στην Αθήνα για να παρακάμψουν το πρόβλημα και να υπερβούν την πολιτική αμηχανία τους. Η άλλη όψη του νομίσματος είναι η δεδηλωμένη πρόθεση του Τούρκου προέδρου να ρευστοποιήσει και το εδαφικό στάτους κβο σ’ όλα τα μέτωπα.

Αυτό το νόημα έχουν οι αλλεπάλληλες δηλώσεις του, με τις οποίες αμφισβητεί τη συνθήκη της Λωζάννης. Στο ίδιο πλαίσιο εγγράφεται και το ξεθάψιμο του Εθνικού Συμβολαίου, στο οποίο περιγράφονται οι τότε εδαφικοί στόχοι εκείνης της Τουρκίας και εμμέσως πλην σαφώς οι στόχοι της τωρινής νεοοθωμανικής Τουρκίας. Στο καλάθι δεν είναι μόνο η Μοσούλη, το Κιρκούκ, το Αρμπίλ, το Χαλέπι και το Μπατούμ. Είναι και τα νησιά του Αιγαίου, η Θράκη, η Θεσσαλονίκη και η Βάρνα.

Για να μην αφήσει, μάλιστα, καμία αμφιβολία, ο Ερντογάν υπερηφανεύθηκε δημοσίως ότι κατάφερε να επαναφέρει στην επικαιρότητα το ξεχασμένο Εθνικό Συμβόλαιο. Προφανώς, δεν κατελήφθη από αιφνίδιο επεκτατικό πυρετό. Εμμέσως πλην σαφώς ξαναβάζει στο τραπέζι παρωχημένες διεκδικήσεις, επειδή έχει συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει τάση γεωπολιτικής ρευστοποίησης των συνόρων που είχαν χαράξει πριν από ένα αιώνα οι Βρετανοί και Γάλλοι αποικιοκράτες.

Το γεγονός ότι ο Ερντογάν δεν έθεσε ρητά ζήτημα διεξαγωγής δημοψηφίσματος στη Θράκη δεν είναι παρηγορητικό. Είναι κοινό μυστικό, άλλωστε, ότι η αναφορά της τουρκικής εφημερίδας-ιστοσελίδας Σαμπάχ δεν θα γινόταν εάν δεν είχε το πράσινο φως από την τουρκική προεδρία.

Από την άποψη της πολιτικής ουσίας, λοιπόν, η λάθος ανταπόκριση του ΑΠΕ, που προκάλεσε την απόλυση του Άρη Αμπατζή, δεν αλλάζει πολύ τα πράγματα. Έχει, ωστόσο, μεγάλη σημασία στο επίπεδο των χειρισμών. Ειδικά όταν από τα τηλεγραφήματα προκύπτει πως το ίδιο λάθος διέπραξε αρχικά και το Γραφείο Τύπου της ελληνικής πρεσβείας στην Άγκυρα. Θα μπορούσε να είχε παρασύρει την Αθήνα σε διπλωματική γκάφα. Το γεγονός ότι στην έντονη αντίδραση του υπουργείου Εξωτερικών για την επίμαχη ομιλία του Ερντογάν δεν υπάρχει αναφορά σε δημοψήφισμα για τη Θράκη προσδίδει αξιοπιστία στη δήλωση του Κοτζιά ότι λειτούργησαν τα αναγκαία φίλτρα.

Ας επιστρέψουμε, όμως, στην ουσία. Ο Τούρκος πρόεδρος διαπιστώνει σωστά ότι η εδαφική εξάπλωση του Ισλαμικού Κράτους σε Ιράκ και Συρία, σε συνδυασμό με την αποτυχία της Δύσης να ανατρέψει το καθεστώς Άσαντ, έχουν εκ των πραγμάτων αποσταθεροποιήσει το υφιστάμενο στάτους κβο. Τόσο οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι όσο και οι Ρώσοι κλιμακώνουν τη στρατιωτική ανάμιξή τους στην περιοχή, επειδή ακριβώς επιδιώκουν να έχουν αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση του νέου χάρτη της περιοχής.

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

από τους Τούρκους 

Σπύρος Γ. Δερμιτζάκης

Η 26η Οκτωβρίου αποτελεί σημαντική ημέρα για τη Θεσσαλονίκη, καθώς η γιορτή του πολιούχου της  Αγίου Δημητρίου συνδυάζεται με την επέτειο της απελευθέρωσης της πόλης, το 1912.

Οι δύο βαλκανικοί πόλεμοι στις αρχές του 20ου αιώνα έδωσαν τη δυνατότητα στην Ελλάδα να διεκδικήσει και να κατακτήσει ορισμένα πάλαι ποτέ δικά της εδάφη, επεκτείνοντας σημαντικά τη μεθοριακή της γραμμή. Μεταξύ των πιο σπουδαίων κατακτήσεων συγκαταλέγεται η Θεσσαλονίκη, η «φυσική πρωτεύουσα» της Μακεδονίας: μία πόλη με αξιοσημείωτη στρατηγική θέση, η οποία ανέκαθεν έπαιζε σημαντικό ρόλο στην ιστορική πορεία των Ελλήνων.

Η κατάσταση στα Βαλκάνια το 1912.

Στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του 20ου αιώνα, η ατμόσφαιρα στα Βαλκάνια ήταν ιδιαίτερα έκρυθμη.

Το κίνημα των «Νεότουρκων» που κατείχε ουσιαστικά τον έλεγχο της εξουσίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, επιχείρησε να «καθαρίσει» τη χώρα από τα αλλότρια στοιχεία, περιορίζοντας τις ελευθερίες των χριστιανικών κοινοτήτων.

Ο τουρκικός εθνικισμός που εκπροσωπούσαν οι Νεότουρκοι έστρεψε εναντίον του όλα τα υπόλοιπα κράτη των Βαλκανίων και τα οδήγησε στη σύναψη μυστικών στρατιωτικών συμφωνιών (σερβοβουλγαρική συνθήκη: 29 Φεβρουαρίου 1912, ελληνοβουλγαρική συνθήκη: 16 Μαΐου 1912).

Παράλληλα, η επιθυμία ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα – το αποκαλούμενο ως «Κρητικό ζήτημα» – αποτέλεσε έναν σημαντικό παράγοντα έντασης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, δίνοντας την αφορμή για εμπορικούς αποκλεισμούς ομογενών σε ολόκληρη την επικράτεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Επιπλέον, η προσωρινή απελευθέρωση των Δωδεκανήσων κατά τη διάρκεια του ιταλοτουρκικού πολέμου (1911-12), δημιούργησε μία νέα τριβή στις σχέσεις των δύο χωρών.

Ο πρωθυπουργός, Ελευθέριος Βενιζέλος, παρακολουθούσε με αγωνία τις διεθνείς διπλωματικές εξελίξεις, προσπαθώντας να αποφύγει την εμπόλεμη κατάσταση, επειδή πίστευε πως το ελληνικό κράτος διένυε περίοδο ανασύνταξης και ανασυγκρότησης.

Τελευταία σημαντική εξέλιξη, η από πλευράς Μαυροβουνίου κήρυξη πολέμου στην Τουρκία, την 25 Σεπτεμβρίου του 1912.

Υπό την πίεση των εξελίξεων, η Ελλάδα τάχθηκε στο πλευρό της Σερβίας και της Βουλγαρίας και την30 Σεπτεμβρίου οι τρεις βαλκανικές χώρες επέδωσαν τελεσίγραφο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ζητώντας την να ικανοποιήσει συγκεκριμένα αιτήματα προς χάριν των χριστιανικών κοινοτήτων (όπως π.χ. η επικύρωση της εθνικής αυτονομίας τους). Το τελεσίγραφο απορρίφθηκε και μοιραία, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις πήραν τη θέση των διπλωματικών ελιγμών.

Αρχίζουν οι επιχειρήσεις.

Η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο την 5 Οκτωβρίου 1912, στο πλευρό των Βαλκανικών Συμμάχων. Με τον βουλγαρικό στρατό να επιχειρεί προς την ανατολική Θράκη και τον σερβικό προς Σκόπια και Μοναστήρι, το ελληνικό σχέδιο περιελάμβανε προέλαση προς Μακεδονία (με στόχο τη Θεσσαλονίκη) και Ήπειρο (με στόχο τα Γιάννενα).

Η Στρατιά Θεσσαλίας, απωθώντας τουρκικά τμήματα κατέλαβε στις 6 Οκτωβρίου την Ελασσόνα και συνέχισε την προέλασή της. Η πρώτη μεγάλη μάχη δόθηκε στις 9 Οκτωβρίου, με τις ελληνικές δυνάμεις να επιτίθενται κατά των Τούρκων στο Σαραντάπορο: Τρεις μεραρχίες επιτέθηκαν κατά μέτωπο, ενώ μία άλλη, με υπερκερωτική ενέργεια, έφτασε στα νώτα της τοποθεσίας, εξαναγκάζοντας τους Τούρκους να υποχωρήσουν προς τα Σέρβια και την Κοζάνη, εγκαταλείποντας όλο το υλικό και το πυροβολικό τους.

Η 4η Μεραρχία συνέχισε την καταδίωξη, εισερχόμενη στα Σέρβια στις 10 Οκτωβρίου, ενώ παράλληλα τμήματα της Ταξιαρχίας Ιππικού κατέλαβαν την Κοζάνη στις 11 Οκτωβρίου. Ακολούθως, η Στρατιά Θεσσαλίας στράφηκε προς τα ανατολικά, με στόχο την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.

 

Είχε προηγηθεί η αντιπαράθεση μεταξύ του Διαδόχου Κωνσταντίνου και του Βενιζέλου, καθώς ο Διάδοχος επιθυμούσε ο στρατός να κατευθυνθεί προς τα βόρεια, προς το Μοναστήρι, με σκοπό να συναντήσει τις δυνάμεις του σερβικού στρατού- ωστόσο ο Βενιζέλος θεώρησε επιτακτική την ανάγκη να μην υπάρξει καμία καθυστέρηση στην πορεία προς τη Θεσσαλονίκη, την οποία πλησίαζαν ήδη οι Βούλγαροι. Τα τηλεγραφήματα τα οποία αντάλλαξαν οι δύο άνδρες που καθόρισαν την πορεία της ελληνικής ιστορίας κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα έμειναν στην ιστορία, αποτελώντας ένα προοίμιο του Εθνικού Διχασμού.

Βενιζέλος: «Αναμένω να μοι γνωρίσετε την περαιτέρω διεύθυνσιν, ην θα ακολουθήση η προέλασις του στρατού Θεσσαλίας. Παρακαλώ μόνον να έχετε υπ' όψιν ότι σπουδαίοι πολιτικοί λόγοι επιβάλλουσι να ευρεθώμεν μίαν ώρα ταχύτερον εις την Θεσσαλονίκην».
Κωνσταντίνος: «Ο στρατός δεν θα οδεύση κατά της Θεσσαλονίκης. Εγώ έχω καθήκον να στραφώ κατά του Μοναστηρίου, εκτός αν μου το απαγορεύετε».

Βενιζέλος: «Σας το απαγορεύω!»

Ο Βενιζέλος δεν έμεινε εκεί: Ανησυχώντας για την έκβαση των επιχειρήσεων, απευθύνθηκε στον βασιλιά, Γεώργιο Α', προκειμένου να καμφθεί η αντίσταση του Διαδόχου και να διασφαλιστεί η προέλαση του στρατού προς τη Θεσσαλονίκη.

Τι κάνουν τα παιδιά σε νεολαίες όπως η ΟΝΝΕΔ;

Εκλεισα για λίγο τα μάτια και ανέβασα τα μπάσα στα αυτιά μου. Ναι, ήταν σαν να ακούω μία ομιλία έμπειρου κοινοβουλευτικού στελέχους της Νέας Δημοκρατίας. Θα μπορούσε να ήταν ο Δένδιας, ας πούμε. Δεν ήταν. Στο βήμα είχε ανέβει ένα παλικάρι, ούτε τριάντα χρονών. Μια χαρά παιδί. Με κουστούμι, γραβάτα και χωρίστρα στο πλάι. Τόσο, μα τόσο μεγάλος για τα χρόνια του. Μιλούσε σαν εξηντάρης σε τηλεοπτικό παράθυρο. Από κάτω σηκώθηκε χειροκρότημα. Θα τους άρεσε η μίμηση, σκέφτηκα. Αλλά τελικά ήταν ο Κυριάκος που έφτασε και μάλιστα στην ώρα του.

Στο εκθεσιακό κέντρο MEC, στην Παιανία, διεξάγεται το συνέδριο επανίδρυσης της ΟΝΝΕΔ. Οπως θα θυμάστε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης διέλυσε την οργάνωση προκειμένου να ιδρυθεί ξανά με νέο καταστατικό και, φυσικά, με ηγεσία προσκείμενη στον ίδιο. Στη νέα ΟΝΝΕΔ πήγαν και γράφτηκαν 32.000 νέοι, με τους μισούς να είναι κάτω από την ηλικία των 23 ετών. Ο αριθμός είναι εντυπωσιακός, αν τον συγκρίνεις με τις 23.000 προσυνεδριακές εγγραφές που έγιναν στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν το δεις κυνικά, το μεταφράζεις σε μία εντυπωσιακή παράσταση νίκης της Νέας Δημοκρατίας. Κάποιοι από αυτούς πήγαν και γράφτηκαν στο κόμμα για να ανέβουν στο τρένο που σφυρίζει για την εξουσία. Αλλοι το βλέπουν ιδεαλιστικά: «αν ζεις στην επαρχία, η ένταξη σε κάποιο κόμμα είναι ο μοναδικός τρόπος για να συμμετάσχεις στα κοινά και να πεις τις ιδέες σου σε μεγαλύτερο ακροατήριο» μου λέει η Σοφία από τα Γιαννιτσά. Ακούγεται λογικό. Ο Θανάσης μου το εξηγεί καλύτερα: «οι περισσότεροι που βλέπεις εδώ είναι παιδιά από τη ΔΑΠ. Μπήκαν στην οργάνωση ως φοιτητές, βρήκαν το περιβάλλον ενδιαφέρον και συνεχίζουν. Αλλος για τις ιδέες, άλλος για τις γνωριμίες και άλλος επειδή θέλει να κάνει πολιτική καριέρα».

Το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

Αρχίζει αύριο (σήμερα) το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.
Κάθε συνέδριο κόμματος έχει μια ξεχωριστή σημασία.
Ιδιαίτερα δε, όταν πρόκειται για Συνέδριο κόμματος που ασκεί εξουσία, ή που έχει στόχο να αναλάβει ευθύνες εξουσίας.

Ποιά στοιχεία συνθέτουν το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και ποιές είναι οι προκλήσεις :
Επιγραμματικά , νομίζω, τα παρακάτω :

1. Το σώμα του Συνεδρίου αντιστοιχείται σε μια βάση ισχνή, άνευρη, εξαιρετικά περιορισμένη, χωρίς μείζονες διαφορές, πλήν της απόσχισης της ''Αριστερής Πλατφόρμας'' και δυνάμεων επιρροής όπως ο Μ.Γλέζος και η Ζ.Κωνσταντοπούλου. Σε επίπεδο μελών και εν γένει συμμετοχής τα πράγματα είναι μάλλον πιο ασθενικά. Η εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κόμμα του 4%, ενώ σε αριθμητικό επίπεδο πιθανόν προσομοιάζει με το σημερινό, σε επίπεδο ποιότητας συζητήσεων, προβληματισμού και διαλόγου βρίσκεται σε υποχώρηση, γεγονός που έχει πολλαπλή σημασία για τη στήριξη πολιτικών, πρωτοβουλιών, και μελλοντικών εκλογικών αναμετρήσεων. Τα γνωστοποιημένα περιστατικά μή εκλογής, ή εκλογής στην κάτω οριακή θέση σημαντικών υπουργών ή/και κοινοβουλευτικών στελεχών, ή στελεχών του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος πρέπει να ερμηνευθεί ως μήνυμα μιας βάσης που αντιστέκεται σ΄ ό,τι αυτή χαρακτηρίζει μετάλλαξη και καριερισμό. Ταυτόχρονα, πρέπει να υπογραμμισθεί η απίσχνανση από κάθε συμμετοχή, - και σχεδόν εκμηδενισμένη εκλογή στο Συνέδριο-, των ΠΑΣΟΚογενών. Στοιχείο που συνιστά, συγκριτικά με το παρελθόν, μια νέα κατάσταση που θα αντανακλά μειωτικά στα ηγετικά στελέχη που είχαν προσχωρήσει, αλλά και νέων προκλήσεων του χώρου αυτού πέρα από τον παλιό και νέο κυβερνητισμό.

Στις κρίσιμες καταστάσεις :

- Να αναρωτιέσαι πάντα : Γιατί και για ποιόν ;
- Να στοχάζεσαι πάντα : Που οδηγούν αυτά (και μετά) ;
- Να σκέφτεσαι πάντα πριν ενεργήσεις : Ποιός και με ποιούς, για ποιούς σκοπούς και πως ;

ΠΑΣΟΚ το σημερινό του πρόσωπο - η νέα του στρατηγική

  Επιδιώκοντας να είμαι χρήσιμος, θα αναφερθώ, συνοπτικά, στο ΠΑΣΟΚ. Στα κύρια στοιχεία που περιγράφουν το σημερινό του πρόσωπο και τα ζητήματα που, κατά τη γνώμη μου, οφείλει να αντιμετωπίσει.Τέσσερα (4) στοιχεία συνθέτουν τη νέα του στρατηγική, ένα (1) στοιχείο τακτικής καθορίζει τα τρέχοντα, κι ένα (1) ψυχολογικό - πολιτικό κλίμα διαπερνά το χώρο του
Τα τέσσερα (4) στρατηγικά του στοιχεία :
1. Το Κέντρο, 2. Ο διμέτωπος, 3. Η απολογητική της πολιτικής της πενταετίας και η προέκτασή της στο μέλλον. 4. Η γραμμή : '' κυβέρνηση εθνικής ενότητας με νέο πρωθυπουργό ''.
Το στοιχείο τρέχουσας ταχτικής : Η συμφωνία με το ''Ποτάμι''.
Και το ψυχολογικό - πολιτικό κλίμα που διαπερνά τον χώρο του, ένα, κατά παράξενο τρόπο, σύνδρομο : Το ''σύνδρομο ενοχής ΠΑΣΟΚ'' .
Θα μιλήσω για αυτά, θέλοντας να συμβάλλω σ΄ενα διαλόγο, που δραματικά απουσιάζει, για ένα πολιτικό χώρο που δεν περιλαμβάνει μόνο το υπαρκτό, περιορισμένο, σήμερα ΠΑΣΟΚ, αλλά αφορά πολύ ευρύτερες, δυνάμεις προερχόμενες από το ΠΑΣΟΚ, που μέσα στη δίνη της κρίσης, αναζητούν μια γνήσια και συγκροτημένη διέξοδο.
Στο σημερινό σημείωμα, περιληπτικά, θ΄ αναφερθούμε στο πρώτο (To Kέντρο).
1. To Kέντρο.
Πολιτικά, με την έννοια της συγκροτημένης, συνεκτικής πολιτικής πλατφόρμας, Κέντρο δεν υπάρχει .
Στην Ελλάδα, όταν υπήρξε, προδικτατορικά, διασπάσθηκε. Το ίδιο κι αλλού, στην Ευρώπη...
Όταν επεχείρησε να ανασυσταθεί μεταδικτατορικά, το εγχείρημα αποδείχθηκε θνησιγενές, αποδιαρθρώθηκε, αδυνάτισε, μετακινήθηκε Δεξιά - Αριστερά και σημαντικό τμήμα του ενσωματώθηκε στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο για το σκοπό αυτό είχε επεξεργασθεί μια στρατηγική κοινωνικής συμμαχίας και ένα ανάλογο πολιτικό πλαίσιο, υπό την ανερχόμενη, νικηφόρα ηγεσία του Ανδρέα Παπανδρέου. Και, με την ευκαιρία, ας σημειωθεί, εδώ, ότι η υποχώρηση από μια τέτοια στρατηγική, με την παράλληλη, την περίοδο εκείνη, εξόντωση εσωτερικών δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ που αντιστέκονταν σ΄έναν συνακόλουθο πελατειακό -κεντρώο εκφυλισμό, επέφερε στην πορεία του τα απογοητευτικά φαινόμενα...

Η χώρα περιέρχεται, πλέον, σε συνολικό αδιέξοδο !

Οι συγκλίνουσες εκτιμήσεις υπολογίζουν ότι και το 2016 θα είναι έτος ύφεσης (-0,7%). Οι κυβερητικές εκτιμήσεις για θετικούς ρυθμούς, και δείγματα ανάκαμψης, έστω, κατά το δεύτερο εξάμηνο δεν επιβεβαιώνονται ούτε απ΄όσους τις διατύπωναν. Θα είναι ο 8ος χρόνος βύθισης της ελληνικής οικονομίας, η οποία έχει απωλέσει το 30% και πλέον του πλούτου της από την χρονική στιγμή που εισήλθε στο φάσμα των μνημονιακών προγραμμάτων !

Η ανεργία για τέταρτο έτος, πάνω από το 25%, με μεγαλύτερο από 60% στους νέους και 200.000 νέους έλληνες επιστήμονες μετανάστες, με αμειώτη τη ροή επιχειρήσεων προς τις γειτονικές χώρες (ήδη 20.000 μετακινήθηκαν στη Βουλγαρία) και 350.000 να έχουν κλείσει. Η Ελλάδα παρουσιάζει μια τραγική εικόνα χώρας που (απο)στερείται πραγματικών, παραγωγικών, ζωντανών δυνάμεων, απονευρώνοντας ακόμα και τα σοβαρότερα εγχείρηματα ανάκαμψης, που, βέβαια, μέχρι τώρα δεν υπήρξαν !